Ψαροκόκαλο...

Έχω ασχοληθεί πολύ με τη μουσική μεγαλώνοντας... Άκουγα πάντα πολύ μουσική, παρακολουθούσα τις τάσεις, ήξερα κάθε καινούργιο συγκρότημα, κάθε καινούργιο μουσικό στυλ... Περνώντας τα χρόνια έχασα αυτό το touch... Είναι ο περιορισμένος χρόνος, η συντηρητικοποίηση που έρχεται με τα χρόνια, η ανικανότητα να ακούσεις αυτό που ακούν σήμερα οι νέοι; Τα playlists μου για χρόνια περιείχαν μουσική που βγήκε στο παρελθόν... Πάντα πίστευα ότι είναι σημάδι ότι γερνάς όταν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την μουσική που ακούν οι νέοι... Εδώ και κάνα δυο χρόνια με χτύπησε αστροπελέκι... Το ελληνικό hip hop, εκ Θεσσαλονίκης κατά κύριο λόγο, με όλα τα sub genres του, trap, drill, κτλ...  Όχι δεν τρελάθηκα... Ξεκίνησα να ακούω ότι έβρισκα μπροστά μου, κατανάλωνα με μανία... Ok, άκουσα πολλές μαλακίες αλλά μέσα στον ορυμαγδό του swag και των gangsta wannabes υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα, όπως η μουσική του ΛΕΞ αλλά το τεράστιο κόλλημα μου τον τελευταίο καιρό είναι ο WANG ...

Το "Ψαροκόκαλο" μπήκε στην εφηβεία του, αν ήταν ένα πραγματικό αγόρι θα άρχιζε σιγά σιγά να βγάζει χνούδι στο πάνω χείλος και να υποπτεύεται ότι το πουλί του δεν είναι μόνο για κατούρημα... Επιμένει και υπάρχει για την αλητεία, επειδή έτσι θέλουμε ρε αδερφέ και ας μην μας διαβάζει κανένας... Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, κουκουλώθηκε καλά καλά και πήγε το πρωί στο σχολείο να κεράσει αφού έκανε την σχετική του γκρίνια, πόσο μισεί το σχολείο, γιατί δεν χιόνισε, τι άδικη που είναι η ζωή... Χρόνια πολλά στο μικρό μου το αγόρι, τον μπελαλή τον Τσίκολη μου! 

Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι πήγαινα ξανά στον στρατό, η διαφορά ήταν ότι αυτή την φορά δεν παρουσιαζόμουν με τον αδερφό μου όπως έγινε στην πραγματικότητα αλλά με τα παιδιά μου...Μην τον ψάχνεις... Πήγαινα λέει στους συγγενείς μου και με χαρτζιληκώνανε για το φανταρικό μου κι είδα ότι πήγα και στον νονό μου...  Ο νονός μου πέθανε από ανεύρυσμα το καλοκαίρι του 2010 και ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους μας και κυρίως για την νονά μου, την αδερφή της μάνας μου... Όταν πέθανε ήταν γύρω στα 60 με 65 αλλά ήταν πολύ καλοβαλμένος, τα μαλλιά του και το παχύ μουστάκι του ήταν ακόμα κατάμαυρα... Χθες το βράδυ στο όνειρό μου, τον είδα με ασπρισμένα μαλλιά και μουστάκι και σαφώς πιο γερασμένο από ότι τον είδα την τελευταία φορά, δεν προλάβαμε ποτέ να τον δούμε γέρο...  Σκέφτηκα να πάρω την νονά μου να της το πω αλλά μετά το μετάνιωσα... Θα στενοχωριόταν που δεν τον είδε ποτέ της να γερνάει...

Κάπου διάβασα ότι τα μοναχοπαίδια κάνουν τους φίλους οικογένεια για να βιώσουν αυτό που τους έλειψε...Εγώ που δεν ήμουν μοναχοπαίδι πήρα τόσο μεγάλη δόση οικογένειας μεγαλώνοντας που δεν έμαθα ουσιαστικά να κάνω φίλους και τώρα στα γεράματα όταν κάνω απαιτώ από αυτούς να είναι οικογένεια, να με προσέχουν και να με νταντεύουν... Όταν δεν το κάνουν ή νιώθω εγώ ότι δεν το κάνουν εξοργίζομαι όπως ακριβώς και με τα μέλη της βιολογικής μου οικογένειας με τη μόνη διαφορά ότι με αυτούς έχω την επιλογή της διακοπής των σχέσεων ενώ με τη βιολογική οικογένεια δεν μπορώ κι ούτε θέλω να κόψω εντελώς τον ομφάλιο λώρο... Σκέφτομαι ότι δεν είναι δίκαιο αυτό για τους φίλους, να είμαι τόσο αυστηρός κι απόλυτος αλλά πού ακριβώς υπάρχει ισορροπία στο κεφάλι μου για να βρεθεί κι εδώ;

Δεν διαβάζω εδώ και πάνω από μήνα, έχω βάλει στόχο να τερματίσω το Netflix... Το "Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί" το διάβασα μέσα σε μιάμιση μέρα... Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν, μια ωραία ιστορία να κάνει το μυαλό μου να ξεχαστεί και να χαλαρώσει... 20 σχεδόν χρόνια μετά την Μάχη του Χόγκουαρντς, ο Χάρι Πότερ και οι φίλοι έχουν μεγαλώσει, έχουν δικές τους οικογένειες και αποτελούν σημαντικά μέλη της κοινωνίας των μάγων... Αυτοί οι οποίοι επιβίωσαν από κατασκότεινες μαγικές δυνάμεις στο παρελθόν τα βρίσκουν μπαστούνια με την πιο επικίνδυνη και δύσκολη αποστολή του κόσμου...το μεγάλωμα εφήβων! Τα πράγματα θα περιπλακούν περισσότερο (φυσικά) όταν ένα κακό από το παρελθόν ξαναζωντανεύει και απειλεί να καταστρέψει όλα όσα οι ήρωες μας πολέμησαν σκληρά να χτίσουν... Η όγδοη εμφάνιση του Χάρι Πότερ στις σελίδες ενός βιβλίου είναι το σενάριο του θεατρικού έργου που ανέβηκε το 2016 στο Λονδίνο, προϊόν της συνεργασίας της J.K. Rowling , του Jack Thorne και του John Tiffan

  Not too bad, not too good... Μετά από τρεις εβδομάδες χωρίς ζύγισμα έχω χάσει ένα κιλό... Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν τυπικός και τις τρεις αυτές εβδομάδες, ακολουθώ μια συνεπή διατροφή χωρίς πολλές υπερβολές μόνο τις 4 με 5 τελευταίες μέρες... Προσπαθώ να περπατάω κάθε μέρα και να μην πίνω αλκοόλ όταν είμαι το σπίτι χωρίς παρέα...  Δεν άλλαξε κάτι φοβερά τις τελευταίες μέρες που να σηματοδοτεί την αλλαγή στο mentality μου... Το μυαλό μου λειτουργεί με μεθόδους που ακόμα δεν καταλαβαίνω, κάνει κάποια κλικ σαν διακόπτης που μου αλλάζουν τη διάθεση, αυτές τις μέρες είμαι σε καλό mood, με θετικές σκέψεις, ενέργεια και καλή διάθεση... Αυτό είναι καλό, δεν το ψειρίζω, γιατί και πως, προχωράμε ως έχει... Μέχρι το επόμενο ζύγισμα... 💪😉

 ... αυτή την εβδομάδα και δεν ζυγίστηκα τη Δευτέρα κι ούτε θα ξανά ζυγιστώ Δευτέρα...  Το Σαββατοκύριακο θα πιω και θα φάω κάτι παραπάνω γιατί θα βρεθώ με φίλους, θα είμαι χαλαρός, δεν θέλω να έχω τύψεις για το τι θα δείξει η ζυγαριά... Σκέφτομαι να ζυγίζομαι Παρασκευή πρωί, λίγο πριν την έναρξη του weekend να ξέρω που έχω φτάσει και να κάνω τις παρασπονδίες μου ελαφρά την καρδία, να τρώω να μην με τρώνε... Δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα ως προς την απώλεια κιλών αλλά επειδή πιστεύω ότι οι δίαιτες είναι πάνω από όλα ψυχολογία πιστεύω ότι θα δω καλύτερα αποτελέσματα...

  No comments... 😞

Όταν γεννήθηκα ζήσαμε στην Σάμο μέχρι τα τρία μου χρόνια...  Ζούσαμε στο Βαθύ, σε ένα σημείο έξω από το χωριό, στην εξοχή και απέναντι μας έμενε η κυρία Στέλλα που είχε τον Έκτορα, τον πρώτο μου φίλο, ένα κυνηγόσκυλο...  Ο καλύτερος μου άνθρωπος φίλος ήταν ο Λαζαρής, ένα πολύ ξανθό αγοράκι από το Αγρίνιο και αυτού οι γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι σε μετάθεση...  Η ζωή μου εκεί πρέπει να ήταν πάρα πολύ ωραία ή τουλάχιστον εγώ να περνούσα τέλεια γιατί ακόμα και σήμερα στα 42 μου θυμάμαι το σπίτι μας, το δρόμο μας, το χωράφι με τις παπαρούνες που μάζευα με την μαμά μου, τους φίλους μου, έχω ακόμα στο μυαλό μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μας...  Εδώ να πω ότι γεννήθηκα πολύ μεγαλόσωμος (5,1 κιλά) και συνέχισα να είμαι "εύσωμος" και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ήρθε η μετάθεση του πατέρα μου και επιστρέψαμε στην Αθήνα...  Τότε έχασα όλα τα επιπλέον κιλά και ακόμα παραπάνω και από στρουμπουλός, ροδομάγουλος επαρχιώτης έγινα ένα παιδάκι πολύ λεπτό και χλωμό...  Η μάνα μου

  Ένα μικρό, αναμενόμενο Βατερλό...  Αναμενόμενο διότι την εβδομάδα που μας πέρασε δεν έκανα απολύτως τίποτα για να πετύχω τον στόχο που έχω βάλει εδώ και 6 εβδομάδες, να χάσω κιλά... Λόγω του ότι η εβδομάδα ήταν πιεστική στη δουλειά και τα ωράρια μεγάλα, καμία απολύτως μέρα δεν έκανα κάποια άσκηση, ούτε κι έκανα κάποια προσπάθεια να είμαι συνεπής στη διατροφή μου... Αφού είχα τόση πίεση από εξωτερικούς παράγοντες δεν ήθελα επιπλέον πίεση, ήθελα είμαι χαλαρός στο θέμα φαγητό, να το απολαμβάνω... Ξέρω ότι είναι προς προβληματισμό ότι το φαγητό είναι παρηγοριά για μένα αλλά  δεν είναι της παρούσης, τα έχουμε ξαναπεί.... Χάρηκα τουλάχιστον ότι το ζύγισμα δεν είχε αποτέλεσμα μεγαλύτερο από το maximum ζύγισμα (102,8) που είχα από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα αυτή την καταγραφή... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉