Ψαροκόκαλο...

Το ρολόι έδειχνε εννέα και κάτι όταν γεννήθηκες πριν από τρία χρόνια... Πώς περάσανε αυτά τα τρία χρόνια... Από ένα μικρό, κόκκινο, πασαλειμμένο με αίμα μωρό που τσιρίζει με όλη του την ψυχή έγινες ολόκληρος άντρας... Η τσιρίδα παρέμεινε ίδια όμως όταν σε πιάνουν τα διαόλια σου... Αυτά τα τρία χρόνια ήταν τα πιο γεμάτα και τα πιο ουσιαστικά της ζωής μου... Όχι μόνο γιατί γεννήθηκες εσύ, που σε λατρεύω και που ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί αλλά γιατί εσύ ήσουν η αιτία να μου συμβούν τόσες αλλαγές, να καταλάβω τόσα πράγματα για τον εαυτό μου και τους γύρω που δεν θα τα κατάφερνα ποτέ αν δεν υπήρχες εσύ... Πόσα πολλά θα μπορούσα να σου γράψω αλλά και πάλι να μην λέω τίποτα που να αξίζει τόσο όταν σε κοιτάζω και μου γελάς ή όταν κοιμόμαστε μαζί τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ή όταν παίζουμε "ποιος είναι το αφεντικό" ... Το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό έχεις τα νεύρα σου διότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν σε σηκώνουν στην αγκαλιά τους και ότι έχεις μπερδευτεί με το καινού

Κάποτε η γενιά των 700 ευρώ ήταν όρος αρνητικά φορτισμένος που περιέγραφε τους νέους εκείνους που δούλευαν πολύ, αμείβονταν λίγο και το μέλλον τους ήταν αβέβαιο ακριβώς λόγο των λίγων χρημάτων που κέρδιζαν από την εργασία τους... Σήμερα τα 700 € αποτελούν όνειρο για πολλούς από τους συμπολίτες μας και προεκλογική δέσμευση που προκαλεί αντιπαραθέσεις και κόντρες... Τι κατάντια...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα... Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υ

Παρατηρώ τις ημερομηνίες που δημοσιεύτηκαν τα posts για τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας και βλέπω ότι την διάβασα μέσα σε 20 μέρες, πάνω κάτω... Όχι κι άσχημα για σχεδόν 1500 σελίδες, ειδικά αν λάβεις υπόψη σου ότι ο ρυθμός ανάγνωσης δεν ήταν σταθερός και ότι υπήρξαν και μέρες που δεν έπιασα καθόλου βιβλίο στα χέρια μου... Το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του " Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" βρίσκει την Μέση-Γη να φλέγεται από τον πόλεμο μεταξύ των ελεύθερων λαών και του Σάουρον ενώ συνεχίζεται η απελπισμένη πορεία του Δαχτυλιδοκουβαλητή μέσα από την χώρα της Μόρντορ, προς το Βουνό του Χαμού για να καταστρέψει το Ένα Δαχτυλίδι... Ο Άραγκορν αποκαλύπτει πλέον την πραγματική του ταυτότητα και οδηγεί τον στρατό των Ανθρώπων στην τελική αναμέτρηση... Το βιβλίο ακολουθεί το ίδιο συγγραφικό μοτίβο που είχαμε συναντήσει και στα προηγούμενα δύο μέρη της τριλογίας, τα γεγονότα είναι δραματικά και η δράση καταιγιστική... Η "Επιστροφή του Βασιλιά" είναι ένα ε

Είμαι τυχερός άνθρωπος... Έχω προσπαθήσει τη ζωή μου να την φέρω εκεί που είναι αλλά με έχει βοηθήσει και η τύχη και είμαι ευγνώμον για αυτό...  Αρκετό καιρό τώρα λιμπιζόμουν ένα tablet...  Την Παρασκευή που επέστρεψα στη δουλειά μετά από την αναρρωτική , το συζήταγα πάλι με ένα συνάδελφο και το απόγευμα στο σπίτι ήρθε το δωράκι!!!  Στην κοπή πίτας στην δουλειά της Μ., της έπεσε το φλουρί και το δώρο (μεταξύ άλλων) ήταν ένα Samsung Galaxy Tab 2 !!! Εννοείται ότι ενθουσιάστηκα και χάρηκα πάρα πολύ αν και στην αρχή δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω διότι όταν μου έδωσε η Μ. το κουτί του tablet δεν κατάλαβα ότι το είχε κερδίσει στην βασιλόπιτα και νόμισα ότι πήγε αψυχολόγητα και έδωσε 300 ευρώ για να μου το πάρει δώρο... :) Μπορεί να φανεί γλυκανάλατο αυτό που θα γράψω ( σκασίλα μου ) αλλά η μεγάλη μου τύχη φαίνεται που έχω την Μ. δίπλα μου και όχι από το ωραίο gadget που βρέθηκε στα χέρια μου από το πουθενά και δωρεάν....

... έτσι έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία   "Οι θαλασσιές οι χάντρες" για να τον προειδοποιήσει ότι η Ζωή Λάσκαρη τον σέρνει από την μύτη... Εγώ μουστάκι δεν έχω αλλά όταν μου είπε ο Σ., ότι τα γένια μου (τα άφησα για πρώτη φορά στην ζωή μου) τον τσιμπάνε όταν τον φιλάω, εγώ τα ξύρισα και άφησα μόνο ένα μικρό στο πηγούνι... Ο Σ. με είδε, με έλεγξε αλλά μου είπε ότι και αυτό τον τσιμπάει... Έτσι, σήμερα πρωί-πρωί, το ξύρισα κι αυτό...

Παρακολουθώ καθημερινά την επισκεψιμότητα του  "Ψαροκόκαλου"  κι ο λόγος είναι διπλός... Από την μία η ματαιοδοξία μου και από την άλλη ότι όσες περισσότερες επισκέψεις έχει το blog τόσο περισσότερα είναι τα κέρδη από το  AdSense    (έχω σωθεί από τα κέρδη του  AdSense , λέμε... lol ) ...   Μετά από 4 χρόνια blogging ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το ποια είναι η μαγική συνταγή που κάνει ένα post επιτυχημένο... Αν κρίνω από τα δικά μου πιο δημοφιλή, θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι είναι εκείνα τα posts που έχουν τα κατάλληλα keywords και που έχουν ως θέμα κάτι που είναι trend στο Internet και πάλι όμως αν δεις την πορεία του blog συνολικά, δεν ισχύει πάντα αυτός ο γενικός κανόνας... Επίσης, έχω γράψει posts για τα οποία ήμουν περήφανος όταν πατούσα το κουμπί της δημοσίευσης και η υποδοχή που είχαν ήταν χλιαρή και άλλα που μου φαίνονταν συνηθισμένα αλλά είχαν ανέλπιστα καλή πορεία τόσο σε views όσο και σε πλήθος σχολίων...  "Content is king"   λένε αρκετ

Στο "κρεβάτι του πόνου" ο χρόνος είναι πολύς... Τι καλύτερη παρέα από ένα βιβλίο (και το Internet) ; Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" ήταν εξαιρετική παρέα αν και η ανάγνωσή του ξεκίνησε επιφυλακτικά επειδή η "Συντροφιά του Δαχτυλιδιού"  δεν ήταν αυτό που περίμενα... Στους "Δύο Πύργους" η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που έμεινε στο τέλος του πρώτου βιβλίου... Η Συντροφιά έχει διαλυθεί, τα μέλη της έχουν τραβήξει διαφορετικούς αλλά παράλληλους δρόμους και η Σκιά του Κακού μεγαλώνει πάνω από τις ελεύθερες χώρες της Μέσης Γης... Η προδοσία του Σάρουμαν είναι πλέον ολοφάνερη καθώς επιτίθεται στο ελεύθερο βασίλειο των Ανθρώπων του Ρόαν χωρίς να υπολογίζει όμως ένα απροσδόκητο αντίπαλο που ορθώνει το ανάστημά του... Παράλληλα η πορεία του Φρόντο και του Σαμ προς το Βουνό του Χαμού για να καταστρέψουν το Ένα Δαχτυλίδι συνεχίζεται με οδηγό ένα περίεργο πλάσμα, το Γκόλουμ... Οι  "Δύο Πύργοι"  ήταν ανέκαθε

Ο καλύτερος φίλος του γιου μου στον παιδικό σταθμό είναι ο Άμπι και είναι από την  Ιορδανία... Στα μυαλά των παιδιών σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν έθνη, θρησκείες ή πολιτικές ιδεολογίες... Αυτές είναι διαχωριστικές γραμμές που δημιουργούνται αργότερα, κάποιοι μεγάλοι τις διδάσκουν και μαθαίνουν τα παιδιά να ζουν με αυτές... Η κατάσταση με τους φασίστες έχει εκτροχιαστεί...  Όταν δεν φωτογραφίζονται με τους "φίλους" τους μέσα στη Βουλή , ιδρύουν φιλανθρωπικές οργανώσεις - ρατσιστικές καρικατούρες , σκοτώνουν , τραμπουκίζουν ... Σκέφτομαι πολλές φορές πως μπορεί να μην είναι μακρυά η μέρα εκείνη που θα βρεθούν έξω από τον παιδικό σταθμό που πάει ο γιος μου και θα ζητήσουν να φύγουν τα παιδιά των μεταναστών... Και μετά από αυτή  την ημέρα μπορεί να έρθει μια άλλη μέρα που θα έρθουν για τα παιδιά των άθεων, των αριστερών, για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν πληρούν το πρότυπο του Σπαρτιάτη οπλίτη...  Δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθουν αυτές οι μέρες... Το αυγό

Η ανάρρωση προχωράει καλά (απ' ότι φαίνεται) και αύριο κόβω τα ράμματα... Θα βγω έξω από το σπίτι μετά από μια εβδομάδα... Μπορώ να κινούμαι πλέον μέσα στο σπίτι και να αυτοεξυπηρετούμαι αλλά δεν μπορώ να μένω όρθιος ή καθιστός σε καρέκλα για πολύ ώρα, πονάω...  Περνάω την μέρα κατά κύριο λόγο ξάπλα, στο κρεβάτι ή τον καναπέ... Δεν λέω, ωραίο πράγμα η ξάπλα αλλά πρέπει να περνάει κι ευχάριστα η ώρα... Κάνω ότι μπορώ να σπρώξω τον χρόνο... Έχω "συγυρίσει" το blog μου, έχω δει ταινίες (χθες είδα το The Dark Knight Rises  το οποίο είναι ΦΟΒΕΡΟ!), μελετάω C# (προσπαθώ να εκπληρώσω το resolution μου), διαβάζω τα βιβλία μου κι εξερευνώ την Wikipedia για τον Bradley Manning ...  Δόξα τον Θεό που υπάρχει το Internet και οι υπολογιστές διότι θα είχα τινάξει τα μυαλά μου στον αέρα από την βαρεμάρα... Αυτό που θέλω πραγματικά όμως είναι να βγω μια βόλτα έξω, να πάω να πιω ένα καφέ, να δω άλλους ανθρώπους βρε αδερφέ... Θα μου πει κάποιος ότι είμαι υπερβολικός, ότι υπάρ