Ψαροκόκαλο...

Κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από ακριβώς 30 χρόνια... Το άκουσα στο ραδιόφωνο το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά και το θυμήθηκα... Ο εκφωνητής είπε ότι είναι η ωραιότερη μπαλάντα των 80s και πιθανότατα έχει δίκιο...

Για τις γυναίκες που στέκονται δίπλα στον άντρα τους, που είναι βράχοι που σκάνε τα κύματα πάνω και τοίχος να ακουμπήσεις να πάρεις μια ανάσα... Για τις γυναίκες που είναι καλές μάνες, καλές νοικοκυρές, καλοί φίλοι και καλές ερωμένες σε μια συσκευασία... Για τις γυναίκες που γίνονται όταν χρειαστεί ψυχολόγοι, life coaches, γιατροί και νοσοκόμες... Για τις γυναίκες που τρέχουν σαν τον Βέγγο, δουλεύουν και φέρνουν βόλτα κι ένα σπίτι... Για τις γυναίκες που ενσαρκώνουν όλους αυτούς τους ρόλους ή κάποιους από αυτούς και θεωρούνται και είναι "κελεπούρια" από εμάς τους άντρες αλλά κυρίως για τη δική μου... Σε αυτές αφιερώνω αυτό το post με ένα μεγάλο ευχαριστώ...

Έχουμε κατέβει οικογενειακώς το απόγευμα στην πλατεία... Ο Σ. κάνει ποδήλατο κι εμείς χειροκροτούμε, για κάποιο λόγο αρνιόταν πεισματικά να κάνει πετάλι μέχρι σήμερα... Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι... Η Μ. ρίχνει το σύνθημα, μια, δυο, τρεις φορές, ο Σ. κάνει του κεφαλιού του... Στο τέλος ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Μ : Άντε αγόρι μου, έλα να πάμε στην ευχή της Παναγίας... Σ : Δεν  μπορούμε να πάμε στην ευχή της Παναγίας, μαμά... Μ : Γιατί αγόρι μου; Σ : Γιατί, η ευχή της Παναγίας είναι... κλειστή !!!

Όταν διαβάζεις ένα ιστορικό βιβλίο γραμμένο από μια στρατευμένη πένα δεν πρέπει να περιμένεις μια πολιτικά ορθή αντικειμενικότητα και ίσες αποστάσεις... Πρέπει να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι η ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων που περιγράφονται θα γίνει μέσα από ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρίσμα χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι ο αναγνώστης πρέπει να ανεχτεί παραλογισμούς και διαστρεβλώσεις... Με λίγα λόγια, το βιβλίο πρέπει να μην βιάζει την λογική και την αντίληψη του αναγνώστη... Το βιβλίο του  Θόδωρου Κουτσουμπού  όχι μόνο δεν βιάζει την λογική αλλά δίνει πολύ τροφή για σκέψη... Στο πρώτο μέρος του βιβλίου παρουσιάζει τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην έκρηξη, την κορύφωση και την πτώση του ελληνικού αντάρτικου, μιας επανάστασης που προδόθηκε από εχθρούς και "φίλους"... Στο δεύτερο, το παράρτημα, παρουσιάζει την ιδεολογική διαπάλη των τροτσκιστικών ομάδων γύρω από το ζήτημα της ένοπλης αντίστασης στον κατακτητή... Ενώ ίσως κάποιος θα περίμενε η ιστορική έρε

Σκέφτομαι ότι πολλές φορές όταν είμαι με παρέα, είτε στο σπίτι είτε εκτός, ακόμα και αν είμαι κουρασμένος ή μόλις έχω σχολάσει από τη δουλειά, είμαι πολύ πιο υπομονετικός και ευχάριστος με τα παιδιά μου από ότι αν είμαστε εμείς κι εμείς... Ίσως να συμβαίνει και σε άλλους... Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν αυτή η διαφοροποίηση στην συμπεριφορά μου οφείλεται σε ένα μικροαστικό εγωισμό που πασχίζει να επιβεβαιώσει την έξωθεν καλή μαρτυρία της ιδανικής οικογένειας ή στην πιο ανάλαφρη διάθεση που όντως σου χαρίζει η παρέα...  

Έχω ένα μεγάλο κλασέρ στο σπίτι όπου έχω όλα τα χαρτιά μου... Πτυχία, συμβάσεις εργασίας, ιατρικές εξετάσεις, ένσημα, πιστοποιητικά...  Χθες το απόγευμα έκανα ένα ξεκαθάρισμα στα περιεχόμενά του και βρήκα τις συστατικές επιστολές που μου είχαν δώσει δυο καθηγητές μου όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, για ένα μεταπτυχιακό που τελικά δεν έκανα ποτέ...  Οι επιστολές είχαν μείνει σφραγισμένες μέσα στον φάκελό τους πλέον των 10 χρόνων και χθες τις άνοιξα για να τις διαβάσω και μελαγχόλησα...  Τα θετικά (ευτυχώς) λόγια που έγραφαν οι καθηγητές μου με γύρισαν πίσω στην εποχή εκείνη που μου φαίνεται τόσο μακρινή πια, σχεδόν αρχαία ιστορία...  Κι οι δυο επιστολές περιέγραφαν ένα νέο με προοπτικές και δυνατότητες που τα γεγονότα απέδειξαν ότι δεν τις εκμεταλλεύτηκε όσο θα έπρεπε και θα μπορούσε χωρίς να έχει αποκλίνει από τις βασικές κατευθύνσεις της ζωής που επέλεξε τελικά...  Δεν κλαίω για τα περασμένα, ότι έγινε έγινε, σκέφτομαι όμως πόσα πράγματα θα είχα κάνει διαφορετικ

Κοινωνίες που φαίνονται ισορροπημένες και αρμονικές, άνθρωποι ωραίοι στην όψη και στην ψυχή, πρόσχαροι αν και όχι τόσο ζεστοί όσο θα τους ήθελε η μεσογειακή καταγωγή μας, ζουν σε επίγειους παραδείσους, όπως τους φανταζόταν τουλάχιστον ένα κομμάτι του ελληνικού πολιτικού κόσμου... Πάνω σε αυτή την αντίφαση της εικόνας προς τα έξω και της γυμνής αλήθειας, μοιάζει να ισορροπεί και να δημιουργεί το χνάρι του στην λογοτεχνία το σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα... Καταμεσής ενός βροχερού, ακόμα και για τα σουηδικά δεδομένα, καλοκαιριού, μια απαγωγή ενός κοριτσιού μέσα από ένα τρένο που κατευθύνεται στην Στοκχόλμη ταράζει την καλοκαιρινή ραστώνη και είναι η αφετηρία μιας εφιαλτικής ιστορίας... Για την Φριεντρίκα Μπέργιμαν μια αναλύτρια που εργάζεται ως πολιτικό προσωπικό στην σουηδική αστυνομία, είναι η ευκαιρία να πέσει στα βαθιά νερά της ουσιαστικής αστυνομικής έρευνας και να αποφασίσει τι πραγματικά είναι και θέλει από τη ζωή της... Το πρώτο βιβλίο της  Kristina Ohlsson  είν

Όλοι εσείς που γυρίζετε και μυρίζετε (ακόμα) στα blogs τι σας αρέσει να διαβάζετε σε αυτά; Ιστορίες και εμπειρίες που θα θέλατε να έχετε ζήσει αλλά δεν τα έχετε καταφέρει ή που σας θυμίζουν πράγματα που έχετε ήδη ζήσει; Ενημέρωση, ψυχαγωγία, ίσως κανένα κουτσομπολιό, κάποιο πληθωρικό μπούστο; Συμπαθητικές καυλάντες, μαλακιούλες να περνάει η ώρα και να σκάει λίγο το χειλάκι; Απόψεις που γουστάρετε και απόψεις που ηδονίζεστε να μισείτε; Όλα αυτά και κανένα; Τότε σας αρέσει ότι αρέσει και σε μένα...

Σαν σήμερα πριν από 4 χρόνια, γύρω στις 9 το πρωί γεννήθηκες...  Πότε πέρασαν 4 χρόνια; Πότε ήσουν μωρό που τσίριζε εξοργισμένο και τώρα έχεις γίνει ολόκληρος άντρας; Πότε έγινες μάρκα από τις λίγες, θεομπαίχτης και θεατρίνος, ανήλικος εγκληματίας;  Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν όλοι λένε πόσο πολύ μοιάζουμε, εσύ θέλω να γίνεις όμως καλύτερος από μένα και να ξεπεράσεις τα όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου, με σημαντικότερα εσένα και τον αδερφό σου...  Με κάνεις πολύ περήφανο κάθε μέρα που περνάει και σε αγαπώ πολύ...  Χρόνια σου πολλά, αγόρι μου!

Συμβαίνουν πολλά αλλά εγώ δεν μπορώ να βάλω δυο σκέψεις στην σειρά και να τις γράψω στο blog... Είμαι σε εγρήγορση όλο κάτι κάνω, όλο κάπου τρέχω... Καλώς ή κακώς ( κακώς ), ο κόσμος μου είναι αυτός στον οποίο κινούμαι, η οικογένεια, η δουλειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, όσα με αφορούν, ο υπόλοιπος πλανήτης είναι ερμητικά κλεισμένος απ' έξω είτε από επιλογή είτε λόγω έλλειψης χρόνου...  Στη δουλειά έχω μπει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο και κάνω πολλά πράγματα καινούργια... Έχει προβλήματα η φάση, υπάρχουν διαδικασίες και συμπεριφορές που ενίοτε με εξοργίζουν αλλά από την άλλη το βλέπω σαν πρόκληση, γουστάρω ρε παιδί μου... Τις προάλλες έγραψα ένα πρόγραμμα που παίρνει αυτόματα backup κάποιων αρχείων και τα μεταφέρει σε ένα άλλο server την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα και αφού τσεκάρει ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο δίσκο, αν όχι ή αν κάτι πάει στραβά, στέλνει mail για ενημέρωση σε συγκεκριμένους χρήστες... Όσο το έγραφα, αφοσιώθηκα 100% σε αυτό... Πρώτη φορά ασχολήθηκα με