Ψαροκόκαλο...

Κάποτε, πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια, εγώ κι η Μ. είχαμε εργαστεί για ένα διάστημα 2 μηνών το πολύ, part time, σε μια εταιρεία για ένα project one off το οποίο όμως είχε προοπτική, αν ολοκληρωνόταν στην ώρα του και με επιτυχία, να οδηγήσει σε μια μόνιμη σχέση εργασίας... Είχαμε συμφωνήσει με τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρείας για μια αμοιβή 50.000 δραχμών έκαστος, με την ολοκλήρωση του project... Ο εν λόγω "κύριος" είχε το πορτραίτο του Che Guevara πάνω από το γραφείο του και γενικά "πουλούσε" ένα προφίλ ανθρώπου αριστερού, διανοούμενου κτλ...  Τον αποκαλώ "κύριο" κι όχι κύριο διότι η ολοκλήρωση του project πριν την λήξη της προθεσμίας που μας είχε θέσει δεν σήμανε την πληρωμή μας αλλά ένα γελοίο κρυφτό από μέρους του "κυρίου" για ένα μήνα στη διάρκεια του οποίου η μια αναβολή πληρωμής διαδεχόταν την άλλη... Το ζήτημα λύθηκε μόνο όταν η κατάσταση χόντρυνε και τον απειλήσαμε με καταγγελία στο ΙΚΑ οπότε και μας κάλεσε και με ένα δήθεν

Διάβασα στο Facebook την ερώτηση που τέθηκε σε ένα community για προγραμματιστές το οποίο παρακολουθώ, τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην πληροφορική και τον προγραμματισμό;  Για μένα η απάντηση είναι η τύχη...  Μέχρι τα 18 δεν ήξερα να κάνω τίποτε άλλο να κάνω στον υπολογιστή από το να παίζω παιχνίδια και αυτά εξαιρετικά σπάνια καθώς δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Η επιλογή μου έγινε σε μια εποχή που η Πληροφορική σαν κλάδος φαινόταν να ανεβαίνει πολύ κι εγώ ήμουν παντελώς αναποφάσιστος για το μέλλον μου, οπότε ήταν μια λογική/συμφεροντολογική επιλογή... Η προσαρμογή μου στον χώρο και ο εγκλιματισμός μου ήταν μακρύς και δύσκολος, ειδικά τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια αλλά τελικά έγινε με αρκετά μεγάλη επιτυχία θα τολμήσω να πω...  Μετά από τόσο χρόνια στον χώρο της Πληροφορικής, όντας όχι μόνος επαγγελματίας της Πληροφορικής αλλά και χομπίστας πιστεύω ότι αυτό που μου έδωσε πέρα από τα όποια skills και τα λεφτά που έχω κερδίσει είναι η μεθοδικότητα στην αντιμετώπιση προβλ

Στις 19:18 δέχτηκα μια κλήση στον κινητό μου τηλέφωνο, χτύπησε μια φορά και μετά σταμάτησε... Όταν κοίταξα να δω ποιος με κάλεσε, είδα ένα άγνωστο τηλέφωνο με κωδικό κλήσης χώρας το 00351... Το Google με πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο κωδικός κλήσης της Πορτογαλίας και μια απλή αναζήτηση του αριθμού μου υπέδειξε ότι ο κάτοχος του είναι μια επιχείρηση που πουλάει μεταχειρισμένα αυτοκίνητα στην Alboufeira  κι έχεi και σελίδα στο Facebook... Η Πορτογαλία είναι πολύ αγαπημένη μου χώρα και πάντα θυμάμαι με εξαιρετική αγάπη και γλύκα τις τρεις μέρες όλες κι όλες που πέρασα εκεί... Θα ήθελα να πω στον παρά λίγο Πορτογάλο συνομιλητή μου ένα "boa noite" και να του πω επίσης ότι επειδή είμαι σε φάση έρευνας αγοράς για καινούργιο αυτοκίνητο να με ξαναπάρει... :)

Σχόλιο μου στο Facebook σε συζήτηση που γινόταν σχετικά με τις αναμνήσεις των μαθητικών μας χρόνων και το πόσο θετικοί ή όχι είμαστε στην προοπτική ενός reunion με τους συμμαθητές μας... Νομίζω ότι παίζει ρόλο ακριβώς αυτό που είπες, ότι πήγαινες σε θηλέων,ιδιωτικό... Εγώ πήγα σε δημόσιο, μεικτό σχολείο από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο... Ήμασταν όλοι παιδιά από την ίδια περιοχή, με τις ίδιες αναφορές, τις ίδιες εικόνες, την ίδια πάνω κάτω οικονομική κατάσταση... Οι περισσότεροι γνωριζόμαστε πριν και κατά τη διάρκεια των μαθητικών μας χρόνων και από την παιδική χαρά, το φροντιστήριο, τις ομάδες που αθλούμασταν, τις κοινωνικές συναναστροφές των γονιών μας κτλ... Όλα αυτά δημιουργούν, θέλεις δεν θέλεις, ένα δεσμό και μια συντροφικότητα έστω και στα πλαίσια ενός τοπικού σωβινισμού, οι Ταυριώτες υποστηρίζαμε πάντα ο ένας τον άλλο σε καυγάδες με άτομα από άλλες περιοχές... Όταν τελείωσα το σχολείο ήθελα να ξεφύγω όσο περισσότερο γινόταν από τον Ταύρο και να γίνω κάτι άλλο αλλά περ

Ο Σ. κάνει προπόνηση, εγώ κάθομαι στην κερκίδα και κάνω ότι κάνει ο Έλληνας πατέρας που σέβεται τον εαυτό του: Πίνω freddo espresso γλυκό σε σουπιέρα και χαζεύω στο Facebook...

Οι αντιφάσεις της a la carte ευαισθησίας των social media είναι τεράστιες... Από το πρωί το Facebook μας προτείνει να αλλάξουμε την εικόνα του προφίλ μας με την tricolore για συμπαράσταση στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία ... Δεν έδειξε ποτέ στο παρελθόν την ίδια ευαισθησία για τα θύματα της Συρίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, για τα εκατομμύρια πρόσφυγες που σκοτώνονται καθημερινά στην προσπάθειά τους να ζήσουν μια ζωή μακρυά από τον πόλεμο, τον φόβο και την πείνα... Ίσως γιατί κανένας από αυτούς δεν είναι λευκός και χριστιανός... Φυσικά και πονάμε και συμπαραστεκόμαστε στους αθώους που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον φανατισμό αλλά μην ξεχνάμε τι τον γέννησε... Φυσικά δεν εννοώ το Ισλάμ που μια χαρά πολιτισμένο και κοσμικό ήταν μέχρι που οι Δυτικοί αποφάσισαν να παίξουν κουκλοθέατρο με ανθρώπινες μαριονέτες και απλά τους ξέφυγε το παιχνίδι από τα χέρια... Για τις ευθύνες αυτές πάντα σιωπή κι εθνική ομοψυχία...

Έχω προφίλ στο Blogger, το Facebook και το Twitter, το πρώτο ανώνυμο, τα άλλα δύο επώνυμα... To προφίλ του Blogger είναι το πιο παλιό, στο "Ψαροκόκαλο" γράφω τα πάντα, στην κυριολεξία ότι μου κατέβει... Το Twitter το χρησιμοποιώ για χαβαλέ ενίοτε αλλά και για πιο τεχνικά/επαγγελματικά θέματα αλλά και ενημέρωση, στο Facebook κυρίως καυλαντίζω...  Παρατηρώ τον εαυτό μου, όπως και άλλους, να παρουσιάζει προς τα έξω στο Facebook μια εξιδανικευμένη εικόνα της ζωής, χαρούμενη, αισιόδοξη και λαμπερή λες κι η ζωή δεν έχει μέρες με αναποδιές ή κακή διάθεση ή νεύρα... Τριγυρίζοντας στο Internet βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει αυτή τη διαπίστωση, σε τι οφείλεται όμως;  Είναι η επωνυμία που μας δυσκολεύει να εκτιθόμαστε, να δείχνουμε μια εικόνα προς τα έξω πιο ευάλωτη  αλλά και πιο φυσιολογική στο τέλος τέλος;  Είναι το γεγονός ότι οι "φίλοι" του Facebook μπορεί να είναι και φίλοι (ή "φίλοι") στην πραγματική ζωή άρα μας ενδιαφέρει να παρουσιά

Λίγες μόνο μέρες μετά την είδηση ότι ο γνωστός blogger Allu Fan Marx έφυγε από τη ζωή, ένας άλλο θάνατος έρχεται να ταράξει τα ελληνικά social media και είναι αυτός του @Contrabbando  , κατά κόσμον Πάνου Οικονόμου... Η είδηση δεν ξάφνιασε ιδιαίτερα όσους γνώριζαν την μάχη που έδινε με την ασθένεια εδώ και χρόνια ο εκλιπών σίγουρα όμως σκόρπισε θλίψη και συγκίνηση σε όλους...  Μπορεί τα social media να έχουν κατακριθεί και επικριθεί από πολλούς, δικαιολογημένα, για το γεγονός ότι πολλές φορές διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και αλλοιώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις, ταυτόχρονα όμως έχουν εξελίξει την αλληλεπίδραση του ανθρώπου σε άνθρωπο... Δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσεις ανθρώπους, σκέψεις και συναισθήματα ανθρώπων όχι επωνύμων, να ταυτιστείς, να συγκινηθείς, να προβληματιστείς, να εξοργιστείς μαζί τους... Πριν την εμφάνιση των social media το προνόμιο της δημόσιας έκθεσης της σκέψης τους το είχαν μόνο όσοι ήταν άνθρωποι του πνεύματος ή του "πνεύματος", άνθρωποι που ζο

Πολύ κουβέντα έγινε εδώ και λίγες μέρες σχετικά με το ποιον εκ των δύο φιναλίστ του Μουντιάλ "έπρεπε" να υποστηρίξουμε... Ως Έλληνες έχουμε την τάση να παθιαζόμαστε υπερβολικά με το οποιοδήποτε θέμα και φτάσανε στο σημείο κάποιοι να αντιδράσουν έντονα στο post του Σωκράτη Παπασταθόπουλου στο facebook με το οποίο "τόλμησε" να συγχαρεί τη Γερμανία και ειδικά τους συμπαίκτες του στην Μπορούσια Ντόρτμουντ για την κατάκτηση του τροπαίου... Προσωπικά υποστήριζα την Αργεντινή και η χθεσινή της ήττα από τη Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ με στενοχώρησε... Ο λόγος που την υποστήριζα πέραν του γεγονότος ότι προτιμώ πολύ περισσότερο την αργεντίνικη σχολή ποδοσφαίρου από τη γερμανική είναι ότι νιώθω πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για την Αργεντινή σαν λαό και ψυχοσύνθεση παρά για την Γερμανία... Αν θέλετε, ο τελικός του Μουντιάλ, είχε και μια διάσταση οικονομικοπολιτική, από την μια οι χρεοκοπημένοι, η άρνηση χρέους και από την άλλη το ΔΝΤ και οι δανειστές...  Είμαι σίγ

Έμαθα χθες από το twitter ότι ο πολύ γνωστός και αγαπημένος blogger Allu Fan Marx δεν βρίσκεται πια στη ζωή... Το blog του και το twitter account του είχαν σιγήσει από αρχές Γενάρη και χθες το νέο του θανάτου του αναπαράχθηκε από πολλούς χρήστες του twitter... Σκεφτόμουν ότι περνώντας τα χρόνια το internet θα κατακλύζεται από profiles και περιεχόμενο τα οποία ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει... Υπάρχουν μελέτες που υπολογίζουν ότι κάποτε τα profiles των νεκρών στο Facebook  θα είναι περισσότερα από αυτά των ζωντανών ( κλικ )... Η εύκολη διαπίστωση είναι ότι αυτά είναι σημεία των καιρών με λίγη περισσότερη σκέψη όμως συνειδητοποιείς ότι δεν αλλάζει κάτι σχετικά με το παρελθόν παρά μόνο το μέσο και ίσως το κοινό και η προβολή που απολαμβάνει το περιεχόμενο που παράγει ο καθένας μέσα από την δραστηριότητά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο internet συνολικά... Δεν γνωρίζω ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο που καθορίζει την διάρκεια ζωής των profiles στα μέσα κοι