Ψαροκόκαλο...

Στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο Bill Drummond και ο Jimmy Cauty   μετά από διάφορα μουσικά σχήματα που είχαν δημιουργήσει τα προηγούμενα χρόνια, δημιουργούν τους KLF  και περνάνε στην ιστορία καθώς το group σημειώνει τεράστια επιτυχία...Παρ' όλα αυτά η επιτυχία δεν φαίνεται να είναι αρκετή για τους δύο  KLF  και στις 12 Φεβρουαρίου 1992, μετά από μια αμφιλεγόμενη εμφάνιση με τους Extreme Noise Terror στην σκηνή των Brit Awards κατά τη διάρκεια της οποίας ο  Drummond   άνοιξε πυρ με άσφαιρα πυρά πάνω από τα κεφάλια των θεατών, ανακοινώθηκε η αιφνιδιαστική αποχώρηση των  KLF  από την μουσική βιομηχανία ενώ στις 14 Μαΐου του ίδιου χρόνου ανακοινώθηκε η διαγραφή της δισκογραφίας των  KLF  και η διακοπή της όποιας ανατύπωσής της... Η είδηση έκανε πολλούς να απορήσουν και να εκπλαγούν καθώς οι  KLF  βρίσκονταν στην κορυφή της δημοτικότητας τους...  Καθ' όλη τη σύντομη διάρκεια της ζωής του group, η πρόκληση ήταν κύριο στοιχείο των δημόσιων εμφανίσεων του... Ο αρχικός

Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνοντας στη δουλειά, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτή την αφίσα, κάπου στο Χαλάνδρι... Μου θυμίζει μια σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών...  Ήμασταν στην Κύπρο για καλοκαιρινές διακοπές και μέναμε στο σπίτι του αδερφού της μάνας μου, του θείου μου του Μήτσου... Ο θείος μου δούλευε σε βενζινάδικο όλη του τη ζωή, 12ωρα και 14ωρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, μέχρι που πήρε την σύνταξή του... Αν και έχει πράσινα μάτια και τα μαλλιά του είναι ανοιχτόχρωμα καστανά, είναι μαυρισμένος σαν παλιωμένο δέρμα... Ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς από τη δουλειά και πήρε τα ξαδέρφια μου κι εμάς και μας πήγε για μπάνιο... Όταν φτάσαμε στην θάλασσα τα παιδιά μπήκαμε κατευθείαν στη θάλασσα, αυτός έκατσε για λίγο στην πετσέτα, φορώντας την μπλούζα του... Μετά την έβγαλε και μπήκε και αυτός μέσα στο νερό... Μόλις τον είδα συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς μπλούζα και αυτό που έβλεπα ήταν εντυπωσιακό... Ο κατάμαυρος, ηλιοκαμένος

Το πρώτο βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου είναι ουσιαστικά δύο... Είναι δύο ημερολόγια που γράφτηκαν παράλληλα την ίδια πάνω κάτω εποχή, το ένα δημοσιεύτηκε στο internet μέσα από το προσωπικό της blog και το άλλο προσωπικό, κρυφό όπως είναι συνήθως τα ημερολόγια... Στο ένα ημερολόγιο περιγράφει και σχολιάζει την καθημερινότητα που ζει μέσα από το μαγαζάκι με ψιλικά που έχει (είχε) σε κάποια γειτονιά της Νίκαιας... Στο δεύτερο ημερολόγιο περιγράφει τον προσωπικό και οικογενειακό της αγώνα ενάντια στην υπογονιμότητα, την λαχτάρα της να αποκτήσει ένα παιδί... Περιγράφει τις προσπάθειες, τα συναισθήματα, τις απογοητεύσεις, τις ελπίδες, την οικονομική επιβάρυνση, τον κοινωνικό αντίκτυπο, όλα όσα σημαίνει να θες να κάνει παιδιά και να μην μπορείς... Σε κάποια σημεία τα ημερολόγια τέμνονται, φαίνεται διαβάζοντάς τα παράλληλα ότι η διάθεση και τα συναισθήματα του δεύτερου, του κρυφού ημερολογίου, περνούν και στο πρώτο, πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά... Η γλώσσα του βιβ

Σκέψεις ελέω Αμφίπολης και παιδικού ονείρου... Αυτό που οδηγεί έναν άνθρωπο να θελήσει να ασχοληθεί με την αρχαιολογία πέρα από την αγάπη για την ιστορία και την μελέτη της, την επιθυμία για ανακαλύψεις κι επίλυση γρίφων είναι η ματαιοδοξία και η κρυφή ελπίδα ότι θα αποτελέσει κι ο ίδιος κομμάτι της ιστορίας, ότι θα κάνει την ανακάλυψη εκείνη που θα επιτρέψει το να περάσει το όνομά του στην αιωνιότητα...  Στο παρακάτω βίντεο ο Μανώλης Ανδρόνικος μιλάει για την ανακάλυψη του τάφου του Φιλίππου Β΄στη Βεργίνα... Εύχομαι στην κυρία Περιστέρη να καταφέρει και αυτή να γράψει το όνομά της στην ιστορία όπως έκανε ο Μανώλης Ανδρόνικος με μια ανακάλυψη, αν όχι τόσο σημαντική όσο αυτή της Βεργίνας, επίσης σπουδαία και μεγάλη...

Ο Ρόγκερ Μπρόουν είναι ένας κυνηγός κεφαλών κάτι που σημαίνει στον χώρο των επιχειρήσεων ότι στρατολογεί επιχειρηματικά στελέχη για λογαριασμό των πελατών του και ψάχνει τους καλύτερους... Είναι ο καλύτερος στη δουλειά του και χαίρει σεβασμού από τους πελάτες και τους συναδέλφους του... Αν και υπολείπεται σε ύψος, είναι παντρεμένος με μια πολύ όμορφη γυναίκα, της έχει ανοίξει μια γκαλερί και ζει σε ένα υπέροχο σπίτι... Τα εισοδήματα του όμως δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες του οπότε έχει αναπτύξει και μια άλλη ταυτότητα αυτή του ληστή έργων τέχνης... Όλα κυλάνε ήρεμα και υπό έλεγχο μέχρι που εμφανίζεται η ευκαιρία για μια τελευταία κλοπή που θα τον εξασφαλίσει για πάντα και θα τον απαλλάξει από τα χρέη του αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως ακριβώς τα έχει σχεδιάσει... Αυτή είναι πάνω κάτω η υπόθεση του  "Κυνηγοί κεφαλών" ενός βιβλίου που ο Nesbo έγραψε το 2008, κάνοντας ένα διάλειμμα από τον Χάρι Χόλε... Το βιβλίο συγκεντρώνει, φυσικά, τις αρετές των βιβλίων του

Έχω προφίλ στο Blogger, το Facebook και το Twitter, το πρώτο ανώνυμο, τα άλλα δύο επώνυμα... To προφίλ του Blogger είναι το πιο παλιό, στο "Ψαροκόκαλο" γράφω τα πάντα, στην κυριολεξία ότι μου κατέβει... Το Twitter το χρησιμοποιώ για χαβαλέ ενίοτε αλλά και για πιο τεχνικά/επαγγελματικά θέματα αλλά και ενημέρωση, στο Facebook κυρίως καυλαντίζω...  Παρατηρώ τον εαυτό μου, όπως και άλλους, να παρουσιάζει προς τα έξω στο Facebook μια εξιδανικευμένη εικόνα της ζωής, χαρούμενη, αισιόδοξη και λαμπερή λες κι η ζωή δεν έχει μέρες με αναποδιές ή κακή διάθεση ή νεύρα... Τριγυρίζοντας στο Internet βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει αυτή τη διαπίστωση, σε τι οφείλεται όμως;  Είναι η επωνυμία που μας δυσκολεύει να εκτιθόμαστε, να δείχνουμε μια εικόνα προς τα έξω πιο ευάλωτη  αλλά και πιο φυσιολογική στο τέλος τέλος;  Είναι το γεγονός ότι οι "φίλοι" του Facebook μπορεί να είναι και φίλοι (ή "φίλοι") στην πραγματική ζωή άρα μας ενδιαφέρει να παρουσιά

Στο καράβι της επιστροφής την Κυριακή το απόγευμα, μετά από μίνι διακοπές τριών ημερών στην Αίγινα, ρώτησα τον Σ. που του άρεσε περισσότερο φέτος, στον Πόρο ή στην Αίγινα...  "Στην Αίγινα" , μου απάντησε χωρίς να το σκεφτεί... Από μωρό πάει κάθε καλοκαίρι στην Αίγινα, στο ίδιο ξενοδοχείο, το νησί είναι το χωριό που δεν έχουμε...  Όταν είπαμε φέτος ότι θα φύγουμε για διακοπές ρώτησε πότε θα πάμε στην Αίγινα... Δεν γινόταν να μείνει το παιδί με τον καημό ότι φέτος δεν πήγαμε στο νησάκι μας αλλά ούτε κι εμείς...  Πήγαμε από την Παρασκευή και γυρίσαμε την Κυριακή το απόγευμα, ήταν ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετίσουμε αυτό το καλοκαίρι και να θυμηθούμε γιατί πρέπει να επιστρέψουμε και του χρόνου...

Η εξαιρετική βιβλιο-blogger και διαδικτυακή φίλη Κατερίνα Μαλακατέ  είχε γράψει μια  αρκετά σκληρή κριτική για "Το τέλος του κόσμου" πριν από 1,5 μήνα... Με είχε στενοχωρήσει διότι αγαπώ πάρα πολύ τα βιβλία της Margaret Atwood αλλά δεν είχα σκοπό να μην αποκτήσω ίδια άποψη... Η ιστορία στο  "Το τέλος του κόσμου" συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε στην "Χρονιά της Πλημμύρας" ... Η ανθρωπότητα έχει εξολοθρευτεί από την 'Ανυδρη Πλημμύρα, οι λίγοι επιζώντες προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους της νέας τους ζωής και να συμβιώσουν με τα Παιδιά του Κρέικ... Ο Ζεμπ, η Τόμπι, η Ρεν, η Αμάντα, ο Χιονάθρωπος-ο-Τζίμι, οι επιζήσαντες Φρικόπλαστοι είναι οι ήρωες και αυτού του βιβλίου...Παρακολουθούμε την προσπάθεια τους να εξολοθρεύσουν την απειλή των Πονοσφαιριστών/Αλγοσφαιριστών οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και οπλισμένοι, να επιβιώσουν και να συμβιώσουν με τα νέα είδη που περιδιαβαίνουν τον πλανήτη... Παράλ

Η ψόφια: Το χέρι απλωμένο σαν κουπί, η παλάμη δεν κλείνει καλά καλά, δεν ασκεί καμία δύναμη... Μάλλον βαριέται ή είναι πολύ ντροπαλός/ή... Η μακρυά κι αγαπημένοι: Γίνεται με το χέρι τεντωμένο σαν σε παρέλαση, δημιουργώντας την μέγιστη δυνατή απόσταση μεταξύ των συμμετεχόντων... Η λαβή είναι ενδεχομένως ψόφια ή και όχι... Οριοθετεί τις αποστάσεις, στέλνει μήνυμα ότι δεν θέλει πολλά πολλά, γίνεται κυρίως από γυναίκες... Η στιβαρή: Είναι δυνατή χωρίς να είναι οδυνηρή, γίνεται με ελαφριά λυγισμένο τον αγκώνα, η καλύτερη εφαρμογή της γίνεται από άντρες με μεγάλες παλάμες... Προδίδει αυτοπεποίθηση, ενίοτε αλαζονεία αλλά όχι πάντα... Η κοκαλοθραύστης: Είναι δυνατή και οδυνηρή... για τον άλλο... Ο αγκώνας είναι λυγισμένος και κοντά στο σώμα και σε συνδυασμό με την δυνατή λαβή αναγκάζει τον απέναντι να πλησιάσει... Συνοδεύεται από κοίταγμα στα μάτια...έντονο... Εκφράζει επιθετικότητα και απειλή, στέλνει μήνυμα για το ποιος είναι το κυρίαρχο αρσενικό... Γίνεται από άντρες (εννοείται)...

Τα είπαμε το πρωί αλλά ξέρω ότι θα μπεις κάποια στιγμή στο "Ψαροκόκαλο" και θέλω να τα διαβάσεις κι εδώ...  7 χρόνια γάμου σήμερα, τα 7 χρόνια της φαγούρας που λένε... 7 πολύ καλά χρόνια,με τα πάνω τους και τα κάτω τους, 7 πολύ ευτυχισμένα χρόνια...  Σε αγαπώ πολύ, είμαι ευτυχισμένος που είσαι δίπλα μου και θέλω τόσα χρόνια κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα, κι άλλα 1000 μαζί σου, μέχρι να γίνουμε γερόντια...  Χρόνια μας πολλά, σε αγαπώ πολύ!