Ψαροκόκαλο...

Όχι ότι θα το ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να καταγραφεί, ακόμα και αν περάσανε δύο μέρες, ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε το UEFA Europa Conference League 2024, τον πρώτο ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό τίτλο που κατακτάει ποτέ ελληνική ομάδα... Θα ήθελα να καταγράψω το άγχος και την αγωνία εκείνων των 3 ημερών από το βράδυ της Κυριακής 26/5/2024 που ο Παναθηναϊκός κατακτάει την 7η κούπα της Euroleague της ιστορίας του, μέχρι την βραδιά του τελικού στις 29/5/2024 οπότε και κατακτήσαμε το τρόπαιο... Δεν θα αντεχόταν η καζούρα από τους αντιπάλους αυτό το καλοκαίρι αν χάναμε, θα πέφταμε στα ψυχοφάρμακα... Θα ήθελα να καταγράψω ότι μέσα στο άγχος και την αγωνία μου απευθύνθηκα ακόμα και στον Θεό για βοήθεια, εγώ ένας ενσυνείδητος άθρησκος, στην λογική "δεν χάνω τίποτα" και τώρα έχω μια υποχρέωση να εκπληρώσω... Θα ήθελα να έχω καταγράψει σε ηχητικό την κραυγή μου στο γκολ μέσα στην νύχτα και το βαθύ ξεφύσημα μου όταν το VAR το επικύρωσε, χρειάστηκα να βγω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα, ο Σπύρος μ

Τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου έχω αρχίσει και πάλι να ασχολούμαι με τα αθλητικά και να παρακολουθώ την ομάδα μου τον Ολυμπιακό, κατά κύριο λόγο την ομάδα του μπάσκετ... Σίγουρα έχει παίξει ρόλο ότι και τα δυο μου αγόρια ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι το άθλημα που τους ενδιαφέρει, που τους αρέσει να βλέπουν, μου ζητάνε και τους πάω στο γήπεδο... Σήμερα ετοιμαζόμαστε να δούμε τον ημιτελικό με την Ρεάλ, έχω ήδη αγοράσει το Final Four Pass για την Euroleague TV, θα κάνουμε μπάρμπεκιου και θα έρθει ο αδελφός μου να το δούμε όλοι μαζί...  Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι... Δεν είδα ποτέ τα Final Four του 2012 και 2013 που κατακτήσαμε τον τίτλο back to back, τότε δεν ήξερα καν ότι συμμετείχαμε, όπως δεν ήξερα μέχρι χθες ότι συμμετείχαμε στο προηγούμενο Final Four του Βερολίνου το 2009 κι ότι χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό... Δεν είδα επίσης ποτέ τους χαμένους τελικούς του 2015 και του 2017, ούτε τον χαμένο ημιτελικό του Βελιγραδίου το 2022 με το buzzer beater του Micic...

Υπάρχουν φορές που διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν σου αρέσει γιατί δεν σου ταιριάζει, γιατί δεν είναι καλό γιατί δεν σε ενδιαφέρει... Υπάρχουν και φορές που διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν το απολαμβάνεις, όχι γιατί είναι κακό αλλά γιατί το timing της ανάγνωσης του δεν ήταν το καλύτερο... Κάτι τέτοιο μου συνέβη με το  "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" , ένα βιβλίο εξαιρετικό αλλά που με πέτυχε σε μια φάση άγχους και κούρασης οπότε δεν μπόρεσα να το εκτιμήσω στο σύνολό του... Το  "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" είναι ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Carlo Levi σχετικά με την περίοδο που εκτοπίστηκε στα ορεινά της Καλαβρίας λόγω της αντιφασιστικής του δράσης, το 1935... Ο τίτλος προέρχεται από ένα "αστείο" που έλεγαν οι ντόπιοι χωρικοί για να περιγράψουν το πόσο ξεχασμένος ήταν ο τόπος τους από θεούς και ανθρώπους... Ο Levi , ιατρός και ζωγράφος, με αστική καταγωγή από το Τορίνο, καταγράφει τις εμπειρίες του από αυτήν την περίοδο του ενός έτους περίπου που πέρασε ω

Κανένα παιδί όταν ξεκινάει να παρακολουθεί τα σπορ, να αγαπάει μια ομάδα, δεν έχει στο μυαλό του να γίνει χούλιγκαν... Η ενασχόληση αυτή ξεκινάει από την αγάπη για το άθλημα, από την ανάγκη να ανήκεις κάπου, να έχεις κοινά με άλλους όμοιους ή και όχι τόσο όμοιους με σένα...  Η αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια του αγώνα, η έξαψη της νίκης, η οργή ή η απελπισία της ήττας, είναι δυνατά συναισθήματα που σου χαρίζουν τα ομαδικά αθλήματα, το πόσο πολύ αφήνεις να σε καθορίζουν αυτά τα συναισθήματα και τα σπορ είναι θέμα και μιας άλλης κουβέντας που έχει να κάνει με την παιδεία αλλά δεν θα την κάνουμε τώρα...  Το ζήτημα είναι ότι τα σπορ για πολύ κόσμο και εμένα συμπεριλαμβανομένου είναι ένας τρόπος για να απολαύσεις μικρές νίκες μέσα σε μια καθημερινότητα που έχει να σου προσφέρει μόνο ήττες, προσωπικές, επαγγελματικές, οικονομικές, ηθικές... Αυτές τις νίκες τις χρειάζεσαι, τις έχεις ανάγκη, είναι αυτές οι δύο ώρες μέσα στην εβδομάδα που το μυαλό σου ξεφεύγει και σημασία έχουν μόνο μερικοί μαντράχ

Αναδημοσιεύω ένα thread που πόσταρα στο X χθες... Περί δημόσιας υγείας, ένα βιωματικό thread: Χθες  το μεσημέρι ο πεθερός μου που ζει στο Φάληρο έπαθε εγκεφαλικό, ένιωσε να παραλύει η δεξιά του πλευρά. Εκαβίτης γείτονας του του έδωσε τις Α' βοήθειες και κάλεσε το ΕΚΑΒ για τη διακομιδή στο κρατικό Νίκαιας... Η σύζυγος μου και κόρη του, ενημερώθηκε, ήταν στη δουλειά  της στην Αγ.Παρασκευή και έφυγε κατευθείαν για να πάει στη Νίκαια. Όταν έφτασε, το ασθενοφόρο δεν είχε ακόμα φτάσει και δεν έφτασε πριν τις 4 περίπου, σχεδόν 3 ώρες μετά την κλήση στο ΕΚΑΒ... Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ήταν τέτοιο που να μην έχει νόημα να του χορηγηθεί θρομβολυτικό φάρμακο γιατί απλά αν είχε θρόμβο θα είχε καταλήξει. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε ο Γολγοθάς... Σύμφωνα με την περιγραφή της συζύγου μου η κατάσταση θύμιζε νοσοκομείο στο μέτωπο... Διάδρομοι γεμάτοι ασθενείς, φωνές, βογγητά, σπρωξίματα... Άνθρωποι πάθαιναν ανακοπή παρατημένοι πάνω σε ράντζα, τραυματιοφορείς αλλόφρονες, γιατροί και νοσηλ

Είχα καιρό να αγοράσω βιβλία... Βολευόμουν με δανεικά βιβλία ή με βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή εδώ και πολύ καιρό αλλά μια μέρα χωρίς πολύ σκέψη μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα τρία μονοκοπανιά... Το "Τέλος όλων των δρόμων" του John Killian ήταν ένα από αυτά και αυτό που διάβασα πρώτο από την τριάδα και πρώτο από τα βιβλία του που ανήκει στην σειρά "Black label" ... Το πρώτο βιβλίο του Killian που είχα διαβάσει, ο "Αγριότοπος" , με είχε ενθουσιάσει οπότε οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες και για αυτό... Η γη έχει καταστραφεί από ένα ολέθριο πυρηνικό πόλεμο που έχει εξοντώσει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων... Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν έχουν να αντιμετωπίσουν την μόλυνση από την ραδιενέργεια, την πείνα, τις ομάδες των κανιβάλων και των περιπλανώμενων, τις τερατογενέσεις που προκάλεσε η ραδιενέργεια και τους μολυσμένους, ανθρώπους που μολύνθηκαν από έναν ιό που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο κι έχουν μετατραπεί σε άνοα τέρατα, σαν ζόμπι, τα οπο

Αύριο έχει γενέθλια ο Σπύρος μου, ο γιος μου ο μεγάλος, ο πρώτος, ο ξεχωριστός... Αύριο θα κλείσει τα 14 και θα μπει στα 15 με όλη τη ζωή μπροστά του...   Αύριο επίσης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη, από το έγκλημα στα Τέμπη , εκεί που πολλά άλλα παιδιά που είχαν κι αυτά όλη τη ζωή μπροστά τους δεν θα δουν άλλα γενέθλια...  Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν κι αυτά να είναι παιδιά μου, να είναι παιδιά όλων μας, αυτό που συνέβη στα Τέμπη θα μπορούσε να συμβεί στα δικά μας παιδιά και μπορεί να ξανασυμβεί όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, όσο δεν αλλάζει το σύστημα που παράγει αυτά τα εγκλήματα...  Είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τις ζωές και των δικών μας παιδιών;

Δεν ξέρω αν εγώ το νιώθω έτσι ή αν είναι η πραγματικότητα αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου όταν ξεκινούν μια συζήτηση την ξεκινούν επιθετικά, έχουν ένα στυλ "άκου να σου πω εγώ τώρα που ξέρω και δεν σηκώνω αντιρρήσεις" ... Δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τον άλλο τι έχει να τους πει, θέλουν να ακούσουν μόνο τον εαυτό τους, ο στόχος τους είναι ο άλλος συνομιλητής να "υποταχθεί"   στην άποψή τους...  Το καλύτερο από όλα είναι οι περιπτώσεις που εκφράζουν άποψη ενώ τα γεγονότα τους διαψεύδουν, πολύ πρόσφατα μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση... "Είναι η άποψή μου" μου λέει, "δεν είναι θέμα άποψης ρε φίλε, τα γεγονότα σε διαψεύδουν" , κι όμως επέμενε...  Σίγουρα παίζει ρόλο η ανθρώπινη βλακεία, ο συγκεκριμένος δεν είναι τέτοιος, το υπογράφω, αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει σαν κοινωνία την ικανότητα του συνδιαλέγεσθαι, την ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, κάθε αλληλεπίδραση είναι αφορμή για "μάχη" ... Ίσως να φταίνε τα social media που είμ

Σκέφτομαι εδώ και αρκετή ώρα μια εισαγωγή που να έχει νόημα, που να ιντριγκάρει τον αναγνώστη του blog (τον ποιον; 😂) να διαβάσει και παρακάτω το post... Δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό, στο τέλος μπορεί να μην ενδιαφέρει και κανένα, μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο ψητό... Ο Μπίλυ Χάλεκ είναι ένας λευκός, ευκατάστατος, υπέρβαρος δικηγόρος που ζει σε μια μικρή πόλη φτιαγμένη για λευκούς και ευκατάστατους, το Φέρβιου του Κονέκτικατ... Η ζωή του, τυπική των ανερχόμενων, λευκών στελεχών της 80's Αμερικής, διαταράσσεται όταν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνει μια γριά τσιγγάνα που διασχίζει το δρόμο... Δεν έχει νομικά προβλήματα διότι οι διασυνδέσεις του στην μικρή πόλη αλλά και ο ρατσισμός απέναντι στους τσιγγάνους, θα τον κάνουν να τη "βγάλει καθαρή", όμως τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα όταν ο Μπίλυ συναντιέται με ένα γέρο τσιγγάνο που τον αγγίζει στο μάγουλο και του ψιθυρίζει μια και μοναδική λέξη στο αυτί: "Αδύνατος" ... Από εκεί και πέρα ο Μπίλυ

Σήμερα το "Ψαροκόκαλο" κλείνει τα 15, είναι μέσα στην εφηβεία κι έχει τα ψυχολογικά του 😂 ...'Όπως όλοι οι έφηβοι, ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, την θέση του σε αυτό τον κόσμο, δυσκολεύεται πολύ αλλά θα τον βρει τον δρόμο του, πού θα πάει;  Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, ο οποίος έκανε κοπάνα γιατί δήθεν μου ήταν άρρωστος αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να στρωθεί πρωί πρωί στο Play Station... 😃