Ψαροκόκαλο...

Σε συνέχεια από το προηγούμενο post , χθες το πρωί επανέλαβα τις αιματολογικές εξετάσεις για το συκώτι μου και όλοι οι δείκτες είναι ξανά εντός ορίων...  Η ανακούφιση ήταν τεράστια, ψέματα δεν θα πω...  Φοβήθηκα πολύ ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει, να μην είναι η παρενέργεια του φαρμάκου ή ακόμα κι αν είναι, να μην είναι αναστρέψιμη η κατάσταση...  Αποφάσισα αυτή την ευκαιρία για αλλαγή που μου έδωσε η μοίρα, ο Θεός, όπως το βλέπει κανείς, να την εκμεταλλευτώ και να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, για την καλή μου υγεία, σωματική και ψυχική...  Είναι σημαντικό η ζωή που ζει ο καθένας μας να έχει ποιότητα, ότι σημαίνει ποιότητα για τον καθένα... Είναι ακόμα πιο σημαντικό να αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε αυτό που είμαστε κι όχι να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι άλλο είτε γιατί το θέλει κάποιος άλλος είτε γιατί εμείς έχουμε χάσει τον μπούσουλα...  Δεν θέλω να ξανακάνω δίαιτες, ξέρω τι μου κάνει καλό και τι όχι, ξέρω τι μου αρέσει, θα φροντίσω εγώ τον ε

Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες για μένα και εξακολουθούν να είναι... Μια αστοχία στην φαρμακευτική αγωγή που μου είχε συστήσει ο γιατρός μου για την αντιμετώπιση της αυξημένης μου χοληστερίνης μου προκάλεσε ένα πρόβλημα στο συκώτι, οι τρανσαμινάσες μου έχουν εκτοξευτεί στον Θεό... Έχω αναπτύξει υπερευαισθησία στα θέματα υγείας τα τελευταία χρόνια, το ξέρω και προσπαθώ να το δουλέψω αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πάρα πολύ και ακόμα φοβάμαι, μέχρι τουλάχιστον να βγουν τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εξετάσεων...  Ακόμη και την εποχή που έπινα πραγματικά πολύ οι εξετάσεις μου στο συκώτι ήταν μωρού παιδιού, τώρα μετά από τόση προσπάθεια, τόσο άγχος, τόση εγκράτεια, να είναι τόσο κακές, δεν το δέχομαι... Έχω θυμώσει πολύ με τον γιατρό μου, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου απέναντι του... Όχι μόνο δεν ανέλαβε την ευθύνη της... μαλακίας που έκανε δίνοντας μου ένα φάρμακο που χρειαζόταν τακτική ηπατική παρακολούθηση ( "έπρεπε να έχουμε κάνει επαναληπτικές ηπατικές εξετάσεις&quo

Έψαχνα να βρω ένα βιβλίο για να έχω μαζί μου στο πενθήμερο που περάσαμε οικογενειακώς στις Γούβες κι όταν το είδα στο ράφι το πήρα και έφυγα κατευθείαν για το ταμείο χωρίς να διαβάσω την υπόθεση στο οπισθόφυλλο... Διάβασα πριν 3 χρόνια το πρώτο βιβλίο της C.J. Tudor , το "Ο άνθρωπος κιμωλία"  και το απόλαυσα οπότε πίστευα ότι έπαιζα στα σίγουρα... και δικαιώθηκα! Το οπισθόφυλλο που δεν διάβασα ποτέ στο βιβλιοπωλείο γράφει τα εξής: Ένα βράδυ, καθώς επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, ο Γκέιμπ βλέπει στο πίσω τζάμι του προπορευόμενου αυτοκινήτου το πρόσωπο ενός κοριτσιού. Τα χείλη του ανοιγοκλείνουν σαν να φωνάζει «μπαμπά». Είναι η Ίζι, η πεντάχρονη κόρη του. Και είναι η τελευταία φορά που την αντικρίζει. Επί τρία χρόνια, ο Γκέιμπ οργώνει τον αυτοκινητόδρομο πάνω κάτω, αναζητώντας το αυτοκίνητο που απήγαγε την κόρη του. Η Φραν ταξιδεύει επίσης στον αυτοκινητόδρομο μαζί με την κόρη της την Άλις. Όμως η Φραν δεν ψάχνει κάτι. Τρέχει να κρυφτεί από τους ανθρώπους που τις καταδιώκ

Δεν ήταν πολλά και δεν ήταν σπουδαία... Δεν συγκλονίστηκα με κανένα αλλά η αλήθεια είναι ότι χαμήλωσα πολύ τον πήχη των απαιτήσεων μου... Aς είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, πόσο θα μπορούσε να με συγκλονίσει ένα βιβλίο του Χάρι Πότερ εν έτη 2022;  Τα αναγνώσματα αυτής της χρονιάς που πέρασε ήταν αμήχανα, αποσπασματικά και διεκπαιρεωτικά στην πλειοψηφία τους, δεν έγιναν με χαρά και λαχτάρα αλλά γιατί συνηθίζω να διαβάζω τα βράδια πριν κοιμηθώ... Ελπίζω τώρα που τα πράγματα ρολλάρουν σιγά σιγά μετά την μετακόμιση, να επιστρέψει και η πραγματική χαρά της ανάγνωσης... Τα βιβλία του 2022 με αντίστροφη σειρά ανάγνωσης είναι τα παρακάτω: "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη "Ο τρόφιμος" του Sebastian Fitzek "Οι κόρες" του Alex Michaelides "Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ" του Joël Dicker "Αϋπνία" του Stephen King "Γιάννης - Εκτόξευση στα αστέρια" της Mirin Fader "Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου" της J.K. Rowling &q

Η μετακόμιση ανακατεύει τα βιβλία μιας βιβλιοθήκης, τα φέρνει πάνω κάτω και αυτά που ήταν καταχωνιασμένα πίσω πίσω ξαναβγαίνουν μπροστά, εξώφυλλα ξεχασμένα τα ξαναβλέπει το φως και μπορεί μεταξύ αυτών να ανήκει και ένα από κάποιο βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει... Ένα τέτοιο ήταν το  "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη , ένα αφήγημα σκάρτων 140 σελίδων που βρήκα κατά το ξεπακετάρισμα των βιβλίων της βιβλιοθήκης μου και διάβασμα μέσα σε δύο βράδια, τόσο όσο για να με πάρει ο ύπνος... Ο αφηγητής είναι ο Δημήτρης Κούκος, ένα παιδί πολύτεκνης οικογένειας από κάποιο χωριό, υποθέτω της Πελοποννήσου, που περιγράφει με την παιδική του αφέλεια και αθωότητα την ζωή του χωριού στην μετεμφυλιακή Ελλάδα... Οι αφηγήσεις είναι σύντομες και αφορούν διάφορα θέματα, όπως το σχολείο, το παιχνίδι, την θρησκεία, τις οικογενειακές σχέσεις, τον θάνατο, την πολιτική κατάσταση, κτλ.... Όλες δοσμένες με αφέλεια και χιούμορ, πολλές φορές, ακόμα και όταν περιγράφονται σκληρά πράγματα, δίνουν μια εικόνα

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δεν π

Εδώ, μωρέ, όλα καλά...   Κούραση πολύ, τρέξιμο, είμαστε 5 μέρες πριν από την μετακόμιση και γίνεται χάος... Πάντα υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, το σώμα έχει παραδώσει τα όπλα, ήμουν νιος και γέρασα... Η Μάρα λέει ότι ποτέ δεν ήμουν φτιαγμένος για μετακομίσεις και είναι αλήθεια, σιχαίνομαι την μετακόμιση, με αγχώνει αφάνταστα, όλο αυτό το χάος που την συνοδεύει έρχεται κόντρα με το μυαλό μου, με τον τρόπο που λειτουργεί με κουτάκια, τάξη και ασφάλεια, δεν την θέλω ρε παιδί μου...  Στην επόμενη δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, θα κλείσω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μερικές μέρες, θα προσλάβω και μια εταιρεία να μαζέψει τα πάντα, ακόμα και τα αλατοπίπερα και να τα πάει στο νέο σπίτι, θα πληρώσω αδρά για αυτό, δεν με νοιάζει... Όποιος διαβάζει αυτό το post να μου ευχηθεί κουράγιο και υπομονή, το Σάββατο (θεωρητικά) τα βάσανά μου τελειώνουν...

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π

Η καραντίνα έχει αυξήσει του ρυθμούς ανάγνωσής μου ιλιγγιωδώς... Κάνω και κάποια διαλείμματα για να δω τίποτα στο Netflix αλλά κατά βάση διαβάζω... Το  "Ο τρόφιμος"   το τελείωσα μέσα σε ένα 24ωρο και η αιτία δεν ήταν μόνο η καραντίνα... Ο Fitzek είναι ένας καλός συγγραφέας, ξέρει να χειρίζεται την πένα του καλά και να στήνει ενδιαφέρουσες ιστορίες με επιβλητική ατμόσφαιρα... Ο Μαξ, ένα εξάχρονο αγόρι, έχει εξαφανιστεί εδώ και ένα χρόνο και όλα δείχνουν ότι έχει πέσει πέσει θύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου που βρίσκεται πλέον στα χέρια των αρχών, του Γκουίντο Τράμνιτς ... Ο Τράμνιτς αρνείται να ομολογήσει την δολοφονία του παιδιού και κρατείται σε κρατικό ψυχιατρικό ίδρυμα υψίστης ασφαλείας... Ο Τιλ, ο πατέρας του Μαξ, ο οποίος έχει καταρρεύσει ψυχολογικά μετά την εξαφάνιση του παιδιού του, αποφασίζει να παρεισφρήσει μέσα στο ίδρυμα υποδυόμενος έναν ασθενή για να μπορέσει να πλησιάσει τον Τράμνιτς και να του αποσπάσει την ομολογία που θα βάλει ένα τέλος στο μαρτύριο της αβεβα

Από χθες το πρωί είμαι καραντίνα μέσα στο υπνοδωμάτιό μου, κόλλησα COVID19 για πρώτη φορά... Δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες ή Netflix στο laptop, με κουράζει, οπότε το έχω ρίξει στο διάβασμα... Είχα ξεκινήσει το "Οι κόρες" πριν καμιά εβδομάδα και είχα διαβάσει καμιά εκατοστή από τις 446 σελίδες του, χθες το βράδυ γύρω στις 9 το είχα τελειώσει και δεν το έκανα μόνο γιατί δεν είχα κάτι άλλο να κάνω... Μια ελληνοαγγλίδα ψυχολόγος, η Μαριάννα, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον απροσδόκητο θάνατο του συζύγου της, επιστρέφει στο Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε και η ίδια, όταν μια φίλη της ανιψιάς της Ζόι, δολοφονείται... Εκεί θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει καθώς ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τον φόνο αλλά και τον αινιγματικό καθηγητή Έντουαρντ Φόσκα που διδάσκει αρχαία τραγωδία και φαίνεται να είναι μέντορας ενός κλειστού κύκλου από επιφανείς φοιτήτριες που ονομάζεται οι Κόρες... Η Μαριάννα υποψιάζεται ότι ο Φόσκα κρύβεται πίσω από τον φόνο και η σκέψη αυτή της γίνετ