Ψαροκόκαλο...

Οι μέρες αργίας ξεκίνησαν, άδεια μέχρι τις 16 Αυγούστου, θα ξεχάσω όλα τα passwords... Το Σάββατο πηγαίναμε κονβόι δύο αυτοκίνητα, εγώ μπροστά ο αδερφός μου πίσω... Σε ένα φανάρι άκουσα από πίσω μου ότι άκουγε στο ραδιόφωνο τις "Μέρες Αργίας" από τα Διάφανα Κρίνα ... "Τι ωραία τραγούδι" , σκέφτηκα, "πόσο καιρό έχω να το ακούσω ... και τι ωραίος τίτλος για το ετήσιο post αναγγελίας της άδειας"... <p><p><p></div<iframe></div> </p></p&am

Διαβάζω το post του //Παραλληλογράφου// για τον Robert Capa και με συγκλονίζει η δύναμη των φωτογραφιών, η ωμή τους αλήθεια, όπως αυτή που δείχνει τον στρατιώτη των Δημοκρατικών που πολεμάει με κράνος και τουφέκι αλλά δεν φοράει παπούτσια, όχι κανονικά τουλάχιστον...  Βλέπω τα πρόσωπα αυτών των ανδρών που ξεκίνησαν από τα χωριά τους από την άκρες το κόσμου και πήγαν σε μια ξένη χώρα να πολεμήσουν για ένα ιδανικό...  Το ξέρω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω, να παρατήσω γυναίκα και παιδί, οικογένεια και φίλους και να διακινδυνεύσω τη ζωή μου για κάτι τόσο μακρινό από την καθημερινότητά μου, τόσο επικίνδυνο, θαυμάζω όμως τους άντρες και τις γυναίκες αυτούς που βάλανε στην άκρη την λογική, που πολέμησαν για ένα σκοπό ανώτερο, που ήταν καλύτεροι από εμένα...

Τα μυθιστορήματα που αφορούν τον Ισπανικό Εμφύλιο είναι πάντα μελαγχολικά διότι είναι όλα ημερολόγια για μια ήττα... Τα μηνύματα που περνάνε μπορεί να είναι ελπιδοφόρα, να φουσκώνουν την καρδιά αλλά πάντα στο τέλος η ελπίδα τσακίζεται και ποδοπατιέται από την μπότα του φασισμού... Το μυθιστόρημα "Οι καβαλάρηδες της αυγής" του Jesus Fernandez Santos δεν ξεφεύγει από αυτή την πεπατημένη (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για "ξαναζεσταμένο φαγητό" ή ένα κακό βιβλίο...  Παρακολουθούμε τις ζωές του Μαρτίν, της Μαριάννας, της μάνας της, του Βεντούρα, του Κινθελίμπρας, του αφέντη, να συντρίβονται κάτω από τα ραγδαία ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ισπανία της δεκαετίας του '30... Βλέπουμε τους απλούς ανθρώπους να προσπαθούν να επιβιώσουν, να στήσουν τις ζωές τους κάνοντας παραχωρήσεις ηθελημένες ή με το στανιό, να πληρώνουν το τίμημα της ζωής, το οποίο φαίνεται κάποιες φορές να είναι πιο βαρύ από τον θάνατο... Στο τέλος οι

Οδηγώ χθες το πρωί μέσα στον καύσωνα, με όλη την οικογένεια on board και το air condition στο τέρμα και ακούω Real Fm... Τα μηνύματα των ακροατών σχετικά με την κρίση, την οικονομική κατάσταση, την ανεργία... Ένα μήνυμα από μια ακροάτρια είναι το απόσταγμα της παραίτησης και της απελπισίας... Άνεργη τρία χρόνια, χωρίς λεφτά, χωρίς air condition, χωρίς μέλλον, ζω μονάχα με τις αναμνήσεις μου, γράφει...  Με θλίβει να ακούω ανθρώπους να λένε ότι δεν περιμένουν τίποτα, ότι νιώθουν χωρίς μέλλον... Μετά σκέφτομαι ότι άνθρωποι τέτοιοι μπορεί να ψήφισαν Σαμαρά και ΠΑΣΟΚ, "για να κυβερνηθεί η χώρα" και κάτι παγώνει μέσα μου... Τα 'θελες και τα πάθες μανταμίτσα... Ήξερες τι θα σου κάνουν, ήξερες τι συμφέροντα εξυπηρετούν κι όμως τους ψήφισες...  "Εσύ που ψήφισες τους 'άλλους' δηλαδή είσαι σίγουρος ότι όλα θα πηγαίνανε καλά;" , θα ρωτήσει κάποιος εριστικά...  Φυσικά και όχι αλλά εγώ τουλάχιστον εκτός από την όποια ιδεολογική και ποιοτική διαφοροποίησ

Ο Θοδωρής είναι ένα σοκολατένιο, στρουμπουλό αγοράκι από την Νιγηρία που χθες το απόγευμα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ , στο πάρκο Γουδή, όλοι ήθελαν να το πάρουν αγκαλιά και να βγουν φωτογραφία μαζί του... Πήγαμε οι τρεις μας κατά τις 7, ο ήλιος ακόμα έκαιγε, ο αδερφός μου ήταν εκεί από τις 5:30 για το στήσιμο... Ο κόσμος ήταν λίγος στην αρχή αλλά όσο έπεφτε η νύχτα, πλήθαινε και στις 10:00 που φύγαμε εμείς για να πάμε να βάλουμε τον Σ. για ύπνο, υπήρχαν παντού ουρές από τα μπαρ και τα φαγάδικα, μέχρι την είσοδο και τις τουαλέτες... Πολλοί άνθρωποι, πολλά χρώματα, πολλές γεύσεις (ωραιότατες γεύσεις!!!), πολλές γλώσσες, μουσική, θέατρο, ωραίο σουλάτσο μέσα στον κόσμο... Ο Σ. έπαιξε και έτρεξε (πάρα πολλά παιδάκια στο φεστιβάλ) μέχρι που ξεθεώθηκε... Δεν πιστεύω ότι λύνεται το πρόβλημα της μετανάστευσης όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα μόνο με φεστιβάλ, είναι όμως ένα θετικό βήμα... Είναι καλό να γνωρίζεις τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, να βλέπεις ότι δεν έχει κέρατα

Στον πρόλογο αυτού του βιβλίου ο Stephen King γράφει ότι το  "Νεκρωταφίο Ζώων" είναι το πιο τρομακτικό βιβλίο που έχει γράψει, ένα βιβλίο που πραγματικά το παράκανε... Η ιδέα για αυτό το βιβλίο του ήρθε από προσωπικά οικογενειακά βιώματα, ιστορίες με τα παιδιά του και ίσως αυτό να τον έκανε να το θεωρεί το πιο τρομακτικό βιβλίο του, διότι έπαιξε χειροπιαστά με τους δικούς του φόβους και αγωνίες... Αυτό δεν σημαίνει ότι το βιβλίο είναι τρομακτικό μόνο για τον Αμερικανό συγγραφέα από το Μέην... Το  "Νεκρωταφίο Ζώων" παίζει πάνω στον φόβο του θανάτου, στην άρνηση της αποδοχής του, ειδικά όταν πρόκειται για αγαπημένα πρόσωπα... Παίζει με τους εφιάλτες που βλέπει ο κάθε γονιός για το τι κακό μπορεί να συμβεί στα παιδιά του και πόσα θα έκανε για αυτά... Ο τρόμος στο  "Νεκρωταφίο Ζώων"  δεν είναι προφανής, στηρίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο King και ειδικά από το δεύτερο μισό του βιβλίου και μετά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το  "

Όπως και πέρυσι τέτοια εποχή, έτσι και φέτος βρίσκομαι σε mode κατεβασμένου διακόπτη... Δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, και η φετινή χρονιά ήταν extra ζόρικη και εγώ αυτό που χρειάζομαι είναι να αποδράσω από την καθημερινότητα και... χρόνο!!! Χρόνο με την Μ., με τον γιο μου, με τους φίλους μου, χρόνο με τον εαυτό μου, για τον εαυτό μου...  Ξυπνάω το πρωί, πάω στο γραφείο, δουλεύω, τρέχω να πληρώσω λογαριασμούς, super market, μανάβη, χασάπη αλλά το μυαλό μου ταξιδεύει... Ταξιδεύει στις διακοπές, στην θάλασσα, σε μέρη και τόπους όπου επιτέλους μπορώ να κοιμάμαι ικανοποιητικά...  Το έχω πάρει απόφαση να πάω κόντρα όσο μπορώ σε όλο αυτό που συμβαίνει σε όλη την χώρα, δεν θα αφήσω να με πάρει από κάτω, δόγμα του σοκ αυτοί, σταρχιδίνη εγώ, αν είναι να ψοφήσουμε ας ψοφήσουμε χαμογελαστοί... Το είχα δει το αγγούρι που ερχόταν οπότε είχα κάνει τις οικονομίες μου εδώ και καιρό... Η αλλαγή σπιτιού μου εξοικονόμησε λεφτά και τα τρελά ωράρια και Σαββατοκύριακα που δούλεψα μέχρι και τον Μάι

Προσπαθώ να βρω μια καλή εισαγωγή για αυτό το review αλλά δεν τα καταφέρνω, το μόνο που μου έρχεται και μου ξαναέρχεται στο μυαλό είναι το πόσο καταπληκτικό ήταν αυτό το βιβλίο... Ο "Βασιλιάς των Αρουραίων" στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, στις προσωπικές εμπειρίες που έζησε ο Clavell όντας αιχμάλωτος πολέμου για 3,5 χρόνια στο Τσάνγκι της Σιγκαπούρης... Πρόκειται για ένα ταξίδι μέσα στην ανθρώπινη ψυχολογία, μια σπουδή πάνω στην τιμιότητα και την ηθική και το πόσα είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος για να επιβιώσει... Το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ένα καθαρτήριο των ανθρώπινων ψυχών, ένα αμόνι που οι ψυχές και τα κορμιά χτυπιούνται αλύπητα, ατσαλώνουν ή πεθαίνουν... Η τιμή και η ηθική όπως την αντιλαμβανόμαστε όσοι είχαμε την πολυτέλεια να μην νιώσουμε ποτέ στη ζωή μας τον τρόμο του θανάτου ή της πείνας, δεν υπάρχουν, υπάρχει μόνο η θέληση για ζωή... Το τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να ζήσεις, σε πόσα πτώματα θα πατήσεις περιγράφει τους χαρακτήρ

Βρεθήκαμε στο Γκάζι οικογενειακώς την Κυριακή το απόγευμα, στη δεύτερη μέρα του Athens Live School Festival ... Το όλο concept αφορά μαθητικά ροκ (και όχι μόνο) συγκροτήματα που τους δίνεται η δυνατότητα να παίξουν πάνω σε μια πραγματική σκηνή, να δείξουν τι αξίζουν, να κάνουν το κομμάτι τους, την καύλα τους... Η είσοδος ήταν ελεύθερη, η προσέλευση του κόσμου μικρή αλλά δυναμική, γενικά το κλίμα ήταν καλό και υπήρχε αρκετή ενέργεια... Ακούσαμε ωραίες μουσικές και είχε τον χαβαλέ του, μου έμειναν ένα πολύ καλό thrash metal group το οποίο έπαιζε όταν μπήκαμε στον χώρο και δεν συγκράτησα το όνομά τους και ένα καταπληκτικό ντουέτο από δυο πιτσιρίκες με ακουστικές κιθάρες και άψογες φωνές, τις MARGICSOFI... Υπήρχαν και τα κακέκτυπα των ΟΝΙΡΑΜΑ φυσικά ή παντελώς ατάλαντοι...Αστροναύτες της μουσικής, όλο ποζεριά και δήθεν και καθόλου ταλέντο αλλά τι να κάνεις, shit happens... Κράτησα δυο σκέψεις από την χθεσινή συναυλία, μια θετική και μια αρνητική... Από την μία η ενέργεια, η καύλα τω

Μερικά χρήσιμα links για τις μέρες που έρχονται... Το post είναι μια προσφορά από και προς τον ελληνικό λαό... ΟΑΕΔ Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων  Το Χαμόγελο του Παιδιού Συσσίτια Αρχιεπισκοπής Αθηνών Στέγη Γερόντων Αγίας Παρασκευής Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία Μετανάστευση στην Αμερική Μετανάστευση στην Αυστραλία Μετανάστευση στον Καναδά