Ψαροκόκαλο...

Κάποιος θα διαβάσει αυτό το post και θα σκεφτεί είναι σαββατοκύριακο και φιλοσοφεί ο αργόσχολος... Μπορεί και να είναι έτσι αλλά αυτό το γεγονός δεν αλλάζει την αλήθεια... Σαν κοινωνία κάναμε τα στραβά μάτια στα πάντα... Στην ανύπαρκτη δημόσια υγεία, στην παραπαίουσα δημόσια παιδεία, στην εξωφρενική ακρίβεια, στα απλησίαστα νοίκια, στη ζωή χωρίς μέλλον και προοπτική για τους πιο αδύναμους από εμάς, στην εκατόμβη των νεκρών του covid, στην αστυνομική βία, στις υποκλοπές, η λίστα είναι ατελείωτη... Κάθε φορά, στα μάτια αυτού που ήθελε να δει την αλήθεια, το σύστημα σου έλεγε ότι τα κέρδη και οι αριθμοί είναι πιο σημαντικά από την ανθρώπινη ζωή...  Μετά ήρθαν τα Τέμπη... Η τραγωδία ήταν τεράστια και χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο κάθε ενός από εμάς ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, τα παιδιά μας... Όλοι λίγο πολύ σκέφτηκαν ότι το δικό τους παιδί μπορεί να ήταν πάνω σε αυτό το τρένο και κάτι μέσα μας ξεχείλισε... Μας έχουν πάρει τα πάντα και δεν μιλάμε, θα μας σκοτώσουν και τα παιδιά μα...

Αύριο έχει γενέθλια ο Σπύρος μου, ο γιος μου ο μεγάλος, ο πρώτος, ο ξεχωριστός... Αύριο θα κλείσει τα 14 και θα μπει στα 15 με όλη τη ζωή μπροστά του...   Αύριο επίσης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη, από το έγκλημα στα Τέμπη , εκεί που πολλά άλλα παιδιά που είχαν κι αυτά όλη τη ζωή μπροστά τους δεν θα δουν άλλα γενέθλια...  Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν κι αυτά να είναι παιδιά μου, να είναι παιδιά όλων μας, αυτό που συνέβη στα Τέμπη θα μπορούσε να συμβεί στα δικά μας παιδιά και μπορεί να ξανασυμβεί όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, όσο δεν αλλάζει το σύστημα που παράγει αυτά τα εγκλήματα...  Είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τις ζωές και των δικών μας παιδιών;