Ψαροκόκαλο...

Χθες το απόγευμα είχα την χαρά και την τιμή να δώσω μια διάλεξη μπροστά στους φοιτητές του τμήματος "Internet Engineering and Web Management" του New York College , ως προσκεκλημένος ομιλητής... Η πρόσκληση έγινε από το καθηγητή του συγκεκριμένου τμήματος,  Δημήτρη Δημητρέλο , ο οποίος ήταν και δικός μου εκπαιδευτής στο σεμινάριο Scrum που παρακολούθησα πριν από 1,5 μήνα ... Αντικείμενο της διάλεξης ήταν η εισαγωγή στις έννοιες του Data Warehouse και του Business Intelligence , το αντικείμενο της δουλειάς μου δηλαδή εδώ και 11 χρόνια...  Ήταν η πρώτη φορά που θα έδινα μια τέτοια διάλεξη και δεν κρύβω ότι στην αρχή όταν μου έγινε η πρόταση ήμουν λίγο διστακτικός... Έχω κάνει στο παρελθόν εκπαιδεύσεις σε μικρές ομάδες χρηστών για την εκμάθηση συγκεκριμένων εφαρμογών αλλά η ιδέα του να μιλάω μπροστά σε ένα κοινό σχεδόν νεανικό εξηγώντας θεωρητικές έννοιες και μεθοδολογίες μου φαινόταν κάπως τρομακτικό... Από την άλλη όμως η ιδέα του να δώσω μια τέτοιου είδους διάλεξη με

Αναδημοσίευση από το kaltsovrako  ...

Έχω τελειώσει το βιβλίο εδώ και δύο μέρες και σκέφτομαι τι να γράψω γι' αυτό... Προσπαθώ να γράψω κάτι καινούργιο, κάτι πρωτότυπο, να μην γράψω πάλι το πόσο πολύ λατρεύω τον Harry Hole και τον Jo Nesbo αλλά δεν τα καταφέρνω... Δεν τα καταφέρνω διότι δεν μπορώ να εξηγήσω επαρκώς το πόσο κομμένα και ραμμένα είναι στα γούστα μου αυτά τα μυθιστορήματα, το πόσο μου αρέσει ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας του Harry και η ματιά του Nesbo στην πραγματική εικόνα της νορβηγικής κοινωνίας απαλλαγμένης από την πατίνα του "σκανδιναβικού θαύματος"... Ο λόγος που μου αρέσει να διαβάζω τα βιβλία του Harry και του Nesbo  είναι καρμικός κι ως εκ τούτου είμαι καταδικασμένος να επαναλαμβάνομαι στις κριτικές μου... Ένας άνδρας του νορβηγικού Στρατού της Σωτηρίας δολοφονείται μέσα σε μια κατάμεστη πλατεία κι ο δολοφόνος διαφεύγει, χάνεται μέσα στο πλήθος σαν άλλος φαντομάς... Ο Harry Hole αναλαμβάνει την υπόθεση και το ανθρωποκυνηγητό ξεκινάει μέσα σε ένα παγωμένο Όσλο... Ο Harry

Ήταν βραδάκι πριν από 7 χρόνια, ήμουν 31 ετών και σε ένα μήνα και κάτι θα γεννιόταν ο μεγάλος μου γιος... Είχαμε γυρίσει από τον πεθερό μου που μας είχε τραπέζι για τη γιορτή του και κυλιόμασταν από κρεβάτι σε καναπέ, ανεύθυνοι για τα πάντα πλην του σαρκίου μας και του περιεχόμενου της κοιλάρας της Μ., το οποίο εκτός από κάποιες κλωτσιές που της έδινε, δεν ήταν απαιτητικό... Εκείνο το βράδυ λοιπόν γεννήθηκε το "Ψαροκόκαλο" , με άλλο όνομα, με άλλο url αλλά με το ίδιο mentality, πάνω κάτω τουλάχιστον...  Είναι ο καθρέφτης όλων αυτών που είμαι κι έγινα μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια και πραγματικά συνέβησαν πάρα πολλά...  Πλέον, εν έτει 2016, όντας πλέον πατέρας δυο αγοριών, 37,5 ετών στα 38, με 15 επιπλέον κιλά στο κορμί και πολλά περισσότερα στο μυαλό, θέλω να ελπίζω, συνεχίζω να θεωρώ το "Ψαροκόκαλο" ένα φίλο καλό, έναν πιστό υποστηρικτή, έναν εξομολόγο...   Πλέον εκτός από τα γενέθλια του "Ψαροκόκαλου" , εδώ και λίγα χρόνια, γιορτάζω και τη γιορτή ε

Παρακολουθώ την θλίψη των social media για τον θάνατο του David Bowie ελαφρά αποστασιοποιημένος αφού ο μακαρίτης είχε φυσικά τον σεβασμό μου αλλά δεν μου φάνηκε ποτέ τόσο σπουδαία η μουσική του από τα λίγα (είναι αλήθεια) αλλά αρκετά pop δικά του που είχα ακούσει... Ομολογώ πάντως ότι όλη αυτή η θλίψη με έχει βάλει σε ένα trip να ακούσω λίγο παραπάνω και με περισσότερη προσοχή την μουσική του εκλιπόντος μπας και ανακαλύψω αυτό που τόσοι άλλοι λένε ότι έχουν βρει...

Δεν ήταν πολλά, ήταν μια περίεργη χρονιά που δεν επέτρεψε και πολύ διάβασμα... Στην πλειονότητά τους ήταν του Jo Nesbo , σίγουρα ήταν η χρονιά του, χωρίς να σημαίνει όμως ότι δεν διάβασα εξαιρετικά βιβλία άλλων συγγραφέων ή ότι τελικά κατάφερε να κερδίσει την πρωτιά στις προτιμήσεις μου... Σε αντίστροφη χρονολογική σειρά (από το πιο πρόσφατα διαβασμένο έως το παλιότερα διαβασμένο) ήταν τα παρακάτω: "Αόρατος" του Paul Auster "Το αστέρι του διαβόλου" του Jo Nesbo   "Νέμεσις" του Jo Nesbo "Έθιμα Ταφής" της Hannah Kent "Αιρετικοί" του Leonardo Padura "Η διαθήκη της Μαρίας" του Colm Tóibín "Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου" του Ambrose Bierce "Η Πάπισσα Ιωάννα" του Εμμανουήλ Ροΐδη "Αστυνομία" του Jo Nesbo "Η λεοπάρδαλη" του Jo Nesbø "Οι Σταυροφορίες από τη σκοπιά των Αράβων" του Amin Mallouf "Ο κοκκινολαίμης" του Jo Nesbø "Οι κατσαρίδες" του Jo Nesb

Το διάβασα στο facebook profile της Κατερίνας Μαλακατέ ( "Διαβάζοντας" και "Κανείς δεν θέλει να πεθάνει" μεταξύ άλλων) και το αντιγράφω γιατί θέλω να το κρατήσω φυλαγμένο αφού κατάφερε με λίγες λέξεις να περιγράψει ένα από τους δικούς μου μεγάλους φόβους... Εκείνο που πιο πολύ φοβάμαι είναι μη γίνουμε παντρεμένοι μη βολευτούμε σε χνουδάτες παντόφλες και φυλλομετράμε λογαριασμούς παγίων στη βεράντα μη γίνει το κρεβάτι μας έπιπλο και τα φιλιά μας πεταχτά να κουβαλάμε ομπρέλες όταν βρέχει και ρολόι στη σωστή ώρα χωρίς κοπάνες χωρίς λαχτάρες μη μου περισσεύεις αντί να μου λείπεις Εκείνο που πιο πολύ φοβάμαι είναι μη γίνουμε από συμμορία κυβέρνηση.

Το πολύ θετικό mail που δέχτηκα από μια αναγνώστρια του blog όσον αφορά το προηγούμενου post , μου υπενθύμισε ότι το feed url του "Ψαροκόκαλου" είναι ακόμα εκείνο το αρχικό url εκείνου του πρώτου feed που είχα φτιάξει τότε πίσω στο 2009 και όταν το blog είχε διαφορετικό όνομα ( "Πλίνθοι και κέραμοι..." ) και διαφορετικό host... Για να υπάρχει μια συνέπεια και μια ομοιομορφία αποφάσισα να το αλλάξω με όσο γίνεται πιο εύκολο τρόπο τόσο για μένα όσο και για τους αναγνώστες του blog που χρησιμοποιούν το feed μου... Η διαδικασία ήταν πολύ απλή και σύντομη, αντιγράφω από το labnol.org όπου και βρήκα το tip: Q. My FeedBurner feed address is feeds.feedburner.com/boring. I want to change the feed URL to something like feeds.feedburner.com/interesting but without telling my existing subscribers to update their RSS readers. Can FeedBurner rename the feed address in the background? A: It’s possible but a three step process. (A) Create a new “interesting” FeedBurner

Πρώτο post για το 2016, καλή χρονιά να έχουμε... Με αυτό το post καταπατώ έναν από τους βασικούς κανόνες που θέτω στον εαυτό μου, να μην γράφω ποτέ για ένα βιβλίο αμέσως μετά το τέλος της ανάγνωσής του, να περιμένω να "κάτσει" μέσα μου και μετά να γράψω γι' αυτό... Τελείωσα την ανάγνωση του "Αόρατου" πριν από 10 λεπτά από την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και πραγματικά ένιωσα την ανάγκη να πω την άποψή μου κατευθείαν, εν θερμώ... Αναγνωρίζω ότι τα λογοτεχνικά μου κριτήρια μπορεί να έχουν αμβλυνθεί, μπορεί η υπερανάγνωση μυθιστορημάτων με τον Harry Hole και ebooks για business intelligense και software development να έχουν κάνει την λογοτεχνική μου αντίληψη άκαμπτη και στεγνή, δεν είναι τόσο πρόβλημα του αναγνώστη όμως όσο του συγγραφέα όταν το βιβλίο δεν έχει ένα διακριτό στόχο, ένα διακριτό προορισμό για τον οποίο ήρθε σε αυτόν τον κόσμο... Ψάχνω τις λέξεις εκείνες που θα κάνουν την άποψή μου πιο κόσμια και πιο ευανάγνωστη διότι αυτές που

Ο Harry Hole έχει πιάσει πάτο... Τα φαντάσματα του παρελθόντος και οι δαίμονες του τον έχουν οδηγήσει στο χαμηλότερο σημείο... Έχει καταστρέψει την προσωπική κι επαγγελματική του ζωή, βαδίζει σε ένα μονοπάτι που οδηγεί στο πουθενά... Ξεχασμένος και παρατημένος από όλους και από τον ίδιο του τον εαυτό, βρίσκει τη μία και μοναδική σανίδα σωτηρίας που μπορεί να υπάρχει γι' αυτόν, την επίλυση ενός ακόμα εγκλήματος... Μέσα σε ένα Όσλο αυγουστιάτικο και απροσδόκητα ζεστό, εγκαταλειμμένο από τους αδειούχους κατοίκους του, μια σειρά φόνων με επαναλαμβανόμενο τελετουργικό καταδεικνύουν ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος είναι ελεύθερος στην πόλη και ο πλέον κατάλληλος να τον πιάσει είναι ο  Harry Hole ... Για την επίλυση της υπόθεσης θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον άσπονδο εχθρό του, τον Tom Waaler, οι ανατροπές θα είναι πολλές και το φινάλε εντυπωσιακό από κάθε άποψη... Το  "Αστέρι του διαβόλου" είναι το πέμπτο κατά σειρά μυθιστόρημα του Jo Nesbo με πρωταγωνιστή τον Ha