Ψαροκόκαλο...

Κάποτε, πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια, εγώ κι η Μ. είχαμε εργαστεί για ένα διάστημα 2 μηνών το πολύ, part time, σε μια εταιρεία για ένα project one off το οποίο όμως είχε προοπτική, αν ολοκληρωνόταν στην ώρα του και με επιτυχία, να οδηγήσει σε μια μόνιμη σχέση εργασίας... Είχαμε συμφωνήσει με τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρείας για μια αμοιβή 50.000 δραχμών έκαστος, με την ολοκλήρωση του project... Ο εν λόγω "κύριος" είχε το πορτραίτο του Che Guevara πάνω από το γραφείο του και γενικά "πουλούσε" ένα προφίλ ανθρώπου αριστερού, διανοούμενου κτλ...  Τον αποκαλώ "κύριο" κι όχι κύριο διότι η ολοκλήρωση του project πριν την λήξη της προθεσμίας που μας είχε θέσει δεν σήμανε την πληρωμή μας αλλά ένα γελοίο κρυφτό από μέρους του "κυρίου" για ένα μήνα στη διάρκεια του οποίου η μια αναβολή πληρωμής διαδεχόταν την άλλη... Το ζήτημα λύθηκε μόνο όταν η κατάσταση χόντρυνε και τον απειλήσαμε με καταγγελία στο ΙΚΑ οπότε και μας κάλεσε και με ένα δήθεν...

Χθες το μεσημέρι στις 3:30, στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου έγινε η κηδεία του συναδέλφου Γ.Δ. ... Σχεδόν το σύνολο των συναδέλφων, πλην κάποιων που έπρεπε να παραμείνουν στον γραφείο για λειτουργικούς λόγους και αυτών που δεν ήθελαν να πάνε στην κηδεία, τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία όπως συνηθίζεται να λέμε... Εγώ δεν πήγα, ήμουν μεταξύ αυτών που δεν ήθελαν να πάνε στην κηδεία...  Δεν πηγαίνω ποτέ σε κηδείες παρά μόνο αν είναι απολύτως απαραίτητο για να στηρίξω κάποιον δικό μου άνθρωπο που με χρειάζεται να είμαι εκεί και αυτό γίνεται με βαρύ προσωπικό κόστος... Είμαι ένας άνθρωπος με διάφορα θέματα μέσα στο κεφάλι μου οπότε δεν θέλω να ζορίζω τον εαυτό μου σε κάποια θέματα, ειδικά όταν μπορώ να το αποφύγω... Με καταρρακώνει η απόγνωση των αγαπημένων που μένουν πίσω και η απελπισία του αποχωρισμού, δεν θέλω να το βιώνω ούτε σαν παρατηρητής... Στις κηδείες με ενοχλούν (με εξοργίζουν) και αυτοί που τις αντιμετωπίζουν σαν κοινωνικό δρώμενο, που νιώθουν την υ...

Κυριακάτικο ξύπνημα και ξαφνικά μου έρχονται μες τα μούτρα η υποκρισία και η μικροαστική "ηθική"...  Των ανθρώπων εκείνων που εκκλησιάζονται ανελλιπώς κάθε Κυριακή, είναι "αξιοσέβαστοι" και με οικονομική επιφάνεια αλλά κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια στα δράματα που συντελούνται στην διπλανή πόρτα διότι δεν μπορούν να επέμβουν, διότι είναι λεπτή η θέση τους, διότι δεν τους πέφτει λόγος...  Είναι οι ίδιοι που θα κλάψουν με κροκοδείλια δάκρυα όταν η τραγωδία κορυφωθεί και θα αποδώσουν ευθύνες επί δίκαιων και αδίκων χωρίς ντροπή...  Είναι οι ίδιοι που κρύβουν καλά τα δικά τους δράματα, τα μικρά και μεγάλα τους εγκλήματα πίσω από τις κλειστές τους πόρτες και τα προσωπεία της σοβαροφάνειας τους...  Είναι συνένοχοι τόσο όσο οι φυσικοί αυτουργοί διότι ξέρουν και δεν μιλούν, από μια υποσυνείδητη αλληλεγγύη που υπαγορεύεται από την σιωπηρή συμφωνία του δεν μιλάω για να μην μιλήσει κι ο άλλος εναντίον μου όταν έρθει η ώρα μου...  Μόνο σιχασιά και μίσο...

Διαμαρτυρία έξω από το Αττικόν με κεριά οργανώνεται απόψε μέσω Facebook ... Απέναντι από το ιστορικό σινεμά εδώ και καιρό κοιμόντουσαν άστεγοι... Καμιά διαμαρτυρία όμως και κανένα group στο Facebook δεν οργανώθηκε γι' αυτούς...