Ψαροκόκαλο...

Αναδημοσιεύω ένα thread που πόσταρα στο X χθες... Περί δημόσιας υγείας, ένα βιωματικό thread: Χθες  το μεσημέρι ο πεθερός μου που ζει στο Φάληρο έπαθε εγκεφαλικό, ένιωσε να παραλύει η δεξιά του πλευρά. Εκαβίτης γείτονας του του έδωσε τις Α' βοήθειες και κάλεσε το ΕΚΑΒ για τη διακομιδή στο κρατικό Νίκαιας... Η σύζυγος μου και κόρη του, ενημερώθηκε, ήταν στη δουλειά  της στην Αγ.Παρασκευή και έφυγε κατευθείαν για να πάει στη Νίκαια. Όταν έφτασε, το ασθενοφόρο δεν είχε ακόμα φτάσει και δεν έφτασε πριν τις 4 περίπου, σχεδόν 3 ώρες μετά την κλήση στο ΕΚΑΒ... Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ήταν τέτοιο που να μην έχει νόημα να του χορηγηθεί θρομβολυτικό φάρμακο γιατί απλά αν είχε θρόμβο θα είχε καταλήξει. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε ο Γολγοθάς... Σύμφωνα με την περιγραφή της συζύγου μου η κατάσταση θύμιζε νοσοκομείο στο μέτωπο... Διάδρομοι γεμάτοι ασθενείς, φωνές, βογγητά, σπρωξίματα... Άνθρωποι πάθαιναν ανακοπή παρατημένοι πάνω σε ράντζα, τραυματιοφορείς αλλόφρονες, γιατροί και νοσηλ

Είχα καιρό να αγοράσω βιβλία... Βολευόμουν με δανεικά βιβλία ή με βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή εδώ και πολύ καιρό αλλά μια μέρα χωρίς πολύ σκέψη μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα τρία μονοκοπανιά... Το "Τέλος όλων των δρόμων" του John Killian ήταν ένα από αυτά και αυτό που διάβασα πρώτο από την τριάδα και πρώτο από τα βιβλία του που ανήκει στην σειρά "Black label" ... Το πρώτο βιβλίο του Killian που είχα διαβάσει, ο "Αγριότοπος" , με είχε ενθουσιάσει οπότε οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες και για αυτό... Η γη έχει καταστραφεί από ένα ολέθριο πυρηνικό πόλεμο που έχει εξοντώσει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων... Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν έχουν να αντιμετωπίσουν την μόλυνση από την ραδιενέργεια, την πείνα, τις ομάδες των κανιβάλων και των περιπλανώμενων, τις τερατογενέσεις που προκάλεσε η ραδιενέργεια και τους μολυσμένους, ανθρώπους που μολύνθηκαν από έναν ιό που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο κι έχουν μετατραπεί σε άνοα τέρατα, σαν ζόμπι, τα οπο

Αύριο έχει γενέθλια ο Σπύρος μου, ο γιος μου ο μεγάλος, ο πρώτος, ο ξεχωριστός... Αύριο θα κλείσει τα 14 και θα μπει στα 15 με όλη τη ζωή μπροστά του...   Αύριο επίσης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη, από το έγκλημα στα Τέμπη , εκεί που πολλά άλλα παιδιά που είχαν κι αυτά όλη τη ζωή μπροστά τους δεν θα δουν άλλα γενέθλια...  Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν κι αυτά να είναι παιδιά μου, να είναι παιδιά όλων μας, αυτό που συνέβη στα Τέμπη θα μπορούσε να συμβεί στα δικά μας παιδιά και μπορεί να ξανασυμβεί όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, όσο δεν αλλάζει το σύστημα που παράγει αυτά τα εγκλήματα...  Είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τις ζωές και των δικών μας παιδιών;

Δεν ξέρω αν εγώ το νιώθω έτσι ή αν είναι η πραγματικότητα αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου όταν ξεκινούν μια συζήτηση την ξεκινούν επιθετικά, έχουν ένα στυλ "άκου να σου πω εγώ τώρα που ξέρω και δεν σηκώνω αντιρρήσεις" ... Δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τον άλλο τι έχει να τους πει, θέλουν να ακούσουν μόνο τον εαυτό τους, ο στόχος τους είναι ο άλλος συνομιλητής να "υποταχθεί"   στην άποψή τους...  Το καλύτερο από όλα είναι οι περιπτώσεις που εκφράζουν άποψη ενώ τα γεγονότα τους διαψεύδουν, πολύ πρόσφατα μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση... "Είναι η άποψή μου" μου λέει, "δεν είναι θέμα άποψης ρε φίλε, τα γεγονότα σε διαψεύδουν" , κι όμως επέμενε...  Σίγουρα παίζει ρόλο η ανθρώπινη βλακεία, ο συγκεκριμένος δεν είναι τέτοιος, το υπογράφω, αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει σαν κοινωνία την ικανότητα του συνδιαλέγεσθαι, την ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, κάθε αλληλεπίδραση είναι αφορμή για "μάχη" ... Ίσως να φταίνε τα social media που είμ

Σκέφτομαι εδώ και αρκετή ώρα μια εισαγωγή που να έχει νόημα, που να ιντριγκάρει τον αναγνώστη του blog (τον ποιον; 😂) να διαβάσει και παρακάτω το post... Δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό, στο τέλος μπορεί να μην ενδιαφέρει και κανένα, μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο ψητό... Ο Μπίλυ Χάλεκ είναι ένας λευκός, ευκατάστατος, υπέρβαρος δικηγόρος που ζει σε μια μικρή πόλη φτιαγμένη για λευκούς και ευκατάστατους, το Φέρβιου του Κονέκτικατ... Η ζωή του, τυπική των ανερχόμενων, λευκών στελεχών της 80's Αμερικής, διαταράσσεται όταν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνει μια γριά τσιγγάνα που διασχίζει το δρόμο... Δεν έχει νομικά προβλήματα διότι οι διασυνδέσεις του στην μικρή πόλη αλλά και ο ρατσισμός απέναντι στους τσιγγάνους, θα τον κάνουν να τη "βγάλει καθαρή", όμως τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα όταν ο Μπίλυ συναντιέται με ένα γέρο τσιγγάνο που τον αγγίζει στο μάγουλο και του ψιθυρίζει μια και μοναδική λέξη στο αυτί: "Αδύνατος" ... Από εκεί και πέρα ο Μπίλυ

Σήμερα το "Ψαροκόκαλο" κλείνει τα 15, είναι μέσα στην εφηβεία κι έχει τα ψυχολογικά του 😂 ...'Όπως όλοι οι έφηβοι, ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, την θέση του σε αυτό τον κόσμο, δυσκολεύεται πολύ αλλά θα τον βρει τον δρόμο του, πού θα πάει;  Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, ο οποίος έκανε κοπάνα γιατί δήθεν μου ήταν άρρωστος αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να στρωθεί πρωί πρωί στο Play Station... 😃

Πώς είναι να είσαι μαύρος στην Αμερική; Να είσαι μετανάστης από μουσουλμανική χώρα στην Ευρώπη; Πώς είναι να είσαι γυναίκα, LGBTQ+ σε πατριαρχικές κοινωνίες; Πώς είναι η ταυτότητα σου είτε είναι φυλετική, εθνική, θρησκευτική, σεξουαλική, κτλ, να σε καταδικάζει σε μια ζωή προδιαγεγραμμένη, επισφαλή, μέσα στον φόβο και την απόρριψη;  Αυτός είναι ο πυρήνας της ιστορίας του "Φοβερού βιβλίου" του Jason Mott , διαπραγματεύεται το συλλογικό τραύμα των μαύρων Αμερικανών οι οποίοι ζουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια σε μια χώρα που τους κάνει να νιώθουν ανεπιθύμητοι και απειλούμενοι με πολλούς τρόπους... Ο ήρωας του βιβλίου, ο ανώνυμος συγγραφέας, είναι ένας νέος μαύρος άντρας που έχει γράψει ένα βιβλίο, "Το φοβερό βιβλίο" , το οποίο είναι best seller και βρίσκεται σε περιοδεία προώθησης του... Ο ήρωάς μας είναι ένας άνθρωπος που καταδιώκεται από τους δαίμονες του, τον θάνατο της μητέρας του από καρκίνο και τον φόνο του πατέρα του από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια μιας εξακρίβω

Ακόμα μια χρονιά φτάνει στο τέλος της και ήρθε η ώρα για τον αναγνωστικό απολογισμό της... Ενώ το blog δεν μπορείς να πεις ότι είναι αμιγώς βιβλιοφιλικό, το label "Βιβλίο" είναι αυτό με τα περισσότερα posts ετησίως και αυτό που κρατάει το blog στη ζωή , εν τέλει... Τα βιβλία του 2023 λοιπόν δεν ήταν ούτε και φέτος πολλά αλλά ήταν περισσότερα από αυτά του 2022 (🎉🎉🎉)...  Επίσης τα βιβλία του 2022 είχαν μια ποικιλία, δύο από αυτά ήταν comic albums και άλλα δεν ανήκαν στις συνήθεις κατηγορίες που εγώ διαβάζω... Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο η αναγνωστική "φρενίτιδα" της Μάρας από το καλοκαίρι και μετά και τα πολλά βιβλία που μπήκαν στο σπίτι μας... Κάποια από αυτά ήταν καλά, κάποια επιβεβαίωσαν τις διαφορές στα αναγνωστικά μας γούστα και κάποια ήταν εξαιρετικά! Στο σύνολο της η χρονιά ήταν καλύτερη αναγνωστικά από ότι φαινόταν ότι θα είναι, τα βιβλία, με αντίστροφη χρονολογική σειρά, είναι τα παρακάτω: "Αγριότοπος" του John Killian "Ξέρω γιατί κελαηδάει

Ό Ντέμιαν Τζόουνς είναι ένας εσωστρεφής, χωρίς φίλους και κοινωνικές συναναστροφές, συγγραφέας βιβλίων τρόμου με ζόμπι... Αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια εκδρομή στον Αγριότοπο του Μέιν, μια παρθένα περιοχή άγριας φύσης, μαζί με άλλους πέντε αγνώστους για χάρη της Άμπερ, μιας γυναίκας που γνώρισε on line και τον έκανε να θελήσει να βγει από το καβούκι της μοναχικής ζωής που ζει... Η εκδρομή περιλαμβάνει πεζοπορία και διαβίωση μέσα στην φύση και προορίζεται να κρατήσει δέκα ημέρες, είναι μια δοκιμασία και για τον πιο σκληραγωγημένο φυσιολάτρη... Οι πρώτες δύο μέρες κυλούν ομαλά αλλά μετά εμφανίζονται οι άνθρωποι πουλιά... Άγνωστοι άνθρωποι που φορούν μάσκες πουλιών, είναι οπλισμένοι με τόξα, βαλλίστρες, μασέτες και φαίνεται να έχουν ένα και μοναδικό σκοπό... Να κυνηγήσουν και να εξοντώσουν όλους τους εκδρομείς, συμπεριλαμβανομένου του Ντέμιαν, ως τον τελευταίο...  Ο John Killian  είναι το συγγραφικό alter ego ενός γνωστού Έλληνα συγγραφέα, όπως μας πληροφορεί το sitε του εκδοτικού οίκο

Ο Σπύρος βρίσκεται στην Ρώμη από χθες το πρωί, στα πλαίσια ενός ταξιδιού με το σχολείο για ένα πανευρωπαϊκό, σχολικό συνέδριο... Είναι η πρώτη φορά που φεύγει από το σπίτι μόνος του για να ταξιδέψει και παρά τον ενθουσιασμό του για το ταξίδι σε μια χώρα που δεν έχει ξαναπάει είχε (και έχει) αρκετό άγχος ήδη του λείπουμε, οι γονείς του κι ο αδελφός του... Έχω κι εγώ άγχος, αν θα είναι ασφαλής, χαρούμενος, αν θα περάσει καλά αλλά σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη του φορά που είναι μόνος του, που πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του, έστω σε ένα πλαίσιο ασφαλές και προστατευμένος όπως είναι μια σχολική εκδρομή... Φαντάζομαι ότι το σκέφτονται λίγο πολύ όλοι οι πατεράδες που έχουν αγόρια ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να βοηθήσουν τα αγόρια τους να γίνουν άντρες, να ωριμάσουν... Πιστεύω πια ότι δεν πρέπει να κάνεις τίποτα απλά να δώσεις στο αγόρι την δυνατότητα να υπάρξει μόνος του, να ανοίξει τα φτερά του και να φροντίσει τον εαυτό του...