Ψαροκόκαλο...

Στην φωτογραφία του post, το sticker στο εξώφυλλο αναφέρει ότι το τιράζ της έκδοσης έχει φτάσει στην 55η χιλιάδα... Στο αντίτυπο που διάβασα εγώ το sticker έγραφε ότι βρίσκεται στην 90η χιλιάδα, οπότε one way or another μιλάμε για ένα ευπώλητο βιβλίο, με ότι σημαίνει αυτό... Πολλές φορές ο χαρακτηρισμός ενός βιβλίου ως "ευπώλητο" είναι υποτιμητικός για πολλούς από τους Έλληνες αναγνώστες, εγώ προτιμώ να μην κολλάω σε χαρακτηρισμούς και ταμπέλες, στην τελική δεν μπορεί να έχουν τόσο πολλοί άνθρωποι άδικο, πάντα... Το βιβλίο της Delia Owens είναι ένα μυθιστόρημα για τον Αμερικάνικο Νότο, μια περιοχή αυτής της χώρας που μοιάζει να είναι μια ανεξάντλητη πηγή ιστοριών... Είναι η ιστορία της, οι σκλάβοι, ο πόνος, η φτώχεια, η μουσική, το φαγητό, η φύση που οργιάζει, όλα αυτά συνθέτουν ένα καμβά που μπορεί ο κάθε συγγραφέας να "ζωγραφίσει" ότι θέλει... Η Κάια είναι ένας κοριτσάκι 6 χρονών που ζει στους βάλτους της Βόρειας Καρολίνας, ολομόναχη... Εγκαταλειμμένη από την οι

 

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο περιμένω συνήθως δύο πράγματα... Το πρώτο είναι να είναι ευδιάκριτος ο στόχος του βιβλίου... Ο συγγραφέας θέλει να διασκεδάσει τον αναγνώστη, να τον σοκάρει, να τον προβληματίσει; Το δεύτερο είναι κάτι που έχει να κάνει με το προσωπικό μου γούστο, περιμένω μια κορύφωση στην πλοκή, σταδιακή ή όχι... Στο δικό μου μυαλό αυτό το στυλ γραφής λειτουργεί καλύτερα, όπως στην αρχαία τραγωδία έρχεται η κάθαρση και λυτρώνει τον θεατή από το συναίσθημα και το άγχος της παρακολούθησης της πλοκής... Κανένα από τα δύο αυτά στοιχεία δεν βρήκα στο βιβλίο της Sara Mesa και για αυτό το τέλος της ανάγνωσης του με βρήκε μπερδεμένο και με ένα απροσδιόριστα δυσάρεστο συναίσθημα μέσα μου... Η οικογένεια είναι εξαμελής: ο Πατέρας, η Μητέρα, ο Νταμιάν, η Ρόσα, ο Άκι και η υιοθετημένη ξαδέρφη Μαρτίνα... Η μικρή αυτή κοινότητα λειτουργεί βάση των αρχών και των ιδανικών που επιβάλλει ο Πατέρας... Δεν υπάρχει παρέκκλιση από αυτά για κανένα λόγο ακόμα και αν αυτά οδηγούν τα μέλη τους να ζουν

  Η κυρία Μαρόνιο είναι μια sexy σύζυγος ενός επιτυχημένου τηλεοπτικού στελέχους και μητέρα δύο κακομαθημένων μικρών αγοριών... Ο Φράνκο Ανδράδε ένας χοντρός, σπυριάρης, έφηβος με εμμονή με την κυρία Μαρόνιο, που μένει με τους ευκατάστατους παππούδες του... Ο Πόλο είναι ένας φτωχοδιάβολος, λίγο πιο μεγάλος από τον Φράνκο που εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ σαν κηπουρός και παιδί για όλα τα θελήματα... Όλα αυτά στο Πάρανταις, ένα συγκρότημα πολυτελών κατοικιών όπου στο τέλος όλα θα πάνε κατά διαόλου... Το βιβλίο της Fernanda Melchor  είναι μια γροθιά στο στομάχι... Παρά το πολύ μικρό του μέγεθος καταφέρνει να συμπυκνώσει μέσα στις 120 σελίδες του μια ιστορία όπου πρωταγωνιστής είναι η βία... Η βία που εκφράζεται με κάθε τρόπο είτε μιλάμε για λεκτική, φυσική, ψυχολογική, σεξουαλική... Η γλώσσα του βιβλίου είναι σκληρή, είτε μιλάμε για τις περιγραφές των σεξουαλικών φαντασιώσεων του Φράνκο με την κυρία Μαρόνιο, στα όρια του πορνογραφήματος, είτε μιλάμε για τους καυγάδες του Πόλο με την

Αντιγράφω από το LinkeIn μου, μην χαθούν τέτοια milestones στο timeline (😜): Today, for the first time, i used ChatGPT to solve a coding problem that i had... I don't know if i'm proud of myself, if i'm "cheating", indeed it feels kind of akward to me to find so easy answers when i went to the university to study Computer Sciense back in 1996, when Internet in Greece barely existed! What i do know is that this is a new era, the rules of the game are constanly changing, new tools are outhere available and we have to adapt not just to stay alive, i'm not that pessimist ( 😋 ), but to make our lives easier and better, at the end of the day this is the most important thing in the world! 🙂

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ... Σε κάθε εγκαταλελειμμένη σκηνή εγκλήματος υπάρχει ένα κρυμμένο στοιχείο: ένα μικρός οδοντωτός τροχός που σχεδόν δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι. Κάποιος στέλνει στον επιθεωρητή Σαμ Μπέργερ ένα μήνυμα, κάποιος που ξέρει ότι μόνο αυτός θα καταλάβει το κρυπτογραφημένο χνάρι. ΚΑΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ... Όταν άλλη μια έφηβη εξαφανίζεται, ο Σαμ πρέπει να πείσει τους ανωτέρους του ότι έχουν να κάνουν με έναν σίριαλ κίλερ. Καθώς η αστυνομία συνεχίζει το κυνήγι για να εντοπίσει το τελευταίο θύμα, ο Σαμ είναι αναγκασμένος να φέρει στο φως βαθιά θαμμένους προσωπικούς δαίμονες. Δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλει να καταλάβει το ζοφερό προσωπικό μήνυμα του δολοφόνου πριν εκπνεύσει ο χρόνος. ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ... Στο οπισθόφυλλο έγραφε επίσης ότι αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς του Arne Dahl αλλά εγώ δεν το πρόσεξα παρά μόνο όταν διάβασα το βιβλίο και... ΞΕΝΕΡΩΣΑ με το cliffhanger φινάλε του που ήταν πολύ λογικό αλλά εγώ ήμουν out of c

Όσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο πιο επώδυνη είναι η πτώση... Όσα περισσότερα έχεις, τόσο περισσότερο φοβάσαι μην τα χάσεις...  Αν είσαι υπεύθυνος για άλλους ανθρώπους σε ένα χώρο εργασίας πρέπει να συνδυάσεις τα παραπάνω με το ότι είναι ευθύνη σου να υπερασπίζεσαι πάντα το συμφέρον των ανθρώπων που έχεις από κάτω σου διότι αφενός για αυτό πληρώνεσαι παραπάνω από τους άλλους και αφετέρου, όσο καλύτερα είναι/νιώθουν οι άνθρωποι σου τόσο καλύτερη θα είναι η δουλειά τους και άρα θα επωφεληθείς εσύ μακροπρόθεσμα...  Ο καλός ηγέτης αντιλαμβάνεται αυτή την ισορροπία που πρέπει να κρατάει και κάνει ότι καλύτερο μπορεί, πολλές φορές με προσωπικό κόστος βραχυπρόθεσμα...  Ο κακός ηγέτης σκέφτεται μόνο αυτά που ο ίδιος έχει να χάσει και είναι καταδικασμένος στην αποτυχία μακροπρόθεσμα... εκτός και αν βρίσκεται σε ένα στρεβλό corporate περιβάλλον, όπως είναι αυτό πολλών ελληνικών εταιρειών, που η επιτυχία και η μακροημέρευση κρίνεται και από άλλους παράγοντες (προσωπικές σχέσεις, συναλλαγές κάτω από το

Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είναι τρομακτικό... Όχι γιατί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον ψήφισα καν, αλλά γιατί εδραιώνει την κυριαρχία της Δεξιάς όπως ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας και ανοίγει το δρόμο για μια άνευ προηγουμένων άλωση σε ότι έχει απομείνει από το όποιο κοινωνικό πρόσωπο του ελληνικού κράτους...  Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25 θα προσπαθήσουν να ρίξουν μέρος της ευθύνης για το αποτέλεσμα στον πόλεμο που δέχθηκαν από τα ΜΜΕ, στην αποχή, την αδιαφορία, την προεκλογική παροχολογία και δεν θα έχουν και πολύ άδικο αλλά οφείλουν να κάνουν αυτοκριτική και μάλιστα πολύ αυστηρή... Αμφότεροι απέτυχαν παταγωδώς να πείσουν τους ψηφοφόρους για τις προθέσεις τους και το πρόγραμμά τους, να κάνουν διακριτές τις θέσεις τους και να τονίσουν τα σημεία διαφοροποίησης με τις άλλες προτάσεις εξουσίας και πυροβόλησαν ουκ ολίγες φορές τα πόδια τους καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας της διακυβέρνησης Μητσοτάκη... Με την ανεπάρκεια τους (ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ) ανέστησαν ξανά το πρ

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω... Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκολεύ

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...  Τα posts έχουν αραιώσει επικίνδυνα κι εγώ οφείλω να πω ότι για πρώτη φορά στα 14 χρόνια ζωής αυτού του blog, πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να του βάλω λουκέτο... Δεν ξέρω αν είναι μια φάση που περνάω ή απλά να έκλεισε ο κύκλος της ζωής του αλλά σίγουρα δεν νιώθω όπως ένιωθα παλιά... Μέχρι να πάρω την τελική απόφαση, θα "μιλήσουμε" για ένα βιβλίο που ευχαριστήθηκα πολύ, το "Αντίλαλοι Νεκρών" του Johan Theorin ...  Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ένα αγοράκι, ο Γενς, εξαφανίζεται από το σπίτι των παππούδων του στο Έλαντ, ένα σουηδικό νησί στη Βαλτική... Παρά τις αγωνιώδεις έρευνες όλης της νησιωτικής κοινότητας, το παιδί παραμένει άφαντο... Μετά από 20 χρόνια, η μαμά του Γενς, η Γιούλια, που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ την εξαφάνιση του παιδιού της, επιστρέφει στο Έλαντ μετά από πρόσκληση του αποξενωμένου, υπερήλικα πατέρα της ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία για την εξαφάνιση του εγγονού του... Έχει παραλάβει με το ταχυδρομείο ένα πα