Ψαροκόκαλο...

Πολλαπλών ερμηνειών ανάλογα με τα όσα κουβαλάει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του... Αμαρτωλό της Γαλάτειας Καζαντζάκη Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα ο τόπος μου ποιος ήταν, ποιοι οι δικοί μου αν ξέρω ανάθεμά με σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα. Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου θολές, σβησμένες ζωγραφιές κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε γλέντια, καβγάδες ως να φέξει αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού κι ενέσεις 606 πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι όλ’ η ζωή μου του χαμού μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που όταν πέφτουν κάτω προσπαθούν να ξανασηκωθούν στα πόδια τους...

Διαβάζω στο οπισθόφυλλο: "Το Σάββατο, 15 Ιουλίου, με απήγαγε ένας άντρας, ενώ ήμουν στον δρόμο και έκανα τζόγκιγκ στη διασταύρωση κοντά στη φάρμα Γκούμσερε. Είχε ένα παλιό άσπρο αυτοκίνητο. Τώρα είμαι μέσα στο πορτμπαγκάζ του…" Πριν από δεκαεπτά χρόνια, ο Βίλιαμ Βίστιν διερευνούσε μία από τις πλέον διαβόητες εγκληματικές υποθέσεις, τη δολοφονία της νεαρής Σεσίλια Λίντε. Ύστερα από την αποκάλυψη παραποίησης αποδεικτικών στοιχείων, που καταδίκασαν τον ύποπτο, ο επιθεωρητής Βίλιαμ Βίστιν τίθεται σε διαθεσιμότητα. Αυτός που πέρασε όλη την επαγγελματική του ζωή ως «θηρευτής» τώρα γίνεται το «θήραμα». Για να ανακαλύψει τι πραγματικά έγινε τότε, πρέπει να δράσει παρασκηνιακά, έχοντας όμως τη βοήθεια της δημοσιογράφου κόρης του Λίνε αλλά και κάποιων άλλων απρόσμενων συνεργατών. Όταν εξαφανίζεται ακόμα μία νεαρή γυναίκα, αρχίζει ένας εξοντωτικός αγώνας δρόμου… Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά άργησα πάρα πολύ να το τελειώσω, χωρίς να σημαίνει ότι δεν με ικανοποίησε, απλ

Αναδημοσίευση από το Solaris ενός εξαιρετικού post... Χωρίς περαιτέρω σχόλια... Αυτοπροσδιορισμοί (που είναι της μόδας) Γεννήθηκα στη Σαλονίκη (όπως λέει και ο Σαββόπουλος). Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 33 χρόνια κι έζησα και στην Πάτρα άλλα οκτώ χρόνια. Όταν με ρωτούν από που είμαι απαντώ πως είμαι μια σαλονικιά σε εσωτερική μετανάστευση. Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μου γεννήθηκαν στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρασία. Οι δύο από τους τέσσερις ήρθαν στην Ελλάδα πρόσφυγες το ’22, η μια γιαγιά έφτασε στη Θεσσαλονίκη, πρόσφυγας κι αυτή το ’12 κι ο άλλος παππούς ήρθε κι αυτός το ’12 να πολεμήσει εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους, ξαναγύρισε στον τόπο του και μετά ήρθε πάλι πρόσφυγας το ’22. Οι δύο τελευταίοι έμειναν στη Θεσσαλονίκη και οι δύο πρώτοι πήγαν σ’ ένα χωριό του νομού Πέλλας, κοντά στα φρεσκοφτιαγμένα σύνορα με…… αλήθεια, δεν ξέρω πως τον έλεγαν εκείνο τον τόπο τότε και μέχρι να φτιάξει ο Τίτο την ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Αν ρωτούσες τη γιαγιά σου απαντούσε πως είναι Θ

Αναδημοσιεύω το σχετικό άρθρο από την Huffington Post σχετικά με την συμφωνία για το Μακεδονικό... Εδώ και πολύ καιρό επέλεγα να μην ασχολούμαι με θέματα της επικαιρότητας και συγκεκριμένα της πολιτικής αλλά από χθες το βράδυ έχω εξοργιστεί με την ηλιθιότητα που δέρνει τους περισσότερους που έχουν άποψη για την συμφωνία χωρίς να έχουν καν διαβάσει το κείμενο της... Θέλω να τους δώσω μια ευκαιρία να το κάνουν... Οι Πρέσπες και τα επόμενα βήματα: Τι προβλέπει η συμφωνία Παρουσία του ΟΗΕ και της Ύπατης Εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας Φεντερίκα Μοργκερίνι, θα υπογραφεί στις Πρέσπες η συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ. Οι υψηλόβαθμες διεθνείς παρουσίες (θα υπάρχει εκπροσώπηση και από τις ΗΠΑ) στις δύο γραφικές λίμνες σηματοδοτούν τη νέα περίοδο που ανοίγει όχι μόνο στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος – ΠΓΔΜ, αλλά συνολικά στη Βαλκανική. Σε κάθε περίπτωση η συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ θα ολοκληρωθεί «εν πομπαίς και οργ

Τον Αύγουστο κλείνω τα 40, είμαι ένας άνθρωπος σχετικά ήρεμος, δεν μπλέκω σε καυγάδες, έχω να παίξω ξύλο από το λύκειο... Παρ' όλα αυτά για κάποιο περίεργο λόγο πιάνω συχνά τον εαυτό μου να κάνει την εξής σκέψη όταν διασταυρώνομαι με άλλους άντρες στο δρόμο: "Τον έχω;" Τους μετράω αν θα μπορούσα να τους κερδίσω αν παίζαμε ξύλο, πόσες θα έδινα και πόσες θα έτρωγα... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό,  κι εμένα εντύπωση μου κάνει... Δεν έχω υπάρξει θύμα bullying ή ξυλοδαρμού και το παρουσιαστικό μου στην εφηβική μου ηλικία ενέπνεε τον σεβασμό αν όχι τον φόβο, εν ολίγοις δεν έχω απωθημένα... Παρ' όλα αυτά έχει πλάκα να σκέφτομαι το αποτέλεσμα πιθανών "μονομαχιών" μου... Έχω κατηγοριοποιήσει τους αντιπάλους με καθαρά θεωρητικά κριτήρια δικής μου λογικής... Οι νευρώδεις τύποι μου φαίνονται δυσκολότεροι αντίπαλοι από τους ογκώδεις, οι παχύσαρκοι μου φαίνονται pieces of cake, με μικρόσωμους δεν με φαντάζομαι ποτέ να μαλώνω... Χθες το απόγευμα είδα ένα

Πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό ο Θ. μου έλεγε ότι δεν θέλει να μεγαλώσει, ότι θα ήθελε να μείνει για πάντα μπέμπης... Εγώ του έλεγα δεν γίνεται αυτό, το συζητούσαμε λίγο και η κουβέντα τελείωνε εκεί...  Χθες το βράδυ, τον έκανα μπάνιο και κάπως ήρθε πάλι η κουβέντα στο ίδιο θέμα... Τότε γύρισε ο μικρός και μου είπε ότι ο λόγος που δεν θέλει να μεγαλώσει και θέλει να μείνει για πάντα μπέμπης είναι ότι φοβάται ότι θα μεγαλώσει και θα πεθάνει και κατευθείαν άρχισε να κλαίει... Προσπάθησα να τον παρηγορήσω ότι είναι πολύ μικρός, ότι δεν πρέπει να τα σκέφτεται αυτά, ήταν απαρηγόρητος...  Με σάστισε αυτό το σκηνικό δεν ήξερα τι να του πω, πώς να εξηγήσεις σε ένα πεντάχρονο τον κύκλο της ζωής, είναι αδύνατον!!! Μέχρι και τον Παράδεισο του ανέφερα για να τον ηρεμήσω, ότι δεν θα πεθάνει ποτέ, ότι θα είμαστε όλοι εκεί ευτυχισμένοι για πάντα, καμία από τις παρηγορίες μου δεν έπιασε τόπο, σταμάτησε το κλάμα απλά μόνος του κάποια στιγμή, τόσο απότομα όσο το ξεκίνησε...  Ανέφερα το περ

Τα έχουμε πει και παλιότερα στο "Ψαροκόκαλο"  για το αποτύπωμα που αφήνει στην φύση το όχι και τόσο αθώο πρωινό ή απογευματινό μας καφεδάκι...  Είναι ΜΕΓΑΛΟ!!! Πιστεύω πολύ στην ατομική πρωτοβουλία για την βελτίωση της όποιας κατάστασης και όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό πρέπει να πάει το βουνό στον Μωάμεθ... Η Μ. και τα αγόρια μου αγόρασαν το Σάββατο ένα bamboo cup για να πίνω τον καφέ μου και να μην χρησιμοποιώ πλαστικά ποτήρια κι έτσι σήμερα το πρωί ζήτησα από τον barrista που μου έφτιαξε τον καφέ να τον βάλει μέσα στο δικό μου ποτήρι και... Voilà!

Σήμερα το πρωί κάναμε σεφτέ στα καλοκαιρινά μπάνια... Φύσαγε διαολεμένα, η θάλασσα ήταν παγωμένη αλλά εμείς πήγαμε, βουτήξαμε και το ευχαριστηθήκαμε... Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα... Μια βουτιά στο νερό, μια βόλτα στην αμμουδιά για ανεύρεση κοχυλιών με τα αγόρια, η σιωπηλή ενατένιση του συνεχούς πέρα δώθε του κύματος, μπορεί να μου αδειάσει το μυαλό... Δεν χρειάζεται να είμαι στην σούπερ παραλία, την εξωτική, πριβέ και απόλυτα γαμάτη, ακόμα και η μικροαστική Λούτσα δουλεύει μια χαρά για τον δικό μου ψυχισμό... Αν μπορούσα να διαλέξω θα ήθελα να έμενα σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα... 

Ο Μάιος ήταν/είναι ένας μήνας πλήρης γεγονότων, συναισθημάτων και προσωπικών αποκαλύψεων... Τα περισσότερα από όσα έχουν συμβεί δεν μπορώ να τα περιγράψω γιατί είναι ακόμα κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου, κάποια από αυτά δεν είμαι έτοιμος να τα μοιραστώ... Το απόσταγμα αυτής της περιόδου μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω: Οι μόνες βεβαιότητες σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος και η αγάπη... Κάθε μακροπρόθεσμη σκέψη είναι καταδικασμένη σε ένα τεράστιο ρίσκο, βάλε μικρούς και βραχυπρόθεσμους στόχους... Αυτά που ενδεχομένως χρειαστεί να κάνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου για να αντιμετωπίσεις διάφορες καταστάσεις (οικονομικής φύσεως στην περίπτωση που έχω στο μυαλό μου) είναι μερικές φορές στα όρια του κωμικοτραγικού... Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τα λάθη του παρελθόντος... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει δυνατότητες που δεν μπορείς να τις φανταστείς... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ευαίσθητα σημεία που δεν μπορείς να τα φανταστείς... Η σκληρή δουλειά μπορεί να είναι φάρμακο για το μυαλό...