Ψαροκόκαλο...

Ήρθε η ώρα...

Χθες το απόγευμα στο Public του Mall ένας πιτσιρικάς γύρω στα 15 με 16 έπαιζε σε μια κονσόλα PS3 που έχουν στήσει για το κοινό... Κρατούσε ένα χειριστήριο χωρίς καλώδια, μια λαβή με μια φωτεινή σφαίρα στην κορυφή και έπαιζε εικονικό τένις, οι κινήσεις του αντανακλούνταν στις κινήσεις του παίκτη του στην οθόνη... Πάσχιζε στα σερβίς, επιχειρούσε δυνατά ρεβέρ, προσπαθούσε σκληρά να κατακτήσει τον κάθε πόντο ενώ παράλληλα απειλούσε να χτυπήσει (άθελά του) τους υπόλοιπους πελάτες του μαγαζιού που κινούνταν κοντά του...  Είναι αλήθεια θαύμα το τι επιτεύγματα έχει επιτύχει η τεχνολογία αλλά είναι γελοίο και ίσως και λίγο μελαγχολικό να βλέπεις κάποιον να χτυπιέται μπροστά σε μια οθόνη... Το ξέρω ότι είναι απλά ένα παιχνίδι για να σκοτώνεις την ώρα σου αλλά η συγκεκριμένη εικόνα, ειδικά για κάποιον που μπορεί να μην έχει προσέξει κατευθείαν την οθόνη μπροστά στον "παίχτη", θύμιζε μεθυσμένο ή κάποιον άνθρωπο με σοβαρά προβλήματα... 

Το μόνο που λυπήθηκα ότι χθες, κάτι οι κηδείες, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, δεν πρόλαβα να φτιάξω την ομάδα μου στο UEFA Champions League Fantasy Football , στην λίγκα που παίζω εδώ και χρόνια με συναδέλφους από τη δουλειά και όχι τίποτε άλλο αλλά ήθελα να πάρω Μέσσι και Ντάνι Άλβες... Γαμώ τους πόντους θα είχα μαζέψει... Υ.Γ. "Αχ, κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε..."    :-P