Ψαροκόκαλο...

 

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις για την εμπειρία που βιώνεις εσύ ως τουρίστας ενώ χιλιάδες κόσμου χάνουν τις ζωές τους ή τις περιουσίες τους, την ψυχική τους γαλήνη... Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο, τα καράβια με τους πυρόπληκτους που εκκενώνονται μου θύμισαν κατευθείαν τους πρόσφυγες που καραβοπνίγονται χρόνια τώρα στις ακτές της Μεσογείου...  Να μιλήσω εγώ για τις διακοπές μας που τελείωσαν πρόωρα μετά από μια νύχτα τρόμου που βλέπαμε τις λάμψεις από τις φωτιές μέσα στην νύχτα κι ενώ εκκενώνονταν τα χωριά το ένα μετά το άλλο μέχρι που το πρωί ο άνεμος γύρισε από την άλλη και σώθηκε πρόσκαιρα το χωριό που ήμασταν εμείς...  Να μιλήσω για την φίλη και πρώην συνάδελφο που ζει στην Βαρυμπόμπη, στην αγωνία και τον τρόμο εδώ και 4-5 μέρες και είδε παράλληλα από την τηλεόραση το εξοχικό στις Ροβιές να καίγεται...  Για την άλλη πρώην συνάδελφο που είδα τις κόρες της Live στην τηλεόραση να εκκενώνονται με καΐκια από την Αγία Άννα, τα κορίτσια είναι ασφαλή τώρα στην Χαλκίδα...  Για τους αγαπ

Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...

(Συνέχεια από το 2ο μέρος)   Το πρωινό της Τρίτης ήταν και πάλι ηλιόλουστο, τίποτα δεν θύμιζε την κοσμοχαλασιά της προηγούμενης μέρας... Ξύπνησα με ένα άγχος να δω αν το αυτοκίνητο παίρνει μπρος καθώς υπήρχε πάντα ο κίνδυνος η μπαταρία να έχει "ξελιγωθεί" από το ταξίδι της χθεσινής ημέρας από τη Δημητσάνα στην Τρίπολη χωρίς καθόλου ηλεκτρικά και δυναμό... Ευτυχώς το αυτοκίνητο πήρε κατευθείαν εμπρός... Ήταν βέβαια μέσα στην υγρασία τα πάντα ενώ υπήρχε ακόμα νερό στο δάπεδο και γι΄αυτό άνοιξα όλες τις πόρτες και το πορτ μπαγκάζ για να εκμεταλλευτώ την λιακάδα και να στεγνώσει ότι γινόταν να στεγνώσει μέχρι να ξεκινήσουμε... Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν ήσυχη και χωρίς απρόοπτα... Τίποτα δεν μας ταλαιπώρησε, ευτυχώς, και τα παιδιά κάνανε χάζι που βλέπανε το νερό που πήγαινε κι ερχόταν κάτω από τα πόδια τους αναλόγως με την κλίση του αυτοκινήτου... Το μεσημέρι σταματήσαμε για φαγητό στον Σ.Ε.Α. Μεγάρων, τα αγόρια (κι όχι μόνο) θέλανε να φάνε Goodys... Φεύγοντας ο Σ. είχε π

(Συνέχεια από το 1ο μέρος) Το πρωινό της Δευτέρας του Πάσχα ήταν λαμπρό όπως και της προηγούμενης μέρας παρά το γεγονός ότι υπήρχε πρόγνωση για βροχή... Ένας ελαφρύς πονοκέφαλος μου θύμιζε το μεθύσι της προηγούμενης ημέρας και μου είχε "χαρίσει" μια ραθυμία αλλά ήμουν έτοιμος να απολαύσω την τελευταία μέρα της εκδρομής μας... Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε Δημητσάνα  ... Φτάνοντας στο χωριό επισκεφτήκαμε το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης  ... Η επίσκεψη μας ήταν εξαιρετική και συναρπαστική για όλους μας, τόσο τους μεγάλους όσο και τα παιδιά... Το Μουσείο προσφέρει μαι απόλυτα εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον και την παράδοση διαδραστική εμπειρία η οποία περιλαμβάνει εκθέματα, βιντεοπαρουσιάσεις και live επιδείξεις της μπαρουτοποιίας, της βυρσοδεψίας και της απόσταξης... Μοναδική παραφωνία, κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά ουσιαστικά ασήμαντη, είναι ότι η βιντεοπαρουσίαση σχετικά με την τέχνη της βυρσοδεψίας ήταν γυρισμένη στην Άμφισσα, πόλη επίσης με παράδοση στην β

Υπάρχουν περίοδοι που τα posts βγαίνουνε με το τσιγκέλι, η έμπνευση πάει περίπατο και όλα μοιάζουν βαρετά κι αδιάφορα για να εμφανιστούν στο blog... Υπάρχουν και κάποιες άλλες όμως που ένα και μόνο γεγονός φτάνει να γεμίσει σελίδες επί σελίδων με posts ποικίλα κι ενδιαφέροντα (τουλάχιστον για μένα)... Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Πάσχα του 2017 δεν θα ξεχαστεί εύκολα καθώς τα είχε όλα, καλή παρέα, διασκέδαση, γέλιο, εξερευνήσεις, γνωριμίες, περιπέτειες κι αναποδιές, ήταν γεμάτο ιστορίες που θα τις θυμηθώ και θα τις διηγηθώ πολλές φορές στο μέλλον... Η ιδέα έπεσε στο πάρτυ γενεθλίων του Σ., το Σάββατο 4/3... Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μας μια παρέα που συναντιέται συχνά τον τελευταίο καιρό, φιλενάδες της Μ. από τη δουλειά με τους άντρες τους και τα παιδιά τους οπότε και μας πρότεινε η Σ. να κάνουμε όλοι μαζί Πάσχα στο χωριό της, την "ηρωική"  Αλωνίσταινα , γενέτειρα της μητέρας του Κολοκοτρώνη, γεγονός για το οποίο είναι εξαιρετικά υπερήφανη η Σ. και σύσσωμη η Αλωνιστι

Πρώτη μέρα στο γραφείο σήμερα, η άδεια τελείωσε, και όπως αναμενόταν τα πράγματα είναι υποτονικά... Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε, όλοι μοιάζουν να θέλουν να παρατείνουν τις διακοπές τους λίγο ακόμα ή σκέφτονται αυτές που θα ξεκινήσουν σε λίγες μέρες... Επιστρέψαμε από το Πήλιο το Σάββατο το απόγευμα... Το βουνό μας έκανε "εύκολη" την αναχώρηση αφού ξυπνήσαμε με βροχή και κρύο, το θερμόμετρο έγραφε 15 βαθμούς, ενώ περνώντας από τα Χάνια, στην επιστροφή, έπεσε μέχρι τους 11... Οι διακοπές μας ήταν ωραίες, θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες για διάφορους λόγους, αλλά και αρκετά κουραστικές... Ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας που προσφέρει το Πήλιο απαιτεί πολύ οδήγηση σε δύσκολους για τον οδηγό δρόμους, οι παραλίες στην πλειοψηφία τους απαιτούν περπάτημα ή κατάβαση από μονοπάτια και την κατοχή και κουβάλημα εξοπλισμού θαλάσσης αφού στις περισσότερες δεν υπάρχουν ξαπλώστρες ή αν υπάρχουν είναι πολύ λίγες... Το τελευταίο είναι πολύ καλό κατά την άποψή μου αλλά σε συνδυασμό με τ

4 ημέρες απόδραση από την καθημερινότητα, χαλάρωση, θάλασσα, πισίνα και ξεκούραση... Όχι τόσο σωματική όσο ψυχολογική, ένα μικρό γέμισμα της μπαταρίας μέχρι τις μεγάλες διακοπές, τις αυγουστιάτικες... Πού αλλού εκτός από την Αίγινα;

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, εγώ κι η Μ., αφήσαμε τα παιδιά μας στους παππούδες τους και πήγαμε στην Αίγινα για να περάσουμε ένα διήμερο από τα παλιά... Πήγαμε στην παραλία, απλώσαμε τις πετσέτες μας και... αυτό ήταν! Δεν χρειαζόταν να βάλω καπελάκι κι αντηλιακό σε κανένα, να μαζέψω τα ρούχα του και να τρέξω να τον πάρω από το χέρι για να μην πνιγεί... Ένιωσα αμήχανα, έχω συνηθίσει τόσο πολύ την ζωή με τα παιδιά που ένιωσα περίεργα, ίσως και λίγο ένοχος που εγώ ήμουν στην θάλασσα και αυτοί όχι...  Η αλήθεια είναι ότι δεν με ζόρισε ιδιαίτερα αυτό το συναίσθημα, ούτε εμένα, ούτε την Μ. ... Κάτσαμε 6 ώρες στην παραλία, διαβάσαμε τα βιβλία μας με την ησυχία μας, κολυμπήσαμε, ξανακολυμπήσαμε, φάγαμε έναν ντάκο με δυο πηρούνια, μετά το βράδυ βγήκαμε για ούζα και μετά για ποτό, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε ότι ώρα θέλαμε εμείς, κάναμε ότι θέλαμε, όταν το θέλαμε εμείς... Δεν αλλάζω τα παιδιά μου με τίποτα αλλά απόλαυσα αληθινά αυτή την ανεμελιά από

Στο δρόμο της επιστροφής από το δεύτερο μέρος των φετινών διακοπών μας και ταξιδεύοντας στην Αθηνών-Πατρών, σκεφτόμουν ότι θα ήταν πρέπον στα διόδια κατά μήκος της "εθνικής οδού" όχι να πληρώνουμε εμείς οι οδηγοί αλλά να μας πληρώνουν, κάτι σαν μπόνους επιβράβευσης που φτάσαμε μέχρι εκεί... Επίσης σκεφτόμουν ότι η εικόνα του έργου είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπει να έχεις ελπίδες για γρήγορη ολοκλήρωση του μέσα σε λογικό χρονικό διάστημα και ότι πραγματικά είναι τρελοί οι Πατρινοί που τόσα χρόνια ανέχονται αυτή την κατάσταση και δεν έχουν καταλάβει νομαρχίες, δεν έχουν κλείσει λιμάνια και γέφυρες για να απαιτήσουν την άμεση περάτωση των έργων και την ασφαλή διέλευση σε αυτό το έγκλημα που κατ' ευφημισμό μόνο μπορεί να λέγεται εθνική οδός...

Στο καράβι της επιστροφής την Κυριακή το απόγευμα, μετά από μίνι διακοπές τριών ημερών στην Αίγινα, ρώτησα τον Σ. που του άρεσε περισσότερο φέτος, στον Πόρο ή στην Αίγινα...  "Στην Αίγινα" , μου απάντησε χωρίς να το σκεφτεί... Από μωρό πάει κάθε καλοκαίρι στην Αίγινα, στο ίδιο ξενοδοχείο, το νησί είναι το χωριό που δεν έχουμε...  Όταν είπαμε φέτος ότι θα φύγουμε για διακοπές ρώτησε πότε θα πάμε στην Αίγινα... Δεν γινόταν να μείνει το παιδί με τον καημό ότι φέτος δεν πήγαμε στο νησάκι μας αλλά ούτε κι εμείς...  Πήγαμε από την Παρασκευή και γυρίσαμε την Κυριακή το απόγευμα, ήταν ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετίσουμε αυτό το καλοκαίρι και να θυμηθούμε γιατί πρέπει να επιστρέψουμε και του χρόνου...

Post πρωινό αλλά παρ' όλα αυτά καθυστερημένο, έχουμε επιστρέψει από τον Πόρο πριν μια εβδομάδα... Ο λόγος είναι ότι αν και πλέον στην Αθήνα οι διακοπές συνεχίζονται για την οικογένεια Snowball αφού πάμε κάθε μέρα για μπάνιο, για βόλτες, για φαγητό, κώλο δεν βάζουμε κάτω... Οι φετινές μας διακοπές στον Πόρο μας φάνηκαν λίγες, επτά ημέρες, αλλά ήταν πολύ καλές... Έχω καταλήξει στο ότι είναι καλύτερο να φεύγεις από κάπου και να έχεις την αίσθηση ότι θα ήθελες κι άλλο παρά να φεύγεις με την σκέψη αμάν πότε να γυρίσω σπίτι μου... Μετά από τρία συνεχόμενα καλοκαίρια στην Αίγινα, όπου το τελευταίο δεν το λες κι ιδανικό, χρειαζόμουν/χρειαζόμασταν μια αλλαγή κι έτσι επιλέξαμε τον Πόρο, ένα νησί στο οποίοι εγώ δεν είχα ξαναπάει, η Μ. είχε ξαναπάει πριν παντρευτούμε και φαινόταν βολικό για τα σχέδια μιας οικογένειας με μικρά παιδιά...  Οφείλω να το πω εξ αρχής ότι ο Πόρος μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη... Ένα νησί προικισμένο με υπέροχη φυσική ομορφιά αλλ

4 και σήμερα, μετράω σαν τους φαντάρους μέχρι την ημέρα που θα πάρουν το χαρτί... Έχω καταστρώσει τα πλάνα μου, έχω βρει τα βιβλία που θα με συνοδέψουν στις διακοπές ( κλικ , κλικ ), έχω μοιράσει στα απογεύματα της εβδομάδας τις δουλειές που πρέπει να γίνουν έτσι ώστε να μην αγχωθούμε και τρέχουμε την τελευταία στιγμή, είναι όλα έτοιμα... Σήμερα θα μελετήσω και τη διαδρομή την οποία δεν έχω ξανακάνει και Σαββάτο πρωί φύγαμε...

Προχθές κλείσαμε τις διακοπές μας, θα πάμε μια βδομάδα στον Πόρο, κι έχω μπει σε καλοκαιρινό mood παρά το γεγονός ότι ο Θ. είναι λίγο αρρωστούλης και εξαιρετικά νευρικός και με αποσυντονίζει... Μου έρχονται φλασιές από διακοπές των περασμένων χρόνων με τον Σ. στην Αίγινα κι έχω αποφασίσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να διασώσω όλες αυτές τις αναμνήσεις και κάθε ευτράπελο (ή όχι) που συμβαίνει με τα παιδιά είναι αυτό εδώ το blog... Είναι το καλοκαίρι του 2012, η δεύτερη χρονιά που κάναμε διακοπές στην Αίγινα... Ο Σ. είναι 2,5 χρονών και έχουν έρθει να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί ο αδερφός της Μ., ο Χ., και η κοπέλα του η Κατερίνα... Είναι απόγευμα, η Μ. με τον Σ., τον Χ. και την Κατερίνα είναι στην πισίνα (στις Φυστικιές ) και περνάνε καλά, εγώ κοιμάμαι στο δωμάτιο... Ο Σ. με τον Χ. είναι μέσα στο νερό και παίζουν, οι κοπέλες κάθονται απ' έξω στις ξαπλώστρες... Κάνουνε πλάκα, ο Χ. παίρνει δήθεν μου αυταρχικό ύφος και διατάζει την Κατερίνα να του φέρει τον καφέ του που είναι στο

Δεν θα αποφύγω τα κλισέ και θα επιχειρήσω μια ανασκόπηση της χρονιάς που τελειώνει σε λίγες ώρες, όχι τόσο για όσους διαβάσουν αυτό το post όσο για μένα για να έχω κάπου καταγεγραμμένες τις σκέψεις μου και να μπορώ στο μέλλον να ανατρέχω σε όσα έχω γράψει... Το 2013, σε προσωπικό επίπεδο, ήταν μια κακή και δύσκολη χρονιά... Ήταν κακή και δύσκολη διότι ξεκίνησε με ένα θέμα υγείας , συνεχίστηκε με τρομερή αναστάτωση σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μου, ακολούθησε δουλειά , δουλειά , κι άλλη δουλειά , απλήρωτη, σε κακό κλίμα και ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι που φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση αδράνειας και στασιμότητας η οποία δεν ξέρω ακριβώς που θα καταλήξει... Κάπου μέσα σε αυτό το διάστημα δοκιμάσαμε να πάμε διακοπές  αλλά κουραστήκαμε πολύ περισσότερο απ' όσο καλά περάσαμε ενώ και οι χριστουγεννιάτικες διακοπές μας δεν ήταν όπως τις ονειρευτήκαμε αφού τα υπόλοιπα τρία μέλη της οικογένειας αρρώστησαν... Μέσα σε όλες αυτές τις αναποδιές, στα τέλη του Απρίλη, γεννήθηκε και ο δ

"Ένα παιδί ίσον κανένα" , μου είχαν πει πολλοί... Εγώ, αιώνιος ξερόλας, έλεγα, "Σιγά, δεν έχετε δίκιο" ... Ότι έχω κοροϊδέψει το έχω λουστεί... Οι φετινές διακοπές δεν ήταν κακές αλλά ήταν δύσκολες... Ξεκίνησαν αργοπορημένα, με πολύ κούραση και πολύ άγχος και μεγάλη ανάγκη για ξεκούραση... Αυτοί οι παράγοντες θόλωσαν την σκέψη πολλές φορές και έγιναν λάθη, λάθη που στοίχισαν και σε μας και στα παιδιά, νεύρα και κούραση... Ο μπεμπούλης δεν προσαρμόστηκε ποτέ στην Αίγινα και στο ξενοδοχείο, άσε που αρρώστησε κιόλας... Ο μεγάλος που έτσι κι αλλιώς περνάει την κρίση της προσαρμογής στα νέα δεδομένα της οικογένειας, χρειαζόταν περισσότερη βόλτα, περισσότερο παιχνίδι κι εμείς είτε δεν μπορούσαμε είτε δεν αντέχαμε να του το παρέχουμε... Πάλι καλά που υπήρχε και η πισίνα στο ξενοδοχείο και του δώσαμε και κατάλαβε...  Φέτος, περισσότερο από τις άλλες χρονιές, χρειαζόμασταν την παρέα φίλων στις διακοπές μας (όπως έγινε πέρυσι και πρόπερσι) αλλά δυστυχώς όλα ήρθα

Σήμερα έγινα 35... Είμαι στην Αίγινα, διακοπές και προσπαθώ να ξανακερδίσω τον χρόνο που έχασα την χρονιά που μας πέρασε... Η Μ. κοιμίζει τον Σ., ο Θ. κοιμάται, ανήσυχα, βγάζει δοντάκια, εγώ κάθομαι στην βεράντα με το tablet και πίνω κρασί...  Καληνύχτα...

Έχω στο μυαλό μου μια εικόνα εδώ και μέρες...  Διακοπές, μεσημέρι, μετά από το μπάνιο στην θάλασσα, είμαστε κι οι τρεις ξαπλωμένοι στο διπλό κρεβάτι, το air condition αναμμένο γιατί έξω σκάει ο τζίτζικας... Το δέρμα μας λείο και καθαρό, απαλλαγμένο από ιδρώτα και αλάτια, δροσερό και ελαφρά ξηρό λόγω του air condition, ταυτόχρονα εκπέμπει ζέστη ελαφρά από τον ήλιο που το έκαιγε όλη την ημέρα στην θάλασσα... Κάθε κίνηση πάνω στα κολλαρισμένα σεντόνια κάνει ένα ήχο σαν να τρίβονται χαρτιά μεταξύ τους... Ο Σ. προσπαθεί να βολευτεί και στριφογυρίζει, η Μ. διαβάζει το βιβλίο της ανάσκελα κι εγώ κάνω τάχα μου τον κοιμισμένο για να παρασύρω τον Σ. να κοιμηθεί αλλά τελικά αποκοιμιέμαι πρώτος... Τρεις μέρες μείνανε...

Η δική μου Αίγινα είναι ομορφότερη από την Αίγινα που βλέπουν τα μάτια των άλλων, η δική μου Αίγινα δεν χωράει σε φωτογραφίες...  Η αγάπη μου δεν έχει να κάνει με την ομορφιά της, η οποία στα δικά μου μάτια είναι αδιαμφισβήτητη, ούτε με τις παραλίες της που δεν θα μπουν ποτέ στα αφιερώματα του Lonely Planet... Έχει να κάνει με αναμνήσεις και με γεύσεις και μυρωδιές και συναισθήματα... Έχει να κάνει με την γαλήνη που σου χαρίζει ένα μέρος που όταν επιστρέφεις σε αυτό νιώθεις ότι είσαι σπίτι... Έχει να κάνει με τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και ξέρω ότι θα με υποδεχτούν ξανά όταν με δουν φωνάζοντάς με με το όνομά μου... Έχει να κάνει με τις εικόνες που ζουν μέσα στο μυαλό μου όπως αυτή με με τον γιο μου να διαλέγει φρούτα από το καφάσι ή ψάρια στην ψαραγορά... Έχει να κάνει με αναμνήσεις από ξενύχτια, γέλια, ουζοποσίες, βόλτες με άμαξες, φίλους και έρωτες... Έχει να κάνει με την πρώτη σοβαρή τούμπα του γιου μου, την νύχτα που οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά μο