Ψαροκόκαλο...

Ο κατά δήλωσή του "20 χρόνια κομμουνιστής" Νίκος Βουρλιώτης aka Nivo και το συγκρότημά του οι Going Through είναι το όνομα που θα πλαισιώσει τον Νότη Σφακιανάκη στις εμφανίσεις του στο νυχτερινό κέντρο "'Έναστρον"...  Ο "20 χρόνια κομμουνιστής" Nivo μετά το φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι έτοιμος να παίξει live δίπλα στο Νότη Σφακιανάκη που καλεί τους Έλληνες να στηρίξουν την Χρυσή Αυγή και μνημονεύει την επταετία και τον Γιώργο Παπαδόπουλο... Ο "20 χρόνια κομμουνιστής" Nivo που ποτέ δεν έκρυψε τα πολιτικά του πιστεύω και αντίθετα από τη γενική αντίληψη, έχει πληρώσει τίμημα για τις δημόσιες αυτές τοποθετήσεις, όπως λέει, κατάφερε με την απόφασή του να κάνει, εξ αντιθέσεως, την Δέσποινα Βανδή να φαίνεται πρότυπο ηθικής ακεραιότητας και κοινωνικής ευαισθησίας... Ελπίζω αυτή την φορά ο "Ριζοσπάστης" να μην φιλοξενήσει την απαντητική επιστολή του "20 χρόνια κομμουνιστή" Nivo προς τους επικριτές του, καλύτερα να κρατ

Ανακυκλώνω, ανακυκλώνεις, ανακυκλώνει....  Πακετάρω, πακετάρεις, πακετάρει...  Αυτό κάνω κατά κύριο λόγο εδώ και δυο μέρες αφού η διαδικασία ενσωμάτωσης των υπηρεσιών στο οργανόγραμμα του νέου εργοδότη μπαίνει στην τελική ευθεία... Είμαστε υπ' ατμόν, ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να δοθεί το σύνθημα για την μεταστέγαση και από εκεί και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθείτο, το πού θα καταλήξει ο καθένας κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά...  Υπάρχει μεγάλη μελαγχολία στο να βάζεις το παρελθόν σου σε κούτες που καταλήγουν στην ανακύκλωση, χαρτιά που μέχρι χθες αρχειοθετούσες διότι ήταν αποδείξεις και τεκμήρια της δουλειάς σου να αποτελούν πρώτη ύλη για το πράσινο προφίλ μιας εταιρείας... Είναι αστείο το πως εξωραΐζουμε το παρελθόν, το πως ξεχνάμε όλα αυτά που μας στενοχώρησαν/εξόργισαν/έβγαλαν από τα ρούχα μας, μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο... Είναι ίδιον του ανθρώπου, μάλλον, να κρατάει μόνο  τις καλές αναμνήσεις από το παρελθόν του όταν διακυβεύεται η ομαλότητα της καθη

Περνάω οικονομική περίοδο ισχνών αγελάδων οπότε λεφτά για βιβλιοαγορές δεν περισσεύουν... Ευτυχώς υπάρχει πάντα η βιβλιοθήκη της μητέρας μου που αν και κατά κύριο λόγο είναι μονοδιάστατη, κρύβει πάντα βιβλία που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον... Η χθεσινή επίσκεψη στο πατρικό μου συνοδεύτηκε και από τα σχετικά "ψώνια" οπότε γυρνώντας στο σπίτι είχα μαζί μου κι έξι βιβλία σε μια σακούλα του Σκλαβενίτη... Όχι κάτι avant guarde, δοκιμασμένες λύσεις ( Stephen King , Νίκος Τσιφόρος ) και ένα δυο συγγραφείς που δεν έχω ξαναδιαβάσει με τον Dean Koontz να μου δημιουργεί τις μεγαλύτερες προσδοκίες... Η σημαντικότερη λεπτομέρεια σχετικά με τα βιβλία που δανείστηκα είναι ότι αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου άλλη μια ευκαιρία να συμφιλιωθεί με την λογοτεχνική φόρμα του Διηγήματος... Ποτέ δεν με γοήτευσε, πάντα μου φαινόταν αποσπασματική και λίγη, όχι μόνο σε ποσότητα αλλά και σε μαγεία που μπορεί να χαρίσει στον αναγνώστη... Από την άλλη οι μέχρι τώρα απόπειρες μου με το Διήγημα ήτα

Δεν χρειάζεται να πω πολλά για να παινέψω το λογοτεχνικό παιδί του Lee Child , τον Jack Reacher, τον πιο cool ήρωα μυθιστορημάτων κατά τον Stephen King ... Ο Reacher δεν χρειάζεται ούτε συστάσεις ούτε παρουσίαση, αρκεί να διαβάσεις ένα από τα βιβλία των ιστοριών του και θα καταλάβεις... Ο  Lee Child  έχει καταφέρει να φτιάξει ένα απίστευτο χαρακτήρα, φαινομενικά παράδοξο και αντιφατικό αλλά βαθιά ανθρώπινο με ότι συνεπάγεται αυτό και δεν εννοώ μόνο τις καλές πλευρές του ανθρώπου... Ο Reacher περιπλανιέται στον κόσμο, φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, απονέμει δικαιοσύνη όπως αυτός την καταλαβαίνει, χωρίς έλεος και πολιτική ορθότητα (κάνοντας συχνά τους αναγνώστες να κραυγάζουν από ενθουσιασμό) και όταν τελειώσει αυτό που έχει να κάνει, ξαναβγαίνει στον δρόμο να συνεχίσει το αέναο ταξίδι του χωρίς αποσκευές, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς κανόνες... Η  "Τελευταία υπόθεση"  είναι η εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν τον Reacher στην αποστράτευσή του, διότι ναι, όσοι δε

Απόσπασμα από τις δηλώσεις του Βασίλη Τοροσίδη μετά το ισόπαλο αποτέλεσμα της εθνικής ομάδας με την αντίστοιχη της Ρουμανίας που εξασφάλισε το εισιτήριο για το Μουντιάλ της Βραζιλίας: «Θέλω να αφιερώσω αυτή την πρόκριση σε όλους τους Έλληνες. Τα τελευταία γεγονότα είναι πολύ άσχημα, μιλάω για τις δολοφονίες στον Πειραιά και το Ηράκλειο. Δεν γίνεται να σκοτώνουν Έλληνες άλλους Έλληνες για πολιτικά, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Είμαστε όλοι Έλληνες. Στα δύσκολα πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όχι πολιτικοποιημένοι και δολοφόνοι ». Προφανώς κανείς μας δεν πρέπει να είναι δολοφόνος αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρεί ο Βασίλης Τοροσίδης ότι το να είσαι πολιτικοποιημένος είναι κάτι τόσο κακό που ηθικά στέκει δίπλα στην ρετσινιά του δολοφόνου...  Αν ο Βασίλης Τοροσίδης γνωρίζει την ακριβή ερμηνεία της λέξης ( πολιτικοποιημένος: Aυτός που έχει διαμορφώσει πολιτική συνείδηση, συμμετέχει ενεργώς στα κοινά και αναπτύσσει πολιτική δράση ) και παρ' όλα αυτά την χρησιμοποιεί με αυτ

Η σιγή του "Ψαροκόκαλου" για μια εβδομάδα δεν ήταν τυχαία... Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν πλήρης γεγονότων τόσο σε προσωπικό όσο κυρίως σε επαγγελματικό επίπεδο... Την πέρασα σε παρουσιάσεις και σεμινάρια με τα νέα "αφεντικά", την ομάδα όπου κατά πως φαίνεται θα καταλήξω...  Οι εντυπώσεις, όχι καλές...  Η διαφαινόμενη τοποθέτηση θα σημάνει ένα τεχνολογικό πισωγύρισμα, μια επιστροφή σε πρακτικές και λογικές που συνάντησα πριν από 9 περίπου χρόνια όταν ξεκίνησα τη δουλειά που κάνω...Η εμπειρία και η τεχνογνωσία που απέκτησα αυτά τα χρόνια θα παραμεριστεί για να επιστρέψω σε legacy συστήματα και υπερεξειδικευμένες τεχνολογίες τις οποίες νόμισα ότι άφησα πίσω μου πριν κάποια χρόνια για τα καλά, κάτι που φυσικά δεν με ικανοποιεί καθόλου...  Τα πρόσωπα που συνάντησα μου προκάλεσαν διφορούμενα συναισθήματα, κάποια καλά και κάποια άσχημα, το δυστύχημα είναι ότι τα άσχημα συναισθήματα προκλήθηκαν κυρίως από τους ψηλά στην ιεραρχία... Καμιά διάθεση για brainstor

Το "Τραγούδι του Σόλομον"  είναι το δεύτερο βιβλίο της  Toni Morisson  που βρισκόταν στη βιβλιοθήκη μου και περίμενε υπομονετικά να διαβαστεί... Η ανάγνωση του "Γαλάζια Μάτια" μου δημιούργησε πολλαπλές προσδοκίες για κάθε βιβλίο της  Morisson  που θα έπεφτε στα χέρια μου και το  "Τραγούδι του Σόλομον"   δεν τις διέψευσε... Η ιστορία της οικογένειας Ντεντ (Dead) είναι μια ιστορία βίας, καταπιεσμένων επιθυμιών και αδιεξόδων... Είναι μια ιστορία γεμάτη νεκρούς, φαντάσματα και θυμό... Θυμό για το χρώμα του δέρματος που έχουν, θυμό για τον λευκό, θυμό για τη ζωή που δεν ήρθε σε κανένα όπως την ήθελε... Μέσα σε αυτό το δυσάρεστο κλίμα μεγαλώνει ο Βενιαμίν της οικογένειας, ο Μέισον Ντεντ ο νεότερος, ο "Γαλατάς" ... Είναι αυτός που ενσαρκώνει τις ελπίδες, τα απωθημένα, τα κρίματα και τις αμαρτίες ολόκληρης της οικογένειάς του, άγγελος και δυνάστης ταυτόχρονα... Ο ίδιος ξοδεύει το χρόνο του σε διασκεδάσεις και πράγματα που του επιβάλλουν οι άλλοι

Απόψε, για πρώτη φορά πλην μιας νύχτας πριν μερικούς μήνες που διανυκτέρευσα στο Ασκληπιείο της Βούλας, εγώ κι ο Σ. δεν θα κοιμηθούμε κάτω από την ίδια στέγη... Πήγε με την μαμά του για έξι μέρες στον νονό του κι αδερφό της Μ, στην Ολλανδία... Αυτές οι έξι μέρες θα είναι οι περισσότερες μέρες που μείναμε χώρια εγώ και η Μ από τον Ιούλιο του 2004 οπότε και απολύθηκα από στρατιώτης... Στην Αθήνα έχει μείνει μαζί μου ο Θ. αλλά μου λείπουν ήδη οι άλλοι δυο και ζηλεύω πολύ που ταξίδεψαν στο εξωτερικό κι εγώ όχι...

Ξεκινάω με αυτό το κομμάτι από το τελευταίο post του Σπύρου Δερβενιώτη : -Α, δηλαδή όταν σφάζουν αριστερό είναι “απόρροια της ιδεολογίας τους” και ένοχη η ιδεολογία τους, αλλά όταν πυροβολούν χρυσαυγίτη αμέσως “είναι προβοκάτσια” και “τι φταίει η αριστερά γι αυτούς” ; Σόρυ, αλλά ναί. Ο φόνος, η εκμηδένιση της φυσικής υπόστασης του Άλλου, δεν είναι “απότοκο”, δεν είναι “μέσο επίτευξης” της ιδεολογίας του Ναζί. ΕΙΝΑΙ η ιδεολογία του. Πες ό,τι θες για το Στάλιν, για τον Πόλ Πότ ή για το Ζαχαριάδη, αλλά πουθενά στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο δεν θα διαβάσεις τα Helter-Skelter παραληρήματα που συνιστούν την ιδεολογία του Ναζισμού. .Ξεμπέρδεψέ τα λίγο αυτά στο μυαλό σου, ή τουλάχιστο μη νομίζεις οτι δεν τα έχουμε ξεμπερδεμένα εμείς στο δικό μας. Αυτός είναι, πάνω κάτω, ο πυρήνας της δικής μου σκέψης και ο Δερβενιώτης το έγραψε με τρόπο just to the point οπότε από αυτό το σημείο ξεκινώντας, δεν θα στηθοκοπηθώ, ούτε θα σκίσω τα μάγουλά μου θρηνώντας τους νεκρούς έξω από τα γραφεία της

Περπατώντας αυτές τις μέρες στους δρόμους και παρατηρώντας τα μπαλκόνια παρατηρώ ότι σε αυτά που έχει αναρτηθεί σημαία για την επέτειο της 28ης ισχύει κατά κανόνα μια αντίστροφη αναλογία... Όσο μικρότερο το μπαλκόνι τόσο μεγαλύτερη η σημαία που το στολίζει... Μου δίνει την αίσθηση ότι οι ιδιοκτήτες του μπαλκονιού ασφυκτιούν στα λίγα τετραγωνικά της ζωής τους και ψάχνουν τη δικαίωσή τους στις πτυχώσεις της σημαίας, στο μεγαλείο του παρελθόντος και των ένδοξων προγόνων...