Ψαροκόκαλο...

Επιστροφή στην καθημερινότητα, με λίγο ύπνο, ακόμα λιγότερη ξεκούραση και όλους να με ρωτάνε γιατί γύρισα, μεταξύ σοβαρού και αστείου... Είναι που η Ολλανδία φαντάζει και είναι σε αρκετά πράγματα, ιδανική στο μυαλό πολλών, είναι που η Ελλάδα είναι μια χώρα πρωταπριλιάτικο αστείο όλο τον χρόνο... Η Μ. πλέον μου το λέει ανοιχτά ότι θα ήθελε να φύγουμε να πάμε να ζήσουμε στην Ουτρέχτη, εγώ δεν θέλω ακόμα να σκεφτώ κάτι τέτοιο... Παρά τις δυσκολίες που πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο που περνάει, έχουμε ένα καλό επίπεδο ζωής, το να ξαναστήσουμε μια ζωή από το 0 σε μια ξένη χώρα μου φαίνεται πολύ δύσκολο, την στιγμή που υπάρχουν και παιδιά στην εξίσωση και ο πόνος του αποχωρισμού από τους δικούς μας ανθρώπους, τόσο για εμάς όσο και για αυτούς, μου φαίνεται αχρείαστος από την στιγμή που ευτυχώς κανένα μαχαίρι δεν μας έχει μπει στον λαιμό... Η απάντηση φυσικά στο αν είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπει κάποιο μαχαίρι στον λαιμό μου στο μέλλον είναι όχι, τίποτα δεν είναι σίγουρο αλλά δεν μπορώ να ζω

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από αυτές τις χώρες ξεχύθηκαν στη Δυτική Ευρώπη για να βρουν μια καλύτερη τύχη... Δεν ήταν κυνηγημένοι από τις βόμβες, έψαχναν ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους... Έκαναν ότι δουλειά βρήκαν, αυτές που δεν ήθελαν ή σνόμπαραν οι Δυτικοί, οι γυναίκες τους έγιναν καθαρίστριες και καμπαρετζούδες, κυνηγήθηκαν από νεοναζί και υπερεθνικιστές πολιτικούς... Σήμερα κάποιες από τις χώρες αυτές που τροφοδότησαν τις μεταναστευτικές ροές των ανατολικοευρωπαίων στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι χώρες του Βίσενγκραντ (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία), καθοδηγούμενες από μια απάνθρωπη, ευθυνόφοβη και εθνικιστική πολιτική κλείνουν τα σύνορά τους στους πρόσφυγες, αρνούνται να δώσουν χείρα βοηθείας, κατηγορούν την Ελλάδα που δεν θέλει να επωμιστεί μονάχη την φροντίδα των δυστυχισμένων... Μοιάζουν να μην διδάχτηκαν τίποτα από τη δική τους εμπειρία

Το τέλος του χρόνου πλησιάζει και θα εμφανιστούν πολλές λίστες με τα καλύτερα βιβλία, τις καλύτερες ταινίες, τις καλύτερες φωτογραφίες... Για μένα η φωτογραφία της χρονιάς είναι αυτή με τις γιαγιάδες από την Συκαμιά Λέσβου που φροντίζουν το μωρό προσφυγάκι που έχει αποβιβαστεί στην ακτή... Σίγουρα μέσα σε αυτή τη χρονιά τραβήχτηκαν πολλές φωτογραφίες, ίσως πιο σημαντικές, ίσως πιο όμορφες απλά αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι αυτή που με γέμισε αισιοδοξία ότι ο κόσμος γύρω μας δεν είναι τόσο κακός, ότι υπάρχει αγάπη και συμπόνοια και αλληλεγγύη εκεί έξω... Η ιστορία της φωτογραφίας, εδώ ...

Θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου...  Οι δικοί μου γιοι έχουν ηλικία 5,5 και 2,5, περίπου τόσο ήταν κι αυτοί... Η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν ξαπλωμένου στην παραλία , μπρούμυτα σαν να κοιμάται, με αρρώστησε...  Χαίρομαι για την αντίδρασή μου γιατί πάει να πει ότι η καθημερινότητα δεν μου έχει πάρει όλη την ανθρωπιά και την ευαισθησία μου... Σκέφτομαι διάφορα....  Ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για την ανθρωπότητα να συνεχίσει να υπάρχει όσο επιτρέπουμε να πνίγονται παιδιά στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο...  Ότι μισώ τον Θεό όλο και περισσότερο, για το αίμα που χύνεται στο όνομά του, για τις διαχωριστικές γραμμές που υψώνονται στο όνομά του, για το ότι αν υπάρχει, επιτρέπει να γίνονται όλα αυτά... Τι σημασία έχει ο πολιτισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογία όταν ακόμα εν έτει 2015 υπάρχουν ακόμα παιδιά που τα ξεβράζει η θάλασσα νεκρά, στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο; Ντροπή στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, σε κάθε ένα από εμάς...

Σωφρονισμός κρατουμένων made in Greece ,  ρατσιστικές επιθέσεις ,  δολοφονίες μεταναστών ,  δολοφονίες ημεδαπών ,  πνιγμένοι μετανάστες ,  μια κυβέρνηση που κάνει ψιλοκουβέντα με τους φασίστες ,  κέντρα κράτησης μεταναστών/στρατόπεδα συγκέντρωσης ,  ανεργία ,  καταστολή και κρατική βία ,  ανύπαρκτη δημόσια υγεία ,  παιδιά που πεινάνε ,  άνθρωποι χωρίς θέρμανση που πεθαίνουν από μαγκάλια ,  άστεγοι που πεθαίνουν από το κρύο  ,  κτλ... Live your myth in Greece...

Δικαστική δικαίωση για την Κωνσταντίνα Κούνεβα Ευθύνες για τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα τον Δεκέμβριο του 2008 καταλόγισε στην εργοδότρια εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά. Με απόφασή του την Παρασκευή το δικαστήριο επιδίκασε στην εταιρεία το ποσό των 250.000 ευρώ, εκ των οποίων τις 80.000 ευρώ καλείται να καταβάλλει άμεσα. Στο σκεπτικό της απόφασης σημειώνεται μεταξύ άλλων ότι η ΟΙΚΟΜΕΤ (εργολάβος εταιρεία καθαρισμού των σταθμών του ΗΣΑΠ) φέρει ευθύνη για τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι που δέχθηκε η Κ. Κούνεβα στις 22 Δεκεμβρίου του 2008. Η επίθεση αναγνωρίζεται ως "εργατικό ατύχημα", καθώς έγινε αμέσως μετά την αποχώρηση της Κούνεβα από την εργασία της και ενώ η εταιρεία είχε αρνηθεί την αλλαγή βάρδιας που ζητούσε η εργαζόμενη, έχοντας επισημάνει στους προϊσταμένους της τις διαδοχικές απειλές που δεχόταν για τη ζωή της λόγω της συνδικαλιστικής της δράσης. Η δίκη για την υπόθεση ξεκίνησε στις 5 Φε

Περί τις 18:00, το απόγευμα της Τετάρτης 17/4, εργάτεςσε κτήματα στη Μανωλάδα Ηλείας μεταφέρθηκαντραυματισμένοι σε νοσοκομεία της περιοχής, μετά απόεν ψυχρώ πυροβολισμούς που δέχθηκαν μετά από διαξιφισμό με τρείς επιστάτες-μπράβους των εργοδοτών τους, όταν ζήτησαν να πληρωθούν δεδουλευμένα πολλών μηνών!!! Διακόσιοι περίπου, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, Μπαγκλαντεζανοί και άλλοι εργάτες στα χωράφια, με αφορμή την καθυστέρηση της καταβολής των δεδουλευμένων τους, απαντήθηκαν με πυροβολισμούς από τη μεριά δύο εκ των τριών επιστατών των εργοδοτών τους. Ακολούθησε πανικός καθώς από τους εκατοντάδες πυροβολισμούς των δύο επιστατών της εργοδοσίας33 εργάτες έπεσαν αιμόφυρτοι κάτω ενώ οι υπόλοιποι άρχισαν να τρέχουν προς τα χωράφια για να σωθούν από την δολοφονική απόπειρα. Οι σφαίρες , σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες,τούς βρήκαν στο κεφάλι, στα μάτια, στο λαιμό, στο στήθος, σε πολλά ζωτικά όργανα. Μάλιστα, ένας εκ των δραστών, σύμφωνα με πληροφορίες από κατοίκους της περιοχ

Ο καλύτερος φίλος του γιου μου στον παιδικό σταθμό είναι ο Άμπι και είναι από την  Ιορδανία... Στα μυαλά των παιδιών σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν έθνη, θρησκείες ή πολιτικές ιδεολογίες... Αυτές είναι διαχωριστικές γραμμές που δημιουργούνται αργότερα, κάποιοι μεγάλοι τις διδάσκουν και μαθαίνουν τα παιδιά να ζουν με αυτές... Η κατάσταση με τους φασίστες έχει εκτροχιαστεί...  Όταν δεν φωτογραφίζονται με τους "φίλους" τους μέσα στη Βουλή , ιδρύουν φιλανθρωπικές οργανώσεις - ρατσιστικές καρικατούρες , σκοτώνουν , τραμπουκίζουν ... Σκέφτομαι πολλές φορές πως μπορεί να μην είναι μακρυά η μέρα εκείνη που θα βρεθούν έξω από τον παιδικό σταθμό που πάει ο γιος μου και θα ζητήσουν να φύγουν τα παιδιά των μεταναστών... Και μετά από αυτή  την ημέρα μπορεί να έρθει μια άλλη μέρα που θα έρθουν για τα παιδιά των άθεων, των αριστερών, για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν πληρούν το πρότυπο του Σπαρτιάτη οπλίτη...  Δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθουν αυτές οι μέρες... Το αυγό

Ο Θοδωρής είναι ένα σοκολατένιο, στρουμπουλό αγοράκι από την Νιγηρία που χθες το απόγευμα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ , στο πάρκο Γουδή, όλοι ήθελαν να το πάρουν αγκαλιά και να βγουν φωτογραφία μαζί του... Πήγαμε οι τρεις μας κατά τις 7, ο ήλιος ακόμα έκαιγε, ο αδερφός μου ήταν εκεί από τις 5:30 για το στήσιμο... Ο κόσμος ήταν λίγος στην αρχή αλλά όσο έπεφτε η νύχτα, πλήθαινε και στις 10:00 που φύγαμε εμείς για να πάμε να βάλουμε τον Σ. για ύπνο, υπήρχαν παντού ουρές από τα μπαρ και τα φαγάδικα, μέχρι την είσοδο και τις τουαλέτες... Πολλοί άνθρωποι, πολλά χρώματα, πολλές γεύσεις (ωραιότατες γεύσεις!!!), πολλές γλώσσες, μουσική, θέατρο, ωραίο σουλάτσο μέσα στον κόσμο... Ο Σ. έπαιξε και έτρεξε (πάρα πολλά παιδάκια στο φεστιβάλ) μέχρι που ξεθεώθηκε... Δεν πιστεύω ότι λύνεται το πρόβλημα της μετανάστευσης όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα μόνο με φεστιβάλ, είναι όμως ένα θετικό βήμα... Είναι καλό να γνωρίζεις τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, να βλέπεις ότι δεν έχει κέρατα

Όπως και πέρυσι τέτοια εποχή, έτσι και φέτος βρίσκομαι σε mode κατεβασμένου διακόπτη... Δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, και η φετινή χρονιά ήταν extra ζόρικη και εγώ αυτό που χρειάζομαι είναι να αποδράσω από την καθημερινότητα και... χρόνο!!! Χρόνο με την Μ., με τον γιο μου, με τους φίλους μου, χρόνο με τον εαυτό μου, για τον εαυτό μου...  Ξυπνάω το πρωί, πάω στο γραφείο, δουλεύω, τρέχω να πληρώσω λογαριασμούς, super market, μανάβη, χασάπη αλλά το μυαλό μου ταξιδεύει... Ταξιδεύει στις διακοπές, στην θάλασσα, σε μέρη και τόπους όπου επιτέλους μπορώ να κοιμάμαι ικανοποιητικά...  Το έχω πάρει απόφαση να πάω κόντρα όσο μπορώ σε όλο αυτό που συμβαίνει σε όλη την χώρα, δεν θα αφήσω να με πάρει από κάτω, δόγμα του σοκ αυτοί, σταρχιδίνη εγώ, αν είναι να ψοφήσουμε ας ψοφήσουμε χαμογελαστοί... Το είχα δει το αγγούρι που ερχόταν οπότε είχα κάνει τις οικονομίες μου εδώ και καιρό... Η αλλαγή σπιτιού μου εξοικονόμησε λεφτά και τα τρελά ωράρια και Σαββατοκύριακα που δούλεψα μέχρι και τον Μάι

Το μήκος διαγωνίου μιας οθόνης κινητού τηλεφώνου ποικίλει από μία με μιάμιση ίντσα μέχρι και τις πέντε... Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να χωρέσουν εκεί μέσα μια ολόκληρη ζωή... Την παρακάτω ιστορία μου τη διηγήθηκε η Μ. εδώ και καιρό....  Ήταν μια μέρα στο μετρό, καθιστή στην τετράδα των καθισμάτων που είναι αντικριστά ανά δύο... Σε κάποιο σταθμό έρχεται και κάθεται διαγώνια απέναντί της ένας μετανάστης ο οποίος από την εξωτερική του εμφάνιση έμοιαζε να είναι από Πακιστάν ή Ινδία... Βγάζει το κινητό του και κοιτάει την οθόνη... Σε λίγο η Μ. παρατηρεί ότι ο μετανάστης δακρύζει, φαίνεται συγκινημένος... Στην επόμενη στάση η Μ. κατεβαίνει και όπως σηκώνεται με την άκρη του ματιού της βλέπει ότι αυτό που κοιτάζει ο μετανάστης και δακρύζει στην οθόνη του κινητού του είναι μια φωτογραφία μιας γυναίκας από Πακιστάν ή Ινδία, όπως κι αυτός... Η γυναίκα αυτή προφανώς ήταν η γυναίκα του, η αρραβωνιαστικιά του ή η αδερφή του που είχε μείνει πίσω... Η εικόνα αυτή είμαι σίγουρος ότι επαναλα