Ψαροκόκαλο...

Θέλω πολύ να με αγαπάνε, ποιος δεν το θέλει... Με έχουν αγαπήσει πολύ κάποιοι άνθρωποι και κάποιοι άλλοι όχι όσο θα ήθελα ή θα μου άξιζε αλλά είμαι ok με αυτό, it is what it is... Δεν είμαι ok με το να μην με σέβονται... Για μένα ο σεβασμός είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο... Είναι δικαίωμα σου να μην με αγαπάς ή ακόμα και μην με συμπαθείς, ΟΦΕΙΛΕΙΣ όμως να με σέβεσαι γιατί αν δεν με σέβεσαι δεν το ξεχνάω ποτέ και αργά ή γρήγορα θα σε γαμήσω...

Περίεργη η λίστα ανάγνωσης του 2024, τόσο περίεργη όσο και η χρονιά που πέρασε, να πάει στα τσακίδια και να μην ξαναγυρίσει... Λίγο από όλα, πολυσυλλεκτική χωρίς να χαρίζει μεγάλες εντάσεις, κανένα από τα βιβλία δεν με κέρδισε πραγματικά, δεν θα το μνημονεύω στις λίστες όλης μου της ζωής... Σίγουρα φταίω κι εγώ διότι όσο περνάνε τα χρόνια δυσκολεύομαι φοβερά να συγκεντρωθώ στην ανάγνωση ενός βιβλίου και να το ζήσω όπως του αξίζει καθώς ο "θόρυβος", ο κυριολεκτικός και αυτός μέσα στο κεφάλι μου είναι διαρκώς αυξανόμενος...  Φέτος σκέφτηκα για πρώτη φορά να δώσω σημασία στην δημοφιλία των posts με βιβλία του έτους...   Αφενός με εντυπωσίασε ότι τα posts μου για βιβλία μπορούν να συγκεντρώσουν άνετα πάνω από 100 views, κάποιοι έστω και κατά τύχη διαβάζουν αυτά που γράφω και αφετέρου ότι το πλέον δημοφιλές post ήταν αυτό του "Εκεί που γεννήθηκαν οι θρύλοι" του Παντελή Σταυρουλάκη , το κοινό που με διαβάζει είναι μπασκετόφιλο, WTF... Δυσκολεύομαι να διαλέξω το καλύτερο μ...

 Μετά από μερικές πλήρεις ακροάσεις του τελευταίου δίσκου του ΛΕΞ μπορώ υπεύθυνα να πω: Ο ΛΕΞ βρίσκεται στο ωριμότερο σημείο του στιχουργικά, εξακολουθεί να φτιάχνει ολοζώντανες εικόνες με τους στίχους του, εικόνες που κάπου κάπου βλέπεις τον εαυτό σου μέσα... Μουσικά ο δίσκος μπορούσε και καλύτερα, δεν άκουσα κάποιο beat ή κάποια μελωδία που θα μου μείνουν αξέχαστα... Τα κομμάτια έχουν μελαγχολία και πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αλλά δεν ένιωσα την "σκοτεινιά" των άλλων δίσκων... Αυτό που λατρεύω στον ΛΕΞ είναι ότι νιώθω ότι είναι ένας άνθρωπος απλός σαν και εμένα, αν δεν ήταν rapper θα μπορούσε να είναι ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου ή ο περιπτεράς της γειτονιάς, μπορώ να ταυτιστώ μαζί του κι ας δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά ήμουν αλάνι... Τα αγαπημένα μου κομμάτια τώρα που γράφεται το post είναι τα "Νυχτερίδες", "Graffiti" και "Αλήτικη αγάπη"... Αύριο μπορεί να είναι διαφορετικά... Αυτός ο δίσκος, σε αντίθεση με τους προηγούμε...