Ψαροκόκαλο...

Η Ειρήνη Παπά άφησε σήμερα τον μάταιο τούτο κόσμο και κατά ένα τρόπο αυτός έγινε λίγο πιο φτωχός και λίγο πιο άσχημος... Αναδημοσιεύω ένα post μου από το μακρινό 2013 όταν αναπολούσα την μοναδική φορά που την είδα από κοντά και της μίλησα....  Καλό σου ταξίδι, κυρία Ειρήνη Παπά... Μια τυχαία συνάντηση στο ασανσέρ... Σεπτεμβρίου 02, 2013 Έχω να πάω στο Galaxy Bar του Hilton από το 2001, λίγο πριν κλείσει για την ανακαίνιση που έγινε για τους Ολυμπιακούς... Εκείνη την εποχή πήγαινα πολύ συχνά, αν και ήταν και τότε πανάκριβο, άλλες εποχές... Ένα βράδυ περιμένω το ασανσέρ μαζί με τον αδερφό μου στο lobby για να ανέβουμε πάνω... Μπαίνουμε, η πόρτα κλείνει και κάποιος προσπαθεί να την προλάβει και να μπει, είναι η Ειρήνη Παπά... Κομπλάρουμε και οι δύο... Αν και γυναίκα μεγάλης ηλικίας είναι πολύ εντυπωσιακή, στην κυριολεξία ακτινοβολεί... Ενώ οι δυο μας παραμένουμε σιωπηλοί αυτή προσέχει το κρικάκι που φοράει ο αδερφός μου ψηλά στο αυτί, απλώνει το χέρι της και το αγγίζει πιάνοντας του κο

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα...  Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance , κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις...  Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου...  Ευτυχώς για μένα, γνώρισα

Χθες το βράδυ, ολοκληρώνοντας την 4η σεζόν του καταπληκτικού  "Peaky Blinders"  σκεφτόμουν το πόσο πολύ έχει στοιχειώσει τον κόσμο του θεάματος η ερμηνεία του Marlon Brando στον "Νονό" που τόσα χρόνια μετά πολλοί ηθοποιοί αναπαράγουν είτε ολόκληρη είτε τμήματα της μανιέρας που δημιουργήθηκε το 1972 για να απεικονίσει τον Vito Corleone ... Χωρίς να είναι κακός στον ρόλο του αν το δεις συνολικά, είχε πλάκα να βλέπεις τον συμπαθέστατο Adrien Brody να μιμείται τη βραχνιασμένη φωνή του  Marlon Brando  /  Vito Corleone  για να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του Ιταλού μαφιόζου σε βαθμό πολλές φορές που έμοιαζε με σάτιρα... Θεωρείται safe να περπατάς την πεπατημένη αλλά μερικές φορές δεν είναι και τόσο, ειδικά όταν αυτός που έχει ανοίξει ένα δρόμο θεωρείται αξεπέραστος και εμβληματικός, μερικές φορές καλύτερα να δοκιμάζεις νέους δρόμους κι όπου σε βγάλει...

Το 2017 είναι το έτος του Μαύρου Πύργου αφού διάβασα όλα τα βιβλία της saga και φυσικά δεν γινόταν να μην δω την ταινία που κυκλοφόρησε φέτος... Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα έχοντας χαμηλές προσδοκίες διότι οι μεταφορές στο σινεμά ή την τηλεόραση των έργων του Stephen King δεν είναι συνήθως πολύ επιτυχημένες και κατά την άποψή μου είχα δίκιο...   Δεν ξέρω πως θα αντιμετώπιζα την ταινία αν δεν είχα διαβάσει τα βιβλία, πιστεύω ότι σίγουρα θα είχα διαφορετική άποψη αλλά τα έχω διαβάσει και αυτή η γνώση με κάνει να την θεωρώ αφόρητα αποσπασματική, γεμάτη πασαλείμματα και αλλοιώσεις της αυθεντικής ιστορίας... Για να είμαι δίκαιος, η ταινία δεν ισχυρίζεται ότι είναι πιστή αντιγραφή του πρώτου βιβλίου της σειράς, το λέει ρητά ότι είναι στηριγμένη στα βιβλία αλλά οι παραδοχές που κάνει βγάζουν το μάτι του Πιστού Αναγνώστη...  Κατ' αρχήν και χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση, δεν μπορεί να διαβάζεις σε 7 βιβλία για τα γαλάζια σαν πάγο μάτια του Ρόλαντ και για την ψηλόλιγνη φιγούρα

Χθες είχαμε την επέτειο του γάμου μας με την Μ., 9 χρόνια έγγαμου βίου, 9 πολύ όμορφα χρόνια, παρά τις δυσκολίες που περάσαμε κατά καιρούς... Κανονικά ένα αγαπημένο ζευγάρι όπως εμείς θα έπρεπε να περάσει το βράδυ με ένα ρομαντικό δείπνο, μόνο του, χωρίς κάτι ή κάποιον να του αποσπά την προσοχή, έλα όμως που χθες ήταν η πρεμιέρα του "Finding Dory" στην Ελλάδα και τα αγόρια το περιμένανε πως και πως όλο το καλοκαίρι... Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε να γιορτάζουμε την επέτειό μας σε ένα κατάμεστο από πιτσιρίκια θερινό σινεμά στη γειτονιά μας παρέα με τα αγόρια μας... Γιατί οι καιροί αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, οι προτεραιότητές μας αλλάζουν... :) Παρεμπιπτόντως, η ταινία εξαιρετική τόσο για τους μικρούς όσο και για τους μεγάλους, προτείνεται ανεπιφύλακτα...

Ήρθε η ώρα...

6 χρόνια είναι πολλά αλλά δυστυχώς τόσα είχα να πάω στο σινεμά... Για την ακρίβεια, έχω πάει στο σινεμα 2-3 φορές αλλά ήταν όλες μαζί με τον Σ. για να δούμε κάποιο παιδικό... Αυτή την φορά όμως, είδα μια ταινία που αρέσει σε μένα, μαζί με ένα φίλο και με μοναδική έννοια το αν θα μου φτάσει το pop corn... Τελικά δεν μου έφτασε αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου διότι δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα με ικανοποιούσε τόσο πολύ το "Mad Max: Fury Road" ... Καταπληκτική ταινία, άξιος συνεχιστής των τριών πρώτων που αναπαράγει πιστά, σαν μην έχουν περάσει τριάντα χρόνια, την μοναδική εκείνη ατμόσφαιρα και αισθητική της αποκτηνωμένης ανθρωπότητας του μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος των πρώτων ταινιών... Με ένα καταπληκτικό Tom Hardy που φτιάχνει έναν διαφορετικό Max Rockatansky από αυτόν του Mel Gibson , πιο... mad, κυριολεκτικά!!! Με μια εξαιρετική Charlize Theron , μια γυναίκα χαμαιλέοντα που αν και κουκλάρα πείθει απόλυτα στον ρόλο της μονόχειρης πολεμίστριας που προσπαθεί να

Βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 14/5 και θα την δω σίγουρα στο σινεμά και σε 3D... Σπάνια ανυπομονώ τόσο πολύ για μια ταινία...

Η είδηση του θανάτου του Robin Williams με ξάφνιασε και με στενοχώρησε πολύ... Ο αγαπημένος μου ηθοποιός των εφηβικών μου χρόνων και όχι μόνο, αυτοκτόνησε όπως λένε οι πρώτες ενδείξεις στο σπίτι του στην Καλιφόρνια στις 11 Αυγούστου... Ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να χαρίσει τόσο απλόχερα το γέλιο με το ταλέντο του δεν κατάφερε να το χαρίσει στον εαυτό του αφού υπέφερε από κατάθλιψη και είχε εισαχθεί εκούσια σε μονάδα απεξάρτησης στην Μινεσότα για να πολεμήσει το πρόβλημα του με το αλκοόλ στις αρχές του καλοκαιριού... Οι ταινίες του σημάδεψαν τα εφηβικά μου χρόνια και τις λατρεύω ακόμα και σήμερα... Το  "Dead Poets Society" είναι η πρώτη ταινία στην οποία έκλαψα στο σινεμά, η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι οι ιδέες και τα συναισθήματα μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων... Το "Good Morning Vietnam" που είδα αμέσως μετά σε βιντεοκασέτα ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον "βρώμικο πόλεμο" του Βιετνάμ, μέχρι τότε δεν ήξερα καν που έπεφτε... Το &quo

Η τελευταία φορά που πήγα στο σινεμά ήταν τον Σεπτέμβριο του 2009... Η Μ. ήταν έγκυος στον Σ., υπήρχε πανικός με τον SARS κι εμείς είδαμε κάποιο από τα Χάρυ Πότερ σε προβολή που ξεκίναγε στις 12 το μεσημέρι για να είμαστε σε όσο γινόταν πιο άδεια αίθουσα... Τα χρόνια πέρασαν, κάτι το ένα κάτι το άλλο και δεν ξαναπήγα σινεμά εγώ που κάποτε έβλεπα στο σινεμά 25 ταινίες τον χρόνο... Ξαναπήγα σήμερα το απόγευμα με τον Σ., ήταν η πρώτη φορά που πήγε ποτέ σινεμά στη ζωή του... Είδαμε το "Rio 2"   και περάσαμε πολύ ωραία... Φάγαμε όλα όσα δεν πρέπει αν τρώνε τόσο τα παιδάκια όσο και οι μεγάλοι, ξεχάσαμε το μπουφάν του στο μπαρ όταν πήγαμε να αγοράσουμε ποπ κορν και τρέχαμε να το βρούμε, συζητούσαμε καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και ακόμα και όταν ο Σ. βαρέθηκε λίγο όλα πήγαν καλά και είδαμε την ταινία με καλή διάθεση μέχρι το τέλος... Υ.Γ. Ωραίο και το ταινιάκι...

Στο δημοτικό στάδιο που πάω για τρέξιμο, όλοι όσοι τρέχουν, εμού συμπεριλαμβανομένου, τρέχουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού... Κανένας μα κανένας, είτε είναι αθλητές των τοπικών ομάδων είτε μεσήλικες που προσπαθούν να ρίξουν τα παχάκια, δεν "τολμάει", έστω για αλλαγή, να τρέξει στην αντίθετη κατεύθυνση, στην φορά των δεικτών του ρολογιού δηλαδή...  Η όλη φάση μου θυμίζει το "Midnight Express"  όπου ο ήρωας κλεισμένος στο ψυχιατρείο, περπατά αέναους κύκλους γύρω από μια κολόνα μαζί με τους υπόλοιπους τρόφιμους, πάντα ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού, ένδειξη της παραίτησης και της υποταγής στη ζωή μέσα στο ψυχιατρείο... Όταν ο ήρωας αποφασίζει να βγει από το τέλμα που έχει πέσει και να ζήσει ελεύθερος, περπατά ανάποδα τον κύκλο του γύρω από την κολόνα, στην φορά των δεικτών του ρολογιού, ταράζοντας τους υπόλοιπους τροφίμους και προκαλώντας γενική αναστάτωση... Δεν βγαίνουμε από τις τροχιές που μας

Τα ξημερώματα, γύρω στις 4:00, ξύπνησα για να ταΐσω τον μπέμπη... Το STAR έπαιζε την ταινία "Lorenzo's Oil" ... Η ταινία αφηγείται την ιστορία των Augusto και Michaella Odone οι οποίοι όταν ο γιος τους διαγιγνώσκεται με μια σπάνια ασθένεια που καταστρέφει το νευρικό σύστημα και οδηγεί στον θάνατο ( ALD ) ξεκινούν έναν υπεράνθρωπο αγώνα για την εξεύρεση θεραπείας που θα σώσει τη ζωή του παιδιού τους...  Η ιστορία τους είναι μια ιστορία αφάνταστου πόνου και αυτοθυσίας αλλά και ένας ύμνος στην αγάπη και τη ζωή... Οι προσπάθειες των Odone έπιασαν τόπο όταν κατάφεραν, ουσιαστικά μόνοι τους, να ανακαλύψουν μια θεραπεία βασισμένη στο ελαιόλαδο η οποία βοηθά στην ανάσχεση της ασθένειας και στην βελτίωση της ζωής των ασθενών... Για τα επιτεύγματά του και την προσπάθεια που κατέβαλλε στην ανακάλυψη της θεραπείας, απονεμήθηκε στον Augusto Odone ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο του Stirling...  Δυστυχώς, η θεραπεία που ανακάλυψαν δεν ήταν αρκετή για να θ

... έτσι έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία   "Οι θαλασσιές οι χάντρες" για να τον προειδοποιήσει ότι η Ζωή Λάσκαρη τον σέρνει από την μύτη... Εγώ μουστάκι δεν έχω αλλά όταν μου είπε ο Σ., ότι τα γένια μου (τα άφησα για πρώτη φορά στην ζωή μου) τον τσιμπάνε όταν τον φιλάω, εγώ τα ξύρισα και άφησα μόνο ένα μικρό στο πηγούνι... Ο Σ. με είδε, με έλεγξε αλλά μου είπε ότι και αυτό τον τσιμπάει... Έτσι, σήμερα πρωί-πρωί, το ξύρισα κι αυτό...

Η Μ. με πειράζει και μου λέει ότι μετά την εγχείριση της θυμίζω το δήμαρχο... :-)

Όσο αργές και στατικές ήταν οι ταινίες του τόσο απότομος και γρήγορος ήταν ο θάνατός του ...  Δεν τον γνωρίζω καλλιτεχνικά, έχω δει μόνο τον "Θίασο" , το είδος του σινεμά που υπηρέτησε δεν ήταν το καλύτερό μου...  Αυτό που θα μου λείψει είναι η ψωροπερηφάνια που ένιωθα όταν άκουγα και διάβαζα για την εκτίμηση που του είχαν στο εξωτερικό, για τον θαυμασμό του Κουροσάβα στο πρόσωπό του, για τον Χρυσό Φοίνικα, λες και λίγη λάμψη από αυτά τα επιτεύγματα την μοιραζόμουν κι εγώ... Αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι η πνευματική ερημιά στην οποία βουλιάζει ακόμα περισσότερο η χώρα, μετά τον θάνατό του...

Τις τελευταίες μέρες, με όλες αυτές τις καταιγιστικές εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο, γυρνάει στο μυαλό μου η τελευταία σκηνή από την υπέροχη ταινία "Underground" του Emir Kusturica ...

Ωραίος ηθοποιός και ωραίος άνθρωπος... Οι ρόλοι που ερμήνευε, ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά, βαθιά τραγικοί παρά το χιούμορ... Δεν θα ξεχάσω όταν πριν από καμιά 10αριά χρόνια είχε ένα ατύχημα σε μια σιδηδρομική διάβαση, το πρώτο πράγμα που είπε στους δημοσιογράφους ήταν ότι δεν φταίει ο οδηγός του τρένου αλλά ο ίδιος... Καλό ταξίδι, καλέ μου άνθρωπε...

Είδα πρόσφατα σε DVD την καλή ταινία animation "Βαλς με τον Μπασίρ (Waltz with Bashir)" που πραγματεύεται τις αναμνήσεις ενός Ισραηλινού βετεράνου της εισβολής στον Λίβανο την περίοδο των γεγονότων στην Σάμπρα και την Σατίλα ... Η ταινία είναι καλή και αξίζει να τη δει κανείς, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν κάποια τραγούδια που ακούγονται στην ταινία τα οποία, προφανώς, γράφτηκαν εκείνη την περίοδο και στόχο θα είχαν, ίσως, να ανυψώσουν το "φρόνημα" των Ισραηλιτών στρατιωτών.... Να μερικά από αυτά (η μετάφρασή τους είναι αυτή της μεταγλώττισης της ταινίας): I bombed Sidon today Αmid the clouds of smoke at dawn I almost went home in a coffin I bombed Sidon today I bombed Beirut today I bombed Beirut every day If i came close to death i couldn't say I bombed Beirut every day At the pull of a trigger We can send strangers straight to hell Sure, we kill some innocent along the way If i came close to death i couldn't say I bombed Bei

Έκατσα χθες βράδυ και είδα το "The Curious Case of Benjamin Button" ... Μα τον Θεό, τι ωραία ταινία!!! Τι ωραία ταινία!!! Την ευχαριστήθηκα τόσο πάρα πολύ, αν και είναι λίγο οξύμωρο σχήμα να χρησιμοποιώ την λέξη "ευχαριστήθηκα" για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ταινία... Με ξετίναξε στην κυριολεξία... Μάλλον έχω γίνει πολύ ευαίσθητος τώρα που η Μ. είναι με την κοιλιά τούρλα και ο μπέμπης έχει τρελαθεί στην κλωτσιά αλλά πραγματικά την τελευταία ώρα της ταινίας με όσα έγιναν μεταξύ του Μπέντζαμιν και της Νταίζυ και με το παιδί τους, πραγματικά έγινα ράκος... Τέλος πάντων, η ταινία είναι του David Fincher , ενός πολύ αγαπημένου μου σκηνοθέτη, ο οποίος φτιάχνει μια πολύ όμορφη ιστορία που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ της πραγματικότητας και του παραμυθιού, δημιουργώντας μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα... Ήθελα να την δω εδώ και αρκετό καιρό αλλά την "φοβόμουν" , με είχανε τρομάξει κάποια αρνητικά σχόλια που είχα ακούσει και διαβάσει τόσο για το

Το Σάββατο, είδα σε dvd το Gran Torino την τελευταία ταινία του Κλιντ Ίστγουντ... Σκασίλα σας βέβαια και "γιατί το κάνεις θέμα ρε μεγάλε" αλλά πραγματικά είχα χρόνια να δω ταινία που μου άρεσε τόσο πολύ... Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι εγγύηση, οι ταινίες του είναι καταπληκτικές αλλά αυτή η συγκεκριμένη με κράτησε στην τσίτα, με αμείωτο το ενδιαφέρον για όλο το 2-ωρο περίπου που διαρκεί... Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από ένα γεροπερίεργο, παράξενο, ρατσιστή, αγενή και βίαιο τύπο ο οποίος μένει χήρος και αποκομμένος από οικογένεια φίλους και γείτονες οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι Ασιάτες μετανάστες... Κάποια απροσδόκτητα γεγονότα τον φέρνουν σε επαφή με τους γείτονές του και παρακολουθούμε το σταδιακό δέσιμο του γεροπαράξενου Γουόλτ Κοβάλσκι με τον έφηβο γείτονά του Τάο, δέσιμο πολύ δυνατό όπως αποδεικνύεται από την δραματική κορύφωση της ταινίας... Ο Κλιντ Ίστγουντ δίνει ρεσιτάλ σαν Γουώλτ Κοβάλσκι, ενός Αμερικανού πολωνικής καταγωγής, συνταξιούχου εργάτη της Ford, πο