Ψαροκόκαλο...

Σήμερα το "Ψαροκόκαλο" κλείνει τα 15, είναι μέσα στην εφηβεία κι έχει τα ψυχολογικά του 😂 ...'Όπως όλοι οι έφηβοι, ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, την θέση του σε αυτό τον κόσμο, δυσκολεύεται πολύ αλλά θα τον βρει τον δρόμο του, πού θα πάει;  Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, ο οποίος έκανε κοπάνα γιατί δήθεν μου ήταν άρρωστος αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να στρωθεί πρωί πρωί στο Play Station... 😃

Χθες το "Ψαροκόκαλο" έκλεισε 13 χρόνια ζωής, έχει τα γενέθλιά του κάθε χρόνο στις 18/01, την ίδια μέρα με την γιορτή του Θάνου... Έχω πει πολλές φορές τι σημαίνει αυτό το blog για μένα και γιατί συνεχίζει να ζει παρά τον θάνατο της blog-όσφαιρας, φέτος θα θυμηθούμε τις προηγούμενες επετείους/γενέθλια του blog και θα ευχηθώ να τα ξαναπούμε και του χρόνου σε ένα παρόμοιο post! 😉 (2021) 12... (2020) Επέτειοι... (2019) 10 χρόνια Ψαροκόκαλο! (2018) 9 χρόνια blogging... (2017) Γιορτές και γενέθλια - 8 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2016) 7 χρόνια "Ψαροκόκαλο" κι όχι μόνο... (2015) 6 χρόνια "Ψαροκόκαλο" κι όχι μόνο... (2014) 5 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2013) 4 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2012) 3 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2011) 2 χρόνια Ψαροκόκαλο!!! (2010) Happy Birthday "Πλίνθοι και κέραμοι"... ...και το πρώτο post είναι αυτό : Καλώς ήρθα...

Το "Ψαροκόκαλο" μπήκε στην εφηβεία του, αν ήταν ένα πραγματικό αγόρι θα άρχιζε σιγά σιγά να βγάζει χνούδι στο πάνω χείλος και να υποπτεύεται ότι το πουλί του δεν είναι μόνο για κατούρημα... Επιμένει και υπάρχει για την αλητεία, επειδή έτσι θέλουμε ρε αδερφέ και ας μην μας διαβάζει κανένας... Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, κουκουλώθηκε καλά καλά και πήγε το πρωί στο σχολείο να κεράσει αφού έκανε την σχετική του γκρίνια, πόσο μισεί το σχολείο, γιατί δεν χιόνισε, τι άδικη που είναι η ζωή... Χρόνια πολλά στο μικρό μου το αγόρι, τον μπελαλή τον Τσίκολη μου! 

Η 18η Γενάρη κάθε χρόνο σημαίνει τρία πράγματα: Είναι η ημερομηνία της ονομαστικής εορτής του Θάνου, του μικρού μου γιου... 18 Ιανουαρίου τον βαφτίσαμε αφού η Μάρα θεωρούσε, όπως κάναμε και στον Σπύρο, ότι δεν υπάρχει καλύτερη ημερομηνία να βαφτίσεις το παιδί από την ημέρα που γιορτάζει το όνομά του... Είναι η ημερομηνία που γεννήθηκε το "Ψαροκόκαλο", πριν από 11 χρόνια και παρά το γεγονός ότι ασθμαίνει τελευταία (όπως εγώ) είναι ζωντανό και στέκεται στα πόδια του και σκοπεύει να ζήσει μερικά χρόνια ακόμα (όπως εγώ)... Χρόνια πολλά στον Θανασάκη μου που χθες έκανε το πάρτυ του στο σπίτι μας και ήταν μεγάλη επιτυχία αφού περάσανε και τα παιδάκια πολύ καλά αλλά κι εμείς με τους γονείς των φίλων του, χρόνια πολλά και στο "Ψαροκόκαλο" μου, τον πιστό μου σύντροφο και συνοδοιπόρο που κανένα social media account ποτέ δεν θα ξεπεράσει μέσα στην καρδιά μου...

Οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα από το μυαλό... Είναι τόσες πολλές εκεί μέσα, τόσο ανακατεμένες κι έτσι όπως διαγωνίζονται η μία με την άλλη να βγουν, τελικά δεν βγαίνει καμία... 10 χρόνια τα είπαμε και τα ξανάπαμε και άκρη δεν βρήκαμε... Βγάζει μια ματαιότητα όλο αυτό γιατί οι λέξεις δεν αλλάζουν τη ζωή αλλά μόνο οι πράξεις... Άντε και τα είπες και τα έγραψες, και; Έκανες κάτι; Δεν παίζει ρόλο μόνο η θέληση αλλά και το momentum, μπόρεσες να αλλάξεις τη ζωή σου, σου το επέτρεψαν οι συνθήκες; Αν όχι, σταμάτα να "κλαις" και  ζήσε ότι θέλεις και μπορείς να ζήσεις...

10 χρόνια...  Απίστευτο μου φαίνεται... Πόσα πράγματα έχουν συμβεί μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, πόσα έχουν αλλάξει...  Το Ψαροκόκαλο την Παρασκευή 18/12 ολοκλήρωσε το δικό του #10YearChallenge... Επέζησε της οικονομικής κρίσης, των πολλαπλών αλλαγών εργοδοτών, της δημιουργίας οικογένειας, των πολλαπλών συναισθηματικών ups and downs, το πολύ δύσκολο (να πάει και να μην ξαναγυρίσει) 2018... Είναι ακόμα εδώ, το πνευματικό μου παιδί, το ψηφιακό μου alter ego... Στην επέτειο των 10 χρόνων ζωής του Ψαροκόκαλου, τι πιο ταιριαστό να θυμηθώ τις διαχρονικά, 10 πιο δημοφιλείς αναρτήσεις αυτής της δεκαετίας... Κάποιες από αυτές με κάνουν περήφανο, κάποιες απλά αποδεικνύουν τη σημασία της επιλογής σωστών keywords σχετικά με τα αποτελέσματα που επιστρέφουν οι μηχανές αναζήτησης... Θα ήθελα σε αυτή την λίστα να υπήρχαν και κάποια άλλα posts, αυτά που εγώ αγάπησα, αυτά στα οποία κατέθεσα την ψυχή και το συναίσθημά μου αλλά από ότι φαίνεται τόσο οι αναγνώστες (;;;) όσο και οι μηχαν...

Το Σάββατο το βράδυ, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, ο Σ. με ρώτησα πώς ένιωσα όταν γεννήθηκε... Του απάντησα ότι θα του δώσω κάτι να διαβάσει και του έδωσα να διαβάσει το post που είχα γράψει στα πρώτα του γενέθλια ... Το διάβασε στο κινητό μου και όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε μου είπε ότι είναι καλό αλλά το βλέμμα του και το χαμόγελό του μαρτυρούσαν ότι δεν το βρήκε απλά καλό (έτσι νομίζω τουλάχιστον)... Το blog αυτό από τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του σαν πρωταρχικό του σκοπό ύπαρξης είχε και έχει να είναι ένα παράθυρο μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ιδιοκτήτη του, κυρίως για τα παιδιά μου, για να έχουν αυτά και μια άλλη εικόνα του τι σκεφτόταν ή ένιωθε ο πατέρας τους που ίσως δεν κατάφερα να τους το εκφράσω ποτέ με λόγια... Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μου διαβάζει ένα δικό μου post και πόσο μάλλον ένα τόσο σημαντικό για μένα post που γράφτηκε πριν από τόσα χρόνια με κάνει πολύ ευτυχισμένο... 😊

Το Qlik community είναι μια εξαιρετική πηγή γνώσης για όλους τους Qlik Developers, είναι δύσκολο να έχεις μια απορία και να μην έχει ήδη απαντηθεί στα forum του... Λογικά δεν θα χρειαστεί κάποιος να ψάξει κάπου αλλού στο internet για να πάρει απαντήσεις στις Qlik αναζητήσεις του, υπάρχουν όμως κάποια blogs με Qlik θεματολογία τα οποία έχουν τιμητική θέση στο feedly μου... Είναι blogs που συντηρούν επιφανή μέλη της Qlik κοινότητας, consultants και developers που η γνώμη τους "μετράει" και με έχουν "ξελασπώσει" με κάποιο post τους ουκ ολίγες φορές... Τα Qlik blogs του timeline μου είναι τα: QlikView Cookbook : Το blog του θρύλου Rob Wunderlich είναι μια εξαιρετική πηγή για tips, utilities και νέα της Qlik κοινότητας... The Qlik Fix : Είναι το blog του Barry Harmsen, ενός εκ των συγγραφέων του πολύ καλού βιβλίου "QlikView 11 for Developers" ... Ενημερώνεται συχνά και στα σχόλια των posts του συχνά ξεκινάνε πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις... Qlik ...

Έχω το μυαλό πάνω από το κεφάλι μου και δεν θυμάμαι τίποτα πια... Χθες ήταν αυτή η μία μέρα του χρόνου που αλλάζει ο υπότιτλος στην επικεφαλίδα του blog, χθες το "Ψαροκόκαλο" έκλεισε τα 9 χρόνια ζωής και βαδίζει αισίως στα 10... Μπαρουτοκαπνισμένο και με τσουβάλι εμπειρίες, συνεχίζει τον δρόμο του στο internet κι όπου το βγάλει η άκρη, να είμαστε καλά μόνο... Υ.Γ. Χθες ήταν κι η γιορτή του Θάνου μου, του μικρού μου γιου :)

Το 2017 τελειώνει κι εγώ παρατηρώ το συρρικνωμένο σε σχέση με πέρσι post rate του Ψαροκόκαλου... Κι αν συνέβησαν διάφορα μέσα σε αυτή την χρονιά, το post rate του blog, όπως όλα δείχνουν, θα καταγράψει ιστορικό χαμηλό, παρά το γεγονός ότι το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά από την ίδρυση του που εμφάνισε αύξηση στον αριθμό των posts συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά... Αφενός δεν μπορώ να εξηγήσω την μείωση στην ποσότητα, αφετέρου προσωπικά είμαι ικανοποιημένος από την ποιότητα του υλικού που εμφανίστηκε στο blog την χρονιά που μας πέρασε... Πολύ ενθαρρυντικό είναι κατά την άποψή μου και δεν είναι μόνο δική μου αίσθηση, μια δειλή αλλά εμφανής αναβίωση του blogging τους τελευταίους μήνες σε πείσμα του ανεμοστρόβιλου των social media που σαρώνει χρόνια τώρα το ελληνικό (κι όχι μόνο) internet... Ας υπάρχει να διαβάζουμε και κάτι πιο ουσιαστικό από την επόμενη φοβερή ατάκα ή το επόμενο ξεκαρδιστικό meme... Πολλά posts ή λίγα, το Ψαροκόκαλο μεγαλώνει μαζί με μένα, σε 1,5 μήνα κλείνει τα 8 και...

To blogging έχει πεθάνει, ότι έχει απομείνει από αυτό λίγο θυμίζει τις μέρες της νιότης του... Όσοι έχουν/έχουμε απομείνει να ασχολούνται/ασχολούμαστε με αυτό είναι/είμαστε τελειωμένοι, παλιομοδίτες ή προπαγανδιστές και πωλητές...  Παρ' όλα αυτά το "Ψαροκόκαλο" μεγάλωσε άλλη μια χρονιά αφού χθες είχε γενέθλια, αν ήταν παιδάκι θα πήγαινε πια τρίτη δημοτικού και συνεχίζει την πορεία του όντας το πλέον πεθαμένο στυλ blog, ένα προσωπικό ημερολόγιο... Όχι μόνο συνεχίζει αλλά την περασμένη χρονιά για πρώτη φορά κατέγραψε αύξηση στο post rate για πρώτη φορά στην 8-χρονη ιστορία του...  Χθες γιόρταζε επίσης κι ο Θ. μου που μεγάλωσε πια, τον Απρίλη κλείνει τα 4, που όσο και να θέλω να τον βλέπω μπέμπη ακόμα έχει γίνει παιδάκι, γλύκας και πανέξυπνος... Χθες γιορτάσαμε συντηρητικά με παππούδες και την Κυριακή έχουμε το μεγάλο event, το party του που θα έρθουν οι φίλοι του... Χρόνια πολλά και καλά και στους δύο!

Το να τα χιλιάσει δεν έχει νόημα πια σαν ευχή για το "Ψαροκόκαλο" , τα κατάφερε και τα χίλιασε με αυτό εδώ τo post... Οποιαδήποτε ευχή από εδώ και πέρα για να έχει νόημα πρέπει να αναφέρεται σε μεγαλύτερο του 1000 αριθμό posts, μπορεί να εκφράζεται και σε δύναμη του 10 αυστηρά όμως μεγαλύτερη του 3... Έχει πλάκα πάντως που σήμερα που γράφω το επετειακό post για τα 1000 posts, το post υπ' αριθμόν 1 μπήκε στην πεντάδα για τα δημοφιλέστερα posts της εβδομάδας...

Το τελευταίο (μεγάλο) διάστημα τα πράγματα έχουν γίνει υπέρ το δέον ήσυχα στο "Ψαροκόκαλο" ... Εγώ γράφω και μου φαίνεται ότι τα διαβάζω μόνος μου, οι επισκέψεις έχουν πέσει κατακόρυφα, δεν συζητάω για τα σχόλια, καμιά φορά η ησυχία γίνεται ανατριχιαστική, ακούγονται μόνο τα βήματά μου στο παρκέ... Κάντε μου μια χάρη όσοι ακόμα διαβάζετε το "Ψαροκόκαλο" , κοινοποιήστε την παρουσία σας με κάποιο τρόπο, ότι θέλετε, ένα σχόλιο, ένα +1 στο Google, κάτι... Οι δέκα πρώτοι που θα δηλώσουν την παρουσία τους θα κερδίσουν ένα συλλεκτικό T-Shirt των System Of A Down ... Ok, αυτό είναι ψέμα αλλά θα εκτιμήσω πολύ αν δώσετε σημεία ζωής, έχω αρχίσει και σκιάζομαι μονάχος μου...

Ήταν βραδάκι πριν από 7 χρόνια, ήμουν 31 ετών και σε ένα μήνα και κάτι θα γεννιόταν ο μεγάλος μου γιος... Είχαμε γυρίσει από τον πεθερό μου που μας είχε τραπέζι για τη γιορτή του και κυλιόμασταν από κρεβάτι σε καναπέ, ανεύθυνοι για τα πάντα πλην του σαρκίου μας και του περιεχόμενου της κοιλάρας της Μ., το οποίο εκτός από κάποιες κλωτσιές που της έδινε, δεν ήταν απαιτητικό... Εκείνο το βράδυ λοιπόν γεννήθηκε το "Ψαροκόκαλο" , με άλλο όνομα, με άλλο url αλλά με το ίδιο mentality, πάνω κάτω τουλάχιστον...  Είναι ο καθρέφτης όλων αυτών που είμαι κι έγινα μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια και πραγματικά συνέβησαν πάρα πολλά...  Πλέον, εν έτει 2016, όντας πλέον πατέρας δυο αγοριών, 37,5 ετών στα 38, με 15 επιπλέον κιλά στο κορμί και πολλά περισσότερα στο μυαλό, θέλω να ελπίζω, συνεχίζω να θεωρώ το "Ψαροκόκαλο" ένα φίλο καλό, έναν πιστό υποστηρικτή, έναν εξομολόγο...   Πλέον εκτός από τα γενέθλια του "Ψαροκόκαλου" , εδώ και λίγα χρόνια, γιορτάζω και τη γιορτή ε...

Πέρασαν 6 χρόνια από την 18η Ιανουαρίου 2009 οπότε και ανέβηκε για πρώτη φορά το "Ψαροκόκαλο" στον αέρα... Κάθε του post κι ένα  bookmark της ζωής μου... Φέτος για πρώτη φορά, δεν γιορτάζω μόνο τα γεννέθλια του "Ψαροκόκαλου" αλλά και τη γιορτή του Θ. μου, εκτός από το πνευματικό παιδί μου και το βιολογικό.... Χρόνια πολλά και καλά και στους δύο... :)

Έχω προφίλ στο Blogger, το Facebook και το Twitter, το πρώτο ανώνυμο, τα άλλα δύο επώνυμα... To προφίλ του Blogger είναι το πιο παλιό, στο "Ψαροκόκαλο" γράφω τα πάντα, στην κυριολεξία ότι μου κατέβει... Το Twitter το χρησιμοποιώ για χαβαλέ ενίοτε αλλά και για πιο τεχνικά/επαγγελματικά θέματα αλλά και ενημέρωση, στο Facebook κυρίως καυλαντίζω...  Παρατηρώ τον εαυτό μου, όπως και άλλους, να παρουσιάζει προς τα έξω στο Facebook μια εξιδανικευμένη εικόνα της ζωής, χαρούμενη, αισιόδοξη και λαμπερή λες κι η ζωή δεν έχει μέρες με αναποδιές ή κακή διάθεση ή νεύρα... Τριγυρίζοντας στο Internet βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει αυτή τη διαπίστωση, σε τι οφείλεται όμως;  Είναι η επωνυμία που μας δυσκολεύει να εκτιθόμαστε, να δείχνουμε μια εικόνα προς τα έξω πιο ευάλωτη  αλλά και πιο φυσιολογική στο τέλος τέλος;  Είναι το γεγονός ότι οι "φίλοι" του Facebook μπορεί να είναι και φίλοι (ή "φίλοι") στην πραγματική ζωή άρα μας ενδιαφέρει να παρουσιά...

Έμαθα χθες από το twitter ότι ο πολύ γνωστός και αγαπημένος blogger Allu Fan Marx δεν βρίσκεται πια στη ζωή... Το blog του και το twitter account του είχαν σιγήσει από αρχές Γενάρη και χθες το νέο του θανάτου του αναπαράχθηκε από πολλούς χρήστες του twitter... Σκεφτόμουν ότι περνώντας τα χρόνια το internet θα κατακλύζεται από profiles και περιεχόμενο τα οποία ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει... Υπάρχουν μελέτες που υπολογίζουν ότι κάποτε τα profiles των νεκρών στο Facebook  θα είναι περισσότερα από αυτά των ζωντανών ( κλικ )... Η εύκολη διαπίστωση είναι ότι αυτά είναι σημεία των καιρών με λίγη περισσότερη σκέψη όμως συνειδητοποιείς ότι δεν αλλάζει κάτι σχετικά με το παρελθόν παρά μόνο το μέσο και ίσως το κοινό και η προβολή που απολαμβάνει το περιεχόμενο που παράγει ο καθένας μέσα από την δραστηριότητά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο internet συνολικά... Δεν γνωρίζω ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο που καθορίζει την διάρκεια ζωής των profile...

Όλοι εσείς που γυρίζετε και μυρίζετε (ακόμα) στα blogs τι σας αρέσει να διαβάζετε σε αυτά; Ιστορίες και εμπειρίες που θα θέλατε να έχετε ζήσει αλλά δεν τα έχετε καταφέρει ή που σας θυμίζουν πράγματα που έχετε ήδη ζήσει; Ενημέρωση, ψυχαγωγία, ίσως κανένα κουτσομπολιό, κάποιο πληθωρικό μπούστο; Συμπαθητικές καυλάντες, μαλακιούλες να περνάει η ώρα και να σκάει λίγο το χειλάκι; Απόψεις που γουστάρετε και απόψεις που ηδονίζεστε να μισείτε; Όλα αυτά και κανένα; Τότε σας αρέσει ότι αρέσει και σε μένα...

Όπως και παλιότερα όταν μου συμβαίνουν πολλά πράγματα αντί αυτό να σημαίνει αύξηση του post rate συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, παθαίνω κοκομπλόκο... Ο οργανισμός μου χρειάζεται χώρο και χρόνο να επεξεργαστεί τα γεγονότα και όταν αυτά έρχονται μαζεμένα φρακάρει... Συμβαίνουν πολλά και στη δουλειά και στο σπίτι, συνολικά στη ζωή μου η οποία αλλάζει ακόμα μια φορά και θα μάθει να περπατάει αλλιώτικα... Δεν είναι άσχημα αυτά που συμβαίνουν απλά είναι καινούργια και πολλά μαζεμένα αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να μιλήσω γι' αυτά, το post αυτό άλλωστε γράφεται για να ξορκίσω την ιστολογική μου ξηρασία κι όχι για λόγους ψυχαναλυτικούς...

Οι bloggers που παρακολουθώ, που βρίσκονται στο blogroll μου και στο feedly μου, δεν είναι "αγαπημένοι" μου, όχι με την κλασσική έννοια τουλάχιστον...  Ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες, άλλοι γράφουν πράγματα που με ενδιαφέρουν πολύ, άλλοι γράφουν πράγματα που με κάνουν να γελάω, πράγματα που συμφωνώ και πράγματα που διαφωνώ... Άλλους τους διαβάζω φανατικά και καθημερινά και άλλους μπορεί να τους επισκέπτομαι στην χάση και στην φέξη, να βαριέμαι τα περισσότερα posts τους από τις πρώτες αράδες...  Ο λόγος που όλοι τους βρίσκονται στα αγαπημένα μου είναι ότι όλοι κατά καιρούς, άλλοι συχνά και άλλοι λιγότερο συχνά, γράφουν κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, που μου κάνει κλικ και με ενθουσιάζει... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να μου καλλιεργήσουν την προσμονή και την ανυπομονησία για το επόμενο γαμάτο post τους και αυτό για μένα είναι επιτυχία...