Κροκοδείλια δάκρυα...

Μια μικρή ιστορία με αφορμή το δράμα του τρίχρονου που παρακολουθήσαμε όλοι αποσβολωμένοι... Μπορεί να το έχω αναφέρει ξανά αλλά νομίζω ότι είναι επίκαιρο...

Πριν αρκετά χρόνια όταν ζούσαμε στο προηγούμενο σπίτι, δίπλα από την πολυκατοικία που ζούσαμε, υπήρχε μια μονοκατοικία όπου ζούσε μια γιαγιά με την οικιακή της βοηθό... Η γιαγιά ήταν πολύ ηλικιωμένη και καταβεβλημένη με ότι αυτό σημαίνει για ένα γέρο άνθρωπο και τους ανθρώπους που ασχολούνται με την φροντίδα τους... Πολύ συχνά ακούγονταν φωνές και βρισιές της οικιακής βοηθού προς τη γιαγιά, προφανώς όταν κάτι συνέβαινε και αυτή έχανε την υπομονή της ενώ τα βογγητά της γιαγιάς κάποιες φορές μετά που ακούγονταν φωνές μας έκαναν να υποψιαζόμαστε ότι η βοηθός χτυπούσε τη γιαγιά... Η Μάρα θορυβήθηκε πολύ και ανησύχησε για το τι μπορεί να συνέβαινε μέσα σε εκείνο το σπίτι οπότε συζήτησε το θέμα με τη γυναίκα του διαχειριστή... Έμαθε από αυτήν ότι η γιαγιά είχε δύο ή τρεις γιους, δεν θυμάμαι καλά, οι οποίοι δεν ασχολούνταν με την μάνα τους, απλά είχαν προσλάβει την οικιακή βοηθό για να ζει μαζί της και να φροντίζει τη γριά γυναίκα... Όταν η Μάρα μοιράστηκε μαζί της όσα είχαν υποπέσει στην αντίληψή μας και όσα υποψιαζόμασταν και ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για να προστατέψουμε την γιαγιά η κυρία διαχειριστή της είπε ότι δεν πρέπει να μπλεκόμαστε σε ξένες υποθέσεις... Η Μάρα όμως δεν μπορούσε να το αφήσει έτσι... Ήταν περίοδος κοντά στα Χριστούγεννα, πήγε και πήρε ένα κουτί γλυκά, έβαλε τον Θάνο στο καρότσι που τότε ήταν μωρό και χτύπησε την πόρτα της διπλανής μας μονοκατοικίας... Της άνοιξε η οικιακή βοηθός και της είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι είμαστε γείτονες κι ότι τους έφερε γλυκά για τις γιορτές... Η οικιακή βοηθός έκπληκτη την άφησε να περάσει, η γιαγιά χάρηκε πάρα πολύ που είχε επισκέψεις και η  Μάρα ενώ έπινε τον καφέ που της προσφέρανε ανέφερε τάχα μου τυχαία ότι ζούμε δίπλα και ακούμε τα πάντα... Δεν ειπώθηκε κάτι άλλο συγκεκριμένο ούτε και κράτησε πολύ ώρα αυτή η επίσκεψη αλλά το μήνυμα που ήθελε να δώσει η Μάρα έφτασε εκεί που ήθελε να το στείλει... Δεν ξανακούστηκαν φωνές και βρισιές από τη διπλανή πολυκατοικία μέχρι το τέλος της ζωής της γιαγιάς...

Παραθέτω αυτή την μικρή ιστορία που έζησα από πρώτο χέρι διότι οι μαρτυρίες και η θλίψη των γειτόνων του τρίχρονου, τώρα που το παιδί δεν υπάρχει πια, απλά με εξοργίζουν... Προφανώς σκέφτηκαν και αυτοί όπως η κυρία διαχειριστή , πού να μπλέκουν σε ξένες υποθέσεις... Πώς όμως κοιμούνταν τα βράδια όταν ένα τρίχρονο ακουγόταν να υποφέρει ή το έβλεπαν να τριγυρνάει μόνο του; Η σιωπή, η αδιαφορία της γειτονιάς είναι συνενοχή, πρέπει να κάτσει και η γειτονιά στο σκαμνί μαζί με τους παιδοκτόνους...