Ψαροκόκαλο...

Τα νέα των τελευταίων ημερών είναι το ένα πιο άσχημο από το άλλο, νέα που έχουν να κάνουν με ζωή και θάνατο... Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να κρατηθώ για να μην χάσω το μυαλό μου εκτός από την οικογένεια μου, το στρες μου έχει πάει στα κόκκινα... Το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο σπίτι μου, με τα παιδιά μου και την Μάρα, να κλείσω όλον τον κόσμο, όλο το κακό, την αρρώστια και το άγχος απ' έξω, να κρυφτώ στην φωλιά μου και να πέσω σε χειμερία νάρκη...

Κάτι μου φταίει... Είναι το στρες της καθημερινότητας το οποίο δεν μπορώ να κοντρολάρω... Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ, θυμώνω που χάνω χρόνο, τη ζωή μου, όντας μονίμως σε δυσφορία... Έχω δοκιμάσει να πολεμήσω αυτό το συναίσθημα αλλά επί της ουσίας δεν έχω πετύχει κάτι παρά μόνο να είμαι λειτουργικός,  έχω περάσει σύντομες περιόδους που δεν πετύχαινα ούτε αυτό... Φαρμακευτική βοήθεια ή ψυχοθεραπεία, τα έχω κάνει... Δεν λέω ότι δεν κάνουν δουλειά, προς Θεού, είναι όμως απλά παυσίπονα όταν πάσχεις από καρκίνο, αν με ρωτάς... Όταν δεν πολεμάς το κακό στη ρίζα του αλλά μόνο τα συμπτώματα δεν φτάνεις ποτέ στην ίαση...  Το κακό είναι ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει (ή έχει επιλεγεί για μένα) και δεν κάνω κάτι ουσιαστικό για να τον αλλάξω ή δεν μπορώ να τον αλλάξω... Είναι παρόμοια η περίπτωση με αυτούς που γκρινιάζουν για την κυβέρνηση αλλά δεν πάνε να ψηφίσουν "γιατί όλα είναι στημένα" ή που γκρινιάζουν όταν άλλοι απεργούν και κάνουν πορείες "γιατί δεν μπορούν να πάν

Σήμερα είδα στο LinkedIn ότι πρώην συμμαθήτρια από το Δημοτικό και συνάδελφος για κάποια χρόνια, έγινε Director AI & Data σε μια εκ των Big 4 συμβουλευτικών εταιρειών... Ο χώρος των δεδομένων και του Business Intelligence είναι ο επαγγελματικός μου χώρος εδώ και 20 χρόνια οπότε η σύγκριση επιτευγμάτων ήταν άμεση και συντριπτικά εναντίον μου...  Ζήλεψα πολύ, το παραδέχομαι, φαρμακώθηκα θα έλεγα καλύτερα, αυτή είναι η πιο σωστή λέξη...  Σύγκρινα τις σπουδές μας, εγώ Πληροφορική, αυτή Μαθηματικό και κατόπιν MBA, εγώ δεν έχω μεταπτυχιακό και βλαστήμησα για άλλη μια φορά που δεν το πήρα ποτέ γιατί νιώθω ότι αυτός είναι ο παράγοντας που μου στερεί την περαιτέρω επαγγελματική εξέλιξη που κυνηγάω τόσο καιρό και δεν τα καταφέρνω...  Είμαι 46, δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε υπομονή, ούτε λεφτά για ξόδεμα με παιδιά στην εφηβεία και ασφυκτιώ κάτω από το ταβάνι που έχει ακουμπήσει το κεφάλι μου, προς το παρόν ασφυκτιώ ψυχολογικά αλλά αυτό είναι το λιγότερο (ή και όχι), αύριο μεθαύριο που οι οικονομικ