Ψαροκόκαλο...

Να σέβεστε και να αγαπάτε τις γυναίκες σας που σας φροντίζουν και σας προσέχουν... Μόνο όταν μπεις στα παπούτσια τους και ζήσεις ότι ζουν καθημερινά καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι νοικοκυρά με παιδιά...

Αυτό το post είναι σχόλιο που έκανα σε άλλο  post μου από το μακρινό 2010 το οποίο διάβασα ξανά κατά τύχη σήμερα... Μια μικρή ιστορία οδηγικής τρέλας ταιριαστή, πιστεύω, στο πνεύμα της καλοκαιρινής ραστώνης που με έχει κυριεύσει... Μία και σήμερα...  Είμαι στο Χαλάνδρι, σε εμπορικό δρόμο με πολλά αυτοκίνητα και όλοι ψάχνουν πάρκινγκ... Μπροστά μου κινείται αυτοκίνητο με γυναίκα οδηγό και γυναίκα συνοδηγό (θα το λέμε female mobile για λόγους ευκολίας), μεγάλης σχετικά ηλικίας, σίγουρα άνω των 55... Κάποια στιγμή, το αυτοκίνητο μπροστά από αυτό με τις δύο γυναίκες βρίσκει πάρκινγκ, ανάβει αλάρμ εγκαίρως και αρχίζει να παρκάρει... Πριν περάσουν 10 δευτερόλεπτα ακούγεται η συνοδηγός του female mobile να φωνάζει από το ανοικτό παράθυρο: "Άντε μαλάκα, τελείωνε"... Ο οδηγός του αυτοκινήτου που παρκάρει δεν απαντά όλως περιέργως (μάλλον είναι κουφός) αλλά ένας πεζός που περνούσε από εκεί λέει στην "κυρία" που συνεχίζει να βρίζει: "Γιατί κάνετε

Για τις γυναίκες που στέκονται δίπλα στον άντρα τους, που είναι βράχοι που σκάνε τα κύματα πάνω και τοίχος να ακουμπήσεις να πάρεις μια ανάσα... Για τις γυναίκες που είναι καλές μάνες, καλές νοικοκυρές, καλοί φίλοι και καλές ερωμένες σε μια συσκευασία... Για τις γυναίκες που γίνονται όταν χρειαστεί ψυχολόγοι, life coaches, γιατροί και νοσοκόμες... Για τις γυναίκες που τρέχουν σαν τον Βέγγο, δουλεύουν και φέρνουν βόλτα κι ένα σπίτι... Για τις γυναίκες που ενσαρκώνουν όλους αυτούς τους ρόλους ή κάποιους από αυτούς και θεωρούνται και είναι "κελεπούρια" από εμάς τους άντρες αλλά κυρίως για τη δική μου... Σε αυτές αφιερώνω αυτό το post με ένα μεγάλο ευχαριστώ...

Σπρώχνω το καρότσι του Σ. στον ανήφορο της Αγίου Ιωάννου... Σε αντίθετη κατεύθυνση με εμένα κινείται χαριτόβρυτος δεσποινίς μεταξύ 25 και 30 που μιλάει στο hands-free και δείχνει πολύ σοβαρή... Κρυφακούω την συνομιλία: Κοίτα, έχει γίνει κάτι... ... Εεεε...βασικά μου τελείωσε το... make up (!!!) Σκέφτομαι: "Αχ, δύσμοιρη τι σε βρήκε..."

Επιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο με Μ. και μπέμπη και βγαίνω αργά αργά από την πυλωτή... Ελέγχω τον δρόμο προσεκτικά και δεν τολμώ να ξεμυτίσω πριν βεβαιωθώ ότι δεν φαίνεται άλλο αυτοκίνητο στον ορίζοντα... Δεν προλαβαίνω να κάνω μισό μέτρο και ακούω κόρνα αυτοκινήτου λες και κάποιος έχει γονατίσει επάνω της... Γυρνάω απορημένος και βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο, Citroen C1 νομίζω, σε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων να έρχεται επιταχύνοντας και κορνάροντας... Όταν αυτό πλησιάζει και περνά από μπροστά μου, βλέπω απορημένος μια κοπέλα (το εν λόγω τσόλι), βία 25 χρονών, να με κοιτάζει περιφρονητικά και αγανακτισμένα με ένα ύφος, "Μα πόσο μαλάκας είσαι; "... O θυμός έχει αρχίσει να βράζει μέσα μου αλλά δεν βρίζω, δεν μιλάω, απλά κορνάρω κι εγώ καθώς περνάει από μπροστά μου και τότε, το τσόλι βγάζει το χέρι από το παράθυρο και μου κάνει την γνωστή χειρονομία της μαλακίας... Θόλωσα και από το στόμα μου βγήκε κάτι σαν "Γμτ$ρ%ηδβ#ργκ@@@ρρρρρρ" κι ενώ η πρώτη μου σκέψη ήταν να πατ