Ψαροκόκαλο...

Η ανάρρωση προχωράει καλά (απ' ότι φαίνεται) και αύριο κόβω τα ράμματα... Θα βγω έξω από το σπίτι μετά από μια εβδομάδα... Μπορώ να κινούμαι πλέον μέσα στο σπίτι και να αυτοεξυπηρετούμαι αλλά δεν μπορώ να μένω όρθιος ή καθιστός σε καρέκλα για πολύ ώρα, πονάω...  Περνάω την μέρα κατά κύριο λόγο ξάπλα, στο κρεβάτι ή τον καναπέ... Δεν λέω, ωραίο πράγμα η ξάπλα αλλά πρέπει να περνάει κι ευχάριστα η ώρα... Κάνω ότι μπορώ να σπρώξω τον χρόνο... Έχω "συγυρίσει" το blog μου, έχω δει ταινίες (χθες είδα το The Dark Knight Rises  το οποίο είναι ΦΟΒΕΡΟ!), μελετάω C# (προσπαθώ να εκπληρώσω το resolution μου), διαβάζω τα βιβλία μου κι εξερευνώ την Wikipedia για τον Bradley Manning ...  Δόξα τον Θεό που υπάρχει το Internet και οι υπολογιστές διότι θα είχα τινάξει τα μυαλά μου στον αέρα από την βαρεμάρα... Αυτό που θέλω πραγματικά όμως είναι να βγω μια βόλτα έξω, να πάω να πιω ένα καφέ, να δω άλλους ανθρώπους βρε αδερφέ... Θα μου πει κάποιος ότι είμαι υπερβολικός, ότι υπάρ

Είδα προχτές το βράδυ το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ "Antifa: Chasseurs de Skins" το οποίο αναφέρεται στον τρόπο που αντέδρασε ένα κομμάτι της παρισινής νεολαίας στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν και στην επιθετικότητα και τη βία που είχαν εξαπολύσει στους δρόμους του Παρισιού οι πολυάριθμες ομάδες skinhead νεοναζί, στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του '80, σχηματίζοντας ομάδες κρούσης που κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους στους δρόμους.... Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται μέλη των ομάδων εκείνων και περιγράφουν με λεπτομέρειες ιστορίες από τις μάχες στους δρόμους και δίνουν μια εικόνα από εκείνες τις μέρες και την υποκουλτούρα που είχε αναπτυχθεί σχετικά με τους κώδικες συμπεριφοράς, το ντύσιμο, το κούρεμα, τον "οπλισμό" που χρησιμοποιούνταν στις συγκρούσεις... Πολλά από αυτά που περιγράφουν, flight jackets, αρβύλες Doc Martens, άσπρα κορδόνια οι φασίστες, κόκκινα οι αντιφασίστες, πεσίματα, ψειρίσματα των μπουφάν και των αρβύλων τα θυμάμαι να γίνονται και στη

Κυκλοφόρησε την Παρασκευή το πολυαναμενόμενο ερωτικό dvd της Μαριάννας Ντούβλη... Πλέον το έθνος, κι ενώ χαλάει ο κόσμος, έχει πλέον επιλογές όταν θέλει να τον παίξει, κάτι είναι κι αυτό, με μια μαλακία ξεχνιέσαι...  Όλο αυτό το σύστριγγλο που συμβαίνει τόσους μήνες με την Τζούλια, την Μαριάννα, τα ερωτικά dvd και δεν συμμαζεύεται είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας... Μιας κοινωνίας που δίνει κώλο για το χρήμα, την τηλεοπτική προβολή και την εφήμερη δόξα... Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι σεμνότυφος... Έχω δει αρκετή τσόντα στη ζωή μου και δεν έχω πρόβλημα με το πως διαθέτει ο καθένας το σώμα του, φτάνει να γίνεται αυτοβούλως, ούτε έχω πρόβλημα με την εταιρεία παραγωγής και τον (πανέξυπνο όντως) επιχειρηματία... Στον κάτω κάτω της γραφής ζούμε στην κοινωνία των ελεύθερων αγορών, "capitalism rocks,baby!" , η SIRINA διέγνωσε μια επιχειρηματική ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκε...  Αυτό που με χαλάει είναι όλο αυτό το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από την τσόντα και τις πρωταγω

Το είδα χθες και είναι αρκετά ενδιαφέρον... Το στυλ των ταινιών του Moore είναι γνωστό και αυτή θα σε κάνει να χαμογελάσεις λίγο, να μελαγχολήσεις λίγο και θα μάθεις αρκετές λεπτομέρειες για την αμερικανική πραγματικότητα που θα σε κάνουν να γουρλώσεις τα μάτια... Οι πολιτικές αναλύσεις του Moore είναι αφελείς και αντιμετωπίζουν το παγκόσμιο πολιτικό/οικονομικό γίγνεσθαι με την λογική ότι υπάρχει καλός και κακός καπιταλισμός, παρ' όλα αυτά η ματιά του παραμένει ενδιαφέρουσα γιατί σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει την ματιά του μέσου, προοδευτικού Αμερικάνου πολίτη, πάντα με μια δόση χιούμορ... Από το "Capitalism: A Love Story" θα μάθετε για την (κτηνώδη) φύση του Αμερικανικού καπιταλισμού, για την κυριαρχία της Wall Street σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, για τις ιδιωτικές φυλακές, για τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια της Καλιφόρνια και άλλα πολλά... Στο τέλος της ταινίας θα δείτε άλλη μια δημόσια παράσταση του Moore μπροστά στα γραφεία της Goldman Sachs και

Χθες το απογευματάκι η Μ. πήγε για ένα καφέ για να ξεσκάσει λίγο που την έχει φάει η κλεισούρα... Εγώ τάισα τον μπέμπη, τον κοίμισα και τον ξάπλωσα στον καναπέ δίπλα μου... Έβαλα ταινία στο dvd (το Pandorum ) και έκατσα... Σε κανένα 20άλεπτο, χτύπησε συναγερμός... Ο μπέμπης είχε κολικό μάλλον κι έκλαιγε... Αγκαλίτσα και λίγο βόλτα να ηρεμήσει... Ξαναέκατσα στον καναπέ και πάτησα πάλι το Play... Τον κρατούσα στα χέρια και τον κουνούσα ελαφρά για να κοιμηθεί, είχα κλείσει τον ήχο για να μην τον ενοχλεί και του διάβαζα τους υπότιτλους με χαμηλή φωνή... Ήταν ελαφρώς γελοίο να λες με μελιστάλαχτη φωνή : -Εξαερώθηκαν... Σαρώσαμε όλες τις συχνότητες μα είχαν εξαφανιστεί.. Την μια μέρα ήταν εκεί και την επόμενη... τίποτα. -Σε μια μέρα; -Θα πρέπει έγινε από τα πυρηνικά ή από έναν αστεροειδή. Δεν έχει σημασία!! Τον στόχο μου πάντως τον πέτυχα, ο μπέμπης κοιμήθηκε, εγώ είδα την ταινία και η Μ. γύρισε και μας βρήκε και τους δύο ικανοποιημένους... Όσο για την ταινία ήταν καλή, ωραία,

Είδα πρόσφατα σε DVD την καλή ταινία animation "Βαλς με τον Μπασίρ (Waltz with Bashir)" που πραγματεύεται τις αναμνήσεις ενός Ισραηλινού βετεράνου της εισβολής στον Λίβανο την περίοδο των γεγονότων στην Σάμπρα και την Σατίλα ... Η ταινία είναι καλή και αξίζει να τη δει κανείς, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν κάποια τραγούδια που ακούγονται στην ταινία τα οποία, προφανώς, γράφτηκαν εκείνη την περίοδο και στόχο θα είχαν, ίσως, να ανυψώσουν το "φρόνημα" των Ισραηλιτών στρατιωτών.... Να μερικά από αυτά (η μετάφρασή τους είναι αυτή της μεταγλώττισης της ταινίας): I bombed Sidon today Αmid the clouds of smoke at dawn I almost went home in a coffin I bombed Sidon today I bombed Beirut today I bombed Beirut every day If i came close to death i couldn't say I bombed Beirut every day At the pull of a trigger We can send strangers straight to hell Sure, we kill some innocent along the way If i came close to death i couldn't say I bombed Bei

Έκατσα χθες βράδυ και είδα το "The Curious Case of Benjamin Button" ... Μα τον Θεό, τι ωραία ταινία!!! Τι ωραία ταινία!!! Την ευχαριστήθηκα τόσο πάρα πολύ, αν και είναι λίγο οξύμωρο σχήμα να χρησιμοποιώ την λέξη "ευχαριστήθηκα" για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ταινία... Με ξετίναξε στην κυριολεξία... Μάλλον έχω γίνει πολύ ευαίσθητος τώρα που η Μ. είναι με την κοιλιά τούρλα και ο μπέμπης έχει τρελαθεί στην κλωτσιά αλλά πραγματικά την τελευταία ώρα της ταινίας με όσα έγιναν μεταξύ του Μπέντζαμιν και της Νταίζυ και με το παιδί τους, πραγματικά έγινα ράκος... Τέλος πάντων, η ταινία είναι του David Fincher , ενός πολύ αγαπημένου μου σκηνοθέτη, ο οποίος φτιάχνει μια πολύ όμορφη ιστορία που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ της πραγματικότητας και του παραμυθιού, δημιουργώντας μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα... Ήθελα να την δω εδώ και αρκετό καιρό αλλά την "φοβόμουν" , με είχανε τρομάξει κάποια αρνητικά σχόλια που είχα ακούσει και διαβάσει τόσο για το

Το Σάββατο, είδα σε dvd το Gran Torino την τελευταία ταινία του Κλιντ Ίστγουντ... Σκασίλα σας βέβαια και "γιατί το κάνεις θέμα ρε μεγάλε" αλλά πραγματικά είχα χρόνια να δω ταινία που μου άρεσε τόσο πολύ... Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι εγγύηση, οι ταινίες του είναι καταπληκτικές αλλά αυτή η συγκεκριμένη με κράτησε στην τσίτα, με αμείωτο το ενδιαφέρον για όλο το 2-ωρο περίπου που διαρκεί... Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από ένα γεροπερίεργο, παράξενο, ρατσιστή, αγενή και βίαιο τύπο ο οποίος μένει χήρος και αποκομμένος από οικογένεια φίλους και γείτονες οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι Ασιάτες μετανάστες... Κάποια απροσδόκτητα γεγονότα τον φέρνουν σε επαφή με τους γείτονές του και παρακολουθούμε το σταδιακό δέσιμο του γεροπαράξενου Γουόλτ Κοβάλσκι με τον έφηβο γείτονά του Τάο, δέσιμο πολύ δυνατό όπως αποδεικνύεται από την δραματική κορύφωση της ταινίας... Ο Κλιντ Ίστγουντ δίνει ρεσιτάλ σαν Γουώλτ Κοβάλσκι, ενός Αμερικανού πολωνικής καταγωγής, συνταξιούχου εργάτη της Ford, πο

Ακούω τους διπλανούς και σχολιάζουν το ματς του Ολυμπιακού και του Εργοτέλη και η καζούρα πάει σύννεφο... 5 τεμάχια είναι αυτά, δεν καταπίνονται.. Βρίσκομαι σε γενικότερη φάση καταστολής κι εγρήγορσης παράλληλα, δεν μπορώ να το εξηγήσω πως μου συμβαίνει αυτό... Τις τελευταίες εβδομάδες όλα συμβαίνουν γρήγορα και όλα είναι μπάχαλο... Καλά είμαστε βέβαια, να χτυπήσω κανά ξύλο, αλλά γύρω μας υπάρχει ένα αρμονικό χάος... Όλα κινούνται βέβαια γύρω από το "ρεβίθι" (έτσι λέμε το μωρό, μια που δεν ξέρουμε φύλο ακόμα και γιατί στον πρώτο υπέρηχο αυτό που φαινόταν ήταν μια μικρή μπαλίτσα σαν ρεβίθι...) και την Μ. φυσικά, αν κουράστηκε, αν πείνασε, αν πόνεσε η μέση της, αν έχει πονοκέφαλο και τράβα κορδέλα...Δεν βαρυγκωμώ, θέλω και την νοιάζομαι αλλά πρέπει να της σπάω τα νεύρα μερικές φορές... Με έχει αγχώσει η γαμημένη η γρίπη, όλο λέω στον εαυτό μου να μην ασχολείται με τον πανικό που σπέρνουν τα media αλλά όλη την ώρα με πιάνω να αγχώνομαι... Την προηγούμενη εβδομάδα έβηχε