Ψαροκόκαλο...

Αύριο έχει γενέθλια ο Σπύρος μου, ο γιος μου ο μεγάλος, ο πρώτος, ο ξεχωριστός... Αύριο θα κλείσει τα 14 και θα μπει στα 15 με όλη τη ζωή μπροστά του...   Αύριο επίσης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη, από το έγκλημα στα Τέμπη , εκεί που πολλά άλλα παιδιά που είχαν κι αυτά όλη τη ζωή μπροστά τους δεν θα δουν άλλα γενέθλια...  Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν κι αυτά να είναι παιδιά μου, να είναι παιδιά όλων μας, αυτό που συνέβη στα Τέμπη θα μπορούσε να συμβεί στα δικά μας παιδιά και μπορεί να ξανασυμβεί όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, όσο δεν αλλάζει το σύστημα που παράγει αυτά τα εγκλήματα...  Είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τις ζωές και των δικών μας παιδιών;

Ο Σπύρος βρίσκεται στην Ρώμη από χθες το πρωί, στα πλαίσια ενός ταξιδιού με το σχολείο για ένα πανευρωπαϊκό, σχολικό συνέδριο... Είναι η πρώτη φορά που φεύγει από το σπίτι μόνος του για να ταξιδέψει και παρά τον ενθουσιασμό του για το ταξίδι σε μια χώρα που δεν έχει ξαναπάει είχε (και έχει) αρκετό άγχος ήδη του λείπουμε, οι γονείς του κι ο αδελφός του... Έχω κι εγώ άγχος, αν θα είναι ασφαλής, χαρούμενος, αν θα περάσει καλά αλλά σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη του φορά που είναι μόνος του, που πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του, έστω σε ένα πλαίσιο ασφαλές και προστατευμένος όπως είναι μια σχολική εκδρομή... Φαντάζομαι ότι το σκέφτονται λίγο πολύ όλοι οι πατεράδες που έχουν αγόρια ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να βοηθήσουν τα αγόρια τους να γίνουν άντρες, να ωριμάσουν... Πιστεύω πια ότι δεν πρέπει να κάνεις τίποτα απλά να δώσεις στο αγόρι την δυνατότητα να υπάρξει μόνος του, να ανοίξει τα φτερά του και να φροντίσει τον εαυτό του...

Δουλεύω από το σπίτι, καθισμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας με παντόφλα και βερμούδα... Προσπαθώ να φτιάξω ένα data source στο Power BI για το τμήμα του Procurement αλλά τα 12GB RAM του laptop μου δεν είναι αρκετά, έχει γονατίσει... Μεταξύ των Close and Apply των αλλαγών που κρατάνε αιώνια, φτιάχνω καφέ, τσεκάρω το Instagram ή κάνω push ups και σανίδα, προσπαθώ να αναπτύξω healthy habbits... (τρομάρα μου 😄 ) Η Μάρα είναι κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά μας, κόλλησε για δεύτερη φορά COVID19 και κάνει καραντίνα, κυκλοφοράει μέσα στο σπίτι όσο λιγότερο γίνεται και φοράει μάσκα... Οι υπόλοιποι τρεις του σπιτιού, εγώ και τα παιδιά, αν εξαιρέσεις ότι η εταιρεία μου είπε να μείνω στο σπίτι προληπτικά, business as usual... Ούτε πρωτόκολλα υπάρχουν πια, ούτε και ασχολείται κανείς, ο κορονοϊός τελείωσε, έτσι λένε... Η υπόθεση αναζήτηση νέας στέγης φαίνεται να έχει μπει στην τελική της ευθεία... Υπάρχει μια περίπτωση που δείχνει να προχωράει όπως πρέπει, είναι καλή περίπτωση αλλά δεν θέλω να πω τί

Ο Σπύρος είναι 12 χρονών και πλέον οι απορίες του είναι πολύ πιο σύνθετες... Είναι ένα παιδί που τις ώρες που τρώει στο tablet δεν τις ξοδεύει μόνο στα παιχνίδια και το YouTube, ψάχνει και διαβάζει πολλά πράγματα που τον ενδιαφέρουν... Τις προάλλες  περπατούσαμε οι δυο μας γυρνώντας από κάπου και με ρώτησε κάτι σχετικά με πολιτικά συστήματα, κομμουνισμό, καπιταλισμό, τέτοια πράγματα... Εγώ έχω μια συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη και κοσμοθεωρία αλλά θεωρώ ότι δεν έχει τόσο νόημα να "κατηχήσεις" το παιδί σου με αυτό που θεωρείς σωστό όσο το να το βοηθήσεις να ανακαλύψει μόνο του την αλήθεια μέσα από την καθημερινή σου πρακτική, να καταλάβει μόνο του γιατί πιστεύεις εσύ αυτό που πιστεύεις και να του δώσεις την δυνατότητα να σε κρίνει ή και να διαφωνήσει μαζί σου... Σε κάποια φάση η κουβέντα πήγε στο κατά πόσο πέτυχε ή δεν πέτυχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ή το κατά πόσο είναι επιτυχημένο πολιτικό σύστημα ο καπιταλισμός... Του είπα ότι για μένα οι θεωρίες είναι σημαντικές αλλά ακόμα

Αυτό το timeline ξεκινάει στις 7/2 και λήγει σήμερα... Πριν την 7/2 είχε προηγηθεί ο τριπλός εμβολιασμός ο δικός μου και την Μάρας ενώ τα παιδιά είχαν κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου... Τη Δευτέρα 7/2 , το απόγευμα μάθαμε από το Viber group της τάξης του Σπύρου ότι εντοπίστηκε κρούσμα συμμαθητή του... Αυτό αποτελεί ρουτίνα την φετινή χρονιά οπότε δεν προβληματιστήκαμε ιδιαίτερα, έτσι κι αλλιώς την επομένη έπρεπε να προσκομίσουν στο σχολείο αρνητικό self test, θα μαθαίναμε άμεσα τι συνέβαινε... Την Τρίτη 8/2 τα παιδιά κάνουν self test και βγαίνουν αμφότερα αρνητικά, οπότε πάνε κανονικά στο σχολείο, η Μάρα κι εγώ στο γραφείο, κάθε Τρίτη και Παρασκευή δουλεύω on-site, τις υπόλοιπες μέρες στο σπίτι... Την Τετάρτη 9/2 τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο, έχουμε προγραμματίσει την δεύτερη δόση του εμβολιασμού, όλα πάνε καλά... Την Πέμπτη 10/2 τα παιδιά πάλι δεν πάνε στο σχολείο... Για κανένα λόγο, απλά κάνανε κοπάνα... Το βράδυ βάζοντας τους για ύπνο παρατηρώ ότι ο Σπύρος έχει καταρροή αλλά

Σήμερα πρωί πρωί παραλάβαμε email από το Δημοτικό Σχολείο που πάνε και τα δυο μου παιδιά το οποίο μας ενημέρωνε ότι εμφανίστηκε κρούσμα στο ΣΤ2, το τμήμα του Σπύρου, και για αυτό τον λόγο μας ζητούσε να κρατήσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι...  Δεδομένου ότι την προηγούμενη εβδομάδα που υπήρχε κρούσμα στο ΣΤ1 δεν ζητήθηκε να κρατηθούν τα παιδιά στο σπίτι καθώς το πρωτόκολλο του Υπουργείου Παιδείας προβλέπει ότι ένα τμήμα κλείνει όταν αρρωσταίνουν οι μισοί μαθητές συν 1, θεωρήσαμε ότι πρέπει να νόσησε η δασκάλα... Η υπόθεσή μας επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη δασκάλα λίγο αργότερα...  Το κωμικοτραγικό είναι ότι τα πρωτόκολλα του Υπουργείου Παιδείας δεν προβλέπουν κάτι στην περίπτωση που νοσήσει ο δάσκαλος, η αναστολή λειτουργίας του τμήματος ήταν πρωτοβουλία της διεύθυνσης του σχολείου, πολύ λογική κατά την προσωπική μου άποψη αφού πιθανή συνδιδασκαλία θα προκαλέσει επιπλέον συνωστισμό στις ήδη υπεράριθμες τάξεις...  Για δεύτερη εβδομάδα στην σειρά διαταράσσεται η φυσιολογική λειτουργία του

Χθες το μεσημέρι όταν επέστρεψαν τα παιδιά μου από το σχολείο, μου είπε ο Σπύρος ότι στο άλλο τμήμα της ΣΤ' Δημοτικού βρέθηκε κρούσμα COVID-19 κι ότι όλα τα παιδιά και των δύο τάξεων θα πρέπει να κάνουν δύο rapid test μέσα στην εβδομάδα, ένα άμεσα κι ένα την Πέμπτη... Πήγα τον Σπύρο κατευθείαν για να κάνει το test, το οποίο βγήκε ευτυχώς αρνητικό... Ενημέρωσα την Μάρα και αυτή με την σειρά της ενημέρωσε άμεσα για το αποτέλεσμα τους υπόλοιπους γονείς στο Viber group της τάξης... Όσο περνούσαν οι ώρες μαθαίναμε τα αποτελέσματα των rapid tests και άλλων μαθητών και από τα δύο τμήματα της ΣΤ' Δημοτικού, κάποια παιδιά δυστυχώς θετικά, αλλά όχι όλων... Ειδικά από το άλλο τμήμα, το τμήμα του κρούσματος, μέχρι αργά το βράδυ μόνο 8 γονείς είχαν μπει στον κόπο να ενημερώσουν τους υπόλοιπους γονείς για τα αποτελέσματα των rapid tests που έκαναν (;;;) τα παιδιά τους... Το σχολείο δεν ανακοίνωσε το όνομα του παιδιού που ήταν το πρώτο κρούσμα και όσο και αν θα με καθησύχαζε περισσότερο να το

11 χρονών ρε κερατά, πώς πέρασαν τα χρόνια... Τι να σου πω και τι να σου ευχηθώ που δεν το έχω πει ήδη τόσα χρόνια... Αυτό που θα ευχηθώ φέτος δεν αφορά εσένα αλλά εμένα... Μακάρι να αξιωθώ να στέκομαι δίπλα σου και να σε στηρίζω και να σε καμαρώνω όπως σου αξίζει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα... Χρόνια σου πολλά Σπύρο μου!

Το τελευταίο μου κόλλημα είναι το TWD , έχω δει 8 σεζόν σε δυο εβδομάδες... Το τελευταίο επεισόδιο της 8ης σεζόν με συγκίνησε πολύ όχι γιατί συμβαίνει κάτι τόσο εξαιρετικά συγκινητικό (σειρά με ζόμπι βλέπω... ), αλλά γιατί χτύπησε μια δικιά μου ευαίσθητη χορδή...  Η κεντρική εικόνα που παίζει ξανά και ξανά είναι μια ανάμνηση του πρωταγωνιστή από τον γιο του όταν ήταν μικρός να κάνουνε βόλτα στην εξοχή πιασμένοι από το χέρι... Ο γιος του έχει πεθάνει και σε ένα γράμμα που του έχει αφήσει του λέει ότι εκείνες οι βόλτες με τον μπαμπά του τον έκαναν να νιώθει ότι ήταν ασφαλής, ότι του άνηκε ο κόσμος όλος... Οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τα παιδιά μου σε μικρότερη ηλικία περιλαμβάνουν είτε και τους τρεις μας είτε εγώ και ένας από αυτούς να περπατάμε και να κρατιόμαστε από το χέρι, να τους βοηθάω να κάνουν τα πρώτα βήματα, να τους βοηθάω να εξερευνήσουν τον κόσμο/την παραλία/τον κήπο, να περάσουν τον δρόμο... Η αίσθηση εκείνη που νιώθεις εκείνο το μικρό χεράκι μέσα στην χούφτα σου ήδη ή όταν

Αν και στο παρελθόν μπήκα πολλές φορές στο πειρασμό, και κάποιες υπέκυψα, στο να "πετροβολήσω" ένα κοινώς αποδεκτό βιβλίο, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να στοιχειοθετήσεις κάτι το οποίο οι άλλοι θα δυσκολευτούν πολύ να δούν και να καταλάβουν... Στην προκειμένη περιπτωση δεν θέλησα να "πετροβολήσω" κανένα βιβλιο... Η περίπτωση του Χάρι Πότερ δεν αφορά την κατηγορία των λογοτεχνικών έργων που θεωρούνται κλασσικά ή τοτέμ αλλά σίγουρα έχει αποκτήσει ένα πολύ σημαντικό status τόσο σαν λογοτεχνικό δείγμα όσο και σαν ένα σημαντικότατο στοιχείο της pop κουλτούρας... Σίγουρα όταν έγραψε το  "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος"  η J.K.Rowling  δεν περίμενε την επίδραση που θα είχε τόσο στη δική τους ζωή όσο και των άλλων ανθρώπων... Το  "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς με πρωταγονιστή τον μικρό μάγο και μια πρώτη επαφή με τον μαγικό κόσμο που έχτισε η   J.K.Rowling  γύρω από αυτόν... Ο Χάρι, ενα ορφανό

Σπύρος, 10 χρονών...  Τέτοια ώρα είχε γεννηθεί και η δική μας ζωή άλλαξε για πάντα... Τι να πω που δεν το έχω πει ήδη όλα αυτά τα χρόνια, δεν περιγράφεται το συναίσθημα, ο ανεμοστρόβιλος των συναισθημάτων που ένιωσα τότε και κάθε μέρα από τότε... Σ'αγαπώ πολύ αγόρι μου, χρόνια σου πολλά! 💓

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο...  Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη...  Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα...  Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζεις, σου έρχεται

Χθες το πρωί, για πρώτη φορά στα 41 μου χρόνια, έδωσα αίμα για κάλυψη αναγκών των συνανθρώπων μου... Αποφάσισα ότι πρέπει έμπρακτα να υποστηρίζω αυτά που στην θεωρία πρεσβεύω, να ξεπεράσω τις όποιες φοβίες μου και τις αναστολές μου ή ακόμα και την βαρεμάρα μου και να αποτελέσω ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά μου... Το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι πήγα να το μοιραστώ με τα αγόρια αφενός γιατί ένιωθα πολύ περήφανος και αφετέρου γιατί (εντελώς εγωιστικά το παραδέχομαι) θα ήθελα να νιώσουν και τα αγόρια μου περήφανα για τον μπαμπά τους και να πάρουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης για τον συνάνθρωπο... Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασαν με μεγάλο ενθουσιασμό όταν τους είπα τα νέα μου αφού εκείνη την ώρα τους αποσπούσε την προσοχή ο Alvin στο Nickelodeon...  Μου κακοφάνηκε λίγο, είναι αλήθεια, η Μάρα όμως μου είπε ότι τίποτε δεν πάει χαμένο με τα παιδιά, ότι όλα καταγράφονται και επεξεργάζονται σε δεύτερο και τρίτο χρόνο...

Ο Σπύρος είναι 9 χρονών και είναι ένα τυπικό παιδάκι της ηλικίας του... Δεν τον λες βιβλιοφάγο αλλά διαβάζει περισσότερο από τον μέσο όρο και σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ και η κοπέλα που τον παίρνει από το σχολείο εδώ και 3 χρόνια, η Κατερίνα, η οποία πάει και αυτόν και τον Θάνο κάθε εβδομάδα στην δημοτική βιβλιοθήκη...  Τελευταία, ο Σπυράκος ψάχνει να βρει πιο ενδιαφέροντα πράγματα γι' αυτόν να διαβάσει, τα καθαρά παιδικά αναγνώσματα του φαίνονται βαρετά... Στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μας, ανακάλυψε κάποια από τα παιδικά βιβλία μου που έφερα μαζί μου από το πατρικό μου, Πηνελόπη Δέλτα, Στρατή Μυριβήλη, και άλλα... Διάλεξε να διαβάσει τον "Αργοναύτη" και τον πήρε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθεί... Διάβαζε μια ώρα πριν κοιμηθεί και μου είπε σήμερα το πρωί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να το διαβάζει!  Χάρηκα πάρα πολύ, μου θύμισε την δική μου παιδική ηλικία όταν ο  "Αργοναύτης"  ήταν ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα και με έκανε να κολλήσω

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά... Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε: "O Θ. μου έσπασε το δόντι!"  Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν... Θόλωσα... Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλων

Ο μεγάλος γιος μου ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2012... Πήγε εκεί μέχρι και το προνήπιο, το 2015... Ο μικρός μου γιος ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2014, σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα... Δεν τον αφήσαμε να περάσει την μέρα εκεί, πήγαμε απλά να χαιρετήσουμε τις δασκάλες του για τελευταία φορά αφού ο Θ. τον Σεπτέμβρη ξεκινάει το νηπιαγωγείο... Και οι δυο γιοι μου πήγαν όλα τους τα χρόνια στον ίδιο παιδικό σταθμό, τον Α' Δημοτικό Βρεφονηπιακό Σταθμό Αγίας Παρασκευής στην οδό Βορρά ...  Σήμερα που αυτός ο κύκλος της ζωής των παιδιών μου και της δικής μας (εμένα και της Μ.) κλείνει, θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα 6 αυτά χρόνια εργάστηκαν στον σταθμό, που στήριξαν εμένα και την Μ. για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, που τα φρόντισαν, τα τάισαν, τους σκούπισαν το δάκρυ τους, τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα στην ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά...  Ευχαριστώ πολύ, από καρδιάς!

❤

Το Σάββατο το βράδυ, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, ο Σ. με ρώτησα πώς ένιωσα όταν γεννήθηκε... Του απάντησα ότι θα του δώσω κάτι να διαβάσει και του έδωσα να διαβάσει το post που είχα γράψει στα πρώτα του γενέθλια ... Το διάβασε στο κινητό μου και όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε μου είπε ότι είναι καλό αλλά το βλέμμα του και το χαμόγελό του μαρτυρούσαν ότι δεν το βρήκε απλά καλό (έτσι νομίζω τουλάχιστον)... Το blog αυτό από τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του σαν πρωταρχικό του σκοπό ύπαρξης είχε και έχει να είναι ένα παράθυρο μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ιδιοκτήτη του, κυρίως για τα παιδιά μου, για να έχουν αυτά και μια άλλη εικόνα του τι σκεφτόταν ή ένιωθε ο πατέρας τους που ίσως δεν κατάφερα να τους το εκφράσω ποτέ με λόγια... Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μου διαβάζει ένα δικό μου post και πόσο μάλλον ένα τόσο σημαντικό για μένα post που γράφτηκε πριν από τόσα χρόνια με κάνει πολύ ευτυχισμένο... 😊