Ψαροκόκαλο...

Όπως έλεγα σε παλαιότερο post  ήταν ένα από τα βιβλία που ήθελα να αγοράσω... Τελικά το αγόρασε η Μ. και το είχαμε στην βιβλιοθήκη μας αρκετούς μήνες μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου... Ήμουν δύσπιστος απέναντι σε βιβλία παρόμοιας θεματολογίας αλλά κάποιοι προβληματισμοί που έχουν προκύψει μετά τη γέννηση του παιδιού μου με έκαναν να αλλάξω γνώμη και σε ότι αφορά αυτό το βιβλίο έκανα πολύ καλά... Το  "Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιον"  επιχειρεί να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ γεννητόρων και παιδιών όπως διαμορφώνονται από την στιγμή της σύλληψης του παιδιού μέχρι και τον θάνατο των γονιών... Εξετάζει την σχέση μεταξύ παιδιών και γονιών από κάθε σκοπιά συμπεριλαμβανομένων και των κοινωνικών προτύπων αλλά και των οικογενειακών παραδόσεων όπως μεταφέρονται από γενιά σε γενιά... Νοηματοδοτεί και αποδομεί διάφορες κλισέ έννοιες όπως αυτές του "καλού παιδιού" και της "δεμένης οικογένειας" τοποθετώντας τις στην πραγματική

Συζητούσα σήμερα με ένα συνάδελφο για τον Stephen King και μου είπε ότι, κατά την άποψή του, τα βιβλία του είναι ή αριστουργήματα ή μάπα, δεν υπάρχει μέση οδός... Εγώ δεν συμφωνώ, ότι έχω διαβάσει μέχρι τώρα από τον King δεν με έχει απογοητεύσει,σε κανένα του βιβλίο δεν θρήνησα τον χαμένο μου χρόνο, δεν υπάρχουν κακά βιβλία του King απλά κάποια είναι καλύτερα από τα άλλα... Το  "Duma Key" χωρίς να είναι κακό, δεν είναι αριστούργημα... Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα... Ο Έντγκαρ Φριμάντλ καταφθάνει σε ένα νησάκι στην Φλόριδα, το Duma Key, για να αναρρώσει και να επανέλθει ψυχολογικά από το ατύχημα που του συνέβη στην Μινεάπολη, όπου ζούσε, στο οποίο τραυματίστηκε σοβαρά κι έχασε το δεξί του χέρι... Στο νησί, αρχίζει να ζωγραφίζει για να περάσει την ώρα του και για να ξεπεράσει την μελαγχολία που του έχει προκαλέσει ο ακρωτηριασμός του και ο συνακόλουθος χωρισμός με τη γυναίκα του, όταν σιγά σιγά αντιλαμβάνεται ότι το ζωγραφικό του ταλέντο έχει πολλαπλές προεκτάσεις καθώς φαίν

Από Antista/Chef ...

Αλληλεγγύη στον συλληφθέντα στον κήπο της Γεσθημανής Ιησού Ναζωραίο!!! Παράσταση διαμαρτυρίας για την απελευθέρωση του Ιησού που συνελήφθη μετά από ανώνυμη καταγγελία!!! Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους!!! Λευτεριά στον Ιησού!!! Καλό Πάσχα... :)

Η σχέση μου με τον Θεό είχε πάντα τις ιδιαιτερότητές της... Προέρχομαι από μια οικογένεια που η μητέρα πιστεύει αλλά η σχέση της με το χριστιανικό τελετουργικό είναι περιορισμένη, δεν πάει συχνά στην εκκλησία, και ο πατέρας είναι επί της ουσίας άθεος αλλά δεν το παραδέχτηκε ποτέ, ούτε καν στον εαυτό του... Δεν πήγα ποτέ κατηχητικό και οι παππούδες γκρινιάζανε που δεν πηγαίναμε εγώ και ο αδελφός μου εκκλησία... Ειδικά αν πηγαίναμε το Πάσχα στο χωριό και δεν πηγαίναμε εκκλησία ήταν σίγουρο ότι θα μούτρωναν... Μεγαλώνοντας η σχέση μου με την θρησκεία ήταν μάλλον εθιμοτυπική αλλά στηριζόταν στον φόβο που είχα (και έχω) για τον θάνατο και το "μετά"... Όντας μάλλον ορθολογιστής, δεν μπορούσα να δώσω λογική εξήγηση σε κάποια πράγματα τα οποία περιέχονται στην χριστιανική πίστη γι' αυτό και είχα αποφασίσει να απομονώσω τα θετικά, κατ' εμέ, κομμάτια της χριστιανικής διδασκαλίας και να τα χρησιμοποιήσω για να δομήσω το δικό μου προσωπικό δόγμα... Η πίστη μου στην ύπαρξη του θε

...αλλά φαίνεται δεν αποτελεί κανόνα για όλους... Χθες το βράδυ στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ προβλήθηκε ρεπορτάζ το οποίο με αφορμή την  επίθεση σε ελεγκτή λεωφορείου έκανε αναφορά στη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού προβάλλοντας εικόνες από τα επεισόδια που συμβαίνουν εδώ και 4 μήνες στην Κερατέα αλλά και από τις κινητοποιήσεις του κινήματος "Δεν Πληρώνω" ...  Προφανώς για τον κύριο Αλαφούζο και τον ΣΚΑΙ η επίθεση με πυροβόλο όπλο εναντίον ελεγκτή των αστικών συγκοινωνιών που μπορεί να έγινε για χίλιους διαφορετικούς λόγους, ταυτίζονται, είναι ίδιας σπουδαιότητας και σημασίας με τις λαϊκές κινητοποιήσεις που αφορούν αιτήματα του απλού ανθρώπου απέναντι σε μια ανάλγητη κυβέρνηση...  Προφανώς για τον κύριο Αλαφούζο και τον ΣΚΑΙ η μη δουλική υποταγή στις εντολές μιας απαξιωμένης κυβέρνησης μαριονέτας αποτελεί σημείο κοινωνικής παθογένειας και απόδειξη διάρρηξης του κοινωνικού ιστού...  Ντροπή... Τίποτε άλλο...

Συμβαίνει κάτι περίεργο κι ενδιαφέρον... Ενώ το post rate μου έχει πέσει κατά κόρον, η επισκεψιμότητα του blog γνωρίζει πρωτόγνωρη αύξηση... Συμβαίνουν δύο τινά... Είτε η ποιότητα των posts μου είναι αντιστρόφως ανάλογη του post rate, είτε έχει γίνει (ακούσια) καλύτερη επιλογή στα keywords του κάθε post με αποτέλεσμα το "ανέβασμα" στα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης... Σε κάθε περίπτωση, χαίρομαι που περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν αυτά που έχω να πω και να μοιραστώ μαζί τους, τι είναι άλλωστε το blogging αν όχι να μοιράζεσαι σκέψεις, γνώσεις, νέα και συναισθήματα;  Μπορεί το post rate μου να έχει μειωθεί είμαι όμως πάντα εδώ, δεν σκοπεύω να "αποσυρθώ", διαβάζω, ενημερώνομαι και συμμετέχω όπου και όπως μπορώ... Η απουσία μου έχει να κάνει είτε με έλλειψη χρόνου, είτε με το γεγονός ότι πλέον προτιμώ να γράφω κάτι όταν έχω κάτι να πω, πολλά πράγματα τα λένε καλύτερα και νωρίτερα άλλοι πριν από μένα... "Ουκ εν τω πολλώ το ευ αλλά εν το ευ το πολύ" , που

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα το διήγημα... Η μικρή του φόρμα και η σύντομη διάρκειά του δεν μου επιτρέπει να "μπω" στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας, πάνω εκεί που βυθίζομαι μέσα στη διήγηση αυτό τελειώνει κι εγώ πρέπει να προετοιμαστώ για μια καινούργια γνωριμία με το επόμενο διήγημα... Παρ' όλα αυτά δεν μπορούσα να αγνοήσω την πρόσκληση που μου έγινε από τον Θοδωρή Καραγεωργίου να πάρω μια γεύση από τα  "e-Drugs" του, την συλλογή διηγημάτων που έγραψε και κυκλοφορεί από τον Κέδρο ... Αιστάνθηκα μεγάλη τιμή που κάποιος άνθρωπος μου ζήτησε τη γνώμη μου για το πνευματικό του παιδί και δεν μπορούσα να πω όχι, έτσι διάβασα online τη δέκατη ιστορία του  "e-Drugs" η οποία διατίθεται δωρεάν στο scribd  ... Η ιστορία της Φρίντα είναι μια ιστορία διαδικτυακής "τρέλας"... Ο Καραγεωργίου περιγράφει με αδρές πινελιές μέσα στις λίγες σελίδες του διηγήματος τα προσωπικά και άλλα αδιέξοδα μιας φαινομενικά επιτυχημένης σαραντάρας την οποία οι ανασφάλειες, τα συνα

Αγαπώ πολύ το ιστορικό μυθιστόρημα γιατί συνδυάζει δυο μεγάλες μου αγάπες, την ιστορική μελέτη και τη μαγεία του παραμυθιού/μυθιστορήματος... Όταν ένα τέτοιο μυθιστόρημα είναι καλό μπορεί ο αναγνώστης να "μάθει" χωρίς κόπο, διασκεδάζοντας, όταν είναι κακό χάνει τον χρόνο του και ίσως παραπληροφορείται... Γνωρίζω την  Mary Renault  από παλιότερα όταν είχα διαβάσει το καταπληκτικό βιβλίο της  "Ο βασιλιάς πρέπει να πεθάνει" , για το οποίο θα μιλήσω κάποια στιγμή στο μέλλον... Παρά το γεγονός ότι "Ο μικρός Πέρσης" αναπαυόταν για χρόνια στη βιβλιοθήκη μου, δεν τον είχα διαβάσει και εκ του αποτελέσματος, είχα κάνει λάθος... Το βιβλίο αυτό έχει την μορφή της αυτοβιογραφίας... Παρακολουθούμε την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο της ζωής του Βαγώα, του Πέρση ευνούχου ο οποίος έγινε υπηρέτης και σύντροφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την μάχη στα Γαυγάμηλα μέχρι και το τέλος της ζωής του... Ο Βαγώας, γέρος πλέον στην αυλή του Πτολεμαίου στην Αλεξάνδρεια, αφηγείται τη ζωή το

Το τελευταίο χρονικό διάστημα περνάω μια φάση που έχω στρέψει το βλέμμα μου προς τα μέσα, προς εμένα και με εξετάζω εξονυχιστικά... Αυτά που εντοπίζω και παρατηρώ δεν είναι πάντα ευχάριστα, ούτε τα αντιμετωπίζω χωρίς κόπο αλλά είναι ωραίο να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου χωρίς αυταπάτες...  Συνειδητοποίησα ότι για πολύ καιρό καταπίεζα την προσωπική μου άποψη, τη γνώμη μου γιατί κάποιες φορές μπορεί να μην ταίριαζε με τον εκάστοτε ρόλο που έχω αναλάβει να υποδυθώ, εκούσια ή ακούσια, και που είχε να κάνει με όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε αυτός ο ρόλος λέγεται, πατέρας, φίλος, γιος, εργαζόμενος, οπαδός του Ολυμπιακού, πολιτικό ον κ.ο.κ... Οχυρωνόμουν και προέβαλλα την "γραμμή" και την άποψη που ορίζει η συνήθεια, ο καθωσπρεπισμός, η καθεστηκυία άποψη του κάθε ρόλου και υπέκυπτα στον να υιοθετώ και να υπερασπίζομαι ως  "άποψή μου" κάποιους μαλακισμένους δογματισμούς...  Γιατί το έκανα; Μάλλον πήρα υπερβολικά σοβαρά κάποιους ρόλους που υποδύομαι ή