Ψαροκόκαλο...

 Μετά από μερικές πλήρεις ακροάσεις του τελευταίου δίσκου του ΛΕΞ μπορώ υπεύθυνα να πω: Ο ΛΕΞ βρίσκεται στο ωριμότερο σημείο του στιχουργικά, εξακολουθεί να φτιάχνει ολοζώντανες εικόνες με τους στίχους του, εικόνες που κάπου κάπου βλέπεις τον εαυτό σου μέσα... Μουσικά ο δίσκος μπορούσε και καλύτερα, δεν άκουσα κάποιο beat ή κάποια μελωδία που θα μου μείνουν αξέχαστα... Τα κομμάτια έχουν μελαγχολία και πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αλλά δεν ένιωσα την "σκοτεινιά" των άλλων δίσκων... Αυτό που λατρεύω στον ΛΕΞ είναι ότι νιώθω ότι είναι ένας άνθρωπος απλός σαν και εμένα, αν δεν ήταν rapper θα μπορούσε να είναι ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου ή ο περιπτεράς της γειτονιάς, μπορώ να ταυτιστώ μαζί του κι ας δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά ήμουν αλάνι... Τα αγαπημένα μου κομμάτια τώρα που γράφεται το post είναι τα "Νυχτερίδες", "Graffiti" και "Αλήτικη αγάπη"... Αύριο μπορεί να είναι διαφορετικά... Αυτός ο δίσκος, σε αντίθεση με τους προηγούμε...

Κάτι μου φταίει... Είναι το στρες της καθημερινότητας το οποίο δεν μπορώ να κοντρολάρω... Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ, θυμώνω που χάνω χρόνο, τη ζωή μου, όντας μονίμως σε δυσφορία... Έχω δοκιμάσει να πολεμήσω αυτό το συναίσθημα αλλά επί της ουσίας δεν έχω πετύχει κάτι παρά μόνο να είμαι λειτουργικός,  έχω περάσει σύντομες περιόδους που δεν πετύχαινα ούτε αυτό... Φαρμακευτική βοήθεια ή ψυχοθεραπεία, τα έχω κάνει... Δεν λέω ότι δεν κάνουν δουλειά, προς Θεού, είναι όμως απλά παυσίπονα όταν πάσχεις από καρκίνο, αν με ρωτάς... Όταν δεν πολεμάς το κακό στη ρίζα του αλλά μόνο τα συμπτώματα δεν φτάνεις ποτέ στην ίαση...  Το κακό είναι ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει (ή έχει επιλεγεί για μένα) και δεν κάνω κάτι ουσιαστικό για να τον αλλάξω ή δεν μπορώ να τον αλλάξω... Είναι παρόμοια η περίπτωση με αυτούς που γκρινιάζουν για την κυβέρνηση αλλά δεν πάνε να ψηφίσουν "γιατί όλα είναι στημένα" ή που γκρινιάζουν όταν άλλοι απεργούν και κάνουν πορείες "γιατί δεν μπορούν να πάν...

Τσεκάρω κάθε μέρα αγγελίες εργασίας ακόμα και όταν δεν είμαι σε φάση να αλλάξω δουλειά... Ψάχνω, εννοείται, το κάτι καλύτερο, καλύτερο τίτλο/αντικείμενο/μισθό...  Κάποιες αγγελίες, ακόμα και κάποιες long shots, τις στέλνω, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει, είναι μια ευκαιρία να μετρήσω τον εαυτό μου, να δω αν θα με καλέσουν πίσω, πόσο μακριά θα πάω στο hiring process... Είναι αγγελίες που ακόμα και αν είναι long shots, μπορώ να δω τον εαυτό μου σε αυτές τις θέσεις, νιώθω ότι έχω τις ικανότητες να υποστηρίξω τον ρόλο...  Είναι και άλλες που ενώ φαίνονται ωραίες, πολλά υποσχόμενες, που κάνουν upgrade το status μου ως επαγγελματία, τις γλυκοκοιτάζω αλλά δεν τις στέλνω ποτέ... Είναι ένα θετικό χαρακτηριστικό που πιστεύω ότι έχω, ότι ξέρω μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα πόδια μου κάτω από την κουβέρτα, μέχρι πού φτάνουν οι ικανότητες/δυνατότητες μου και τι μπορώ να υποστηρίξω... Θεωρώ εφιαλτικό να "εγκλωβιστώ" σε μια δουλειά που θα υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις από εμένα κι εγώ δε...

"Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος" , είναι το μότο που ακούς σε πολλές εταιρείες αλλά αυτή δεν είναι η δική μου άποψη...  Αν βλέπεις τους εργαζόμενους, τα μέλη της ομάδας σου, σαν γρανάζια και παξιμάδια που σφίγγεις και ξεσφίγγεις πάνω στην μηχανή ίσως και να έχεις δίκιο, στη αγορά εργασίας η ζήτηση είναι πάντα μεγαλύτερη από την προσφορά... Αν όμως στοχεύεις στην καλύτερη δυνατή απόδοση, στην μεγιστοποίηση του κέρδους δεν μπορείς να θεωρείς τα μέλη της ομάδας ως αναλώσιμα, πρέπει να επενδύσεις πάνω στους ανθρώπους σου...  Αν σου φύγει ένα senior μέλος της ομάδας, σίγουρα μπορείς να βρεις ένα άλλο senior μέλος με παρόμοια εμπειρία στην αγορά εργασίας αλλά μέχρι να ενσωματωθεί στην ομάδα και να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης του προκατόχου του θα περάσει ένα χρονικό διάστημα που σημαίνει χαμένα λεφτά συγκριτικά με το αν δεν είχε αλλάξει η σύσταση της ομάδας... Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν είναι δεδομένο ότι τελικά θα ενσωματωθεί στην ομάδα η νέα προσθήκη, για χίλιους διαφορετικού...

Οι περισσότεροι από εμάς, δυστυχώς, θεωρούν ότι μια προαγωγή σε θέση ευθύνης σημαίνει ότι πρέπει να κρατούν ικανοποιημένους μόνο τους ιεραρχικά ανώτερους τους, αδιαφορώντας πλήρως για τις σκέψεις και τις ανάγκες των ιεραρχικά κατώτερων τους, για το αν αυτοί είναι ικανοποιημένοι...  Αυτό προφανώς και είναι ένα τραγικό λάθος αφού η σχέση προϊσταμένου και υπαλλήλου είναι ανατροφοδοτούμενη και αμφίπλευρη... Αν η ομάδα δεν είναι ευχαριστημένη και δεν πιστεύει την δουλειά που κάνει δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης και παραγωγικότητας που καθορίζουν οι ικανότητές και οι δεξιότητες της...  Προϊστάμενος δεν (θα έπρεπε να) σημαίνει μόνο αυξήσεις και προνόμια, σημαίνει κυρίως να ακούς την ομάδα σου, να απομακρύνεις τα εμπόδια που προκύπτουν στο δρόμο της, να την εμπνέεις και να της δίνεις όραμα και κέφι για δουλειά...  Προστατεύω και φροντίζω την ομάδα μου βέβαια σημαίνει σύγκρουση... Δεν είναι δυνατόν να τα έχεις καλά με όλους, φυσικά δεν πρέπει η σύγκρουση να είνα...

Όχι ότι θα το ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να καταγραφεί, ακόμα και αν περάσανε δύο μέρες, ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε το UEFA Europa Conference League 2024, τον πρώτο ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό τίτλο που κατακτάει ποτέ ελληνική ομάδα... Θα ήθελα να καταγράψω το άγχος και την αγωνία εκείνων των 3 ημερών από το βράδυ της Κυριακής 26/5/2024 που ο Παναθηναϊκός κατακτάει την 7η κούπα της Euroleague της ιστορίας του, μέχρι την βραδιά του τελικού στις 29/5/2024 οπότε και κατακτήσαμε το τρόπαιο... Δεν θα αντεχόταν η καζούρα από τους αντιπάλους αυτό το καλοκαίρι αν χάναμε, θα πέφταμε στα ψυχοφάρμακα... Θα ήθελα να καταγράψω ότι μέσα στο άγχος και την αγωνία μου απευθύνθηκα ακόμα και στον Θεό για βοήθεια, εγώ ένας ενσυνείδητος άθρησκος, στην λογική "δεν χάνω τίποτα" και τώρα έχω μια υποχρέωση να εκπληρώσω... Θα ήθελα να έχω καταγράψει σε ηχητικό την κραυγή μου στο γκολ μέσα στην νύχτα και το βαθύ ξεφύσημα μου όταν το VAR το επικύρωσε, χρειάστηκα να βγω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα, ο Σπύρος μ...

Τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου έχω αρχίσει και πάλι να ασχολούμαι με τα αθλητικά και να παρακολουθώ την ομάδα μου τον Ολυμπιακό, κατά κύριο λόγο την ομάδα του μπάσκετ... Σίγουρα έχει παίξει ρόλο ότι και τα δυο μου αγόρια ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι το άθλημα που τους ενδιαφέρει, που τους αρέσει να βλέπουν, μου ζητάνε και τους πάω στο γήπεδο... Σήμερα ετοιμαζόμαστε να δούμε τον ημιτελικό με την Ρεάλ, έχω ήδη αγοράσει το Final Four Pass για την Euroleague TV, θα κάνουμε μπάρμπεκιου και θα έρθει ο αδελφός μου να το δούμε όλοι μαζί...  Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι... Δεν είδα ποτέ τα Final Four του 2012 και 2013 που κατακτήσαμε τον τίτλο back to back, τότε δεν ήξερα καν ότι συμμετείχαμε, όπως δεν ήξερα μέχρι χθες ότι συμμετείχαμε στο προηγούμενο Final Four του Βερολίνου το 2009 κι ότι χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό... Δεν είδα επίσης ποτέ τους χαμένους τελικούς του 2015 και του 2017, ούτε τον χαμένο ημιτελικό του Βελιγραδίου το 2022 με το buzzer beater του Mici...

Κανένα παιδί όταν ξεκινάει να παρακολουθεί τα σπορ, να αγαπάει μια ομάδα, δεν έχει στο μυαλό του να γίνει χούλιγκαν... Η ενασχόληση αυτή ξεκινάει από την αγάπη για το άθλημα, από την ανάγκη να ανήκεις κάπου, να έχεις κοινά με άλλους όμοιους ή και όχι τόσο όμοιους με σένα...  Η αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια του αγώνα, η έξαψη της νίκης, η οργή ή η απελπισία της ήττας, είναι δυνατά συναισθήματα που σου χαρίζουν τα ομαδικά αθλήματα, το πόσο πολύ αφήνεις να σε καθορίζουν αυτά τα συναισθήματα και τα σπορ είναι θέμα και μιας άλλης κουβέντας που έχει να κάνει με την παιδεία αλλά δεν θα την κάνουμε τώρα...  Το ζήτημα είναι ότι τα σπορ για πολύ κόσμο και εμένα συμπεριλαμβανομένου είναι ένας τρόπος για να απολαύσεις μικρές νίκες μέσα σε μια καθημερινότητα που έχει να σου προσφέρει μόνο ήττες, προσωπικές, επαγγελματικές, οικονομικές, ηθικές... Αυτές τις νίκες τις χρειάζεσαι, τις έχεις ανάγκη, είναι αυτές οι δύο ώρες μέσα στην εβδομάδα που το μυαλό σου ξεφεύγει και σημασία έχουν μόνο μερικο...

Αύριο έχει γενέθλια ο Σπύρος μου, ο γιος μου ο μεγάλος, ο πρώτος, ο ξεχωριστός... Αύριο θα κλείσει τα 14 και θα μπει στα 15 με όλη τη ζωή μπροστά του...   Αύριο επίσης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη, από το έγκλημα στα Τέμπη , εκεί που πολλά άλλα παιδιά που είχαν κι αυτά όλη τη ζωή μπροστά τους δεν θα δουν άλλα γενέθλια...  Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν κι αυτά να είναι παιδιά μου, να είναι παιδιά όλων μας, αυτό που συνέβη στα Τέμπη θα μπορούσε να συμβεί στα δικά μας παιδιά και μπορεί να ξανασυμβεί όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, όσο δεν αλλάζει το σύστημα που παράγει αυτά τα εγκλήματα...  Είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τις ζωές και των δικών μας παιδιών;

Δεν ξέρω αν εγώ το νιώθω έτσι ή αν είναι η πραγματικότητα αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου όταν ξεκινούν μια συζήτηση την ξεκινούν επιθετικά, έχουν ένα στυλ "άκου να σου πω εγώ τώρα που ξέρω και δεν σηκώνω αντιρρήσεις" ... Δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τον άλλο τι έχει να τους πει, θέλουν να ακούσουν μόνο τον εαυτό τους, ο στόχος τους είναι ο άλλος συνομιλητής να "υποταχθεί"   στην άποψή τους...  Το καλύτερο από όλα είναι οι περιπτώσεις που εκφράζουν άποψη ενώ τα γεγονότα τους διαψεύδουν, πολύ πρόσφατα μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση... "Είναι η άποψή μου" μου λέει, "δεν είναι θέμα άποψης ρε φίλε, τα γεγονότα σε διαψεύδουν" , κι όμως επέμενε...  Σίγουρα παίζει ρόλο η ανθρώπινη βλακεία, ο συγκεκριμένος δεν είναι τέτοιος, το υπογράφω, αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει σαν κοινωνία την ικανότητα του συνδιαλέγεσθαι, την ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, κάθε αλληλεπίδραση είναι αφορμή για "μάχη" ... Ίσως να φταίνε τα social media που είμ...

Ο Σπύρος βρίσκεται στην Ρώμη από χθες το πρωί, στα πλαίσια ενός ταξιδιού με το σχολείο για ένα πανευρωπαϊκό, σχολικό συνέδριο... Είναι η πρώτη φορά που φεύγει από το σπίτι μόνος του για να ταξιδέψει και παρά τον ενθουσιασμό του για το ταξίδι σε μια χώρα που δεν έχει ξαναπάει είχε (και έχει) αρκετό άγχος ήδη του λείπουμε, οι γονείς του κι ο αδελφός του... Έχω κι εγώ άγχος, αν θα είναι ασφαλής, χαρούμενος, αν θα περάσει καλά αλλά σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη του φορά που είναι μόνος του, που πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του, έστω σε ένα πλαίσιο ασφαλές και προστατευμένος όπως είναι μια σχολική εκδρομή... Φαντάζομαι ότι το σκέφτονται λίγο πολύ όλοι οι πατεράδες που έχουν αγόρια ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να βοηθήσουν τα αγόρια τους να γίνουν άντρες, να ωριμάσουν... Πιστεύω πια ότι δεν πρέπει να κάνεις τίποτα απλά να δώσεις στο αγόρι την δυνατότητα να υπάρξει μόνος του, να ανοίξει τα φτερά του και να φροντίσει τον εαυτό του...

Το κύμα μετανάστευσης  που συνέβη κατά τη διάρκεια της οικονομική κρίσης (έχει τελειώσει τώρα 😂) συνέβη κυρίως για οικονομικούς λόγους... Η χώρα είχε χρεωκοπήσει, δεν υπήρχαν δουλειές, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον, ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο...  Το νέο κύμα μετανάστευσης το οποίο θα δούμε να συμβαίνει δεν θα συμβεί μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά κυρίως για λόγους επιβίωσης... Με τη ζωή στην Ελλάδα να είναι πλέον ένα καθημερινό ρίσκο ο στόχος είναι να επιβιώσεις την κάθε μέρα κι όχι το βιοτικό επίπεδο...  Να επιβιώσεις από βροχές, να επιβιώσεις από καύσωνες, να επιβιώσεις όταν χιονίζει...  Να επιβιώσεις όταν μπαίνεις στο τρένο, να επιβιώσεις όταν μπαίνεις στο πλοίο, να επιβιώσεις να οδηγάς στους δρόμους...  Να επιβιώσεις όταν χρειάζεσαι γιατρό, όταν πρέπει να να πας στο νοσοκομείο, όταν έχεις covid...  Να επιβιώσεις αν βρεθείς στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, όταν πίνεις μια μπύρα ας πούμε σε μια καφετέρια έξω από το ...

Αντιγράφω από το LinkeIn μου, μην χαθούν τέτοια milestones στο timeline (😜): Today, for the first time, i used ChatGPT to solve a coding problem that i had... I don't know if i'm proud of myself, if i'm "cheating", indeed it feels kind of akward to me to find so easy answers when i went to the university to study Computer Sciense back in 1996, when Internet in Greece barely existed! What i do know is that this is a new era, the rules of the game are constanly changing, new tools are outhere available and we have to adapt not just to stay alive, i'm not that pessimist ( 😋 ), but to make our lives easier and better, at the end of the day this is the most important thing in the world! 🙂

Όσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο πιο επώδυνη είναι η πτώση... Όσα περισσότερα έχεις, τόσο περισσότερο φοβάσαι μην τα χάσεις...  Αν είσαι υπεύθυνος για άλλους ανθρώπους σε ένα χώρο εργασίας πρέπει να συνδυάσεις τα παραπάνω με το ότι είναι ευθύνη σου να υπερασπίζεσαι πάντα το συμφέρον των ανθρώπων που έχεις από κάτω σου διότι αφενός για αυτό πληρώνεσαι παραπάνω από τους άλλους και αφετέρου, όσο καλύτερα είναι/νιώθουν οι άνθρωποι σου τόσο καλύτερη θα είναι η δουλειά τους και άρα θα επωφεληθείς εσύ μακροπρόθεσμα...  Ο καλός ηγέτης αντιλαμβάνεται αυτή την ισορροπία που πρέπει να κρατάει και κάνει ότι καλύτερο μπορεί, πολλές φορές με προσωπικό κόστος βραχυπρόθεσμα...  Ο κακός ηγέτης σκέφτεται μόνο αυτά που ο ίδιος έχει να χάσει και είναι καταδικασμένος στην αποτυχία μακροπρόθεσμα... εκτός και αν βρίσκεται σε ένα στρεβλό corporate περιβάλλον, όπως είναι αυτό πολλών ελληνικών εταιρειών, που η επιτυχία και η μακροημέρευση κρίνεται και από άλλους παράγοντες (προσωπικές σχέσεις, συναλλαγέ...

Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είναι τρομακτικό... Όχι γιατί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον ψήφισα καν, αλλά γιατί εδραιώνει την κυριαρχία της Δεξιάς όπως ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας και ανοίγει το δρόμο για μια άνευ προηγουμένων άλωση σε ότι έχει απομείνει από το όποιο κοινωνικό πρόσωπο του ελληνικού κράτους...  Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25 θα προσπαθήσουν να ρίξουν μέρος της ευθύνης για το αποτέλεσμα στον πόλεμο που δέχθηκαν από τα ΜΜΕ, στην αποχή, την αδιαφορία, την προεκλογική παροχολογία και δεν θα έχουν και πολύ άδικο αλλά οφείλουν να κάνουν αυτοκριτική και μάλιστα πολύ αυστηρή... Αμφότεροι απέτυχαν παταγωδώς να πείσουν τους ψηφοφόρους για τις προθέσεις τους και το πρόγραμμά τους, να κάνουν διακριτές τις θέσεις τους και να τονίσουν τα σημεία διαφοροποίησης με τις άλλες προτάσεις εξουσίας και πυροβόλησαν ουκ ολίγες φορές τα πόδια τους καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας της διακυβέρνησης Μητσοτάκη... Με την ανεπάρκεια τους (ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ) ανέστησαν ξανά το πρ...

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω... Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκ...

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δ...

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π...

Έφτασα αισίως τα 44 και στατιστικά αν το δεις έχω φτάσει στο μέσο του προσδόκιμου ζωής μου, άντε κάτι παραπάνω... Έχω ζήσει μια καλή ζωή και είναι μεγάλο επίτευγμα για μένα να το λέω πριν μου το υπενθυμίσει κάποιος άλλος, παρόλες τις πολλές δυσκολίες των τελευταίων 4 ετών... Τα χρόνια από το 2018 μέχρι σήμερα ήταν εξαιρετικά δύσκολα για μένα, ταλαιπωρήθηκα πολύ από θέματα οικογενειακά, υγείας (σωματικής και ψυχικής), οικονομικά, προσωπικά και τράβα κορδέλα... Ο τελευταίος χρόνος από τα μέσα του 2021 μέχρι το φετινό καλοκαίρι περιλάμβανε την κορύφωση (όχι του Θείου Δράματος 😆) της έντασης με αποτέλεσμα την κατάρρευση που ήρθε πολύ φυσιολογικά...  Τώρα που βρίσκομαι σε ένα καλό σημείο όσον αφορά την διαχείριση των καταστάσεων και των συναισθημάτων μου, προσπαθώ να αξιολογήσω προς όφελός μου όλη αυτή την περίοδο... Παρόλες τις δυσκολίες έχω καταφέρει να έχω μια οικογένεια που αγαπώ και με αγαπά και που στάθηκε όρθια και στην θέση της παρ' όλα τα δύσκολα... Κατάφερα μέσα στον πανικό ν...

Όπως έχω πει σε προηγούμενο post, είμαι 44 χρονών κι επί της ουσίας δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου... Ποιο είναι το σημείο που πρέπει όντως να πιέσω τον εαυτό μου για να πάω στο επόμενο level και που πρέπει να κάνω πίσω γιατί απλά έφτασα το όριο των αντοχών και των ικανοτήτων μου... Αυτή η "πάθηση" με έχει οδηγήσει στο να υπερεκτιμήσω πολλάκις τις δυνάμεις μου και να φάω τα μούτρα μου ξανά και ξανά και ξανά...  Η γυμναστική είναι ένα τομέας που πρέπει να ξεπεράσεις τα όριά σου, να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει από το comfort zone και να ξεπεράσει τα όρια που έχεις βάλει ο ίδιος τον εαυτό σου... Στην περίπτωση μου το ζήτημα γίνεται αυτομάτως πολύπλοκο για τους λόγους που προανέφερα... Στην περίπτωσή μου η έμφυτή τεμπελιά μου δεν βολέβει καθόλου και επιπλέον προσθέτει και τις τύψεις στο μείγμα... Ακριβώς επειδή είμαι τεμπέλης είμαι και ανυπόμονος, θέλω αποτελέσματα και τα θέλω τώρα και για αυτό ποτέ δεν έχω μέτρο... Ή που θα σαπίζω όλη μέρα ή που θα προσπαθώ να ανέβω τον Υμηττ...