Ψαροκόκαλο...

"Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος" , είναι το μότο που ακούς σε πολλές εταιρείες αλλά αυτή δεν είναι η δική μου άποψη...  Αν βλέπεις τους εργαζόμενους, τα μέλη της ομάδας σου, σαν γρανάζια και παξιμάδια που σφίγγεις και ξεσφίγγεις πάνω στην μηχανή ίσως και να έχεις δίκιο, στη αγορά εργασίας η ζήτηση είναι πάντα μεγαλύτερη από την προσφορά... Αν όμως στοχεύεις στην καλύτερη δυνατή απόδοση, στην μεγιστοποίηση του κέρδους δεν μπορείς να θεωρείς τα μέλη της ομάδας ως αναλώσιμα, πρέπει να επενδύσεις πάνω στους ανθρώπους σου...  Αν σου φύγει ένα senior μέλος της ομάδας, σίγουρα μπορείς να βρεις ένα άλλο senior μέλος με παρόμοια εμπειρία στην αγορά εργασίας αλλά μέχρι να ενσωματωθεί στην ομάδα και να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης του προκατόχου του θα περάσει ένα χρονικό διάστημα που σημαίνει χαμένα λεφτά συγκριτικά με το αν δεν είχε αλλάξει η σύσταση της ομάδας... Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν είναι δεδομένο ότι τελικά θα ενσωματωθεί στην ομάδα η νέα προσθήκη, για χίλιους διαφορετικού

Οι περισσότεροι από εμάς, δυστυχώς, θεωρούν ότι μια προαγωγή σε θέση ευθύνης σημαίνει ότι πρέπει να κρατούν ικανοποιημένους μόνο τους ιεραρχικά ανώτερους τους, αδιαφορώντας πλήρως για τις σκέψεις και τις ανάγκες των ιεραρχικά κατώτερων τους, για το αν αυτοί είναι ικανοποιημένοι...  Αυτό προφανώς και είναι ένα τραγικό λάθος αφού η σχέση προϊσταμένου και υπαλλήλου είναι ανατροφοδοτούμενη και αμφίπλευρη... Αν η ομάδα δεν είναι ευχαριστημένη και δεν πιστεύει την δουλειά που κάνει δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης και παραγωγικότητας που καθορίζουν οι ικανότητές και οι δεξιότητες της...  Προϊστάμενος δεν (θα έπρεπε να) σημαίνει μόνο αυξήσεις και προνόμια, σημαίνει κυρίως να ακούς την ομάδα σου, να απομακρύνεις τα εμπόδια που προκύπτουν στο δρόμο της, να την εμπνέεις και να της δίνεις όραμα και κέφι για δουλειά...  Προστατεύω και φροντίζω την ομάδα μου βέβαια σημαίνει σύγκρουση... Δεν είναι δυνατόν να τα έχεις καλά με όλους, φυσικά δεν πρέπει η σύγκρουση να είναι αυτοσκοπός α

Όταν διάβασα το prequel του "Οι διαθήκες" , πριν 11 χρόνια, λεγόταν "Η Ιστορία της Πορφυρής Δούλης" ενώ τώρα το λένε "Η Ιστορία της Θεραπαινίδας" , η Γαλαάδ λεγόταν Γιλεάδ και δεν είχε γυριστεί ακόμα καμία τηλεοπτική σειρά σχετική με το βιβλίο... Το δυστοπικό σύμπαν που είχε φανταστεί η Atwood ήταν γνωστό μόνο στους αναγνώστες του βιβλίου (το οποίο γράφτηκε το μακρινό 1985) μέχρι το 2017 οπότε και γίνεται η τηλεοπτική μεταφορά και το βιβλίο αποκτά ένα κοινό πολύ ευρύτερο όπως είναι εύκολα κατανοητό... Τότε, ω τι έκπληξη, εμφανίζεται το 2019, το sequel της "Ιστορίας της Πορφυρής Δούλης/Θεραπαινίδας" με τίτλο "Οι διαθήκες"...  Κάποιος καχύποπτος θα θεωρήσει ότι μέμφομαι την Καναδή συγγραφέα ότι προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει τη δημοτικότητα της τηλεοπτικής σειράς και δεν θα έχει άδικο, όντως την μέμφομαι... Από την άλλη δεν σημαίνει ότι δεν την θαυμάζω για το συνολικό της έργο, για τις θέσεις που έχει πάρει διαχρονικά πάνω σε πολύ σημαν

Όχι ότι θα το ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να καταγραφεί, ακόμα και αν περάσανε δύο μέρες, ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε το UEFA Europa Conference League 2024, τον πρώτο ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό τίτλο που κατακτάει ποτέ ελληνική ομάδα... Θα ήθελα να καταγράψω το άγχος και την αγωνία εκείνων των 3 ημερών από το βράδυ της Κυριακής 26/5/2024 που ο Παναθηναϊκός κατακτάει την 7η κούπα της Euroleague της ιστορίας του, μέχρι την βραδιά του τελικού στις 29/5/2024 οπότε και κατακτήσαμε το τρόπαιο... Δεν θα αντεχόταν η καζούρα από τους αντιπάλους αυτό το καλοκαίρι αν χάναμε, θα πέφταμε στα ψυχοφάρμακα... Θα ήθελα να καταγράψω ότι μέσα στο άγχος και την αγωνία μου απευθύνθηκα ακόμα και στον Θεό για βοήθεια, εγώ ένας ενσυνείδητος άθρησκος, στην λογική "δεν χάνω τίποτα" και τώρα έχω μια υποχρέωση να εκπληρώσω... Θα ήθελα να έχω καταγράψει σε ηχητικό την κραυγή μου στο γκολ μέσα στην νύχτα και το βαθύ ξεφύσημα μου όταν το VAR το επικύρωσε, χρειάστηκα να βγω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα, ο Σπύρος μ

Τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου έχω αρχίσει και πάλι να ασχολούμαι με τα αθλητικά και να παρακολουθώ την ομάδα μου τον Ολυμπιακό, κατά κύριο λόγο την ομάδα του μπάσκετ... Σίγουρα έχει παίξει ρόλο ότι και τα δυο μου αγόρια ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι το άθλημα που τους ενδιαφέρει, που τους αρέσει να βλέπουν, μου ζητάνε και τους πάω στο γήπεδο... Σήμερα ετοιμαζόμαστε να δούμε τον ημιτελικό με την Ρεάλ, έχω ήδη αγοράσει το Final Four Pass για την Euroleague TV, θα κάνουμε μπάρμπεκιου και θα έρθει ο αδελφός μου να το δούμε όλοι μαζί...  Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι... Δεν είδα ποτέ τα Final Four του 2012 και 2013 που κατακτήσαμε τον τίτλο back to back, τότε δεν ήξερα καν ότι συμμετείχαμε, όπως δεν ήξερα μέχρι χθες ότι συμμετείχαμε στο προηγούμενο Final Four του Βερολίνου το 2009 κι ότι χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό... Δεν είδα επίσης ποτέ τους χαμένους τελικούς του 2015 και του 2017, ούτε τον χαμένο ημιτελικό του Βελιγραδίου το 2022 με το buzzer beater του Micic...

Υπάρχουν φορές που διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν σου αρέσει γιατί δεν σου ταιριάζει, γιατί δεν είναι καλό γιατί δεν σε ενδιαφέρει... Υπάρχουν και φορές που διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν το απολαμβάνεις, όχι γιατί είναι κακό αλλά γιατί το timing της ανάγνωσης του δεν ήταν το καλύτερο... Κάτι τέτοιο μου συνέβη με το  "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" , ένα βιβλίο εξαιρετικό αλλά που με πέτυχε σε μια φάση άγχους και κούρασης οπότε δεν μπόρεσα να το εκτιμήσω στο σύνολό του... Το  "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" είναι ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Carlo Levi σχετικά με την περίοδο που εκτοπίστηκε στα ορεινά της Καλαβρίας λόγω της αντιφασιστικής του δράσης, το 1935... Ο τίτλος προέρχεται από ένα "αστείο" που έλεγαν οι ντόπιοι χωρικοί για να περιγράψουν το πόσο ξεχασμένος ήταν ο τόπος τους από θεούς και ανθρώπους... Ο Levi , ιατρός και ζωγράφος, με αστική καταγωγή από το Τορίνο, καταγράφει τις εμπειρίες του από αυτήν την περίοδο του ενός έτους περίπου που πέρασε ω

Κανένα παιδί όταν ξεκινάει να παρακολουθεί τα σπορ, να αγαπάει μια ομάδα, δεν έχει στο μυαλό του να γίνει χούλιγκαν... Η ενασχόληση αυτή ξεκινάει από την αγάπη για το άθλημα, από την ανάγκη να ανήκεις κάπου, να έχεις κοινά με άλλους όμοιους ή και όχι τόσο όμοιους με σένα...  Η αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια του αγώνα, η έξαψη της νίκης, η οργή ή η απελπισία της ήττας, είναι δυνατά συναισθήματα που σου χαρίζουν τα ομαδικά αθλήματα, το πόσο πολύ αφήνεις να σε καθορίζουν αυτά τα συναισθήματα και τα σπορ είναι θέμα και μιας άλλης κουβέντας που έχει να κάνει με την παιδεία αλλά δεν θα την κάνουμε τώρα...  Το ζήτημα είναι ότι τα σπορ για πολύ κόσμο και εμένα συμπεριλαμβανομένου είναι ένας τρόπος για να απολαύσεις μικρές νίκες μέσα σε μια καθημερινότητα που έχει να σου προσφέρει μόνο ήττες, προσωπικές, επαγγελματικές, οικονομικές, ηθικές... Αυτές τις νίκες τις χρειάζεσαι, τις έχεις ανάγκη, είναι αυτές οι δύο ώρες μέσα στην εβδομάδα που το μυαλό σου ξεφεύγει και σημασία έχουν μόνο μερικοί μαντράχ

Αναδημοσιεύω ένα thread που πόσταρα στο X χθες... Περί δημόσιας υγείας, ένα βιωματικό thread: Χθες  το μεσημέρι ο πεθερός μου που ζει στο Φάληρο έπαθε εγκεφαλικό, ένιωσε να παραλύει η δεξιά του πλευρά. Εκαβίτης γείτονας του του έδωσε τις Α' βοήθειες και κάλεσε το ΕΚΑΒ για τη διακομιδή στο κρατικό Νίκαιας... Η σύζυγος μου και κόρη του, ενημερώθηκε, ήταν στη δουλειά  της στην Αγ.Παρασκευή και έφυγε κατευθείαν για να πάει στη Νίκαια. Όταν έφτασε, το ασθενοφόρο δεν είχε ακόμα φτάσει και δεν έφτασε πριν τις 4 περίπου, σχεδόν 3 ώρες μετά την κλήση στο ΕΚΑΒ... Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ήταν τέτοιο που να μην έχει νόημα να του χορηγηθεί θρομβολυτικό φάρμακο γιατί απλά αν είχε θρόμβο θα είχε καταλήξει. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε ο Γολγοθάς... Σύμφωνα με την περιγραφή της συζύγου μου η κατάσταση θύμιζε νοσοκομείο στο μέτωπο... Διάδρομοι γεμάτοι ασθενείς, φωνές, βογγητά, σπρωξίματα... Άνθρωποι πάθαιναν ανακοπή παρατημένοι πάνω σε ράντζα, τραυματιοφορείς αλλόφρονες, γιατροί και νοσηλ

Είχα καιρό να αγοράσω βιβλία... Βολευόμουν με δανεικά βιβλία ή με βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή εδώ και πολύ καιρό αλλά μια μέρα χωρίς πολύ σκέψη μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα τρία μονοκοπανιά... Το "Τέλος όλων των δρόμων" του John Killian ήταν ένα από αυτά και αυτό που διάβασα πρώτο από την τριάδα και πρώτο από τα βιβλία του που ανήκει στην σειρά "Black label" ... Το πρώτο βιβλίο του Killian που είχα διαβάσει, ο "Αγριότοπος" , με είχε ενθουσιάσει οπότε οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες και για αυτό... Η γη έχει καταστραφεί από ένα ολέθριο πυρηνικό πόλεμο που έχει εξοντώσει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων... Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν έχουν να αντιμετωπίσουν την μόλυνση από την ραδιενέργεια, την πείνα, τις ομάδες των κανιβάλων και των περιπλανώμενων, τις τερατογενέσεις που προκάλεσε η ραδιενέργεια και τους μολυσμένους, ανθρώπους που μολύνθηκαν από έναν ιό που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο κι έχουν μετατραπεί σε άνοα τέρατα, σαν ζόμπι, τα οπο

Αύριο έχει γενέθλια ο Σπύρος μου, ο γιος μου ο μεγάλος, ο πρώτος, ο ξεχωριστός... Αύριο θα κλείσει τα 14 και θα μπει στα 15 με όλη τη ζωή μπροστά του...   Αύριο επίσης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη, από το έγκλημα στα Τέμπη , εκεί που πολλά άλλα παιδιά που είχαν κι αυτά όλη τη ζωή μπροστά τους δεν θα δουν άλλα γενέθλια...  Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν κι αυτά να είναι παιδιά μου, να είναι παιδιά όλων μας, αυτό που συνέβη στα Τέμπη θα μπορούσε να συμβεί στα δικά μας παιδιά και μπορεί να ξανασυμβεί όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, όσο δεν αλλάζει το σύστημα που παράγει αυτά τα εγκλήματα...  Είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τις ζωές και των δικών μας παιδιών;