Ψαροκόκαλο...

Ολυμπιακός έγινα επειδή ήταν ο πατέρας μου... Αυτός μου μίλησε για τους μεγάλους παίχτες του παρελθόντος, τον Σιδέρη, τον Δεληκάρη, τον Δαβουρλή, τον Υβ... Είχα αφίσα του "μουστάκια" στο δωμάτιό μου, ήμουν περήφανος που ήταν ο πρώτος Έλληνας παίχτης, απ' όσο θυμόμουν εγώ, που είχε πάρει μεταγραφή για το εξωτερικό... Ήταν τα πέτρινα χρόνια, τα σκάνδαλα συναγωνίζονταν σε αριθμό τους χαμένους τίτλους, ο Βαρδινογιάννης αλώνιζε και ναι μπορεί να μην "πήρε" όσα πρωταθλήματα θα μπορούσε να πάρει αλλά ο βαρδινογιαννισμός σαν νοοτροπία του χοντροκομμένου νταή υπήρχε και παραυπήρχε... Μέσα σε αυτό το κλίμα, παρ' όλα αυτά ο κόσμος του Θρύλου ήταν πάντα εκεί παρά το γεγονός ότι όλοι οι πιτσιρικάδες δήλωναν ΑΕΚ και ΠΑΟ και αυτό ήταν το πιο ωραίο σε αυτήν την ομάδα, ένας κόσμος δυναμικός, λεβέντης, λαϊκός (με τη  καλή και την κακή του έννοια), μάγκας... Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε ο Σωκράτης... Μάζεψε την ομάδα, έφερε παίχτες, έριξε χρήμα, έκανε τα κονέ του, οι τίτλο

Παρατηρώ τον Θ. μου, ειδικά όταν τον ταΐζω και κάθεται ήσυχος... Είναι ένα στρουμπουλό μωράκι με πολλά παχάκια που μπορείς να ζουλήξεις αλλά αυτό που με λιγώνει περισσότερο σε αυτόν, όπως και με τον Σ. μου, είναι τα χεράκια του... Μικρά, μελαχρινά, στρουμπουλά χεράκια, που γραπώνουν και χαϊδεύουν και θέλουν να κρατάνε πάντα κάτι και να το κοπανάν, χεράκια με τον δείκτη συνήθως τεντωμένο να εξερευνούν, είτε το μουσάκι στο πηγούνι μου είτε την πρίζα δίπλα στο μπάνιο (είναι ασφαλείας) κι εγώ να τρέχω να τον μαλώνω... Χεράκια που μαϊμουδίσια μιμούνται τις χειρονομίες των μεγάλων, που τα απλώνει με ανοιχτά δάχτυλα για να τον πάρεις αγκαλιά, που ξέρουν να κάνουν γεια σου-γεια σου και κούκου τσα, χεράκια που κάνουν αγκαλιές, που λένε όσα ακόμα το στόμα του δεν λέει, χεράκια γλυκά και αγαπημένα... 

Η νουβέλα  "Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε" του Camilo José Cela  είναι ένα σκληρό βιβλίο... Στις μόλις 123 σελίδες του παρακολουθούμε την ζωή του ήρωα γραμμένη από τον ίδιο σαν ημερολόγιο ενώ περιμένει την ημέρα της εκτέλεσής του... Η ζωή του μοιάζει να έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς το κακό από την μέρα της γέννησής του μέχρι την ημέρα του θανάτου του...  Γεννημένος σε ένα χωριό της Ισπανίας, σε μια οικογένεια που η φτώχεια, η δυστυχία και η απανθρωπιά την συντροφεύουν, ο Πασκουάλ μεγαλώνει ζώντας καταστάσεις δύσκολες που σοκάρουν τον αναγνώστη που έχει την τύχη να μην έχει βιώσει παρόμοιες... Προσπαθεί να βρει τα πατήματα του στη ζωή ακολουθώντας ένα δικό του ηθικό κώδικα, αφού κανείς δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να του διδάξει κάποιον άλλο, υποκύπτει στις παρορμήσεις του και τις βίαιες εκρήξεις, μοιάζει να έχει διαβεί την γραμμή που χωρίζει την λογική με το παράλογο...  Η οικογένεια για τον Πασκουάλ Ντουάρτε είναι νέμεση και παράδεισος ταυτόχρονα.

Πράσινη επανάσταση στην Κρήτη ενάντια στα χημικά της Συρίας Από τις 6 Γενάρη, όπου κι έγινε η πρώτη δημοσίευση στα χρονικά για το ζήτημα, στα Χανιώτικα Νέα μέσω ενός τοπικού δημοσιογράφου, ο οποίος από πείσμα κράτησε το θέμα ζωντανό στις καρδιές μας, ο τοπικός Κρητικός τύπος ασχολείται καθημερινά με την Πράσινη Επανάσταση των Κρητών ενάντια στην υδρόλυση των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο. Από τις 6 Γενάρη έως σήμερα, οι Κρήτες κι ο Κρητικός Τύπος, μέσα από μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις χιλιάδων Κρητών, βροντοφωνάζουν καθημερινά το «Όχι». Από τη Σούδα (9/3) και το ιστορικό Αρκάδι (23/3) έως την εν πλω διαμαρτυρία στα Σφακιά (27/4), δήμαρχοι, πολίτες, πανεπιστημιακοί, δικηγορικοί κι οδοντιατρικοί σύλλογοι, ψαράδες, φοιτητές, μαθητές της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας, εκπαιδευτικοί, κι αγανακτισμένοι παπάδες ξεσηκώθηκαν ενάντια στα σχέδια των ΗΠΑ, Ρωσία και του διεθνούς Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW). Μέλη της «Κίνησης Πολιτών ενάντια στην

Τείνω να γίνω μέγας οπαδός της σκανδιναβικής, αστυνομικής λογοτεχνίας... Το δεύτερο βιβλίο του είδους που έπεσε στα χέρια του, ήταν και αυτό, όπως και το πρώτο , εξαιρετικό! Και ακόμα δεν έχω ξεκινήσει με τον Nesbø  ενώ ήδη περιμένει στο σπίτι να πάρει σειρά και το πολλά υποσχόμενο "Μίσος" του δικού μας Βαγγέλη Γιαννίση ! Προτρέχω όμως και αυτό δεν είναι καλό γιατί μοιάζω να υποτιμώ το  "Μίσος και αίμα" και αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί στην ουσία μόνο ένα αρνητικό έχω να προσάψω στο βιβλίο του  Arne Dahl  και αυτό είναι.. ο τίτλος του!!! Μου φάνηκε τρομερά κλισέ, ανέμπνευστος και προφανής για αστυνομικό μυθιστόρημα με serial killer, πεποίθηση που εδραιώθηκε περισσότερο όταν είδα ότι δεν ήταν αυτός ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου... Οφείλω να παραδεχτώ αφού διάβασα το βιβλίο ότι τελικά ο τίτλος "δικαιολογείται" από το περιεχόμενο αλλά και πάλι δεν διεκδικεί κανένα απολύτως βραβείο πρωτοτυπίας... Ένας Σουηδός κριτικός λογοτεχνίας δολοφονείται με

Σύντροφοι ή "σύντροφοι" (όπως αγαπάτε) εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, θα το πω γιατί το σκέφτομαι καιρό... Οι αφίσες του κόμματος δεν θυμίζουν κόμμα της Αριστεράς, δεν έχουν πολιτική ταυτότητα... Θυμίζουν κόμμα που ψαρεύει στα θολά νερά για ψήφους και μόνο... Θα μπορούσε να είναι αφίσα οποιουδήποτε αντί-μνη κόμματος... Με συμπάθεια και στενοχώρια το λέω, παρά την απογοήτευση που με έχετε κεράσει εδώ και καιρό, μην βρεθεί κανείς να με πει νεοδημοκράτη, θα είναι αστείο...

Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι τα παιδιά μου θα πέσουν και θα χτυπήσουν και θα αρρωστήσουν και θα πάθουν ότι παθαίνουν όλα τα παιδάκια γιατί είναι...παιδάκια! Στην θεωρία πάντα ήμουν έτοιμος στην πράξη όμως όχι...  Το Σάββατο το απόγευμα ο Θ. έφαγε την πρώτη του τούμπα... Καθισμένος ανάμεσα σε μένα και την νύφη μου στο καναπέ έκανε μακροβούτι με το κεφάλι... Το γεγονός ότι είναι αφράτος και ζυμαρένιος βγήκε σε καλό γιατί προσγειώθηκε πάνω στο μάγουλό του και το μόνο που έπαθε ήταν ότι γρατζούνισε το ρουθούνι του αλλά έτρεξε αίμα!!! ... Η εικόνα του να πέφτει, το αίμα στο μυτάκι του, το κλάμα του και ο φόβος του μου έφταναν για να με ταράξουν σε υπερθετικό βαθμό... Ηρέμησα μόνο μετά από μερικά ποτήρια κρασί και 6-7 τσιγάρα (έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και καιρό) το ένα πάνω στο άλλο...  

Η τελευταία φορά που πήγα στο σινεμά ήταν τον Σεπτέμβριο του 2009... Η Μ. ήταν έγκυος στον Σ., υπήρχε πανικός με τον SARS κι εμείς είδαμε κάποιο από τα Χάρυ Πότερ σε προβολή που ξεκίναγε στις 12 το μεσημέρι για να είμαστε σε όσο γινόταν πιο άδεια αίθουσα... Τα χρόνια πέρασαν, κάτι το ένα κάτι το άλλο και δεν ξαναπήγα σινεμά εγώ που κάποτε έβλεπα στο σινεμά 25 ταινίες τον χρόνο... Ξαναπήγα σήμερα το απόγευμα με τον Σ., ήταν η πρώτη φορά που πήγε ποτέ σινεμά στη ζωή του... Είδαμε το "Rio 2"   και περάσαμε πολύ ωραία... Φάγαμε όλα όσα δεν πρέπει αν τρώνε τόσο τα παιδάκια όσο και οι μεγάλοι, ξεχάσαμε το μπουφάν του στο μπαρ όταν πήγαμε να αγοράσουμε ποπ κορν και τρέχαμε να το βρούμε, συζητούσαμε καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και ακόμα και όταν ο Σ. βαρέθηκε λίγο όλα πήγαν καλά και είδαμε την ταινία με καλή διάθεση μέχρι το τέλος... Υ.Γ. Ωραίο και το ταινιάκι...

Τον Θ. μου τον λέμε και Μπόλιν, του το έβγαλε η μαμά του από όταν ήταν μωρό... Νομίζω ότι το όνομα βγήκε γιατί πάνω κάτω την εποχή που γεννήθηκε είχαμε δει το "Hobbit" , ένας από τους νάνους ήταν ο Μπάλιν, ο Θ. ήταν ανέκαθεν σαν ... μπάλα (ball), οπότε δεν ήταν δύσκολο να του βγει το όνομα... Όταν δε πήγε η Μ. στην Ολλανδία με τον Σ. και μου είπε ότι εκεί ένα από τα παραδοσιακά γλυκά είναι τα bollen , κάτι σαν στρογγυλά donuts, καταλάβαμε πόσο σωστή και καρμική ήταν η επιλογή του παρατσουκλιού του παιδιού... Ο Θ. μου γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από ακριβώς ένα χρόνο... Ένα ήσυχο, στρουμπουλό μωράκι, παρά τις αντίθετες προβλέψεις γιατρών και υπερηχογραφημάτων που τον περιέγραφαν μικρούλη... Ένα μωρό που ήρθε στη ζωή μας εν μέσω μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, αδικημένος ίσως από όλους μας και ειδικά εμένα, όπως όλα τα δεύτερα παιδιά που δεν απολαμβάνουν την αποκλειστικότητα του πρώτου παιδιού... Η γέννα του ήταν αβίαστη και χαλαρή για όλους μας, μια εκδρομή από την οποία επισ

Πριν από μερικές μέρες κοιμήθηκε η βαφτιστήρα μου στο σπίτι μας... Η Α. είναι 1,5 χρόνο μεγαλύτερη από τον Σ. που την αγαπάει πολύ... Το βράδυ η Μ. κάνει μπάνιο τα παιδιά και ξεκινάει από την Α.... Ο Σ. μπουκάρει στο μπάνιο ενώ η Α. είναι στην μπανιέρα... Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Σ: Μαμά, η Α. δεν έχει πουλάκι!!! Μ: Έχει αγάπη μου απλά δεν είναι σαν το δικό σου το πουλάκι, τα κορίτσια έχουν διαφορετικό πουλάκι από τα αγόρια.. ... (Ο Σ. έχει γείρει το κεφάλι του στο πλάι και παρατηρεί με ενδιαφέρον) ... Σ: Μαμά, η Α. έχει δύο πουλάκια!!! Μ: Όχι, αγάπη μου, ένα έχει, το πουλάκι της είναι διαφορετικό από το δικό σου... Σ: Μαμά, θέλω να πιάσω το πουλάκι της! Μ: Όχι αγόρι μου, δεν γίνεται να πιάσεις το πουλάκι της!!! Σ: Καλά... τότε θα πιάσω το δικό μου!!! ... (Χώνει το χέρι μέσα στο βρακί του) ...