Ψαροκόκαλο...

Το QlikView είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για την ανάπτυξη εφαρμογών BI... Έχει μια δική του λογική ως προς τη διαχείριση των δεδομένων η οποία βασίζεται σε αρχεία τύπου .qvd τα οποία αποθηκεύονται στο file system του server ή του υπολογιστή που γίνεται το development... Αν οι εφαρμογές είναι λίγες, οι όγκοι των δεδομένων μικροί και υπάρχει μια στοιχειώδης οργάνωση του file system δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν τα dependencies που έχει ένα .qvd αρχείο, ποιο document το δημιούργησε και από ποια άλλα documents χρησιμοποιείται... Τι γίνεται όμως όταν το περιβάλλον ανάπτυξης είναι μεγάλο, τα .qvds αμέτρητα, οι εφαρμογές το ίδιο και είναι απαραίτητο να γίνουν τροποποιήσεις; Το να θυμάται απλά ο developer τα dependencies κάθε .qvd αρχείου είναι αδύνατον αλλά είναι απαραίτητο να υπάρχει μια καταγραφή κι έλεγχος των dependencies έτσι ώστε να μην γίνουν μετατροπές στις εφαρμογές που θα προκαλέσουν την κατάρρευσή τους... Το πρόβλημα αυτό προσπαθούν να το λύσουν διάφορες εφαρμογές, freebie

Αυτό το post είναι σχόλιο που έκανα σε άλλο  post μου από το μακρινό 2010 το οποίο διάβασα ξανά κατά τύχη σήμερα... Μια μικρή ιστορία οδηγικής τρέλας ταιριαστή, πιστεύω, στο πνεύμα της καλοκαιρινής ραστώνης που με έχει κυριεύσει... Μία και σήμερα...  Είμαι στο Χαλάνδρι, σε εμπορικό δρόμο με πολλά αυτοκίνητα και όλοι ψάχνουν πάρκινγκ... Μπροστά μου κινείται αυτοκίνητο με γυναίκα οδηγό και γυναίκα συνοδηγό (θα το λέμε female mobile για λόγους ευκολίας), μεγάλης σχετικά ηλικίας, σίγουρα άνω των 55... Κάποια στιγμή, το αυτοκίνητο μπροστά από αυτό με τις δύο γυναίκες βρίσκει πάρκινγκ, ανάβει αλάρμ εγκαίρως και αρχίζει να παρκάρει... Πριν περάσουν 10 δευτερόλεπτα ακούγεται η συνοδηγός του female mobile να φωνάζει από το ανοικτό παράθυρο: "Άντε μαλάκα, τελείωνε"... Ο οδηγός του αυτοκινήτου που παρκάρει δεν απαντά όλως περιέργως (μάλλον είναι κουφός) αλλά ένας πεζός που περνούσε από εκεί λέει στην "κυρία" που συνεχίζει να βρίζει: "Γιατί κάνετε

Ξεκίνησα να διαβάσω το  "Ο λαβύρινθος του Όντιν" λόγω του τίτλου του... Η μυθολογία των Σκανδιναβικών λαών είναι μια από τις τελευταίες ασχολίες μου και το μυστήριο που υποσχόταν ο τίτλος με εξιτάρησε... Ο  Mads Peder Nordbo  είναι Δανός με σπουδές στη Νορδική γλώσσα και λογοτεχνία άρα το πακέτο ήταν πολλά υποσχόμενο...  Η υπόθεση αφορά την ιστορία ενός νεαρού Δανού φοιτητή γλωσσολογίας, του Ματίας, ο οποίος δέχεται μια πρόσκληση από ένα άγνωστο να καταγράψει και να μελετήσει μια γνώση η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα του μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά και τον ίδιο τον Ματίας... Η πρόσκληση γίνεται αποδεκτή, ο Ματίας μεταβαίνει στο Λονδίνο όπου βρίσκεται αυτός που τον προσκάλεσε και σιγά σιγά αρχίζει να ξετυλίγεται ένα κουβάρι που αφορά αποκαλύψεις που αφορούν τόσο την ανθρωπότητα όσο και το θολό οικογενειακό παρελθόν του Ματίας... Το βιβλίο κινείται σε μια λογοτεχνική κατηγορία που δεν ξέρω αν εγκαινίασε αλλά σίγουρα έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό ο "Κώδικας

Συναρμολόγησα την κούνια που ήταν το πρώτο κρεβατάκι και των δυο παιδιών μου κάποια στιγμή το Δεκέμβρη του 2009... Χθες την αποσυναρμολόγησα και την πακετάρισα για να πάει στη αποθήκη αφού την Τετάρτη έρχονται οι κουκέτες που αγοράσαμε για τα παιδιά... Στην αποσυναρμολόγηση με βοήθησε ο Σ., την έκανε σχεδόν μόνος του... Ένιωθα λίγο περίεργα, λίγο συγκινημένος ειδικά με τον Σ. που αποσυναρμολόγησε το κρεβάτι που κοιμήθηκε όντας βρέφος... Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μου δεν είναι πια μωρά, όλα αλλάζουν κι εγώ γερνάω...

Σε κάποιο σημείο στο "Ο γιος" του Jo Nesbo λέει: "...Η ευθύνη ενός γιου δεν είναι να γίνει σαν τον πατέρα του, είναι να γίνει καλύτερος από τον πατέρα του..." Είναι πολύ εύκολο να γίνεις σαν τον πατέρα σου, το να αναπαράξεις τις συμπεριφορές που γνωρίζεις βγαίνει πολύ φυσικά... Φυσικά και θα κάνεις κάποια από τα λάθη που έκανε ο πατέρας σου μαζί με τα δικά σου... Το ζήτημα είναι να μην κάνεις όλα τα λάθη του πατέρα σου και να κάνεις τουλάχιστον ένα πράγμα καλύτερα από ότι τα έκανε αυτός... Μόνο τότε μπορείς να λες ότι πήγες ένα βήμα παρακάτω, έγινες έστω και λίγο καλύτερος από τον πατέρα σου... Όταν γίνεσαι πατέρας, μόνο τότε είσαι σε θέση να κατανοήσεις κάποια πράγματα σχετικά με τον δικό σου πατέρα... Να ερμηνεύσεις συμπεριφορές και αντιδράσεις, να καταλάβεις γιατί ήταν όπως ήταν, να  τον συγχωρέσεις για όσα του κρατάς... Είναι καλό να συγχωρείς αλλά σημαντικότερο να καταλαβαίνεις... Αν δεν έχει γίνει το ασυγχώρητο, το πολύ τραγικό ή φοβερό, όλα τα λ

Δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα για τον αναγνώστη αυτού του blog να διαβάζει την άποψή μου πάνω στα βιβλία του Nesbo ... Το "Ο γιος" είναι το ενδέκατο βιβλίο του που διαβάζω και όλες οι κριτικές μου κινούνταν στο ίδιο μοτίβο: Ξεκινάμε από αντιδράσεις του τύπου standing ovation και καταλήγουμε σε αντιδράσεις που περιλαμβάνουν κραυγές ενθουσιασμού και επιληπτικές κρίσεις... Πιστεύω ότι δεν περιμένετε κάτι διαφορετικό να συμβεί και για αυτό το βιβλίο του Νορβηγού αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο...  Θα πω πάλι τα ίδια και τα ίδια, το τι φοβερή ατμόσφαιρα έχει το βιβλίο, τι καταιγιστική η πλοκή, πόσο συμπαγείς οι χαρακτήρες, πόσο ζωντανές οι περιγραφές, πόσο πολύπλευρο είναι, ότι δεν υπάρχει άλλος σαν τον  Nesbo , ότι ΑΥΤΟΣ είναι το σκανδιναβικό noir... Όλα θα είναι αλήθεια όμως, τουλάχιστον για μένα αλλά μάλλον και πολλούς άλλους  Nesbo  maniacs εκεί έξω... Γιατί ο Νορβηγός έχει αυτό το κάτι που κάνει κλικ μέσα στο κεφάλι μου, που με κάνει να μην μπορώ να αφήσω το βιβλίο

Το τέταρτο, κατά σειρά, αστυνομικό μυθιστόρημα, της  Camilla Lackberg , έχει πρωτότυπο τίτλο στα σουηδικά "Olycksfågeln" που σύμφωνα με το Google Translate σημαίνει στα ελληνικά "Ατυχής" ... Ο αγγλικός τίτλος του βιβλίου είναι "The Gallows Bird" ή "The Stranger" που πάλι σύμφωνα με το Google Translate σημαίνει "Το πουλί της αγχόνης" και "Ο ξένος" , αντίστοιχα... Ο τίτλος με τον οποίο κυκλοφορεί το βιβλίο στα ελληνικά είναι "Σε ζωντανή μετάδοση" ... Πέραν της Βαβέλ που υπάρχει στην απόδοση του τίτλου αυτού του έρμου βιβλίου, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο πιο ταιριαστός, αν και όχι ο αυθεντικός, σύμφωνα με το περιεχόμενο του βιβλίου, είναι ο ελληνικός... Μιλώντας για το περιεχόμενό του βιβλίου, η υπόθεση εκτυλίσσεται στην επαρχιακή πόλη του Τάνουμσχεντε στο οποίο γυρίζεται ένα tv reality show όταν η δολοφονία μιας συμμετέχουσας έρχεται να ταράξει τα νερά και να γυρίσει όλους τους προβολείς της δημοσιότητα

4 ημέρες απόδραση από την καθημερινότητα, χαλάρωση, θάλασσα, πισίνα και ξεκούραση... Όχι τόσο σωματική όσο ψυχολογική, ένα μικρό γέμισμα της μπαταρίας μέχρι τις μεγάλες διακοπές, τις αυγουστιάτικες... Πού αλλού εκτός από την Αίγινα;

Είναι αλήθεια ότι από το 2010 είχα πολλές ευκαιρίες και πολλούς λόγους να γράψω αυτό το post αλλά το ανέβαλλα διαρκώς και χρειάστηκε η προχθεσινή ψυχολογική και σωματική κατάρρευση μιας συναδέλφου και φίλης για να κάτσω στο laptop και να γράψω αυτές τις γραμμές... Να γράψω πάνω κάτω αυτά που είπα και στην ίδια όταν κουβεντιάζαμε προσπαθώντας να την ηρεμήσω...  Ότι δηλαδή δεν είναι ντροπή που την κατέβαλλε το άγχος και οι δυσκολίες της ζωής, ότι συμβαίνει σε πάρα πολλούς καθημερινά και χρειάζεται να ζητήσουν υποστήριξη, ψυχολογική κι ενδεχομένως φαρμακευτική...  Ότι  είναι normal να λυγίζεις, ότι μόνο οι πολύ δυνατοί ή οι αναίσθητοι παραμένουν αλώβητοι από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας...  Ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αφού δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, πρώτα από όλα, κι έπειτα για αυτούς που αγαπά...  Ότι όλα θα περάσουν, ότι μόνο ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι για όλα τα προβλή

Σάββατο βράδυ γύρω στις 9:20 κάνουμε περίπατο στην παραλία εγώ, τα αγόρια μου κι ένα φίλος τους συνομήλικος του Σ. ... Το φως είναι θαμπό, ο ήλιος κοντεύει να πέσει, είμαστε με τα μαγιό και περπατάμε πάνω στην υγρή άμμο, πετάμε πέτρες στη θάλασσα, τους κυνηγάω και ξεκαρδίζονται... Στιγμές απόλυτης ευτυχίας και γαλήνης, ο κόσμος πέρα από εμάς μπορεί να πάει να κουρεύεται...