Ψαροκόκαλο...

Όταν το εγώ εκμηδενίζεται μέσα στο εμείς και η λογική και η επιστήμη γίνονται όργανα καθυπόταξης των συνειδήσεων τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά... Πάνω κάτω αυτό είναι το γενικό πλαίσιο της δυστοπίας του Γεβγκένι Ζαμιάτιν , "Εμείς" , ένα βιβλίο για ένα κόσμο πραγματικά εφιαλτικό... Στον κόσμο που ζει ο D-503, τα πάντα είναι ορατά γιατί είναι φτιαγμένα από γυαλί, τα μαθηματικά και η λογική ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων εξορίζοντας το συναίσθημα και η ελευθερία θεωρείται δείγμα πρωτογονισμού... Όταν ο έρωτας εισβάλλει στη ζωή του τα πάντα ανατρέπονται και αρχίζει μια εσωτερική πάλη μέσα του επαναξιολογώντας όλα όσα πίστευε μέχρι τότε... Παράλληλα ανοίγεται μπροστά στα μάτια του ένας κόσμος που αγνοούσε την ύπαρξή του, ένας κόσμος πέρα από το Τείχος που χωρίζει την πόλη από το δάσος αλλά κι ένας κόσμος μέσα του... Στο "Εμείς" , όπως και στο μεταγενέστερο "1984" του George Orwell , ο έρωτας είναι ο καταλύτης που προκαλεί εκρήξεις, που εκτροχιάζει

Περνάω δεύτερο τραπεζικό διαγνωστικό έλεγχο μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, από Pimco σε Black Rock, ενδιάμεσα ένας επιπλέον έλεγχος από την Clayton, συν μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου... Δουλεύω πάλι σε καταιγιστικούς ρυθμούς, δεν υπάρχουν ωράρια, ούτε σαββατοκύριακα, ίσως ούτε και άδεια αν επαληθευτεί το worst case σενάριο... Είμαι πια μπαρουτοκαπνισμένος, βετεράνος αυτών των projects, έχω εμπειρία που γράφει πολύ καλά στο cv μου, το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να την πουλήσω, δεν θέλω να γίνει καθημερινότητα όλη αυτή η τρέλα... Ο χρόνος που περνάει δεν εξαγοράζεται κι εγώ θέλω ξεκούραση και διακοπές... Υ.Γ. Εννοείται πως ποστάρω από το γραφείο...

Χθες το απόγευμα, γύρω στις 8:00, στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, ο Σ. κάνει κούνια στην παιδική χαρά... Σ. : Μπαμπά, πότε θα ανάψει το κοτσάνι; Εγώ: ... Ποιο κοτσάνι, αγόρι μου; Σ. : Αυτό που γίνεται μπλε στο σκοτάδι... Εγώ: Πού είναι αυτό το κοτσάνι, αγόρι μου;;; Σ. : Πάνω στην εκκλησία, μπαμπά... Εγώ: (Γελάω) Δεν είναι κοτσάνι αυτό, αγόρι μου, είναι ο σταυρός της εκκλησίας! Σ. : Ναι, σωστά... το κοτσάνι!

Πόσες φορές δεν καταράστηκα τις επιλογές μου για το ότι δεν κατάφερα να διακριθώ όσο ήθελα και όσο φανταζόμουν στον επαγγελματικό στίβο; Πόσες φορές δεν σκεφτόμουν το πόσο καλός θα γινόμουν αν είχα ακολουθήσει την κλίση μου, την ιστορία και την αρχαιολογία; Ξέρω πλέον ότι δεν είχα δίκιο, ότι ξόδεψα υπερβολικά πολύ χρόνο να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν... Συζητώντας με την Μ. την Κυριακή στο αυτοκίνητο, καθ' οδόν για την θάλασσα και με τον Θ. να γκρινιάζει, κατάφερα να σχηματίσω στο μυαλό μου και να εκφράσω με λόγια αυτό που καιρό τώρα σκεφτόμουν...  Δεν μπορείς να κρίνεις ή να υποθέτεις την κατάληξη ενός ανθρώπου απομονώνοντας συγκεκριμένες πτυχές του χαρακτήρα του και συγκεκριμένες επιλογές... Είναι εξαιρετικά σημαντικό να επιλέγεις αυτό που εσύ θέλεις αλλά κάθε επιλογή πρέπει να την στηρίξεις, να παλέψεις γι' αυτήν, δεν γίνεται να περιμένεις ότι απλά μια επιλογή θα σε οδηγήσει από μόνη της εκεί που θες... Ο ίδιος χωρίς αυτοπεποίθηση, λιπόψυχος άνθρωπος (που ήμουν και πιστ

Κατώτερο των προσδοκιών μου αποδείχτηκε δυστυχώς το  "Άρθας - Η Άνοδος του Βασιλιά των Νεκρών" της Christie Golden ... Η εξαιρετική εμπειρία της ανάγνωσης άλλων βιβλίων της (δες εδώ κι εδώ ) μου υποσχόταν πολλές περισσότερες συγκινήσεις αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενα... Ίσως να φταίει και η μετάφραση του Δημήτρη Γρουμπού αλλά δεν νομίζω ότι του αναλογεί το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης...  Το βιβλίο εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν τον Άρθας Μένεθιλ, γιο του Τέρενας, βασιλιά του Λόρντερον, να ασπαστεί τις δαιμονικές δυνάμεις και από παλαδίνος, μέλος του Τάγματος της Αργυρής Χειρός να γίνει ένα Ιππότης του Θανάτου... Τον παρακολουθούμε από την παιδική του ηλικία, από την πρώτη εισβολή της Ορδής στο Άζεροθ μέχρι και την ενηλικίωσή του και τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του... Το  "Άρθας - Η Άνοδος του Βασιλιά των Νεκρών" κυκλοφορεί σε μια έκδοση μεγαλύτερη σε μέγεθος από αυτό των υπόλοιπων βιβλίων της σειράς του World of Warcraft

Δικαστική δικαίωση για την Κωνσταντίνα Κούνεβα Ευθύνες για τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα τον Δεκέμβριο του 2008 καταλόγισε στην εργοδότρια εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά. Με απόφασή του την Παρασκευή το δικαστήριο επιδίκασε στην εταιρεία το ποσό των 250.000 ευρώ, εκ των οποίων τις 80.000 ευρώ καλείται να καταβάλλει άμεσα. Στο σκεπτικό της απόφασης σημειώνεται μεταξύ άλλων ότι η ΟΙΚΟΜΕΤ (εργολάβος εταιρεία καθαρισμού των σταθμών του ΗΣΑΠ) φέρει ευθύνη για τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι που δέχθηκε η Κ. Κούνεβα στις 22 Δεκεμβρίου του 2008. Η επίθεση αναγνωρίζεται ως "εργατικό ατύχημα", καθώς έγινε αμέσως μετά την αποχώρηση της Κούνεβα από την εργασία της και ενώ η εταιρεία είχε αρνηθεί την αλλαγή βάρδιας που ζητούσε η εργαζόμενη, έχοντας επισημάνει στους προϊσταμένους της τις διαδοχικές απειλές που δεχόταν για τη ζωή της λόγω της συνδικαλιστικής της δράσης. Η δίκη για την υπόθεση ξεκίνησε στις 5 Φε

Τα ξημερώματα, γύρω στις 4:00, ξύπνησα για να ταΐσω τον μπέμπη... Το STAR έπαιζε την ταινία "Lorenzo's Oil" ... Η ταινία αφηγείται την ιστορία των Augusto και Michaella Odone οι οποίοι όταν ο γιος τους διαγιγνώσκεται με μια σπάνια ασθένεια που καταστρέφει το νευρικό σύστημα και οδηγεί στον θάνατο ( ALD ) ξεκινούν έναν υπεράνθρωπο αγώνα για την εξεύρεση θεραπείας που θα σώσει τη ζωή του παιδιού τους...  Η ιστορία τους είναι μια ιστορία αφάνταστου πόνου και αυτοθυσίας αλλά και ένας ύμνος στην αγάπη και τη ζωή... Οι προσπάθειες των Odone έπιασαν τόπο όταν κατάφεραν, ουσιαστικά μόνοι τους, να ανακαλύψουν μια θεραπεία βασισμένη στο ελαιόλαδο η οποία βοηθά στην ανάσχεση της ασθένειας και στην βελτίωση της ζωής των ασθενών... Για τα επιτεύγματά του και την προσπάθεια που κατέβαλλε στην ανακάλυψη της θεραπείας, απονεμήθηκε στον Augusto Odone ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο του Stirling...  Δυστυχώς, η θεραπεία που ανακάλυψαν δεν ήταν αρκετή για να θ

Η πρώτη απάντηση που έδινα σε αυτήν την κλισέ ερώτηση που γίνεται στα παιδάκια ήταν ότι θέλω να φτιάχνω τραπεζάκια... Δεν θυμάμαι καν πως μου είχε κολλήσει κάτι τέτοιο, ήμουν πραγματικά πολύ μικρός...  Καθώς μεγάλωνα στη δεκαετία του '80 που το βίντεο ήταν must have gadget και απόλυτο status symbol, η επόμενη επαγγελματική μου επιλογή ήταν να έχω το δικό μου video club...  Όντας παιδί εσωστρεφές και διαβαστερό, η επόμενη λογική επιλογή μου ήταν να θέλω να γίνω συγγραφέας... Φανταζόμουν μάλιστα τον εαυτό μου να είναι κάτι μεταξύ Ιουλίου Βερν και Bruce Springsteen, ένας συγγραφέας pop star, που δίνει αυτόγραφα και συνεντεύξεις αλλά αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς... Τότε οι γονείς μου έσπευσαν να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και μου είπαν ότι δεν μπορώ να γίνω μόνο συγγραφέας διότι δεν θα έβγαζα λεφτά για να ζήσω και ότι θα έπρεπε να κάνω και κάτι άλλο... Για χρόνια τους κατηγορούσα ότι μου έκοψαν τα φτερά πριν ανοίξουν αλλά η αλήθεια είναι ότι αφενός αυτοί μου πα

Ποια είναι γραμμή εκείνη που όταν την διασχίσεις περνάς από τον πολιτισμό στην αγριότητα; Είναι η παιδική αθωότητα κάτι δεδομένο ή πολυτέλεια των πολιτισμένων δυτικών κοινωνιών; Είναι τελικά ο άνθρωπος ένα ζώο το οποίο δεν εκδηλώνει τα άγρια ένστικτά του μόνο και μόνο επειδή δεν το επιτρέπει το πλαίσιο των κανόνων και των νόμων της ανθρώπινης κοινωνίας; Είναι ικανός ο φόβος, της νύχτας, του άγνωστου, της πείνας, του θανάτου να μεταμορφώσει παιδιά σε κτήνη; Αυτές και πολλές άλλες ερωτήσεις θέτει το καταπληκτικό μυθιστόρημα του William Golding ,  "Ο Άρχοντας των Μυγών" , ένα βιβλίο που απόλαυσα από κάθε άποψη και θα εξηγηθώ παρακάτω... Ένα αεροπλάνο πέφτει σε ένα έρημο τροπικό νησί, μοναδικοί επιζώντες παιδιά, αγόρια όλα... Τα παιδιά θα προσπαθήσουν να οργανωθούν και να επιβιώσουν, να σχηματίσουν μια μικρή κοινότητα που θα λειτουργήσει οργανωμένα με απώτερο σκοπό την σωτηρία και την επιστροφή στην πατρίδα τους... Στην πορεία τα πράγματα αλλάζουν, από την μία

Η δική μου Αίγινα είναι ομορφότερη από την Αίγινα που βλέπουν τα μάτια των άλλων, η δική μου Αίγινα δεν χωράει σε φωτογραφίες...  Η αγάπη μου δεν έχει να κάνει με την ομορφιά της, η οποία στα δικά μου μάτια είναι αδιαμφισβήτητη, ούτε με τις παραλίες της που δεν θα μπουν ποτέ στα αφιερώματα του Lonely Planet... Έχει να κάνει με αναμνήσεις και με γεύσεις και μυρωδιές και συναισθήματα... Έχει να κάνει με την γαλήνη που σου χαρίζει ένα μέρος που όταν επιστρέφεις σε αυτό νιώθεις ότι είσαι σπίτι... Έχει να κάνει με τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και ξέρω ότι θα με υποδεχτούν ξανά όταν με δουν φωνάζοντάς με με το όνομά μου... Έχει να κάνει με τις εικόνες που ζουν μέσα στο μυαλό μου όπως αυτή με με τον γιο μου να διαλέγει φρούτα από το καφάσι ή ψάρια στην ψαραγορά... Έχει να κάνει με αναμνήσεις από ξενύχτια, γέλια, ουζοποσίες, βόλτες με άμαξες, φίλους και έρωτες... Έχει να κάνει με την πρώτη σοβαρή τούμπα του γιου μου, την νύχτα που οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά μο