Ψαροκόκαλο...

Σήμερα το απόγευμα στον Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, είδα για πρώτη φορά μια γυναίκα να φοράει μπούρκα... Από πάνω από την κελεμπία της φορούσε τζιν μπουφάν και είχε τσαντάκι στον ώμο της... Το βλέμμα μου την ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κατάλαβα ότι αν με έπαιρνε χαμπάρι θα αισθανόταν άβολα αλλά από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να την κοιτάζουν... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γυναίκα με μπούρκα ούτε καν όταν πήγα στο Παρίσι όπου είδα πολλές μουσουλμάνες... Στην αρχή μου φάνηκε τόσο περίεργο σαν να βλέπω τηλεόραση και να είμαι μέσα στην οθόνη... Μετά συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς αυτή είναι μια εικόνα που θα γίνει πιο συνηθισμένη όσο περνάει ο καιρός κι ότι καλό θα ήταν αυτές οι γυναίκες να θελήσουν να βγάλουν την μπούρκα μια μέρα αλλά όσο την φοράνε γιατί νιώθουν καλά με το να την φοράνε τότε πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς να τις βάζει κανένας στο περιθώριο...

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, εγώ κι η Μ., αφήσαμε τα παιδιά μας στους παππούδες τους και πήγαμε στην Αίγινα για να περάσουμε ένα διήμερο από τα παλιά... Πήγαμε στην παραλία, απλώσαμε τις πετσέτες μας και... αυτό ήταν! Δεν χρειαζόταν να βάλω καπελάκι κι αντηλιακό σε κανένα, να μαζέψω τα ρούχα του και να τρέξω να τον πάρω από το χέρι για να μην πνιγεί... Ένιωσα αμήχανα, έχω συνηθίσει τόσο πολύ την ζωή με τα παιδιά που ένιωσα περίεργα, ίσως και λίγο ένοχος που εγώ ήμουν στην θάλασσα και αυτοί όχι...  Η αλήθεια είναι ότι δεν με ζόρισε ιδιαίτερα αυτό το συναίσθημα, ούτε εμένα, ούτε την Μ. ... Κάτσαμε 6 ώρες στην παραλία, διαβάσαμε τα βιβλία μας με την ησυχία μας, κολυμπήσαμε, ξανακολυμπήσαμε, φάγαμε έναν ντάκο με δυο πηρούνια, μετά το βράδυ βγήκαμε για ούζα και μετά για ποτό, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε ότι ώρα θέλαμε εμείς, κάναμε ότι θέλαμε, όταν το θέλαμε εμείς... Δεν αλλάζω τα παιδιά μου με τίποτα αλλά απόλαυσα αληθινά αυτή την ανεμελιά από

Θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου...  Οι δικοί μου γιοι έχουν ηλικία 5,5 και 2,5, περίπου τόσο ήταν κι αυτοί... Η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν ξαπλωμένου στην παραλία , μπρούμυτα σαν να κοιμάται, με αρρώστησε...  Χαίρομαι για την αντίδρασή μου γιατί πάει να πει ότι η καθημερινότητα δεν μου έχει πάρει όλη την ανθρωπιά και την ευαισθησία μου... Σκέφτομαι διάφορα....  Ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για την ανθρωπότητα να συνεχίσει να υπάρχει όσο επιτρέπουμε να πνίγονται παιδιά στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο...  Ότι μισώ τον Θεό όλο και περισσότερο, για το αίμα που χύνεται στο όνομά του, για τις διαχωριστικές γραμμές που υψώνονται στο όνομά του, για το ότι αν υπάρχει, επιτρέπει να γίνονται όλα αυτά... Τι σημασία έχει ο πολιτισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογία όταν ακόμα εν έτει 2015 υπάρχουν ακόμα παιδιά που τα ξεβράζει η θάλασσα νεκρά, στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο; Ντροπή στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, σε κάθε ένα από εμάς...

8 χρόνια γάμου, κι αφού περάσαμε και τα 7 της φαγούρας, δεν μας σταματάει τίποτα... Σ' αγαπώ πολύ, χρόνια μας πολλά! Υ.γ. Μόλις μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήταν πολύ ωραίο αν στα 10 χρόνια γάμου κάναμε μια επανάληψη εκείνου του πρώτου κοινού μας ταξιδιού στο εξωτερικό, του γαμήλιου ταξιδιού μας... :)

Έρχεται κάθε μέρα στο μπαλκόνι και κόβει βόλτες... Καμιά φορά την βλέπεις και το σκέφτεται, "να μπουκάρω ή όχι;"... Πριν κανά μισάωρο καθόμασταν κι οι δυο στο μπαλκόνι και κοιτιόμασταν... Της έδωσα ένα κράκερ σπασμένο, το σκέφτηκε πολύ αλλά εν τέλει πλησίασε και το καταβρόχθισε... Στο δεύτερο της πήρε λιγότερο χρόνο να πάρει την απόφαση και δεν είχε τόση υπομονή να απομακρυνθώ αρκετά, το τρίτο το έφαγε ενώ καθόμασταν πλάι πλάι, το τέταρτο θα μπορούσε να το φάει από το χέρι μου αλλά δεν της έδωσα αφενός γιατί θα έσκαγε κι αφετέρου διότι δεν θέλω να βιαστούμε, θέλω να κάνουμε ένα βήμα την φορά σε αυτή την σχέση...

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, δεν θυμάμαι, ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν πίστη σε κάτι, που το ακολουθούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους... Είτε είναι θρησκεία είτε κάποιος σκοπός, κάποια ιδεολογία, είναι "ευλογημένοι" αυτοί που έχουν ένα αστέρι να ακολουθούν και να βρίσκουν το δρόμο τους... Νιώθουν την συντροφικότητα αυτών που μοιράζονται την ίδια πίστη, έχουν ένα μπούσουλα που τους απαλλάσσει από την ευθύνη λήψης κάποιων αποφάσεων αφού έχουν παρθεί ήδη... Το να μην πιστεύεις είναι κουραστικό πολλές φορές, σημαίνει ευθύνη και μοναξιά...

Η Μαρία ζει τις τελευταίες μέρες της, νιώθει τον θάνατο να πλησιάζει... Είναι γερασμένη, κουρασμένη, εξορισμένη σε ένα τόπο ξένο μακρυά από το δικό της... Αποφασίζει να πει την ιστορία της, την ιστορία του γιου που έχασε και που όλοι άλλοι θέλουν να έχουν άποψη στις αναμνήσεις της γι' αυτόν... Το όνομα του γιου της ήταν Ιησούς και ήταν από την Ναζαρέτ... Η Μαρία λέει την ιστορία της ξεκάθαρα από την πλευρά της μάνας... Αδιαφορεί για τη διττή φύση του παιδιού της την οποία επιβεβαιώνει, αναπολεί τις μέρες που τον είχε στα σπλάχνα της ή όταν ήταν παιδάκι και τον είχε στην αγκαλιά της... Θυμάται τις τελευταίες του μέρες και ώρες, όλα όσα είδε κι έκανε νιώθοντας το τέλος του παιδιού της να πλησιάζει... Όσα έκανε και μετανιώνει γι' αυτά, όσα θα έπρεπε να έχει κάνει... "Μαλώνει" τον γιο της για την αλαζονεία που του χάριζε η δύναμη που ξεχείλιζε από μέσα του, για την σύνεση που δεν είχε... Απαξιεί και περιφρονεί τους μαθητές του, τους σπαστικούς και απροσάρμοστους,

Χθες το απόγευμα έπινα καφέ με δυο φίλους κι άκουσα την παρακάτω ιστορία: Φίλος φίλου, Ισραηλίτης, που έχει πολεμήσει στον Λίβανο το 1982 κατά την πρώτη εισβολή του Ισραήλ εκεί, υπηρετώντας την θητεία του, αντιμετωπίζει πρόβλημα να κοιμηθεί πολλά βράδια και βλέπει σε εφιάλτη την ίδια σκηνή που την έζησε τότε... Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν μαζέψει άνδρες, γυναίκες και παιδιά και τους έχουν κλείσει σε ένα τζαμί... Επικρατεί ταραχή, κάποιος από τους αιχμαλώτους παρακαλάει για λίγο νερό και τότε εκείνος προσφέρει το παγούρι του... Η χειρονομία του εξοργίζει κάποιον συνάδελφό του που τον χτυπάει στο κεφάλι με τον υποκόπανο του όπλου και τον ρίχνει αναίσθητο... Όταν ανοίγει τα μάτια του είναι ξαπλωμένος ανάμεσα σε πτώματα, όλοι οι αιχμάλωτοι μέσα στο τζαμί έχουν εκτελεστεί... Η όλη ιστορία μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό την πολύ καλή ταινία "Walz whith Bashir" για την οποία είχα γράψει το 2010 όταν την πρωτοείδα ( link )... 

Κάπου είχα διαβάσει ότι οι Ινδιάνοι (ή οι Αβορίγινες; ) δεν ήθελαν να τους παίρνουν φωτογραφία γιατί πίστευαν ότι οι φωτογραφίες έκλεβαν την ψυχή τους...  Σήμερα βγάζουμε φωτογραφίες με ρυθμούς καταιγιστικούς, τις διακοπές μας, την καθημερινότητα μας, το φαγητό μας, προσπαθούμε να κρατήσουμε κάθε στιγμή ζωντανή για πάντα, ζούμε για το επόμενο photo opportunity, προσπαθούμε να γίνουμε αθάνατοι στην οθόνη ή το χαρτί... Επί της ουσίας, δεν διαφέρουμε πάρα πολύ...

Υπέροχο μικρό διαμαντάκι το  "Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου" , μια ευχάριστη έκπληξη που μόνο ικανοποίηση μου χάρισε... Αγοράστηκε, στην τύχη, με μόνα κριτήρια το ένστικτό μου και την χαμηλή του τιμή σε ξεπούλημα βιβλίων που βρέθηκα λίγο πριν τις διακοπές μου και με δικαίωσε πλήρως... Στην Αυστρία του 17ου αιώνα ένας μοναχός ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και τυχαία συναντά ένα κορίτσι το οποίο είναι η κόρη του δημίου του τοπικού χωριού... Η γνωριμία αυτή ταράζει τον κόσμο του νεαρού μοναχού, τον βάζει σε μια διαρκή ψυχολογική βάσανο και σε αβάσταχτα διλήμματα και εν τέλει στην τρέλα... Το  "Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου" του Ambrose Bierce  στις 150 περίπου σελίδες του, μέσω της γραφίδας του αδελφού Αμβρόσιου που καταγράφει την ιστορία του σαν ημερολόγιο, επιχειρεί μια κριτική στην θρησκεία... Χωρίς ευθείες βολές, χωρίς έξαλλα αναθέματα, αναδεικνύει την υποκρισία της θρησκείας και την πλήρη εκκοσμίκευσή της... Θέτει το δάχτυλο επί του τύπου