Ψαροκόκαλο...

Ταιριάζει σε μια blue Sunday όπως η σημερινή...

Πριν από μια ώρα περίπου απέρριψα μια επαγγελματική πρόταση... Οι κυριότεροι λόγοι ήταν το ότι δεν ήθελα να διαταράξω την καθημερινότητα της οικογένειάς μου η οποία δοκιμάστηκε σε κάποιον βαθμό τον τελευταίο καιρό και το ότι η προσφορά δεν με κάλυπτε οικονομικά... Ο λόγος που το καταγράφω στο blog μου είναι γιατί θέλω να θυμάμαι ότι ο χρόνος είναι πολύ πολύτιμος για να τον πουλήσεις σε χαμηλότερη τιμή από αυτή που σκοπεύεις όταν μάλιστα θα τον στερήσεις από την οικογένειά σου και τον εαυτό σου... Πάμε για άλλα, καλύτερα και πιο μεγάλα και δεν μιλάω μόνο για το ύψος των απολαβών...

Ένα βιβλίο είναι σαν μια σχέση, μπορεί να περάσει τα πάνω της και τα κάτω της, τον ενθουσιασμό και την παρακμή του συναισθήματος και όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά...  Ένα βιβλίο μπορεί να το ξεκινήσεις βαρυγκομώντας και να εξελιχθεί σε έρωτα ή και το αντίστροφο... Ξεκίνησα το  "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ" του Joël Dicker  προσπαθώντας να βγω από μια περίοδο αναγνωστικής χειμερίας νάρκης, έκανα πάνω από ένα μήνα να διαβάσω τις 350 πρώτες σελίδες και μόλις μιάμιση μέρα τις υπόλοιπες 350 περίπου... Τελικό πρόσημο θετικό... Το  "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ"   είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο... Είναι ένα βιβλίο για την συγγραφή, τον έρωτα, την μοναξιά, την φιλοδοξία, τα κατώτερα συναισθήματα... Ένας νεαρός συγγραφέας, ο Μάρκους, προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια σχετικά με την υπόθεση δολοφονίας μιας 15χρονης κοπέλας, της Νόλα Κέλλεργκαν, το 1975, στην προσπάθειά του να αθωώσει τον φίλο και μέντορά του Χάρρυ Κέμπερτ ο οποίος είνα

Κυριακάτικο ξύπνημα και ξαφνικά μου έρχονται μες τα μούτρα η υποκρισία και η μικροαστική "ηθική"...  Των ανθρώπων εκείνων που εκκλησιάζονται ανελλιπώς κάθε Κυριακή, είναι "αξιοσέβαστοι" και με οικονομική επιφάνεια αλλά κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια στα δράματα που συντελούνται στην διπλανή πόρτα διότι δεν μπορούν να επέμβουν, διότι είναι λεπτή η θέση τους, διότι δεν τους πέφτει λόγος...  Είναι οι ίδιοι που θα κλάψουν με κροκοδείλια δάκρυα όταν η τραγωδία κορυφωθεί και θα αποδώσουν ευθύνες επί δίκαιων και αδίκων χωρίς ντροπή...  Είναι οι ίδιοι που κρύβουν καλά τα δικά τους δράματα, τα μικρά και μεγάλα τους εγκλήματα πίσω από τις κλειστές τους πόρτες και τα προσωπεία της σοβαροφάνειας τους...  Είναι συνένοχοι τόσο όσο οι φυσικοί αυτουργοί διότι ξέρουν και δεν μιλούν, από μια υποσυνείδητη αλληλεγγύη που υπαγορεύεται από την σιωπηρή συμφωνία του δεν μιλάω για να μην μιλήσει κι ο άλλος εναντίον μου όταν έρθει η ώρα μου...  Μόνο σιχασιά και μίσος γι

Υπάρχουν περιπτώσεις που θα ήθελα να μην έχω επιλογές και να μην χρειάζεται να διαλέξω αυτό ή εκείνο...  Να μην χρειάζεται να πάρω την καλύτερη απόφαση, αυτή που μακροπρόθεσμα θα ωφελήσει εμένα και την οικογένειά μου, αυτήν που θα μας εξασφαλίσει όσο γίνεται περισσότερο...  Να μην βασανίζομαι από την σκέψη τι θα γινόταν αν έπαιρνα αυτή την απόφαση ή την άλλη απόφαση...  Να μην έχω φίλους και γνωστούς να μου λένε τι θα έπρεπε να κάνω και τι θα έκαναν αυτοί στην θέση μου...  Κάθε μέρα κάνω επιλογές, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές, δεν χρειάζομαι κι άλλες...

Όλη την ημέρα ακροβατείς πάνω σε ένα σχοινί...  Ανέχεσαι την κακή συμπεριφορά, την αγένεια, την άγνοια, την ηλιθιότητα... Έτσι πρέπει να κάνεις, είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις χωρίς να αποξενωθείς... Ανέχεσαι όλη την αταξία που έχει αυτός ο κόσμος διότι δεν μπορεί να κάνεις αλλιώς... Κρατιέσαι από την σκέψη ότι στον δικό σου μικρόκοσμο υπάρχει αρμονία και τάξη, έστω στα βασικά, και εκεί θα καταφύγεις στο τέλος της μέρας για να πάρεις δυνάμεις, για να κάνεις κουράγιο και την επόμενη μέρα...  Όταν αυτή η αρμονία και η τάξη του μικρόκοσμου σου διαταράσσεται, έστω και σε πράγματα ασήμαντα, έρχεται η έκρηξη... Το μυαλό σου δεν μπορεί να δεχτεί ότι ούτε μέσα στον μικρόκοσμό σου, στο καταφύγιο σου, δεν θα ξεκουραστεί και εξεγείρεται... Το στόμα σου λέει πράγματα που δεν τα εννοεί αλλά είναι άσχημα και πληγώνουν...  Όταν ηρεμήσεις νιώθεις χειρότερα από πριν και σε βασανίζει η σκέψη ότι κάποια λάθη ίσως να μην διορθώνονται...

Το post αυτό αφιερώνεται σε εσένα αγαπητέ ποδηλάτη που χθες το βράδυ στις 7:30 περίπου, μπήκες ανάποδα στην Έαρος, στην Αγία Παρασκευή, σε κακοφωτισμένο σημείο, χωρίς να φοράς κανένα διακριτικό και με στραβοκοίταξες όταν έπεσα στα φρένα τελευταία στιγμή για να μην σε σκοτώσω...  Υπάρχουν εκεί έξω κι άλλοι ποδηλάτες που δεν είναι σαν και σένα... Είναι αυτοί που ενδεχομένως διαμαρτύρονται, και καλά κάνουν, για την κακή κατάσταση των δρόμων, για την απουσία ποδηλατόδρομων από την πόλη, για την έλλειψη σεβασμού των οδηγών απέναντι στους ποδηλάτες...  Είναι αυτοί που σέβονται πάντα τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και την σήμανση των δρόμων, αυτοί που δεν κινούνται ανάποδα στους μονόδρομους ούτε πάνω στα πεζοδρόμια...  Είναι αυτοί που σέβονται πρώτα απ΄ όλα τη ζωή τους, φορούν κράνος, κατάλληλα διακριτικά και συντηρούν τακτικά το ποδήλατό τους...  Είναι αυτοί που διεκδικούν τον χώρο τους στο δρόμο έχοντας πλήρη επίγνωση για το που σταματούν τα δικαιώματά τους και που ξε

Το νόημα της ζωής είναι να βρεις τα σημαντικά πράγματα, αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο και σε γεμίζουν, και να τους δώσεις απόλυτη προτεραιότητα και όλα τα υπόλοιπα να τα βάλεις στην αναμονή ή στην απόρριψη... Συνταγή για το ποια είναι τα σημαντικά πράγματα της ζωής δεν υπάρχει, ο καθένας πρέπει να τα βρει μόνος του, να σκεφτεί τι μετράει γι' αυτόν και τι τον γεμίζει και να εστιάσει εκεί... Πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ανήκουν στα σημαντικά πρέπει να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα ή να αγνοούνται... Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι δεν αντέχει να αντιμετωπίζει τα πάντα ως critical... Τέλος...

Δεν πιστεύω στον Θεό ή τουλάχιστον είμαι ακραία σκεπτικιστής απέναντι σε κάθε θρησκεία... Αρνούμαι πολλούς από τους εθνικούς μύθους, είμαι απόλυτα αντίθετος με οποιοδήποτε μιλιταρισμό, οποιοδήποτε ολοκληρωτισμό, οποιοδήποτε φασισμό...  Επέλεξα, μετά από συζήτηση με τη Μ., να μην προπαγανδίσω τις όποιες ιδέες μου, είτε για την θρησκεία είτε για την πολιτική, στα παιδιά μου, να τους δώσω/δώσουμε μια γενική κατεύθυνση και να βρουν μόνα τους το δρόμο τους, να αποφασίσουν ελεύθερα...  Γνωρίζω ότι το σχολείο θα περάσει στα παιδιά μου ιδέες κι εικόνες που ενδεχομένως εγώ διαφωνώ αλλά έχω επιλέξει στα περισσότερα να κάνω πως δεν καταλαβαίνω... Δεν μπορείς να τα βάλεις με όλο τον κόσμο και θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά μου θα πάρουν ένα δρόμο που θα τον υποδείξουν οι πράξεις και η ανατροφή που θα πάρουν...  Υπάρχουν όμως και πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα αφήσω να περάσουν έτσι... Δεν μπορώ να επιτρέψω το παιδί μου, 4,5 ετών, να συμμετέχει σε γιορτές με στρατιωτικά εμβατήρια, ν

Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι" ...  Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρ