Ψαροκόκαλο...

Σήμερα βρίσκομαι στο γραφείο μετά από ένα ολόκληρο χρόνο...  Είχα αρχίσει να δουλεύω από το σπίτι στις 12 Μαρτίου του 2020 με μια μικρή διακοπή μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2020 οπότε και πήγαινα στο γραφείο μια φορά την εβδομάδα, η επόμενη φορά είναι σήμερα... Περίμενα αυτή την ημέρα πολύ καιρό... Εξακολουθώ να μου αρέσει η δουλειά από το σπίτι αλλά ήθελα να βγω έξω να δω άλλους ανθρώπους, ήθελα λίγη ανθρώπινη επαφή... Όταν μου το ανακοίνωσαν ότι την Τρίτη και την Παρασκευή θα δουλέψω από το γραφείο, πραγματικά τρόμαξα...  Πού θα πάω, τι θα κάνω, μήπως κολλήσω κάτι; Φυσικά και σκέφτομαι μαλακίες...  Η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα, καλό και κακό, μαθαίνεις να νιώθεις οικειότητα και ασφάλεια ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις, μετά από καιρό ακόμα και το κελί της φυλακής μοιάζει οικείο...  Θα συνηθίσουμε και πάλι στη ζωή με άλλους ανθρώπους, ελπίζω...

Το τελευταίο post μου για κάποιο βιβλίο ανέβηκε στις 9 Φεβρουαρίου, σήμερα έχουμε 15 Ιουνίου, 4 ολόκληροι μήνες αναγνωστικής απραξίας... Σίγουρα φταίει το Netflix και η κακή μου διάθεση όλους αυτούς τους μήνες αλλά και πάλι το διάστημα ήταν εντυπωσιακά μεγάλο... Το  "Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz το είχα αγοράσει για την μητέρα μου τα Χριστούγεννα αλλά τελικά το κράτησα εγώ αφού το είχε ήδη διαβάσει και της αγόρασα ένα άλλο... Έμεινε μήνες στο κομοδίνο μου και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα...και πέρασα πολύ καλά! Μια μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών στο Λονδίνο και κανονίζει τις λεπτομέρειες της κηδείας της, την ίδια μέρα όμως δολοφονείται... Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας περίεργος τύπος, ο Χόθορν, εξωτερικός σύμβουλος της Scotland Yard, πρώην αστυνομικός, μονόχνοτος και περίεργος, μυστηριώδης αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ευφυής στη δουλειά του... Ο Χόθορν έχει υπάρξει σύμβουλος του  Anthony Horovitz  όταν έγραφε το σενάριο μιας αστ

Το μοναδικό πράγμα που ευχαριστιέμαι το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι το μπάνιο στην θάλασσα και (κυρίως) το τρέξιμο... Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί ξανά αλλά δεν ένιωθα αυτή την ικανοποίηση που νιώθω τώρα, την ανυπομονησία για την επόμενη προπόνηση... Αν δεν φοβόμουν τον τραυματισμό που θα μου το στερήσει εντελώς, θα έτρεχα κάθε μέρα αλλά το έχω περιορίσει στις τρεις προπονήσεις την εβδομάδα...  Χθες για παράδειγμα είχα περάσει μια πολύ κακή μέρα, με νεύρα και άγχος και στο καπάκι μετά τη δουλειά πήγα super market... Στην επιστροφή, φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω από τα νεύρα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έφυγα κατευθείαν για το πάρκο Παπάγου (εκεί που είναι το Verde) όπου πάω για προπόνηση κι εκεί συνέβη η μαγεία που συμβαίνει κάθε φορά που πάω εκεί για τρέξιμο... Τα ξέχασα όλα, έκανα μια καλή διαλειμματική προπόνηση για 40 λεπτά, τα έδωσα όλα και πέτυχα και πολύ καλούς χρόνους για τα μέτρα μου... Στο τέλος της προπόνησης ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα,

Ο Μάιος έχει φτάσει στην μέση του κι εγώ δεν έχω βρει τίποτα να γράψω στο ρημάδι τούτο blog... Παρά τα σημαντικά που συμβαίνουν τον τελευταίο αρκετό καιρό τόσο στον πλανήτη ολόκληρο όσο και προσωπικά, πνευματικά είμαι αρκετά νωθρός, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχω ανοίξει βιβλίο εδώ και μήνες...  Το πιο σημαντικό γεγονός των ημερών που πέρασαν ήταν ότι εμβολιάστηκα με το εμβόλιο της AstraZeneca και πλέον περιμένω την δεύτερη δόση στις 6/7... Όλα κύλησαν πολύ ομαλά, οι παρενέργειες ήταν ασήμαντες, απλά μια ατονία για δύο με τρεις μέρες, παρόλα αυτά δεν κρύβω ότι αγχώθηκα... Παρά το γεγονός ότι είμαι ορθολογιστής, παρά το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος που πιστεύει στην επιστήμη, τους αριθμούς και την στατιστική, παρά το γεγονός ότι δουλεύω σε φαρμακευτική κι έχω εξοικείωση με το φάρμακο σαν προϊόν, έχω δουλέψει πάνω στο κομμάτι του pharmacovigilance , όλη αυτή η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το συγκεκριμένο εμβόλιο (κατευθυνόμενα κατά την προσωπική μου άποψη) με επηρέασε... Δεν σκέφτη

Στα παιδιά μου έβγαζα πάντα παρατσούκλια και ονόματα που τους φώναζα εγώ κι αυτοί μεταξύ τους... Έχω βγάλει αμέτρητα, τα περισσότερα πια τα ξεχνάω, ίσως θα έπρεπε να τα έχω καταγράψει... Τα περισσότερα αφορούν τον Θάνο γιατί είναι περισσότερο περσόνα από τον Σπύρο που είναι πιο χαμηλών τόνων κι έχει ένα πνεύμα πιο ονειροπόλο από τον μικρό...  Ο Θάνος ή Τσίκης ή Τσίκολη ή Μπόλιν ή Μπόνι ή Μπλόμπο ή Τσόνκο έχει τα γενέθλιά του σήμερα, ετών 8 παρακαλώ... Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και τότε (Μεγάλη Παρασκευή), ο καιρός ήταν εξίσου και περισσότερο ζεστός κι η γέννησή του σήμανε ότι πλέον η Μάρα αγάπησε το Πάσχα ενώ μέχρι τότε το αντιπαθούσε... Στην φωτογραφία είμαστε στην πρώτη του βόλτα όταν πια σαράντισε, μαζί με τον Σπύρο... Χρόνια σου πολλά αγοράκι μου, σε αγαπώ πολύ! ❤

Μετά από μια μακριά (και ευχάριστη) φοιτητική ζωή,τον στρατό και σχεδόν ένα χρόνο προσπάθειας για εύρεση εργασίας, 16 χρόνια πριν σαν σήμερα έγραφα το πρώτο μου ένσημο... Στην BOC (Τράπεζα Κύπρου) που δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα, τουλάχιστον όπως τη γνωρίσαμε, εκεί που ξεκίνησα μια καριέρα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αρκετή επιτυχία τολμώ να πω κι όπου γνώρισα ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κρατάω στη ζωή μου μέχρι σήμερα... Όταν είχα ανακοινώσει την πρόσληψή μου σε ένα πολύ καλό μου φίλο τότε μου είχε πει χαρακτηριστικά, "Καλά, μαλάκα θα πάρεις σύνταξη από εκεί" ... Η ζωή δεν τα έφερε ακριβώς έτσι αλλά πάλι καλά είμαι, αξιώθηκα να δουλέψω και σε άλλους χώρους και να γνωρίσω εξίσου σημαντικούς και σπουδαίους ανθρώπους που ο κάθε ένας, ακόμα και αυτοί που δεν ταιριάξανε τα χνώτα μας, έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, μου διδάξανε πολύτιμα μαθήματα...  Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν 16 χρόνια πριν, ήταν Μεγάλη Δευτέρα, δεν πέρναγα πρωί πρωί

Πέραν του φόβου και της ανασφάλειας λόγω της ασθένειας αυτής καθαυτής, αυτή η περίοδος του COVID2019 έφερε στην επιφάνεια πολλά ψυχικά και συναισθηματικά ζητήματα σε πολλούς από εμάς... Όταν στερείσαι της ανθρώπινης παρουσίας και αλληλεπίδρασης, όταν έχεις ελεύθερο χρόνο/άδειο χρόνο στον οποίο δεν είσαι συνηθισμένος, κοιτάς προς τα μέσα, στον προσωπικό σου καθρέφτη και πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει και σε τρομάζει... Όπως λέει και αυτό το quote του Νίτσε: Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα. Όλα αυτά που θάψαμε και παραμερίσαμε τόσα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και αυτό είναι αβάσταχτο πολλές φορές και όντως μπορεί να σε ρίξει στην άβυσσο αλλά είναι και μια ευκαιρία να λύσεις λογαριασμούς και να τακτοποιήσεις επιτέλους κάποια πράγματα...  Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω ξεμπερδέψει με την άβυσσο μέσα μου αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης έχω μπορέσει να κάνω κάποια βήματα προς τα εμπρός, όπως το

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα...  Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance , κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις...  Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου...  Ευτυχώς για μένα, γνώρισα

Μπείτε στο Press Project να καμαρώσετε και τα υπόλοιπα βίντεο... 😠😠😠

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου... Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται... Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική...  Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γί