Ψαροκόκαλο...

... 8 χρόνια να αγαπάς τόσο πολύ που σε πονάει... Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ!

Μένω σε μια αποστροφή από την ομιλία του Άδωνι Γεωργιάδη χθες το απόγευμα στην Βουλή... Ούτε λίγο ούτε πολύ ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είπε ότι ενώ για όλους τους πολίτες ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, για τους πολιτικούς ισχύει το τεκμήριο της ενοχής, όλοι πιστεύουν εξ αρχής ότι ο πολιτικός "τα έφαγε" , ακόμα και αν αθωωθεί τελικά, η ρετσινιά θα μείνει... Φυσικά και δεν είναι άμοιρο ευθυνών το πολιτικό προσωπικό της χώρας για την απαξίωση της πολιτικής ζωής αλλά αυτού του είδους ο συμψηφισμός οδηγεί κατ' ουσία στην ποινικοποίηση της και κατ' επέκτασή απαξιώνει την ίδια τη δημοκρατία... Καλό είναι να έχουν στο μυαλό τους όλοι οι πολιτικοί φορείς που θέλουν να λένε ότι ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο (με όλες τις παραλλαγές του) ότι από μια συνολική απαξίωση της πολιτικής ζωής και του πολιτεύματος οι μόνοι που κερδίζουν είναι αυτοί που στοχεύουν στην τελική κατάλυσή του και στην αντικατάσταση της δημοκρατίας από απολυταρχικά καθεστώτα...

Χθες το βράδυ, γύρω στη μία, ολοκλήρωσα την πρώτη σεζόν του Breaking Bad , την είδα όλη μέσα στο σαββατοκύριακο... Ok, είναι παλιό αλλά εγώ δεν το είχα δει ποτέ, ούτε μισό επεισόδιο και άκουγα θριαμβευτικά σχόλια τόσα χρόνια... Δεν θα κάτσω να περιγράψω το story, το 9,5/10 στο rating του IMDB τα λέει όλα, η σειρά είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!  Θέλω να σταθώ σε δυο σημεία που σε εμένα έκαναν τρομερή εντύπωση... Το πρώτο είναι η καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ που υπάρχει, ένα χιούμορ πικρόχολο, κωμικοτραγικό, σαρκαστικό που δεν αφήνει την σειρά να διολισθήσει ούτε σε politically corect, διδακτική ιστοριούλα ούτε σε δακρύβρεχτη μελούρα...  Το δεύτερο και κυριότερο όμως είναι το ότι αληθινά μπορώ να νιώσω και να καταλάβω τον Γουόλτερ Γουάιτ... Όλη σου τη ζωή την έχεις ζήσει by the book, έχεις κάνει ότι χρειάζεται για να συμμορφωθείς με όλους τους κανόνες που σου έχει επιβάλλει η κοινωνία, ηθικούς και νομικούς, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μάταια, ότι η ζωή σου κρέμεται από

Πού μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία του ανθρώπου; Ποια είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την εξέλιξη και την επιστήμη από την ύβρη και τον βιασμό της φύσης; Θα είναι ο άνθρωπος τελικά η αιτία για τον ίδιο του τον αφανισμό από το πρόσωπο της γης; Αυτές είναι πάνω κάτω οι κεντρικές ιδέες γύρω από τις οποίες κινείται το συναρπαστικό, είναι αλήθεια, βιβλίο του Justin Cronin το οποίο δεν είχε υποπέσει τόσα χρόνια στην αντίληψή μου παρά το γεγονός ότι μου αρέσουν πάρα πολύ οι δυστοπίες κι επιπλέον, όπως μαρτυρά και το εξώφυλλό του, έχει την έγκριση του Stephen King ... Όταν ένα απόρρητο στρατιωτικό πείραμα πάνω σε μελλοθάνατους ξεφεύγει από τον έλεγχο, ένας ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή, πανίσχυρα πλάσματα που λειτουργούν σαν βαμπίρ... Ο πολιτισμός καταρρέει κι εμείς παρακολουθούμε τον επιθανάτιο ρόγχο του μέσα από την ιστορία της Έιμι, ενός κοριτσιού που προοριζόταν να συμμετάσχει στο πείραμα αλλά με την βοήθεια ενός πράκτορα του FBI, του Γουόλγκαστ, καταφέρνει να

Σταματάω να πάρω λεφτά από ΑΤΜ, έρχεται μαζί μου κι ο Σπύρος... Βλέπει που πληκτρολογώ το pin και μου λέει μετά πονηρά: "Ξέρω τον κωδικό σου" ... "Πώς τον έμαθες;" , τον ρωτάω, "Τον είδα να τον πληκτρολογείς" , μου απαντάει,  "Είναι 4 Χ ! "  😆😆😆

Τι κάνεις όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάτι στο οποίο έχεις επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα δεν σε ενδιαφέρει πια; Σφίγγεις τα δόντια και ολοκληρώνεις την προσπάθεια έτσι ώστε να αποκτήσεις έστω τα certifications για τα οποία έχεις μοχθήσει για να τα έχεις έστω στο cv σου ή τα παρατάς όλα εκεί που έμειναν ανολοκλήρωτα; Ασχολούμαι με τον χώρο και το γνωστικό αντικείμενο που έχει επικρατήσει να λέγεται Data Sciense από το 2015, έχω παρακολουθήσει αμέτρητα tutorials, έχω γράψει πολύ κώδικα, έχω πάρει σχετικό certification και τώρα που μιλάμε βρίσκομαι στην διαδικασία απόκτησης ενός δεύτερου... Το πρόβλημα είναι, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι το απόλυτο buzz word στον χώρο της πληροφορικής, εγώ απλά βαρέθηκα... Δεν έχω τον ενθουσιασμό που είχα όταν ξεκίνησα, η Στατιστική μου φαίνεται πιο βαρετή από ότι μου φαινόταν παλιότερα και η σχετική μελέτη μου φαίνεται αγγαρεία... Σίγουρα παίζει ρόλο το ότι στην καθημερινή μου εργασία δεν έχουν εφαρμογή όλες αυτές οι τεχνολογίες κ

Έχω το μυαλό πάνω από το κεφάλι μου και δεν θυμάμαι τίποτα πια... Χθες ήταν αυτή η μία μέρα του χρόνου που αλλάζει ο υπότιτλος στην επικεφαλίδα του blog, χθες το "Ψαροκόκαλο" έκλεισε τα 9 χρόνια ζωής και βαδίζει αισίως στα 10... Μπαρουτοκαπνισμένο και με τσουβάλι εμπειρίες, συνεχίζει τον δρόμο του στο internet κι όπου το βγάλει η άκρη, να είμαστε καλά μόνο... Υ.Γ. Χθες ήταν κι η γιορτή του Θάνου μου, του μικρού μου γιου :)

Αυτό δεν είναι blog, είναι κολόνα της ΔΕΗ γεμάτη κηδειόχαρτα... Δεν μου φτάνει που βλέπω τα 40 να έρχονται κι έχω πάθει ένα σχετικό κοκομπλόκο, έρχεται τώρα κι ο θάνατος της Dolores O' Riordan για να δέσει το γλυκό... 46 χρονών ήταν όλο κι όλο, με δυο μικρά παιδιά, μια γενιά ήμασταν γαμώτο... Το "No Need To Argue" το είχα δανειστεί από την τότε γκόμενα ενός ξαδέρφου μου και δεν της το επέστρεψα ποτέ, ενσυνείδητο τσούρνεμα χωρίς ντροπές και ηθικά διλήμματα... Δεν γινόταν να το αποχωριστώ, ήταν γεμάτο τραγούδια που άλλα ήταν μέσα στη γλύκα κι άλλα που σε κάνανε να θες να ουρλιάξεις από την απελπισία...  Στο καλό,  Dolores , μικρό, θαυματουργό ξωτικό, παίρνεις μαζί σου ένα κομμάτι των αναμνήσεων της νιότης μου...

Κοπιάρω τον τίτλο που έχει παίξει πολύ από χθες αλλά είναι πολύ επιτυχημένος, η αλήθεια να λέγεται... Έφυγε κι ο Πανούσης, έκανε σεφτέ στις επώνυμες απώλειες του 2018... Μια φίλη στα 50 κάτι, έγραψε στο Facebook, "Καλούν την κλάση μας πλέον" ... Κλαίνε και θα κλάψουν πολλοί ακόμα πάνω από το πτώμα του Τζιμάκου, άλλοι με ειλικρίνεια άλλοι λόγω του ότι είναι πρώτο trend στα social media... εκεί καταντήσαμε... Δεν ήμουν πιστός του οπαδός αλλά λάτρευα την τρομερή οξύτητα του πνεύματός του, την μοναδική του ικανότητα να αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση με απίστευτη ωμότητα μεν και ταυτόχρονα με βιτριολικό χιούμορ... Είπε απίστευτα σοβαρά πράγματα με πολύ κωμικό τρόπο... Για μένα ενσάρκωσε το σωκρατικό πρότυπο, της μύγας που τσιμπούσε διαρκώς κι ενοχλούσε το νωθρό άλογο που αντιπροσώπευε την κοινωνία μας και δεν το άφηνε ποτέ σε ησυχία... Ένα αντίο κι από μένα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι που είπε για μια ταινία που τα παιδιά μου λάτρεψαν, το Toy Story ...  Καλό ταξίδι

Χθες το βράδυ, ολοκληρώνοντας την 4η σεζόν του καταπληκτικού  "Peaky Blinders"  σκεφτόμουν το πόσο πολύ έχει στοιχειώσει τον κόσμο του θεάματος η ερμηνεία του Marlon Brando στον "Νονό" που τόσα χρόνια μετά πολλοί ηθοποιοί αναπαράγουν είτε ολόκληρη είτε τμήματα της μανιέρας που δημιουργήθηκε το 1972 για να απεικονίσει τον Vito Corleone ... Χωρίς να είναι κακός στον ρόλο του αν το δεις συνολικά, είχε πλάκα να βλέπεις τον συμπαθέστατο Adrien Brody να μιμείται τη βραχνιασμένη φωνή του  Marlon Brando  /  Vito Corleone  για να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του Ιταλού μαφιόζου σε βαθμό πολλές φορές που έμοιαζε με σάτιρα... Θεωρείται safe να περπατάς την πεπατημένη αλλά μερικές φορές δεν είναι και τόσο, ειδικά όταν αυτός που έχει ανοίξει ένα δρόμο θεωρείται αξεπέραστος και εμβληματικός, μερικές φορές καλύτερα να δοκιμάζεις νέους δρόμους κι όπου σε βγάλει...