Ψαροκόκαλο...

"Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος" , είναι το μότο που ακούς σε πολλές εταιρείες αλλά αυτή δεν είναι η δική μου άποψη...  Αν βλέπεις τους εργαζόμενους, τα μέλη της ομάδας σου, σαν γρανάζια και παξιμάδια που σφίγγεις και ξεσφίγγεις πάνω στην μηχανή ίσως και να έχεις δίκιο, στη αγορά εργασίας η ζήτηση είναι πάντα μεγαλύτερη από την προσφορά... Αν όμως στοχεύεις στην καλύτερη δυνατή απόδοση, στην μεγιστοποίηση του κέρδους δεν μπορείς να θεωρείς τα μέλη της ομάδας ως αναλώσιμα, πρέπει να επενδύσεις πάνω στους ανθρώπους σου...  Αν σου φύγει ένα senior μέλος της ομάδας, σίγουρα μπορείς να βρεις ένα άλλο senior μέλος με παρόμοια εμπειρία στην αγορά εργασίας αλλά μέχρι να ενσωματωθεί στην ομάδα και να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης του προκατόχου του θα περάσει ένα χρονικό διάστημα που σημαίνει χαμένα λεφτά συγκριτικά με το αν δεν είχε αλλάξει η σύσταση της ομάδας... Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν είναι δεδομένο ότι τελικά θα ενσωματωθεί στην ομάδα η νέα προσθήκη, για χίλιους διαφορετικού...

Όχι ότι θα το ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να καταγραφεί, ακόμα και αν περάσανε δύο μέρες, ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε το UEFA Europa Conference League 2024, τον πρώτο ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό τίτλο που κατακτάει ποτέ ελληνική ομάδα... Θα ήθελα να καταγράψω το άγχος και την αγωνία εκείνων των 3 ημερών από το βράδυ της Κυριακής 26/5/2024 που ο Παναθηναϊκός κατακτάει την 7η κούπα της Euroleague της ιστορίας του, μέχρι την βραδιά του τελικού στις 29/5/2024 οπότε και κατακτήσαμε το τρόπαιο... Δεν θα αντεχόταν η καζούρα από τους αντιπάλους αυτό το καλοκαίρι αν χάναμε, θα πέφταμε στα ψυχοφάρμακα... Θα ήθελα να καταγράψω ότι μέσα στο άγχος και την αγωνία μου απευθύνθηκα ακόμα και στον Θεό για βοήθεια, εγώ ένας ενσυνείδητος άθρησκος, στην λογική "δεν χάνω τίποτα" και τώρα έχω μια υποχρέωση να εκπληρώσω... Θα ήθελα να έχω καταγράψει σε ηχητικό την κραυγή μου στο γκολ μέσα στην νύχτα και το βαθύ ξεφύσημα μου όταν το VAR το επικύρωσε, χρειάστηκα να βγω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα, ο Σπύρος μ...

Τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου έχω αρχίσει και πάλι να ασχολούμαι με τα αθλητικά και να παρακολουθώ την ομάδα μου τον Ολυμπιακό, κατά κύριο λόγο την ομάδα του μπάσκετ... Σίγουρα έχει παίξει ρόλο ότι και τα δυο μου αγόρια ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι το άθλημα που τους ενδιαφέρει, που τους αρέσει να βλέπουν, μου ζητάνε και τους πάω στο γήπεδο... Σήμερα ετοιμαζόμαστε να δούμε τον ημιτελικό με την Ρεάλ, έχω ήδη αγοράσει το Final Four Pass για την Euroleague TV, θα κάνουμε μπάρμπεκιου και θα έρθει ο αδελφός μου να το δούμε όλοι μαζί...  Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι... Δεν είδα ποτέ τα Final Four του 2012 και 2013 που κατακτήσαμε τον τίτλο back to back, τότε δεν ήξερα καν ότι συμμετείχαμε, όπως δεν ήξερα μέχρι χθες ότι συμμετείχαμε στο προηγούμενο Final Four του Βερολίνου το 2009 κι ότι χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό... Δεν είδα επίσης ποτέ τους χαμένους τελικούς του 2015 και του 2017, ούτε τον χαμένο ημιτελικό του Βελιγραδίου το 2022 με το buzzer beater του Mici...

Μία από τις περιορισμένες μου εμφανίσεις στο παλιό Καραΐσκάκη ήταν και το ματς με τον Απόλλων Αθηνών την σεζόν 1994-1995, η δεύτερη αγωνιστική ήταν νομίζω... Κάτι φίλοι έχουν εισιτήρια για την 7 και τελευταία στιγμή αποφασίζω να πάω κι εγώ... Φτάνοντας στο γήπεδο δεν βρίσκω εισιτήριο για την 7 στα εκδοτήρια και αποφασίζω να πάρω ένα εισιτήριο για την 14, το απέναντι πέταλο και στο ημίχρονο να δω μήπως καταφέρω να χωθώ στην 7 μαζί με τους άλλους... Μπαίνω στην θύρα και κάθομαι ψιλοχαμηλά κοντά στα λιγοστά πανό που υπήρχαν εκεί κρεμασμένα... Δίπλα μου κάθεται ένας παππούλης, ασπρομάλλης, κοντούλης, ευγενική φυσιογνωμία, μονάχος του κι αυτός όπως εγώ...  Το ματς ξεκινάει, οι φάσεις ξεκινάνε και το πρώτο γκολ μπαίνει μπροστά μας, Γιώτης Τσαλουχίδης με κεφαλιά, σήμα κατατεθέν... Πιάνουμε κουβέντα με τον παππού, μου μιλάει για το παρελθόν, εγώ 16 χρονών κι αυτός 70 φεύγα... Τον πείραζαν οι βωμολοχίες και τα επεισόδια, θυμόταν τον Γουλανδρή, πίσω στη δεκαετία του 70' να περνάει μπρο...