Ψαροκόκαλο...

Με αφορμή το γεγονός ότι ασχολούμαι ξανά μετά από χρόνια με την R, η παρακάτω λίστα θα φανεί πολύ χρήσιμη σε όποιον θέλει να μάθει και να κατανοήσει τις δυνατότητες αυτής της πολύ συμπαθούς γλώσσα προγραμματισμού... Είναι βιβλία πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από και μέσα στο οικοσύστημα της R και διατίθενται δωρεάν από τους ίδιους τους συγγραφείς τους...  "R for Data Sciense" - Hadley Wickam & Garrett Grolemund "Hands-On Programming with R" - Garrett Grolemund "Advanced R" - Hadley Wickam "R packages" - Hadley Wickam & Jenny Bryan "Fundamentals of Data Visualization" - Claus Wilke  "Forecasting: Principles and Practice" - Rob J. Hyndman & George Athanasopoulos "Mastering Shiny" - Hadley Wickam "Geocomputation with R" - Robin Lovelace & Jacub Novosad & Jannes Muenchow

Δύσκολο να κοιτάς τον καθρέφτη...  Πολλές φορές βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που σε απογοητεύει, κάτι που δεν ταιριάζει με το αφήγημα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...  Πολλοί τον αποφεύγουν και κάνουν πως δεν τον κοιτάνε, υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει, προτιμούν την εικόνα του εαυτού τους μέσα στο κεφάλι τους κι όχι αυτή που βλέπουν τα μάτια τους...  Υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε ένα καθρέφτη ψηλά, τον κοιτάνε συχνά και τον δείχνουν και στους άλλους για να καθρεφτιστούν κι αυτοί... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς, οι περισσότεροι είναι οι εχθροί...  Λίγοι εκτιμούν το κοίταγμα στον καθρέφτη, οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτάνε το πορτρέτο τους που έχουν βάλει σε βάθρο...  Στο τέλος αναγκάζεσαι να πεις ένα "Δεν βαριέσαι" και πας παρακάτω...  

Δεν προσπαθώ να ευλογήσω τα γένια μου ούτε να εξιλεωθώ γιατί ήμουν από αυτούς που έφυγαν κυνηγημένοι από την φωτιά στην Εύβοια, νιώθω όμως ότι εξίσου σημαντικό με την ανθρωπιστική βοήθεια που καταφθάνει στο νησί είναι να επιστρέψουμε εμείς οι άνθρωποι...  Με σεβασμό προς το περιβάλλον και τους ντόπιους να επιστρέψουμε για να σταθούμε δίπλα τους, να κολυμπήσουμε στις θάλασσές τους, να φάμε στις ταβέρνες και να πιούμε καφέ, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ, ότι θα τους στηρίξουμε να μην χρειαστεί να εκκενώσουν άλλη μια φορά τα χωριά τους, όχι εξαιτίας της φωτιάς αυτή την φορά αλλά εξαιτίας της ανεργίας και της φτώχειας...  Αυτό νιώθω ότι πρέπει να κάνουμε εμείς, άνθρωπος προς άνθρωπο, το τι ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει το κράτος για να μην ερημώσει και ρημαχτεί ο τόπος είναι άλλη ιστορία...

Για κάποιο λόγο που σίγουρα έχει να κάνει με την, από παιδί, αγάπη μου για ιστορίες με επαναστάσεις, ηρωισμούς και αυτοθυσίες, ανέκαθεν με γοήτευε η ιστορία του IRA και των "Ταραχών" ... Οι μαχητές του IRA μου φαίνονταν σαν ιππότες της ελευθερίας και η Βόρεια Ιρλανδία ένα "πεδίον δόξης λαμπρόν" ... Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αυτή μου η αντίληψη δεν ήταν και τόσο σωστή όχι τόσο γιατί δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε λαού να επιθυμεί την αυτοδιάθεση και την εθνική του ολοκλήρωση, όσο γιατί οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ένθεν κι ένθεν ήταν βάρβαροι, διότι μεγαλώνοντας ανέπτυξα μια έντονη απέχθεια απέναντι στην ατομική τρομοκρατία, διότι δεν μπορούσα πλέον να γοητεύομαι από έναν εν πολλοίς θρησκευτικό πόλεμο, εγώ που απορρίπτω όλες τις θρησκείες, διότι διέκρινα στην κατάσταση της Βόρειας Ιρλανδίας το αποτέλεσμα της κλασσικής αποικιοκρατικής στρατηγικής των Βρετανών, να ευνοούν τη μια από τις δύο κοινότητες μιας αποικίας, καλλιεργώντας αντιπαλότητα έτσι ώ

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις για την εμπειρία που βιώνεις εσύ ως τουρίστας ενώ χιλιάδες κόσμου χάνουν τις ζωές τους ή τις περιουσίες τους, την ψυχική τους γαλήνη... Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο, τα καράβια με τους πυρόπληκτους που εκκενώνονται μου θύμισαν κατευθείαν τους πρόσφυγες που καραβοπνίγονται χρόνια τώρα στις ακτές της Μεσογείου...  Να μιλήσω εγώ για τις διακοπές μας που τελείωσαν πρόωρα μετά από μια νύχτα τρόμου που βλέπαμε τις λάμψεις από τις φωτιές μέσα στην νύχτα κι ενώ εκκενώνονταν τα χωριά το ένα μετά το άλλο μέχρι που το πρωί ο άνεμος γύρισε από την άλλη και σώθηκε πρόσκαιρα το χωριό που ήμασταν εμείς...  Να μιλήσω για την φίλη και πρώην συνάδελφο που ζει στην Βαρυμπόμπη, στην αγωνία και τον τρόμο εδώ και 4-5 μέρες και είδε παράλληλα από την τηλεόραση το εξοχικό στις Ροβιές να καίγεται...  Για την άλλη πρώην συνάδελφο που είδα τις κόρες της Live στην τηλεόραση να εκκενώνονται με καΐκια από την Αγία Άννα, τα κορίτσια είναι ασφαλή τώρα στην Χαλκίδα...  Για τους αγαπ

Μου αρέσει από καιρό εις καιρό να διαβάζω βιβλία που δεν είναι του απόλυτου στυλ μου και δεν θα τα διάλεγα με την πρώτη... Νιώθω ότι έτσι δίνω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να γνωρίζει νέους (για μένα) συγγραφείς, νέους τρόπους έκφρασης και να βγαίνω από το αναγνωστικό μου comfort zone... Δεν είχα διαβάσει ξανά Ian Mc Ewan κι όταν βρέθηκε στα χέρια μου το, βραβευμένο με Booker το 1998,  "Άμστερνταμ" θεώρησα ότι ήταν μια ευκαιρία να σπάσω την μονοτονία του αστυνομικό/fiction/horror και να κάνω μια αλλαγή... Το  "Άμστερνταμ"  είναι ένα βιβλίο που ασχολείται με την ανθρώπινη φύση, την προσωπική ηθική και τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας... Ο Βέρνον κι ο Κλάιβ είναι πολύ επιτυχημένοι ο καθένας στον τομέα του αλλά είναι κενοί... Βαυκαλίζονται με την σπουδαιότητά τους αλλά είναι μόνοι και πανικόβλητοι από την πιθανότητα της αποτυχίας... Ο θάνατος της κοινής τους ερωμένης τους σοκάρει... Αναλογίζονται την νεότητά τους, κάνουν μια επισκόπηση των αποφάσεων που πήραν κ

Πηγαίνουμε οικογενειακώς στην Αίγινα από το 2011 και από την πρώτη φορά μέχρι και φέτος τουλάχιστον μια φορά πάμε βόλτα με άμαξα, με το "αλογκάκι" που έλεγε ο Σπύρος όταν ήταν μικρός...  Φέτος πήγαμε και πάλι βόλτα με την άμαξα και συνειδητοποίησα ότι ήταν η τελευταία φορά που μπήκαμε οι 4 μας σε μια άμαξα στην Αίγινα... Τα αγόρια έχουν ψηλώσει και μεγαλώσει, χωρέσαμε μετά βίας στα έτσι κι αλλιώς στενά καθίσματα της άμαξας, για την ακρίβεια για να χωρέσουμε τα αγόρια κάτσανε στα πόδια τα δικά μου και της Μάρας...  Συγκινήθηκα λίγο όταν σκέφτηκα την πρώτη φορά που κάναμε οι 4 μας βόλτα με άμαξα στην Αίγινα το καλοκαίρι του 2013 με τον Σπύρο 3 χρονών και τον Θάνο 4 μηνών που τους είχαμε και πάλι στην αγκαλιά μας, μου φάνηκε σαν να έκλεισε ένας κύκλος...

Πήγαμε 5 μέρες στην Αίγινα, κάναμε μικρές διακοπές για να γιορτάσουμε το τέλος της σχολικής χρονιάς και τη δυνατότητα να ταξιδεύεις ξανά, τώρα που είναι νωρίς ακόμα, μετά ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον... πάλι.... Είχα το "Νυχτερινή πτήση 29"   εδώ και χρόνια στο Google Drive μου και δεν του έδινα σημασία, ο τίτλος δεν μου θύμιζε κάτι.... Το διάλεξα διότι από αυτά που έχω ακόμα αδιάβαστα από τον Stephen King ήταν αυτό με τις λιγότερες σελίδες... Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για το "The Langoliers"  , κάπου το είχα "τρακάρει" κάποτε χωρίς να το δω όμως... Η νυχτερινή πτήση 29 της Αμέρικαν Πράιντ ξεκινάει από το Λος Άντζελες για τη Βοστόνη όταν ξαφνικά συμβαίνει το Γεγονός... 8 ετερόκλητοι επιβάτες οι οποίοι είχαν αποκοιμηθεί όλοι κατά την απογείωση ξυπνούν σε ένα αεροπλάνο παντελώς έρημο, εκτός από αυτούς... Οι εξαφανισμένοι συνεπιβάτες τους έχουν αφήσει πίσω τους κάθε είδους προσωπικά αντικείμενα, μέχρι και μασέλες, σφραγίσματα και προσθετι

Σήμερα βρίσκομαι στο γραφείο μετά από ένα ολόκληρο χρόνο...  Είχα αρχίσει να δουλεύω από το σπίτι στις 12 Μαρτίου του 2020 με μια μικρή διακοπή μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2020 οπότε και πήγαινα στο γραφείο μια φορά την εβδομάδα, η επόμενη φορά είναι σήμερα... Περίμενα αυτή την ημέρα πολύ καιρό... Εξακολουθώ να μου αρέσει η δουλειά από το σπίτι αλλά ήθελα να βγω έξω να δω άλλους ανθρώπους, ήθελα λίγη ανθρώπινη επαφή... Όταν μου το ανακοίνωσαν ότι την Τρίτη και την Παρασκευή θα δουλέψω από το γραφείο, πραγματικά τρόμαξα...  Πού θα πάω, τι θα κάνω, μήπως κολλήσω κάτι; Φυσικά και σκέφτομαι μαλακίες...  Η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα, καλό και κακό, μαθαίνεις να νιώθεις οικειότητα και ασφάλεια ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις, μετά από καιρό ακόμα και το κελί της φυλακής μοιάζει οικείο...  Θα συνηθίσουμε και πάλι στη ζωή με άλλους ανθρώπους, ελπίζω...

Το τελευταίο post μου για κάποιο βιβλίο ανέβηκε στις 9 Φεβρουαρίου, σήμερα έχουμε 15 Ιουνίου, 4 ολόκληροι μήνες αναγνωστικής απραξίας... Σίγουρα φταίει το Netflix και η κακή μου διάθεση όλους αυτούς τους μήνες αλλά και πάλι το διάστημα ήταν εντυπωσιακά μεγάλο... Το  "Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz το είχα αγοράσει για την μητέρα μου τα Χριστούγεννα αλλά τελικά το κράτησα εγώ αφού το είχε ήδη διαβάσει και της αγόρασα ένα άλλο... Έμεινε μήνες στο κομοδίνο μου και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα...και πέρασα πολύ καλά! Μια μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών στο Λονδίνο και κανονίζει τις λεπτομέρειες της κηδείας της, την ίδια μέρα όμως δολοφονείται... Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας περίεργος τύπος, ο Χόθορν, εξωτερικός σύμβουλος της Scotland Yard, πρώην αστυνομικός, μονόχνοτος και περίεργος, μυστηριώδης αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ευφυής στη δουλειά του... Ο Χόθορν έχει υπάρξει σύμβουλος του  Anthony Horovitz  όταν έγραφε το σενάριο μιας αστ