Ψαροκόκαλο...

Περνάω μια φάση ανασκόπησης και αναθεώρησης... Εξετάζω κάθε παράμετρο και κάθε πιθανότητα, τίποτα μέσα στο μυαλό μου δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο... Προσπαθώ να βρω ένα νέο τρόπο να ζω γιατί ο προηγούμενος απέτυχε, δεν είμαι χαρούμενος, το πρωί για να σηκωθώ από το κρεβάτι και το βράδυ για να κοιμηθώ καλά, χρειάζομαι βοήθεια.. Είμαι πολύ εριστικός σε κάποιες περιπτώσεις, κάνω το minimum των συμβιβασμών σε καταστάσεις και καθημερινότητα... Προφανώς ψάχνω τρόπο να εκτονώσω την εσωτερική μου πίεση μοιράζοντας ευθύνες και σίγουρα δεν είναι δίκαιο για κάποιους από αυτούς που ζούνε γύρω μου αλλά από την άλλη έχω σηκώσει πολύ βάρος στην πλάτη μου τόσα χρόνια για να μην το κάνω...  Δεν θέλω να είμαι στο σπίτι που μένω, δεν το θεωρώ "σπίτι μου", το θεωρώ κατάλυμα από το οποίο θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα περάσω άλλα Χριστούγεννα εδώ μέσα... Δυστυχώς στο "μέτωπο" τα πράγματα δεν πάνε καλά... Σπίτι που να μας αρέσει και να είναι εντός το

Μου αρέσει το φθινόπωρο αλλά με στεναχωρεί...  Συνήθως φθινόπωρο θα πάθω το μεγάλο ψυχολογικό breakdown μου, φθινόπωρο ήταν η τελευταία φορά που αναζήτησα τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή, φθινόπωρο είναι και τώρα που και πάλι νιώθω "under the weather"... Οδηγώντας χθες στο σπίτι από τη δουλειά κι ενώ αισθανόμουν πραγματικά στενοχωρημένος σκεφτόμουν γιατί μου συμβαίνει αυτό...  Κάθε φθινόπωρο διαδέχεται το καλοκαίρι και έρχεται με την φούρια του καλοκαιριού... Έχουν τελειώσει οι διακοπές, έχουν τελειώσει τα λεφτά και είμαι αναγκασμένος να ρίξω ρυθμούς... Τα οικονομικά μου παραδοσιακά έχουν τα μαύρα τους τα χάλια μέχρι τα Χριστούγεννα που θα πάρω το δώρο, οι οικονομικές απαιτήσεις του φθινοπώρου είναι πάντα μεγάλες κι εγώ ζορίζομαι, πόσο μάλλον φέτος που πρέπει να βρεθεί μια μακροπρόθεσμη λύση για το θέμα σπίτι, μένουμε στο νοίκι και μετά από 9 χρόνια πρέπει να πάρουμε την απόφαση να φύγουμε για διάφορους λόγους... Φοβάμαι πολύ το ρίσκο του δανείου διότι προϋποθέτει μια οικονομικ

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό...  Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι...  Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θ

Δεν φταίει ούτε ο ανάδρομος, ούτε ο γκαντέμης ο Κούλης, ούτε κάποια άλλη κακόβουλη συναστρία... Φταις εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο, που εθελοτυφλείς ότι θα το φέρεις στα μέτρα σου και θα το κερδίσεις... Δεν μπορείς να το κερδίσεις ποτέ αυτό το παιχνίδι, κι όσα λεφτά και να ξοδέψεις σε ψυχοθεραπευτές και φάρμακα, η κοτρόνα που σε πλακώνει στο στήθος και σου συνθλίβει το μυαλό δεν θα σηκωθεί ποτέ... Το ίδιο το παιχνίδι είναι το πρόβλημα, αυτό που προκαλεί τα ψυχολογικά σου, το απάλευτο stress, την οργή που ξεχειλίζει, την ντροπή... Όλα αυτά γιατί σε πείσανε ότι μόνο το παιχνίδι υπάρχει και τίποτα άλλο... - Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! - Φταίει ο Θεός που μας μισεί! - Φταίει το κεφάλι το κακό μας! - Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα. ... Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δε

Μετά το τρίτο Jack η πραγματικότητα αποκτά τις πραγματικές της διαστάσεις και η σκατίλα αναδύεται σαν από ανοιχτό βόθρο... Θυσιάζουμε την δημιουργικότητά μας, τα καλύτερα μας χρόνια στους βωμούς της καθημερινότητας, της επιβίωσης και των κούφιων εγωισμών που μας φύτεψαν πονηρά στο μυαλό... Παίζουμε ένα παιχνίδι που είναι από την αρχή χαμένο, ένα Matrix που παίζεται ξανά και ξανά, μέχρι τον θάνατό μας, με κρίσης ταυτότητας, καταθλίψεις και εκρήξεις γιατί όλα στο τέλος είναι μάταια και πάλι κυνηγάμε τις ουρές μας...   Δεν θα κερδίσεις ποτέ , δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν θα κερδίσεις το παιχνίδι τους γιατί το ξέρουν καλύτερα από σένα, θα καταλήξεις χοντρός, ψυχασθενής και μόνος γιατί αυτή είναι  τιμωρία αν αρνηθείς την λήθη, ο πόνος...  Είμαστε άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά;

Δεν είναι φρέσκο θέμα αλλά με απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, η (κακή) χρήση των smartphones και το πως αυτή ενισχύει την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων κι ενδεχομένως επηρεάζει αρνητικά σε καταστάσεις όπως το stress, η κατάθλιψη και άλλα... Τα παρακάτω δύο τραγούδια ασχολούνται με αυτό τον προβληματισμό και είναι αγαπημένα...  

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που πολεμάει το άγχος και την κατάθλιψη , συνειδητά, είναι ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του... Όχι ως προς τον τομέα της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού αλλά ως προς το ότι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις του...  Δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν μια συγκεκριμένη αντίδραση, μια έκρηξη οργής, μια κακή διάθεση είναι αποτέλεσμα μιας αντίδρασης του οργανισμού στις δυσκολίες, τις στενοχώριες, τις απογοητεύσεις που όλοι λίγο πολύ βιώνουν ή οφείλονται στην "πάθησή" του... Μπαίνει στη διαδικασία να ζυγίζει αίτια, αφορμές και αντιδράσεις, αν υπήρχε λογική ποσόστωση συναισθήματος στην αντίδραση ή αν η αδρεναλίνη έρευσε παραπάνω από το κανονικό...  Ακόμα δυσκολότερο να αποφανθεί για το τις πταίει είναι η περίοδος που για ακόμα μια φορά προσπαθεί να ελαττώσει και να κόψει τελικά την όποια φαρμακευτική αγωγή λαμβάνει, εφόσον έχει δώσει ο γιατρός το ok...  Γνωρίζει ότι η διαδικασία οφείλει να είναι αργή κ

Της είπες ότι πίνεις 3 με 4 ποτήρια κρασί κάθε βράδυ για να χαλαρώσεις κι αυτή σου είπε ότι πρέπει να το ελαττώσεις γιατί δεν κάνει καλό ούτε στην ψυχική υγεία ούτε και στην σωματική... Σε άκουσε και σου είπε ότι ίσως πρέπει να ξανακάνεις ψυχοθεραπεία αφού η αιτία της δυστυχίας σου είναι πάντα επαναλαμβανόμενη, ότι δεν είσαι αρκετά καλός... Αυτό που σε κυνηγάει πάντα είναι ότι η σχέση που είχες με τον πατέρα σου δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι, εσύ νόμιζες ότι αυτός σε απέρριπτε και κατά πως φαίνεται, ρίχνεις όλο το φταίξιμο στον εαυτό σου... Αυτό που σου στοιχειώνει την σκέψη όμως είναι να μην γίνει ο Σ. ότι ήσουν εσύ, να είναι σίγουρος για τον εαυτό του και να νιώθει ότι τον αγαπούν... Προσπαθείς υπερβολικά όμως και πρέπει να σταματήσεις διότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πληγώσεις ένα παιδί...  Αποφάσισες πάλι να κάνεις restart (ποιο είναι άραγε αυτό, έχεις χάσει το μέτρημα), να σταματήσεις να πίνεις πολύ, να το πάρεις αλλιώς και προσπαθείς να σκεφτείς όσο πιο

Πίνεις ένα ποτό παραπάνω γιατί θες να μουδιάσεις λίγο μέσα σου, να χαλαρώσεις από το πνίξιμο... Δεν θες να καταλήξεις να παίρνεις Xanax κάθε φορά που νιώθεις ένταση... Το αλκοόλ όμως επιβραδύνει και αδρανοποιεί την επήρεια των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων οπότε το πνίξιμο παραμένει... Οπότε εσύ πίνεις άλλο ένα ποτό γιατί δεν καταφέρνεις να πείσεις τον εαυτό σου να ηρεμήσει από μόνος του και να αφήσεις τα αντικαταθλιπτικά να κάνουν τη δουλειά τους... Αναρωτιέσαι αν τελικά θα έπρεπε να πάρεις εκείνο το Xanax και να συμβουλευτείς τη γιατρό σου... Όχι τίποτε άλλο, το αλκοόλ παχαίνει κιόλας...

Είναι αλήθεια ότι από το 2010 είχα πολλές ευκαιρίες και πολλούς λόγους να γράψω αυτό το post αλλά το ανέβαλλα διαρκώς και χρειάστηκε η προχθεσινή ψυχολογική και σωματική κατάρρευση μιας συναδέλφου και φίλης για να κάτσω στο laptop και να γράψω αυτές τις γραμμές... Να γράψω πάνω κάτω αυτά που είπα και στην ίδια όταν κουβεντιάζαμε προσπαθώντας να την ηρεμήσω...  Ότι δηλαδή δεν είναι ντροπή που την κατέβαλλε το άγχος και οι δυσκολίες της ζωής, ότι συμβαίνει σε πάρα πολλούς καθημερινά και χρειάζεται να ζητήσουν υποστήριξη, ψυχολογική κι ενδεχομένως φαρμακευτική...  Ότι  είναι normal να λυγίζεις, ότι μόνο οι πολύ δυνατοί ή οι αναίσθητοι παραμένουν αλώβητοι από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας...  Ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αφού δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, πρώτα από όλα, κι έπειτα για αυτούς που αγαπά...  Ότι όλα θα περάσουν, ότι μόνο ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι για όλα τα προβλή