Ψαροκόκαλο...

Βλέπω τον Φίλιππο στο "The Crown" να εξοργίζεται με τον μαλθακό γιο του Κάρολο, να θέλει να τον σκληραγωγήσει, να τον ετοιμάσει, όπως θεωρεί αυτός κατάλληλα, για τις δυσκολίες της ζωής... Η αλήθεια είναι ότι τον νιώθω απόλυτα... Τα ίδια προσπάθησε να κάνει κι ο δικός μου πατέρας, τα ίδια προσπαθώ να κάνω κι εγώ στα δικά μου παιδιά, όσο κι αν στην θεωρία λέω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ιδιότητες και τις δεξιότητες του καθενός...  Πιστεύω ότι κάθε πατέρας προσπαθεί μέσα από τα παιδιά του να σκοτώσει τους δικούς του δαίμονες, αυτούς που τον βασάνισαν και τον σημάδεψαν... Πιστεύει ότι μπορεί να μεταλαμπαδεύσει αυτή την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει μέσα από τα χρόνια που έχει ζήσει, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, στα παιδιά του, να τους προετοιμάσει ένα δρόμο πιο στρωτό και λιγότερο επώδυνο από αυτόν που  περπάτησε αυτός...  Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πλάσουμε τα παιδιά μας σαν τις βέλτιστες εκδόσεις του εα...

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα...  Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance , κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις...  Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου...  Ευτυχώς για μένα, γνώρ...

Το τελευταίο μου κόλλημα είναι το TWD , έχω δει 8 σεζόν σε δυο εβδομάδες... Το τελευταίο επεισόδιο της 8ης σεζόν με συγκίνησε πολύ όχι γιατί συμβαίνει κάτι τόσο εξαιρετικά συγκινητικό (σειρά με ζόμπι βλέπω... ), αλλά γιατί χτύπησε μια δικιά μου ευαίσθητη χορδή...  Η κεντρική εικόνα που παίζει ξανά και ξανά είναι μια ανάμνηση του πρωταγωνιστή από τον γιο του όταν ήταν μικρός να κάνουνε βόλτα στην εξοχή πιασμένοι από το χέρι... Ο γιος του έχει πεθάνει και σε ένα γράμμα που του έχει αφήσει του λέει ότι εκείνες οι βόλτες με τον μπαμπά του τον έκαναν να νιώθει ότι ήταν ασφαλής, ότι του άνηκε ο κόσμος όλος... Οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τα παιδιά μου σε μικρότερη ηλικία περιλαμβάνουν είτε και τους τρεις μας είτε εγώ και ένας από αυτούς να περπατάμε και να κρατιόμαστε από το χέρι, να τους βοηθάω να κάνουν τα πρώτα βήματα, να τους βοηθάω να εξερευνήσουν τον κόσμο/την παραλία/τον κήπο, να περάσουν τον δρόμο... Η αίσθηση εκείνη που νιώθεις εκείνο το μικρό χεράκι μέσα στην χούφτα σου ήδη ή ...