Ψαροκόκαλο...

...ποιόν άραγε να πιστέψω; Τον tracker μου που μου λέει ότι έχω 30 επισκέψεις κατά μέσο όρο την ημέρα ή τα statistics του blogspot που δείχνουν ότι τουλάχιστον 200 άτομα την ημέρα έρχονται να λουστούν στην πηγή της γνώσης (μου); Ο πρώτος μου καταρρακώνει την ψυχολογία, με απογοητεύει και με θλίβει, μου κόβει τα φτερά... Ο δεύτερος με εμψυχώνει, με κάνει να νιώθω φωτεινός αστήρ της διανόησης και του internet αλλά μπορεί και να μου καλλιεργεί φρούδες ελπίδες, πάνω στην άμμο να μου χτίζει παλάτια που ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια... Πού κρύβεται άραγε ς η αλήθεια;

Διαβάζω fantasy γιατί μου αρέσουν τα παραμύθια... Δεν πιστεύω ότι η ανάγνωση ενός fantasy βιβλίου θα διευρύνει τους πνευματικούς μου ορίζοντες, αναζητώ την πρωταρχική συγκίνηση και την αδρεναλίνη που μπορεί να σου προσφέρει μια καλογραμμένη ιστορία... Όταν ο συγγραφέας καταφέρνει να περάσει και κάτι άλλο, πιο βαθύ, μέσα από την ιστορία του, ακόμα καλύτερα, η ανάγνωση γίνεται ακόμα πιο απολαυστική... Η Christie Golden  παρουσιάζει την ιστορία της γέννησης της Ορδής, του αφανισμού των Ντρενέι και της καταστροφής του Ντράινορ, την απαρχή των γεγονότων που καθορίζουν την μοίρα του Άζεροθ και της φυλής των ανθρώπων... Η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από την καταγραφή των γεγονότων που κάνει ο Θραλ, ο σαμάνος/πολέμαρχος της Ορδής στο παρόν του WoW, την ιστορία του οποίου διαβάσαμε στο βιβλίο της ίδιας συγγραφέα,   "Ο Πολέμαρχος των Ορκ" ...   Η  "Γέννηση της Ορδής" , όπως και το προηγούμενο βιβλίο, είναι εξαιρετική... Η δράση είναι καταιγιστική αλλά η  Golden  δε

Μήνυμα προς όλους απέστειλε ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος ότι η προκήρυξη εκλογών είναι συνδεδεμένη με την ολοκλήρωση του έργου της κυβέρνησης και ότι η 19η Φεβρουαρίου είναι ενδεικτική ημερομηνία...   Η δήλωση του πρωθυπουργού συμβαδίζει πλήρως με την ελληνική πραγματικότητα... Ενδεικτικοί μισθοί, ενδεικτικές συντάξεις, ενδεικτική εργασία, ενδεικτική δημόσια παιδεία, ενδεικτική δημόσια υγεία, ενδεικτική ζωή, ενδεικτική δημοκρατία, τώρα και ενδεικτική ημερομηνία προκήρυξης εκλογών, όλα πλέον κουμπώνουν μεταξύ τους, υπάρχει απόλυτη αρμονία... Το μόνο που ξενίζει είναι ότι ακόμα δεν ακούμε τις ερπύστριες στην άσφαλτο αλλά ας κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή...

Αν υπάρχει μια κατηγορία γονέων που με εκνευρίζει εξίσου με αυτή εκείνων των γονέων που δεν λένε να πάρουν απόφαση ότι έχουν γίνει γονείς και ότι το παιδί έχει ανάγκες και συνήθειες διαφορετικές από αυτές ενός ενήλικα, είναι οι πολιτικά ορθοί γονείς... Είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι σε συζητήσεις με άλλους γονείς θεωρούν χρέος τους να υποκριθούν τους απόλυτα αφοσιωμένους στην ευτυχία των παιδιών τους τόσο που καμιά κατάσταση και καμιά κούραση δεν τους κάνει να βαρυγκομήσουν... μέχρι να αντιληφθούν ότι και ο απέναντι έχει παιδιά και κουράζεται και βαρυγκομάει καμιά φορά οπότε ξεσπαθώνουν, δειλά στην αρχή αλλά με ανακούφιση στην συνέχεια...  Είναι οι γονείς εκείνοι που "ντρέπονται" να πουν ότι κουράζονται, ότι ίσως θα ήθελαν να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους και χτίζουν μια περσόνα γονιού/Δαλάι - Λάμα/οσιομάρτυρα ο οποίος υπομένει/κάνει τα πάντα για το παιδί του αγόγγυστα... Η περσόνα αυτή καλύπτει όλα τα στερεότυπα του γονιού-θυσία με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισ

Κανένα άσυλο δεν προστάτεψε τους φοιτητές του Πολυτεχνείου και της Νομικής το 1973, δεν υπήρχε άσυλο... Αυτό δεν τους εμπόδισε να καταλάβουν τις σχολές τους σε εποχές δυσκολότερες και πιο επικίνδυνες από τις σημερινές... Αναγάγουμε το άσυλο σε τοτέμ ενώ η ουσία της αγωνιστικής κινητοποίησης δεν περιλαμβάνει καβάντζες ούτε κι αυταπάτες... Φαντάζεται κανένας ότι η εξουσία, αν βρεθεί στην ανάγκη, θα εμποδιστεί από το όποιο άσυλο για να επιβάλλει την θέλησή της; Η ιστορία αποδεικνύει το αντίθετο... Είμαι αντίθετος στην κατάργησή του αλλά δεν καταλαβαίνω και τον φετιχισμό του πανεπιστημιακού ασύλου... Άσε που κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει και η κουβέντα για το πόσα έκανε και πόσα δεν έκανε το κίνημα για να φτάσουμε στο σημείο να μπουκάρουν οι διμοιρίες των ΜΑΤ στο ΑΠΘ για γεγονότα, αντικειμενικά ασήμαντα, συγκριτικά με άλλες χρονιές...

...they just deserve to die... :lol: λέμε ρεεεεε!!!!! Από Antista/Chef

Το "61 ώρες" είναι ένα εξαιρετικό noir μυθιστόρημα.... Είναι λίγο οξύμωρο αυτό αν σκεφτείς ότι διαδραματίζεται στο σκεπασμένο με χιόνι, παγωμένο Μπόλτον της Νότιας Ντακότα αλλά είναι όντως έτσι... Μια παγοθύελα, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μια φυλακή από την οποία ζει μια ολόκληρη πόλη, μια υπόθεση ναρκωτικών, μια μάρτυρας υπό προστασία, ένας ναρκωβαρώνος από το Μεξικό μεγέθους... small και ο Ρίτσερ... Ο ιδιόρρυθμος ήρωας των βιβλίων του Lee Child επιστρέφει και μπλέκεται στην μέση για να αποτελέσει γι άλλη μια φορά τον καταλύτη της υπόθεσης μόνο που αυτή την φορά δεν μένει εκεί καθώς ο Child αποφασίζει να αποδομήσει τον ήρωά του, να αφαιρέσει λίγο το λούστρο και την αγριάδα και να τον κάνει πιο τρωτό, πιο ανθρώπινο αλλά και πιο βίαιο, ρίχνοντας παράλληλα ματιές στο παρελθόν του... Το χιόνι που σκεπάζει τα πάντα και το αφόρητο κρύο που δυσκολεύει ακόμα και την αναπνοή αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο σχεδιάζει ο  Child  την πλοκή του βιβλίου...Η απειλή του άγ

Η Ευρωπαϊκή οικονομική κρίση όπως την βλέπουν οι Clarke and Dawe από την μακρινή Αυστραλία... Το video αλιεύθηκε από το Videoman.gr

Εδώ και πολύ καιρό αναρωτιόμουν και μαζί με μένα φαντάζομαι κι άλλοι, πού βρισκόταν ο πνευματικός κόσμος της χώρας μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων... Επιτέλους κάτι κινείται... Ζητούν να ενωθεί η Αριστερά κατά της «δημοκρατικής εκτροπής» Ενενήντα εννιά καλλιτέχνες συνυπογράφουν κείμενο-παρέμβαση, με τίτλο «Η Αριστερά και η υπεράσπιση της Δημοκρατίας», ζητώντας «ενιαίο αριστερό μέτωπο συνεργασίας» για την υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών που έχουν καταλυθεί. «Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, η εκτροπή από τους δημοκρατικούς θεσμούς είναι πλέον "επίσημη" και πραγματοποιείται κυνικά στο όνομα της "σωτηρίας" της οικονομίας. Ενώ ο κίνδυνος για περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου είναι ορατός, καθώς απειλούνται με άμεσο κλείσιμο εφημερίδες και άλλα μέσα ενημέρωσης, μέσω της άρνησης δανειοδότησής τους από τις τράπεζες». Για όλα αυτά οι 99 καλλιτέχνες απαιτούν «από τους πολιτικούς φορείς όλου του φάσματος της Αριστεράς» να κάνουν «τ

Γέννησε σήμερα η ξαδέρφη μου ένα γλύκα μπέμπη και όταν με πήρανε τηλέφωνο να μου το πούνε γιατί εγώ ήμουνα στη δουλειά, μου ήρθε φλασιά όταν πριν από 20 χρόνια και βάλε, μας έπαιρναν οι γονείς μου εμένα, τον αδερφό μου, την ξαδέρφη μου και τον ξάδερφο μου και πηγαίναμε διακοπές στη Ζάκυνθο, τότε ακόμα που δεν είχε γίνει προάστιο του Μπράιτον... Τότε λοιπόν είχαμε ένα τεράστιο φουσκωτό που ήταν λέει νησί με φοίνικα και μπανάνες κανονικά, όλα κομπλέ, που ήταν τόσο μεγάλο που ανεβαίναμε και οι τέσσερις επάνω και γινόταν τεράστιο σόου στην παραλία... Όταν φεύγαμε, επειδή μέναμε κοντά στην θάλασσα κι επειδή βαριόμασταν το φούσκωνε-ξεφούσκωνε το μεταφέραμε όπως ήταν φουσκωμένο κι αν μας έβλεπε κάποιος από μακρυά έβλεπε ένα φουσκωτό φοίνικα να μετακινείται στην άκρη του δρόμου... Κοίτα τώρα που πέρασαν τα χρόνια και κάναμε δικά μας παιδιά...