Ψαροκόκαλο...

"Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος" , είναι το μότο που ακούς σε πολλές εταιρείες αλλά αυτή δεν είναι η δική μου άποψη...  Αν βλέπεις τους εργαζόμενους, τα μέλη της ομάδας σου, σαν γρανάζια και παξιμάδια που σφίγγεις και ξεσφίγγεις πάνω στην μηχανή ίσως και να έχεις δίκιο, στη αγορά εργασίας η ζήτηση είναι πάντα μεγαλύτερη από την προσφορά... Αν όμως στοχεύεις στην καλύτερη δυνατή απόδοση, στην μεγιστοποίηση του κέρδους δεν μπορείς να θεωρείς τα μέλη της ομάδας ως αναλώσιμα, πρέπει να επενδύσεις πάνω στους ανθρώπους σου...  Αν σου φύγει ένα senior μέλος της ομάδας, σίγουρα μπορείς να βρεις ένα άλλο senior μέλος με παρόμοια εμπειρία στην αγορά εργασίας αλλά μέχρι να ενσωματωθεί στην ομάδα και να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης του προκατόχου του θα περάσει ένα χρονικό διάστημα που σημαίνει χαμένα λεφτά συγκριτικά με το αν δεν είχε αλλάξει η σύσταση της ομάδας... Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν είναι δεδομένο ότι τελικά θα ενσωματωθεί στην ομάδα η νέα προσθήκη, για χίλιους διαφορετικού...

Με τον θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου κλείνει ένας κύκλος παραγόντων που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, που συνέδεσαν το όνομα τους με μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, που συνδύασαν τον επαγγελματισμό με μια ρομαντική αγάπη προς την ομάδα τους που κάποιες φορές μπορεί να ξέφευγε αλλά και πάλι αν ήσουν τίμιος με τον εαυτό σου δεν του κράταγες κακία ακόμα και αν ήσουν "αλλόθρησκος"....  Τώρα πια ξεμείναμε με παράγοντες, όλων των χρωμάτων , πολύ μικρούς σαν ανθρώπους, που δεν μπορούν να κάτσουν καν οι μεν απέναντι από τους δε στο ίδιο τραπέζι, που καταστρέφουν το μπάσκετ που τους έθρεψε διαλύοντας το ελληνικό πρωτάθλημα, που ζουν μέσα από τα stories του Instagram και τις ανακοινώσεις...  Αλίμονο... Καλό ταξίδι, Θανάση Γιαννακόπουλε... Υ.Γ.  Ένα ωραίο αντίο στον "τυφώνα"...