G.T.K.
Μετά από μερικές πλήρεις ακροάσεις του τελευταίου δίσκου του ΛΕΞ μπορώ υπεύθυνα να πω: Ο ΛΕΞ βρίσκεται στο ωριμότερο σημείο του στιχουργικά, εξακολουθεί να φτιάχνει ολοζώντανες εικόνες με τους στίχους του, εικόνες που κάπου κάπου βλέπεις τον εαυτό σου μέσα... Μουσικά ο δίσκος μπορούσε και καλύτερα, δεν άκουσα κάποιο beat ή κάποια μελωδία που θα μου μείνουν αξέχαστα... Τα κομμάτια έχουν μελαγχολία και πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αλλά δεν ένιωσα την "σκοτεινιά" των άλλων δίσκων... Αυτό που λατρεύω στον ΛΕΞ είναι ότι νιώθω ότι είναι ένας άνθρωπος απλός σαν και εμένα, αν δεν ήταν rapper θα μπορούσε να είναι ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου ή ο περιπτεράς της γειτονιάς, μπορώ να ταυτιστώ μαζί του κι ας δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά ήμουν αλάνι... Τα αγαπημένα μου κομμάτια τώρα που γράφεται το post είναι τα "Νυχτερίδες", "Graffiti" και "Αλήτικη αγάπη"... Αύριο μπορεί να είναι διαφορετικά... Αυτός ο δίσκος, σε αντίθεση με τους προηγούμε...