Ψαροκόκαλο...

Όσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο πιο επώδυνη είναι η πτώση... Όσα περισσότερα έχεις, τόσο περισσότερο φοβάσαι μην τα χάσεις...  Αν είσαι υπεύθυνος για άλλους ανθρώπους σε ένα χώρο εργασίας πρέπει να συνδυάσεις τα παραπάνω με το ότι είναι ευθύνη σου να υπερασπίζεσαι πάντα το συμφέρον των ανθρώπων που έχεις από κάτω σου διότι αφενός για αυτό πληρώνεσαι παραπάνω από τους άλλους και αφετέρου, όσο καλύτερα είναι/νιώθουν οι άνθρωποι σου τόσο καλύτερη θα είναι η δουλειά τους και άρα θα επωφεληθείς εσύ μακροπρόθεσμα...  Ο καλός ηγέτης αντιλαμβάνεται αυτή την ισορροπία που πρέπει να κρατάει και κάνει ότι καλύτερο μπορεί, πολλές φορές με προσωπικό κόστος βραχυπρόθεσμα...  Ο κακός ηγέτης σκέφτεται μόνο αυτά που ο ίδιος έχει να χάσει και είναι καταδικασμένος στην αποτυχία μακροπρόθεσμα... εκτός και αν βρίσκεται σε ένα στρεβλό corporate περιβάλλον, όπως είναι αυτό πολλών ελληνικών εταιρειών, που η επιτυχία και η μακροημέρευση κρίνεται και από άλλους παράγοντες (προσωπικές σχέσεις, συναλλαγές κάτω από το

Εδώ, μωρέ, όλα καλά...   Κούραση πολύ, τρέξιμο, είμαστε 5 μέρες πριν από την μετακόμιση και γίνεται χάος... Πάντα υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, το σώμα έχει παραδώσει τα όπλα, ήμουν νιος και γέρασα... Η Μάρα λέει ότι ποτέ δεν ήμουν φτιαγμένος για μετακομίσεις και είναι αλήθεια, σιχαίνομαι την μετακόμιση, με αγχώνει αφάνταστα, όλο αυτό το χάος που την συνοδεύει έρχεται κόντρα με το μυαλό μου, με τον τρόπο που λειτουργεί με κουτάκια, τάξη και ασφάλεια, δεν την θέλω ρε παιδί μου...  Στην επόμενη δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, θα κλείσω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μερικές μέρες, θα προσλάβω και μια εταιρεία να μαζέψει τα πάντα, ακόμα και τα αλατοπίπερα και να τα πάει στο νέο σπίτι, θα πληρώσω αδρά για αυτό, δεν με νοιάζει... Όποιος διαβάζει αυτό το post να μου ευχηθεί κουράγιο και υπομονή, το Σάββατο (θεωρητικά) τα βάσανά μου τελειώνουν...

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π

Πέρυσι τέτοια εποχή είχε ξεκινήσει μια περίοδος που κόστισε πολύ και σε μένα και στην Μάρα... Μια σχέση φιλική είχε λήξει (δεν το ξέραμε ακόμα αυτό τότε) και όλος ο περίγυρος μας, εμμέσως πλην σαφώς έριχνε την ευθύνη σε εμένα/εμάς... Εγώ όμως ήμουν σίγουρος για όσα είχα πει και όσα είχα κάνει, υποστήριξα τις πράξεις μου και τα λεγόμενά μου μέχρι τέλους και περίμενα... Άκουσα πολλά από τον κοινωνικό μας περίγυρο, άλλα λιγότερα και άλλα περισσότερο καλοπροαίρετα αλλά η κύρια στάμπα που μου είχε κολλήσει  ήταν το "χαριτωμένος παράξενος" ... Εγώ όμως περίμενα, μπορεί σε άλλα θέματα να μην έχω υπομονή αλλά σε κάτι τέτοια η υπομονή μου είναι γαϊδουρινή Ένα χρόνο μετά, ο ένας μετά τον άλλο, οι "φίλοι" που με θεωρούσαν "χαριτωμένο παράξενο" , που με/μας έκαναν πέρα για να μην χαλάσουν την παρέα τους, που με παρότρυναν να μην είμαι υπερβολικός, να δώσω τόπο στην οργή, να τείνω χείρα συμβιβασμού, ένιωσαν στο πετσί τους αυτό που είχα νιώσει εγώ και για αυτό προκάλεσ

Δύσκολο να κοιτάς τον καθρέφτη...  Πολλές φορές βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που σε απογοητεύει, κάτι που δεν ταιριάζει με το αφήγημα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...  Πολλοί τον αποφεύγουν και κάνουν πως δεν τον κοιτάνε, υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει, προτιμούν την εικόνα του εαυτού τους μέσα στο κεφάλι τους κι όχι αυτή που βλέπουν τα μάτια τους...  Υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε ένα καθρέφτη ψηλά, τον κοιτάνε συχνά και τον δείχνουν και στους άλλους για να καθρεφτιστούν κι αυτοί... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς, οι περισσότεροι είναι οι εχθροί...  Λίγοι εκτιμούν το κοίταγμα στον καθρέφτη, οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτάνε το πορτρέτο τους που έχουν βάλει σε βάθρο...  Στο τέλος αναγκάζεσαι να πεις ένα "Δεν βαριέσαι" και πας παρακάτω...  

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου... Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται... Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική...  Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γί

- Θάνο,τι σούπερ δύναμη θα ήθελες να έχεις;  - Θα ήθελα να μπορώ να πηγαίνω όπου θέλω αμέσως και να μπορώ να κάνω να μην τελειώνουν ποτέ τα αναψυκτικά... (!)

Σκεφτόμαστε να αγοράσουμε σπίτι... Τα νοίκια έχουν γίνει απλησίαστα και βαρέθηκα να εξαρτώμαι από τις επιθυμίες και τις απόψεις ενός ανθρώπου που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου... Δεν έχουμε κεφάλαιο και το δάνειο μας θα είναι μεγάλο σε κάθε περίπτωση... Φοβάμαι... Ο χαρακτήρας μου μοιάζει περισσότερο γυναικείος παρά ανδρικός... Τις περισσότερες φορές μου αρέσει περισσότερο να συναναστρέφομαι τις γυναίκες της παρέας παρά τους άντρες... Κύριο ενδιαφέρον και ασχολία μου είναι τα παιδιά μου... Όταν τα είχα μωρά έλεγα χαριτολογώντας ότι το μόνο που δεν έκανα ήταν να τα θηλάσω, όχι ότι δεν το ήθελα αλλά γιατί τα βυζιά μου δεν κατεβάζανε γάλα...  Βαριέμαι φοβερά τις συναναστροφές του τύπου καφές/ποτό, ειδικά όταν είμαι μόνος μου χωρίς την Μάρα... Η ψιλοκουβέντα δεν είναι του στυλ μου και στο τέλος για να αντεπεξέλθω πίνω χωρίς αύριο... Εδώ και πολλούς μήνες δουλεύω από το σπίτι, κάτι που ονειρευόμουν χρόνια... Οφείλω να ομολογήσω ότι ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι εξαιρετικό, ειδικά με την έ

Τώρα που ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία , θυμάμαι ένα πρωινό γύρω στις 5 με 5:30 που τρεις εικοσάρηδες, τύφλα από το μεθύσι, κάθονται σε μια στάση λεωφορείου, λίγο πιο πάνω από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο, πριν πεζοδρομηθεί ακόμα η Αποστόλου Παύλου... Τραγουδάνε με πάθος τον "Τούρκο" , χτυπάνε παλαμάκια και γελάνε τρανταχτά, απόλυτα πεπεισμένοι ότι θα ζήσουν για πάντα, για πάντα φίλοι... Ένα λεωφορείο που έχει ξεκινήσει τα δρομολόγια του λίγα λεπτά νωρίτερα, σταματάει μπροστά στην στάση, ίσως ο οδηγός αγουροξυπνημένος να νόμισε ότι οι τρεις εικοσάρηδες του έκαναν νόημα για στάση... Η πόρτα ανοίγει, ο οδηγός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους συγκεκριμένους νεαρούς είναι να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, κουνάει το κεφάλι του κουρασμένα, κλείνει την πόρτα και το λεωφορείο ξεκινάει...

Πιο ταιριαστό δεν γίνεται!

(*) Το snapshot προέρχεται από αγγελία για θέση Business Intelligence Engineer σε πολύ γνωστή, πολυεθνική εταιρία πώλησης ηλεκτρικών ειδών... 

Ίσως είναι λίγο νωρίς για New Year's Resolutions, ίσως είναι και μάταια, τα περισσότερα New Year's Resolutions τα τελευταία χρόνια πήγαν άκλαφτα, το συγκεκριμένο όμως είναι just to the point, απόλυτα ρεαλιστικό κι επίκαιρο... Link 

Τον Αύγουστο κλείνω τα 40, είμαι ένας άνθρωπος σχετικά ήρεμος, δεν μπλέκω σε καυγάδες, έχω να παίξω ξύλο από το λύκειο... Παρ' όλα αυτά για κάποιο περίεργο λόγο πιάνω συχνά τον εαυτό μου να κάνει την εξής σκέψη όταν διασταυρώνομαι με άλλους άντρες στο δρόμο: "Τον έχω;" Τους μετράω αν θα μπορούσα να τους κερδίσω αν παίζαμε ξύλο, πόσες θα έδινα και πόσες θα έτρωγα... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό,  κι εμένα εντύπωση μου κάνει... Δεν έχω υπάρξει θύμα bullying ή ξυλοδαρμού και το παρουσιαστικό μου στην εφηβική μου ηλικία ενέπνεε τον σεβασμό αν όχι τον φόβο, εν ολίγοις δεν έχω απωθημένα... Παρ' όλα αυτά έχει πλάκα να σκέφτομαι το αποτέλεσμα πιθανών "μονομαχιών" μου... Έχω κατηγοριοποιήσει τους αντιπάλους με καθαρά θεωρητικά κριτήρια δικής μου λογικής... Οι νευρώδεις τύποι μου φαίνονται δυσκολότεροι αντίπαλοι από τους ογκώδεις, οι παχύσαρκοι μου φαίνονται pieces of cake, με μικρόσωμους δεν με φαντάζομαι ποτέ να μαλώνω... Χθες το απόγευμα είδα ένα

Για κάποιο λόγο μεταφυσικό που μόνο αυτό γνωρίζει, το widget ρολόι/καιρός στο τηλέφωνο μου επιμένει να δείχνει, χωρίς να το έχω επιλέξει εγώ, τον καιρό της Αίγινας... Σαν να προσπαθεί να με μεταφέρει στο happy place μου, να μου υπενθυμίσει ότι τα δύσκολα που περνάμε σαν οικογένεια θα τελειώσουν, ότι μπροστά μας υπάρχει ένα αύριο καλύτερο από το σήμερα, κάτι χαρούμενο να περιμένεις όπως περιμένεις με λαχτάρα τις καλοκαιρινές διακοπές... Αμήν...

Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες χωρίς κανένα τατουάζ όμως εδώ και λίγες μέρες έχει αρχίσει να γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω το πρώτο μου... Στις 18 Αυγούστου έχω τα γενέθλια μου και θα γίνω 40 χρονών, θα έχω φτάσει στο θεωρητικό μέσον της ζωής μου, σκέφτομαι λοιπόν ότι θα είναι ωραίος τρόπος να το γιορτάσω "χτυπώντας" τον αριθμό 40 πάνω μου... Το concept είναι ότι αν αξιωθώ να φτάσω τα 80 θα ήταν ωραίο να χτυπήσω άλλο ένα τατουάζ 40, δεδομένου βέβαια ότι θα με αφήσουν τα παιδιά μου και δεν θα θεωρήσουν ότι ο πατέρας τους ξεμωράθηκε τελείως... Από σήμερα μέχρι τον Αύγουστο βέβαια μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη...

Στις 19:18 δέχτηκα μια κλήση στον κινητό μου τηλέφωνο, χτύπησε μια φορά και μετά σταμάτησε... Όταν κοίταξα να δω ποιος με κάλεσε, είδα ένα άγνωστο τηλέφωνο με κωδικό κλήσης χώρας το 00351... Το Google με πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο κωδικός κλήσης της Πορτογαλίας και μια απλή αναζήτηση του αριθμού μου υπέδειξε ότι ο κάτοχος του είναι μια επιχείρηση που πουλάει μεταχειρισμένα αυτοκίνητα στην Alboufeira  κι έχεi και σελίδα στο Facebook... Η Πορτογαλία είναι πολύ αγαπημένη μου χώρα και πάντα θυμάμαι με εξαιρετική αγάπη και γλύκα τις τρεις μέρες όλες κι όλες που πέρασα εκεί... Θα ήθελα να πω στον παρά λίγο Πορτογάλο συνομιλητή μου ένα "boa noite" και να του πω επίσης ότι επειδή είμαι σε φάση έρευνας αγοράς για καινούργιο αυτοκίνητο να με ξαναπάρει... :)

Τώρα που οι διακοπές τελείωσαν, τα σχολεία σιγά σιγά ανοίγουν και η καθημερινότητα γίνεται ξανά απαιτητική αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω, να κατεβάσω ταχύτητα, να πάω όπου με πάει το κύμα... Το ασταμάτητο άγχος, η ένταση που ποτέ δεν αποκλιμακώνεται, το κυνήγι του περισσότερου δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένα μέρη, σκιερά και χλοερά... Καλά τα φράγκα κι οι δουλειές αλλά τα σημαντικά είναι άλλα... Κυνήγησα πολύ τα φράγκα, την εξέλιξη, την προσωπική επιβράβευση και επιβεβαίωση τα τελευταία τρία χρόνια και ευτυχώς για μένα πέτυχα πολλά αυτό το διάστημα, τώρα όμως νιώθω ότι θέλω να ηρεμήσω λίγο, να πατήσω λίγο φρένο... Ο έντονος ρυθμός έχει αρχίσει να με εξαντλεί, τα λεφτά μου είναι ok, τις αυτοεπιβεβαιώσεις μου τις πήρα, δεν έχω να αποδείξω κάτι ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν άλλο... Τώρα, όσα έρθουν κι όσα πάνε, άλλωστε αν πασχίζεις πάρα πολύ για κάτι στο τέλος το γκαντεμιάζεις, ίσως μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων να οδηγήσει σε ακόμα καλύτερα α

...και ενέργεια και αναμνήσεις και εμπειρίες και συναισθήματα και πολλά άλλα... Με άλλα λόγια είναι πολύτιμος και δεν αξίζει να σπαταλιέται σε ανθρώπους ή καταστάσεις που δεν τον διαχειρίζονται με σεβασμό, δεν του δίνουν νόημα και περιεχόμενο... Κάθε στιγμή που σπαταλιέται σε αδιέξοδα και τετριμμένες κοινωνικότητες είναι μια απώλεια για τον εαυτό σου και τους οικείους σου, αυτούς που πραγματικά αγαπάς, χρειάζεσαι και σε χρειάζονται, δεν αξίζει καμιά να πηγαίνει χαμένη... Οι ομφάλιοι λώροι είναι για να κόβονται...

Το πρώτο μας αυτοκίνητο ήταν ένα Yugo 45... Ο πατέρας μου το αγόρασε το 1986, άσπρο, 640.000 δραχμές... Δεν το ήθελε άσπρο αλλά ήταν το μόνο ετοιμοπαράδοτο και αν περίμενε να έρθει άλλο θα έπρεπε να πληρώσει γύρω στις 800.000 δραχμές γιατί κάτι άλλαζε στην φορολογία αν θυμάμαι καλά... Ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι που είχαμε αυτοκίνητο... Μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε εκδρομές, να πηγαίνουμε στην θάλασσα, να πηγαίνουμε όπου θέλαμε, όποτε θέλαμε... Μέχρι τότε για να πάμε στην νονά μου που έμενε στον Διόνυσο έπρεπε να ξεκινήσουμε με τα πόδια από τον Ταύρο και να πάμε με τα πόδια στον ηλεκτρικό είτε στην Καλλιθέα, είτε στα Πετράλωνα (δεν είχε φτιαχτεί τότε ο σταθμός του Ταύρου), να πάρουμε το τρένο μέχρι την Κηφισιά και από εκεί, αν δεν ερχόταν η νονά μου να μας πάρει, παίρναμε ταξί για τον Διόνυσο... Τώρα με τον Yugo  όλα αυτά ήταν υπόθεση μισής ωρίτσας, 27 χιλιόμετρα μέσω εθνικής οδού...  Ο Yugoς ήταν το καμάρι μας κι η ευχαρίστησή μας... Εγώ καθόμουν στην μέση, μεταξύ τω

Από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή το μεσημέρι, το χαλουμόσπιτο λειτουργεί σε mode μονογονεϊκής οικογένειας αφού η μαμά λείπει από το σπίτι για δουλειές, βρίσκεται ήδη στην Κρήτη... Εγώ και τα αγόρια είμαστε μόνοι μας και θα τα περάσουμε στα σίγουρα μια χαρά... Το πρωινό ξύπνημα κύλησε εύκολα, τα παιδιά ήταν συνεργάσιμα και ευδιάθετα μου είπαν βέβαια και οι δύο ότι τους λείπει η μαμά... Δεν ξέρω κατά πόσον το σπίτι θα γίνει αχούρι μέχρι να επιστρέψει η Μ. ,σε γενικές γραμμές είμαστε τακτικοί και οι τρεις μας ... Θα προσπαθήσω να βάλω και πλυντήριο αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα... ☺