Ψαροκόκαλο...

 

Στα παιδιά μου έβγαζα πάντα παρατσούκλια και ονόματα που τους φώναζα εγώ κι αυτοί μεταξύ τους... Έχω βγάλει αμέτρητα, τα περισσότερα πια τα ξεχνάω, ίσως θα έπρεπε να τα έχω καταγράψει... Τα περισσότερα αφορούν τον Θάνο γιατί είναι περισσότερο περσόνα από τον Σπύρο που είναι πιο χαμηλών τόνων κι έχει ένα πνεύμα πιο ονειροπόλο από τον μικρό...  Ο Θάνος ή Τσίκης ή Τσίκολη ή Μπόλιν ή Μπόνι ή Μπλόμπο ή Τσόνκο έχει τα γενέθλιά του σήμερα, ετών 8 παρακαλώ... Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και τότε (Μεγάλη Παρασκευή), ο καιρός ήταν εξίσου και περισσότερο ζεστός κι η γέννησή του σήμανε ότι πλέον η Μάρα αγάπησε το Πάσχα ενώ μέχρι τότε το αντιπαθούσε... Στην φωτογραφία είμαστε στην πρώτη του βόλτα όταν πια σαράντισε, μαζί με τον Σπύρο... Χρόνια σου πολλά αγοράκι μου, σε αγαπώ πολύ! ❤

  Not too bad, not too good... Μετά από τρεις εβδομάδες χωρίς ζύγισμα έχω χάσει ένα κιλό... Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν τυπικός και τις τρεις αυτές εβδομάδες, ακολουθώ μια συνεπή διατροφή χωρίς πολλές υπερβολές μόνο τις 4 με 5 τελευταίες μέρες... Προσπαθώ να περπατάω κάθε μέρα και να μην πίνω αλκοόλ όταν είμαι το σπίτι χωρίς παρέα...  Δεν άλλαξε κάτι φοβερά τις τελευταίες μέρες που να σηματοδοτεί την αλλαγή στο mentality μου... Το μυαλό μου λειτουργεί με μεθόδους που ακόμα δεν καταλαβαίνω, κάνει κάποια κλικ σαν διακόπτης που μου αλλάζουν τη διάθεση, αυτές τις μέρες είμαι σε καλό mood, με θετικές σκέψεις, ενέργεια και καλή διάθεση... Αυτό είναι καλό, δεν το ψειρίζω, γιατί και πως, προχωράμε ως έχει... Μέχρι το επόμενο ζύγισμα... 💪😉

 ... αυτή την εβδομάδα και δεν ζυγίστηκα τη Δευτέρα κι ούτε θα ξανά ζυγιστώ Δευτέρα...  Το Σαββατοκύριακο θα πιω και θα φάω κάτι παραπάνω γιατί θα βρεθώ με φίλους, θα είμαι χαλαρός, δεν θέλω να έχω τύψεις για το τι θα δείξει η ζυγαριά... Σκέφτομαι να ζυγίζομαι Παρασκευή πρωί, λίγο πριν την έναρξη του weekend να ξέρω που έχω φτάσει και να κάνω τις παρασπονδίες μου ελαφρά την καρδία, να τρώω να μην με τρώνε... Δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα ως προς την απώλεια κιλών αλλά επειδή πιστεύω ότι οι δίαιτες είναι πάνω από όλα ψυχολογία πιστεύω ότι θα δω καλύτερα αποτελέσματα...

  No comments... 😞

  Ένα μικρό, αναμενόμενο Βατερλό...  Αναμενόμενο διότι την εβδομάδα που μας πέρασε δεν έκανα απολύτως τίποτα για να πετύχω τον στόχο που έχω βάλει εδώ και 6 εβδομάδες, να χάσω κιλά... Λόγω του ότι η εβδομάδα ήταν πιεστική στη δουλειά και τα ωράρια μεγάλα, καμία απολύτως μέρα δεν έκανα κάποια άσκηση, ούτε κι έκανα κάποια προσπάθεια να είμαι συνεπής στη διατροφή μου... Αφού είχα τόση πίεση από εξωτερικούς παράγοντες δεν ήθελα επιπλέον πίεση, ήθελα είμαι χαλαρός στο θέμα φαγητό, να το απολαμβάνω... Ξέρω ότι είναι προς προβληματισμό ότι το φαγητό είναι παρηγοριά για μένα αλλά  δεν είναι της παρούσης, τα έχουμε ξαναπεί.... Χάρηκα τουλάχιστον ότι το ζύγισμα δεν είχε αποτέλεσμα μεγαλύτερο από το maximum ζύγισμα (102,8) που είχα από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα αυτή την καταγραφή... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉

  Ομολογώ ότι βλέποντας τη ζυγαριά ανακουφίστηκα...  Η προηγούμενη εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά από την άποψη της διατροφικής συνέπειας με λίγες μόνο παρασπονδίες... Ξέρω ότι δεν θα αντέξω να κάνω μια σκληρή δίαιτα και γι΄αυτό έχω επικεντρωθεί στο να προσέχω τι τρώω αλλά κυρίως το τι ποσότητες τρώω... Επίσης συνέχισα για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα την καθημερινή άσκηση... Είτε στον διάδρομο είτε με μετακίνηση αριθμός 6 καθημερινά περπατούσα τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα... Ήθελα πραγματικά να δω αν θα δουλέψει αυτός ο τρόπος απώλειας κιλών που διάλεξα για τον εαυτό μου και πραγματικά με είχε αγχώσει αν το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό οπότε η απώλεια ενός κιλού αυτή την εβδομάδα, δεδομένου κιόλας ότι χθες έγινε η πιο γενναία παρασπονδία των ημερών, με έκανε πραγματικά να χαρώ... Χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση για να πάρω τα πάνω μου και να συνεχίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉 

Δεν πήγε καλά... Ήξερα ότι η εβδομάδα που πέρασε δεν πήγε καλά ούτε από άποψη διατροφής, ούτε από άποψη γυμναστικής αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό... Με προβληματίζει πολύ η ευκολία που ξαναπαίρνω τα κιλά, όχι μόνο τώρα αλλά και σε παλιότερες προσπάθειες αδυνατίσματος... Η αλήθεια είναι ότι είμαι εξαιρετικά κουρασμένος από τη διαδικασία του να σκέφτομαι διαρκώς το πόσο τρώω και πίνω και δεν αντέχω την στέρηση, όχι πια...  Πρέπει να δουλευτεί το θέμα των ποσοτήτων, δεν βρίσκω καμία άλλη λογική λύση πια κι ούτε άλλη διέξοδο... Η προσπάθεια αυτή γίνεται κυρίως για θέμα υγείας και κατόπιν για θέμα αυτοπεποίθησης αλλά το σώμα μου δεν μου επιτρέπει να εντείνω την προσπάθεια στον τομέα της γυμναστικής, αν θεωρήσω ότι ήταν στο στυλ μου να το κάνω, το μόνο που μένει είναι το ζήτημα του φαγητού...  Όταν ήμουν νεότερος σκεφτόμουν ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν για τον πατέρα τους την εικόνα που έχει το μέσο ελληνόπουλο για τον μπαμπά του, του αγύμναστου, χοντρού, "απόμα

  Εκ πρώτης όψεως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα από την προηγούμενη εβδομάδα, είμαι ακριβώς όσα κιλά ήμουν και στο προηγούμενο ζύγισμα... Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εβδομάδα δεν ήμουν τόσο συνεπής ως προς το φαγητό και το ποτό όσο ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα... Έκανα αρκετές παρασπονδίες που θα μπορούσα να έχω αποφύγει... Το μεγάλο "πρόβλημα" με μένα είναι ότι αγαπάω το φαγητό... Αγαπάω τις γεύσεις, αγαπάω το να καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι, αγαπάω την λαχτάρα για αυτό, από την προετοιμασία του ακόμα... Έχω ένα θείο ο οποίος τρώει μόνο για να επιβιώσει, δεν τον ενδιαφέρει καμία άλλη διάσταση του φαγητού και φυσικά είναι πετσί και κόκκαλο... Εγώ δεν είμαι έτσι και καθόλου δεν στενοχωριέμαι γι αυτό αλλά όπως και να το κάνεις όταν κάνεις δίαιτα και θες να χάσεις κιλά είναι πρόβλημα... Από την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησα και αφιερώνω μια ώρα την ημέρα για να κάνω διάδρομο ή να βγω έξω μια βόλτα να περπατήσω... Πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει ακόμα και όταν βαριέμαι γιατί

Τέλος πρώτης εβδομάδας...  Βλέποντας τη ζυγαριά απογοητεύτηκα λίγο αλλά μετά σκέφτηκα ότι είναι μια πρόοδος όπως και να το δεις... Σίγουρα μπορούσα καλύτερα αλλά τουλάχιστον έκανα ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση... Θα προσπαθήσω σε αυτή την προσπάθεια να μην μαστιγώνω διαρκώς τον εαυτό μου κι έχω υπερβολικές απαιτήσεις διότι το σύνηθες στο παρελθόν ήταν να θέτω πολύ ψηλούς στόχους, να μην τους πετυχαίνω, να απογοητεύομαι και να τα παρατάω... Αυτή την φορά θα προσπαθήσω να θέσω πιο ρεαλιστικούς στόχους, σήμερα μάλιστα το πρωί έκανα 45 λεπτά διάδρομο μετά από πολύ καιρό... Αν καταφέρω να το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, σίγουρα θα είναι κάτι πολύ θετικό... Η εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά... Σε γενικές γραμμές ήμουν συνεπής και προσεκτικός στο φαγητό και στο ποτό πλην Τετάρτης και Παρασκευής που έφαγα και κυρίως ήπια πολύ... Κάποια επαγγελματικά θέματα που μου προκαλούν πολύ άγχος και κάποια προσωπικά ζητήματα μου έριξαν τη διάθεση στο ναδίρ με αποτέλεσμα να ξεσπάσω στο φαΐ

Όλοι μου λένε ότι δεν σου φαίνεται κι εγώ πολλές φορές δεν το καταλαβαίνω, το σώμα μου όμως το καταλαβαίνει... Μπορεί να είμαι 1,85 αλλά το να κουβαλάς τόσα κιλά είναι πολλά ειδικά όταν αυτά τα κιλά δεν είναι μυικά, δεν είναι προϊόντα γυμναστικής...  Από το 2014 που πέρασα το κατώφλι των 90 κιλών πλην μιας πολύ σύντομης περιόδου δεν έχω βρεθεί ποτέ στα κιλά που θα έπρεπε να είμαι και πια το σώμα μου διαμαρτύρεται... Πρέπει να κάνω και αυτή την προσπάθεια γιατί δεν πάει άλλο, δεν νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου... Δοκίμασα πολλές μεθόδους αλλά καμία δεν πέτυχε, δεν κατάφερε να έχει ένα αποτέλεσμα πιο μακροπρόθεσμο... Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να λειτουργήσει για μένα, να με βάλει σε μια σειρά και να με βοηθήσει να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και τους στόχους μου... Ξεκινάω λοιπόν από σήμερα, από τα 102,2 κιλά, να κάνω την προσπάθεια για άλλη μια φορά, να χάσω τα παραπάνω κιλά, να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, να αποκτήσω ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής... Δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου αλλ

Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...

Βάζεις του μεγάλου τα παιχνίδια; Θα βάλεις και τα δικά μου... Άντε να του το αρνηθείς (έστω ότι το ήθελες), τολμάς; Κάνοντας μια πρόβλεψη αν κρίνω από τα παιχνίδια που παίζει, τις ταινίες που του αρέσουν και την μουσική που έχει αρχίσει να δείχνει προτίμηση,  αυτός θα γίνει μεταλάς,  Manowar και δεν συμμαζεύεται... Ποιος ακούει την Μάρα αν πει ότι θα αφήσει μαλλιά,  σαν τον Slash θα γίνει...

Πιο ταιριαστό δεν γίνεται!

Πρώτη μέρα στο γραφείο σήμερα, η άδεια τελείωσε, και όπως αναμενόταν τα πράγματα είναι υποτονικά... Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε, όλοι μοιάζουν να θέλουν να παρατείνουν τις διακοπές τους λίγο ακόμα ή σκέφτονται αυτές που θα ξεκινήσουν σε λίγες μέρες... Επιστρέψαμε από το Πήλιο το Σάββατο το απόγευμα... Το βουνό μας έκανε "εύκολη" την αναχώρηση αφού ξυπνήσαμε με βροχή και κρύο, το θερμόμετρο έγραφε 15 βαθμούς, ενώ περνώντας από τα Χάνια, στην επιστροφή, έπεσε μέχρι τους 11... Οι διακοπές μας ήταν ωραίες, θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες για διάφορους λόγους, αλλά και αρκετά κουραστικές... Ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας που προσφέρει το Πήλιο απαιτεί πολύ οδήγηση σε δύσκολους για τον οδηγό δρόμους, οι παραλίες στην πλειοψηφία τους απαιτούν περπάτημα ή κατάβαση από μονοπάτια και την κατοχή και κουβάλημα εξοπλισμού θαλάσσης αφού στις περισσότερες δεν υπάρχουν ξαπλώστρες ή αν υπάρχουν είναι πολύ λίγες... Το τελευταίο είναι πολύ καλό κατά την άποψή μου αλλά σε συνδυασμό με τ

Επιστροφή στην καθημερινότητα, με λίγο ύπνο, ακόμα λιγότερη ξεκούραση και όλους να με ρωτάνε γιατί γύρισα, μεταξύ σοβαρού και αστείου... Είναι που η Ολλανδία φαντάζει και είναι σε αρκετά πράγματα, ιδανική στο μυαλό πολλών, είναι που η Ελλάδα είναι μια χώρα πρωταπριλιάτικο αστείο όλο τον χρόνο... Η Μ. πλέον μου το λέει ανοιχτά ότι θα ήθελε να φύγουμε να πάμε να ζήσουμε στην Ουτρέχτη, εγώ δεν θέλω ακόμα να σκεφτώ κάτι τέτοιο... Παρά τις δυσκολίες που πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο που περνάει, έχουμε ένα καλό επίπεδο ζωής, το να ξαναστήσουμε μια ζωή από το 0 σε μια ξένη χώρα μου φαίνεται πολύ δύσκολο, την στιγμή που υπάρχουν και παιδιά στην εξίσωση και ο πόνος του αποχωρισμού από τους δικούς μας ανθρώπους, τόσο για εμάς όσο και για αυτούς, μου φαίνεται αχρείαστος από την στιγμή που ευτυχώς κανένα μαχαίρι δεν μας έχει μπει στον λαιμό... Η απάντηση φυσικά στο αν είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπει κάποιο μαχαίρι στον λαιμό μου στο μέλλον είναι όχι, τίποτα δεν είναι σίγουρο αλλά δεν μπορώ να ζω

Διαβάζοντας σήμερα το πρωί το πολύ καλό νέο post του Sraosha , θυμήθηκα την πασίγνωστη φωτογραφία του August Landmesser που τραβήχτηκε στις 13 Ιουνίου του 1936 κατά τη διάρκεια της καθέλκυσης του πλοίου "Horst Wessel"  σε ναυπηγείο του Αμβούργου, παρουσία του ίδιου του Χίτλερ... Η ιστορία της φωτογραφίας είναι λίγο πολύ γνωστή, έχει αναπαραχθεί πολλές φορές, αν θέλετε να τη διαβάσετε μπορείτε τόσο στο λήμμα της Wikipedia στα αγγλικά ή εδώ στα ελληνικά... Αυτό που με έκανε να "κολλήσω" με την φωτογραφία αυτή είναι το πόσο έντονος είναι η ο συμβολισμός της, μνημείο προσωπικής βούλησης και ανυπακοής, αλλά και η ανατριχίλα που προκαλεί η γνώση του μετά στη ζωή αυτού του ανθρώπου και της οικογένειάς του που ισοπεδώθηκε κυριολεκτικά...