Ψαροκόκαλο...

Post παραγγελιά από την Μ., να το γράψεις, να λέμε και τα καλά καμιά φορά, ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ευγενικοί... Έχει δίκιο αλλά και να μην είχε γυναίκα μου είναι, πώς να της χαλάσω χατήρι...  ☺ Συνήθως πηγαίνουμε στη δουλειά με δυο αυτοκίνητα αφού ποτέ σχεδόν δεν συμπίπτουν οι ώρες που σχολάμε... Η Μ. φεύγει λίγο πιο νωρίς αφού πάει τα παιδιά στο σχολείο κι εγώ λίγο πιο αργά αφού επιστρέφω και πιο αργά στο σπίτι... Την ώρα που ξεπαρκάριζα το αυτοκίνητο πέρασε η Μ. με τον Θ., να τον πάει στο νηπιαγωγείο και πήγα μαζί τους, τους ακολούθησα... Πήγαμε τον Θ. στο σχολείο και μετά ξεκινήσαμε και με τα δύο αυτοκίνητα να πάμε στις δουλειές μας... Λίγο μετά με παίρνει η Μ. τηλέφωνο και μου λέει να σταματήσουμε να πάρουμε καφέ από το Coffe Island στην Χαλανδρίου...  Πηγαίνω μπροστά από την Μ. και παρκάρω πρώτος μπροστά στο μαγαζί αφήνοντας χώρο για να παρκάρει κι η Μ. μεταξύ εμού και ενός Renault Clio... Μέχρι να βρω το πορτοφόλι μου και να κλειδώσω το αυτοκίνητο, βλέπω την

Στις 19:18 δέχτηκα μια κλήση στον κινητό μου τηλέφωνο, χτύπησε μια φορά και μετά σταμάτησε... Όταν κοίταξα να δω ποιος με κάλεσε, είδα ένα άγνωστο τηλέφωνο με κωδικό κλήσης χώρας το 00351... Το Google με πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο κωδικός κλήσης της Πορτογαλίας και μια απλή αναζήτηση του αριθμού μου υπέδειξε ότι ο κάτοχος του είναι μια επιχείρηση που πουλάει μεταχειρισμένα αυτοκίνητα στην Alboufeira  κι έχεi και σελίδα στο Facebook... Η Πορτογαλία είναι πολύ αγαπημένη μου χώρα και πάντα θυμάμαι με εξαιρετική αγάπη και γλύκα τις τρεις μέρες όλες κι όλες που πέρασα εκεί... Θα ήθελα να πω στον παρά λίγο Πορτογάλο συνομιλητή μου ένα "boa noite" και να του πω επίσης ότι επειδή είμαι σε φάση έρευνας αγοράς για καινούργιο αυτοκίνητο να με ξαναπάρει... :)

Το πρώτο μας αυτοκίνητο ήταν ένα Yugo 45... Ο πατέρας μου το αγόρασε το 1986, άσπρο, 640.000 δραχμές... Δεν το ήθελε άσπρο αλλά ήταν το μόνο ετοιμοπαράδοτο και αν περίμενε να έρθει άλλο θα έπρεπε να πληρώσει γύρω στις 800.000 δραχμές γιατί κάτι άλλαζε στην φορολογία αν θυμάμαι καλά... Ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι που είχαμε αυτοκίνητο... Μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε εκδρομές, να πηγαίνουμε στην θάλασσα, να πηγαίνουμε όπου θέλαμε, όποτε θέλαμε... Μέχρι τότε για να πάμε στην νονά μου που έμενε στον Διόνυσο έπρεπε να ξεκινήσουμε με τα πόδια από τον Ταύρο και να πάμε με τα πόδια στον ηλεκτρικό είτε στην Καλλιθέα, είτε στα Πετράλωνα (δεν είχε φτιαχτεί τότε ο σταθμός του Ταύρου), να πάρουμε το τρένο μέχρι την Κηφισιά και από εκεί, αν δεν ερχόταν η νονά μου να μας πάρει, παίρναμε ταξί για τον Διόνυσο... Τώρα με τον Yugo  όλα αυτά ήταν υπόθεση μισής ωρίτσας, 27 χιλιόμετρα μέσω εθνικής οδού...  Ο Yugoς ήταν το καμάρι μας κι η ευχαρίστησή μας... Εγώ καθόμουν στην μέση, μεταξύ τω

(Συνέχεια από το 2ο μέρος)   Το πρωινό της Τρίτης ήταν και πάλι ηλιόλουστο, τίποτα δεν θύμιζε την κοσμοχαλασιά της προηγούμενης μέρας... Ξύπνησα με ένα άγχος να δω αν το αυτοκίνητο παίρνει μπρος καθώς υπήρχε πάντα ο κίνδυνος η μπαταρία να έχει "ξελιγωθεί" από το ταξίδι της χθεσινής ημέρας από τη Δημητσάνα στην Τρίπολη χωρίς καθόλου ηλεκτρικά και δυναμό... Ευτυχώς το αυτοκίνητο πήρε κατευθείαν εμπρός... Ήταν βέβαια μέσα στην υγρασία τα πάντα ενώ υπήρχε ακόμα νερό στο δάπεδο και γι΄αυτό άνοιξα όλες τις πόρτες και το πορτ μπαγκάζ για να εκμεταλλευτώ την λιακάδα και να στεγνώσει ότι γινόταν να στεγνώσει μέχρι να ξεκινήσουμε... Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν ήσυχη και χωρίς απρόοπτα... Τίποτα δεν μας ταλαιπώρησε, ευτυχώς, και τα παιδιά κάνανε χάζι που βλέπανε το νερό που πήγαινε κι ερχόταν κάτω από τα πόδια τους αναλόγως με την κλίση του αυτοκινήτου... Το μεσημέρι σταματήσαμε για φαγητό στον Σ.Ε.Α. Μεγάρων, τα αγόρια (κι όχι μόνο) θέλανε να φάνε Goodys... Φεύγοντας ο Σ. είχε π

(Συνέχεια από το 1ο μέρος) Το πρωινό της Δευτέρας του Πάσχα ήταν λαμπρό όπως και της προηγούμενης μέρας παρά το γεγονός ότι υπήρχε πρόγνωση για βροχή... Ένας ελαφρύς πονοκέφαλος μου θύμιζε το μεθύσι της προηγούμενης ημέρας και μου είχε "χαρίσει" μια ραθυμία αλλά ήμουν έτοιμος να απολαύσω την τελευταία μέρα της εκδρομής μας... Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε Δημητσάνα  ... Φτάνοντας στο χωριό επισκεφτήκαμε το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης  ... Η επίσκεψη μας ήταν εξαιρετική και συναρπαστική για όλους μας, τόσο τους μεγάλους όσο και τα παιδιά... Το Μουσείο προσφέρει μαι απόλυτα εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον και την παράδοση διαδραστική εμπειρία η οποία περιλαμβάνει εκθέματα, βιντεοπαρουσιάσεις και live επιδείξεις της μπαρουτοποιίας, της βυρσοδεψίας και της απόσταξης... Μοναδική παραφωνία, κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά ουσιαστικά ασήμαντη, είναι ότι η βιντεοπαρουσίαση σχετικά με την τέχνη της βυρσοδεψίας ήταν γυρισμένη στην Άμφισσα, πόλη επίσης με παράδοση στην β

Χθες το βράδυ γύρω στις 12:30 οδηγώ στο Χαλάνδρι, κινούμαι σε στενά και δεν τρέχω, σταμάτα ξεκίνα... Θέλω να στρίψω δεξιά αλλά αφηρημένα ανάβω το φλας ένα στενό νωρίτερα, όταν το συνειδητοποιώ το σβήνω και συνεχίζω... Βλέπω στον καθρέφτη μου δίκυκλο που προσπαθεί με ζήλο να με προσπεράσει... Πηγαίνω όσο πιο δεξιά μπορώ, έρχεται δίπλα στο παράθυρό μου ντελιβεράς, κάτι μου λέει με ένταση και προσπερνάει αλλά δεν τον ακούω, το παράθυρο μου είναι ανεβασμένο... Του κορνάρω γιατί εκνευρίζομαι και αυτός κάνει κίνηση με το χέρι, όχι την κλασσική με το δάχτυλο αλλά "δεν μας παρατάς" ... Πατάω γκάζι, τον προλαβαίνω στη διασταύρωση πάω δίπλα του και κατεβάζω το παράθυρο... Όταν γυρνάει και με κοιτάει βλέπω μια φάτσα σίγουρα άνω των 50 και με κοιτάζει...  "'Έχεις κάποιο πρόβλημα;" του λέω, "Εσύ έχεις πρόβλημα",  μου κάνει , "δεν είχες βγάλει φλας να στρίψεις δεξιά;"... "Κι εσένα ποιο είναι το πρόβλημά σου, έπαθες τίποτα;" του λέω... Μου α

Αυτό το post είναι σχόλιο που έκανα σε άλλο  post μου από το μακρινό 2010 το οποίο διάβασα ξανά κατά τύχη σήμερα... Μια μικρή ιστορία οδηγικής τρέλας ταιριαστή, πιστεύω, στο πνεύμα της καλοκαιρινής ραστώνης που με έχει κυριεύσει... Μία και σήμερα...  Είμαι στο Χαλάνδρι, σε εμπορικό δρόμο με πολλά αυτοκίνητα και όλοι ψάχνουν πάρκινγκ... Μπροστά μου κινείται αυτοκίνητο με γυναίκα οδηγό και γυναίκα συνοδηγό (θα το λέμε female mobile για λόγους ευκολίας), μεγάλης σχετικά ηλικίας, σίγουρα άνω των 55... Κάποια στιγμή, το αυτοκίνητο μπροστά από αυτό με τις δύο γυναίκες βρίσκει πάρκινγκ, ανάβει αλάρμ εγκαίρως και αρχίζει να παρκάρει... Πριν περάσουν 10 δευτερόλεπτα ακούγεται η συνοδηγός του female mobile να φωνάζει από το ανοικτό παράθυρο: "Άντε μαλάκα, τελείωνε"... Ο οδηγός του αυτοκινήτου που παρκάρει δεν απαντά όλως περιέργως (μάλλον είναι κουφός) αλλά ένας πεζός που περνούσε από εκεί λέει στην "κυρία" που συνεχίζει να βρίζει: "Γιατί κάνετε

Αγία Παρασκευή - Άνω Λιόσια και πίσω, Αγία Παρασκευή - Ταύρος και μετά  Ξυλόκαστρο, μπάνιο στην θάλασσα για καμιά ώρα, φαγητό και πίσω στην Αγία Παρασκευή, Αγία Παρασκευή - Ταύρος και πίσω  (επιτέλους)... Δύο ΙΧ, δύο ταξί, ένας κομμένος ιμάντας δυναμό, δύο ζωγραφιές κι ένα βραχιολάκι, πέντε παιδάκια, έξι ενήλικες, μια συζήτηση που ξεκίνησε από τα λουκάνικα με πορτοκάλι και κατέληξε στις προφητείες του παππούλη για τον Γιάννη που θα σώσει την Ελλάδα...

Άκουγα το πρωί του Σαββάτου στον Real FM τον Ιαβέρη να κατακεραυνώνει με πολύ σκληρές φράσεις τον Έλληνα οδηγό για την συνολική οδηγική του κουλτούρα και συμπεριφορά... Φυσικά και είχε δίκιο, πλην ίσως κάποιων υπερβολών του ως προς τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσε αλλά είχε δυστυχώς δίκιο... Στο παρελθόν έχω ακούσει πολλούς μεταξύ τυρού και αχλαδιού να έχουν παρόμοιες απόψεις και στην συζήτηση να είναι εξίσου λάβροι αν όχι περισσότερο με τον βετεράνο οδηγό όταν αναφέρονται είτε στον Έλληνα οδηγό είτε σε άλλες περσόνες/ιδιότητες του Έλληνα... Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως είναι ότι αυτοί οι συνήθως λάτρεις της τάξης, της αρμονίας, του σεβασμού στους κανόνες και ούτω καθεξής, είναι παράλληλα και ένθερμοι θιασώτες του τρίπτυχου "ήλιος, φραπέ και χαβαλέ"  ,   του τόσο έντονα συνυφασμένου με την (νεο)ελληνική ψυχή και κατά την ταπεινή μου άποψη όχι κατακριτέου, όχι τουλάχιστον εξ ολοκλήρου... Εκεί που θέλω να καταλήξω για να μην το παρατραβάω με τις εισαγωγές είνα

... Έλληνα οδηγέ...  Ναι, σε εσένα μιλάω άξεστο γομάρι...  Δεν θα πάθεις τίποτα αν μια φορά στο τόσο σταματήσεις και παραχωρήσεις προτεραιότητα στον γονιό με το καροτσάκι ή στον παππού που προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο... Δεν θα χάσεις το αντριλίκι σου ή την θηλυκότητα σου, δεν θα συρρικνωθεί το θλιβερό τσουτσουνάκι σου προέκταση του οποίου νομίζεις ότι είναι το σαράβαλο που καβαλάς...  Σκέψου ηλίθιε ότι μπορεί να είναι ο γέρος πατέρας σου ή η γυναίκα σου και το παιδί σου που προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο με κίνδυνο να τσαλαπατηθούν από αυτοκίνητα που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα που τα οδηγούν Νεάτερνταλ που νομίζουν ότι παίζουν video game...  Δεν με ενδιαφέρει αν βιάζεσαι, δεν με ενδιαφέρει αν έχεις άγχος... Απαιτώ από εσένα στοιχειώδη ευγένεια και στοιχειώδη σεβασμό των κανόνων του Κ.Ο.Κ....  Και όχι καριόλη, επειδή ξέρω τι θα σκεφτείς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι...  Εγώ δεν κάνω τέτοιες μαλακίες όταν οδηγώ...

Αυτό το σήριαλ έχει πολλά επεισόδια και το Σάββατο προστέθηκε άλλον ένα...  Το ρημάδι μουλάρωσε, η λυχνία του καταλύτη στο καντράν άρχισε να αναβοσβήνει κι εγώ κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό από τα νεύρα και την απελπισία... Νωρίτερα, το πρωί, είχα ξοδέψει 2 ώρες από τη ζωή μου να μιλάω με το help desk του OTE διότι εντελώς ξαφνικά και χωρίς κανένα λόγο δεν είχα Internet... Γενικά έχω περάσει καλύτερες μέρες από το περασμένο Σάββατο... Ευτυχώς τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται από χθες όταν το Internet επανήλθε ως δια μαγείας από μόνο του ( καλά μου το έλεγε ο Π. το βράδυ του Σαββάτου ότι δεν είναι η κάρτα δικτύου το πρόβλημα αλλά ότι μαλακίζονταν στο DSLAM μου ) και σήμερα που πήγα το αυτοκίνητο στο συνεργείο μου είπανε ότι η ζημιά είναι ασήμαντη, ηλεκτρολογικής φύσεως και λογικού κόστους... Τέλος καλό, όλα καλά...

...με τη γαϊδουριά (τι φταίνε άραγε τα συμπαθή τετράποδα;) της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων οδηγών, ανδρών και γυναικών, που όχι μόνο είναι ικανοί να σε αφήσουν με τις ώρες να περιμένεις στην άκρη του χωρίς ράμπα πεζοδρομίου/γκρεμού για να διασχίσεις το δρόμο αλλά  κάποιοι από αυτούς γκαζώνουν κιόλας για να σε τρομάξουν, σε περίπτωση που δεις το αυτοκίνητο σε καμιά πενηνταριά μέτρα απόσταση και τολμήσεις να κατέβεις στο δρόμο, για να καταλάβεις ποιος έχει προτεραιότητα...

Επιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο με Μ. και μπέμπη και βγαίνω αργά αργά από την πυλωτή... Ελέγχω τον δρόμο προσεκτικά και δεν τολμώ να ξεμυτίσω πριν βεβαιωθώ ότι δεν φαίνεται άλλο αυτοκίνητο στον ορίζοντα... Δεν προλαβαίνω να κάνω μισό μέτρο και ακούω κόρνα αυτοκινήτου λες και κάποιος έχει γονατίσει επάνω της... Γυρνάω απορημένος και βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο, Citroen C1 νομίζω, σε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων να έρχεται επιταχύνοντας και κορνάροντας... Όταν αυτό πλησιάζει και περνά από μπροστά μου, βλέπω απορημένος μια κοπέλα (το εν λόγω τσόλι), βία 25 χρονών, να με κοιτάζει περιφρονητικά και αγανακτισμένα με ένα ύφος, "Μα πόσο μαλάκας είσαι; "... O θυμός έχει αρχίσει να βράζει μέσα μου αλλά δεν βρίζω, δεν μιλάω, απλά κορνάρω κι εγώ καθώς περνάει από μπροστά μου και τότε, το τσόλι βγάζει το χέρι από το παράθυρο και μου κάνει την γνωστή χειρονομία της μαλακίας... Θόλωσα και από το στόμα μου βγήκε κάτι σαν "Γμτ$ρ%ηδβ#ργκ@@@ρρρρρρ" κι ενώ η πρώτη μου σκέψη ήταν να πατ

1 και σήμερα για την άδεια... Δουλειά υπάρχει μπόλικη αλλά το μυαλό μου σκέφτεται ήδη τις διακοπές... Πρέπει να πεταχτώ σε ένα κατάστημα για αξεσουάρ αυτοκινήτου και να αγοράσω κανένα χταπόδι/δίχτυ/ιμάντα για να δέσω τα πράγματα πάνω στην σχάρα (όχι ακριβώς σχάρα αλλά δύο παράλληλες δοκούς) που τοποθέτησα χθες το απόγευμα... Με αγχώνει λιγάκι το φόρτωμα της σχάρας... Μου την έχει βαρέσει κι από χθες και προσπαθώ να κάνω αλλαγές στο blog... Κάποιες φαίνονται ήδη, τα rounded corners που ήθελα να φτιάξω, δεν τα έχω καταφέρει ακόμα... Ίδωμεν...

Κάθε Πέμπτη έχει λαϊκή αγορά στο δρόμο που είναι η δουλειά μου και γι' αυτό παρκάρω στο πάρκινγκ του πλησιέστερου σταθμού του μετρό, πέντε λεπτά ποδαρόδρομο από το γραφείο... Στο πάρκινγκ έχει θέσεις για αναπήρους που βρίσκονται κοντά στην έξοδο για προφανέστατους λόγους διευκόλυνσης αυτών των ανθρώπων αλλά παρ' όλα αυτά κάθε φορά οι θέσεις είναι κατειλημμένες από αυτοκίνητα που κάθε άλλο παρά αναπηρικά φαίνονται... Ανήκουν προφανώς σε ανθρώπους συναισθηματικά και ηθικά ανάπηρους που αδιαφορούν για τον διπλανό τους και θεωρούν απόλυτα λογικό να καταλαμβάνουν την θέση στάθμευσης ενός ανθρώπου με πρόβλημα απλά και μόνο για να μην κουνήσουν την κωλάρα τους και περπατήσουν 50 μέτρα παραπάνω... Σήμερα, μεταξύ των αυτοκινήτων που είχαν παρκάρει στις θέσεις αναπήρων του πάρκινγκ, ήταν ένα Smart κι ένα ταξί τα οποία κάθε άλλο παρά αναπηρικά φαίνονταν, το δε ταξί είχε παρκάρει σχεδόν διαγώνια στην θέση στάθμευσης καταλαμβάνοντας και την διπλανή... Δεν γνωρίζω αν μπορείς να καλέσεις την

Όπως λέγαμε στο προηγούμενο post, η "ερωτική" σχέση με το αυτοκίνητό μου, είχε ακόμα ένα επεισόδιο το οποίο επρόκειτο να μου στοιχίσει περί τα 850 Ευρώ, όλα αυτά όμως συνέβαιναν πριν επέμβει ο πεθερός μου ως μασκοφόρος εκδικητής και μας σώσει... Χθες το μεσημέρι ήμασταν στου πεθερού μου για φαγητό... Πάνω από το πιάτο κι ενώ προσπαθούσα να μην σκοτωθώ καταπίνοντας κανένα κόκκαλο της τσιπούρας που έτρωγα, του περιγράψαμε πως είχε η κατάσταση με το ρημάδι το Polo... Ο πεθερός μου, άνθρωπος που πιάνουν τα χέρια του και γενικά "μαμούνι" , το ψάχνει το θέμα "αυτοκίνητο", μόλις άκουσε την τιμή έπαθε πλάκα: " Άσε να το πάρω εγώ αύριο το αμάξι να το πάω σε ένα δικό μου συνεργείο να δούμε τι τιμή θα μας πει και αν δεν μας δώσει κάποια καλύτερη, το πάτε στην αντιπροσωπεία και κάνετε την δουλειά σας" ... "Τι έχουμε να χάσουμε" , σκεφτήκαμε με την Μ. και του είπαμε ναι... Όντως πήγε και το πήρε από το γραφείο της Μ., το πήγε συνεργείο,

Οδηγώ ένα VW Polo... Είναι το αυτοκίνητο που αγόρασε η Μ. πριν παντρευτούμε και έγινε το οικογενειακό μας αυτοκίνητο... Κάνει τα σέρβις του τακτικά, το φροντίζουμε, το προσέχουμε πιο πολύ από τον εαυτό μας αλλά αυτό το αμάξι μας έχει ποτίσει πολλά πικρά ποτήρια... Μια εβδομάδα μετά την αγορά του έκαψε τον εγκέφαλο του ABS... Η βλάβη αντιμετωπίστηκε άμεσα από την VW σαν αστοχία υλικού και αντικαταστάθηκε δωρεάν... (?) Δύο χρόνια μετά κι ενώ είχε λήξει η εγγύηση, ξαναέκαψε τον εγκέφαλο του ABS... Αποδείχθηκε ότι δεν είχε γίνει ολική αντικατάσταση (ως όφειλε) την πρώτη φορά, αλλά μερική και μετά από ενάμιση μήνα με κοινοποιήσεις της υπόθεσης στο Ινστιτούτο Καταναλωτή, στο Υπουργείο Εσωτερικών και στην VW Γερμανίας η υπόθεση έληξε με την ολική αντικατάσταση πλέον του εξαρτήματος με μοναδική επιβάρυνση μόνο 300 Ευρώ που αντιστοιχούσαν σε κάποια εργατικά (νομίζω) αντί για το συνολικό κόστος πολλών χιλιάδων Ευρώ που θα έπρεπε να πληρώσουμε αν καλύπταμε εξ ολοκλήρου την επισκευή... Εδώ ανοίγω