"Όταν φυσάει ο άνεμος" του Raymond Briggs

Το βιβλίο που σχολιάζω σήμερα μου το πρότεινε ο Σπύρος... Κάπου στο internet το ανακάλυψε, μου ζήτησε να του το παραγγείλω κι έτσι κι έγινε... Οφείλω να παραδεχτώ ότι αγνοούσα πλήρως την ύπαρξη του μέχρι να μου το επισημάνει το παιδί...

Το "Όταν φυσάει ο άνεμος" είναι ένα graphic novel του Raymond Briggs το οποίο εκδόθηκε το 1982 και περιγράφει την ζωή δύο ηλικιωμένων, του Τζιμ και της Χίλντα Μπλογκς, που ζουν στην αγγλική εξοχή, όταν η Αγγλία δέχεται πυρηνική επίθεση από τους Σοβιετικούς... Η περίοδος που γράφτηκε το βιβλίο ήταν η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου και όπως είναι εύκολα κατανοητό, ο φόβος της πυρηνικής απειλής ήταν έντονος... Το δυστύχημα είναι ότι 42 χρόνια αργότερα και με τον Ψυχρό Πόλεμο να έχει προ πολλού λήξει, ο φόβος της πυρηνικής απειλής παραμένει επίκαιρος...  

Το ηλικιωμένο ζευγάρι είναι αφελές και αστείο... Επιζήσαντες και οι δύο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ήταν νέοι, προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι όλα αυτό που τους συμβαίνει αλλά δεν τα πολύ καταφέρνουν... Ο Τζιμ εμπιστεύεται απόλυτα την κυβέρνηση και τις οδηγίες που αυτή δίνει στους πολίτες ενώ η Χίλντα δεν αντιλαμβάνεται καν τι σημαίνει ένα πυρηνικός πόλεμος και θεωρεί λογικότατο να δίνει πρωταρχική σημασία στο αν το σπίτι είναι ξεσκονισμένο... Στις μεταξύ τους κουβέντες μπερδεύουν το παρελθόν με το παρόν, δεν πολύ θυμούνται αν τους επιτίθεται η Γερμανία ή η Ρωσία ή ποιος είναι ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, δεν είναι δυνατόν να είναι ακόμα ο Τσώρτσιλ... Ζούνε σε μια δική τους φούσκα, μέσα στην αφέλεια και την άγνοια ενώ τα πράγματα γύρω τους είναι κάθε μέρα και τραγικότερα αλλά αυτοί δεν το καταλαβαίνουν ή μάλλον δεν ξέρω αν επιλέγουν να μην το καταλαβαίνουν για να μην αντιμετωπίσουν τη τραγική αλήθεια... Μια αλήθεια που είναι ορατή μέρα την μέρα καθώς τα τρόφιμά και το νερό τελειώνουν ενώ η υγεία τους χειροτερεύει...

Το "Όταν φυσάει ο άνεμος"  είναι ένα εκ πρώτης όψεως αφελές ανάγνωσμα για δύο γεροντάκια που ζουν σε μια σκληρή εποχή που τους έχει ξεπεράσει αλλά πίσω από την απλοϊκότητα του κρύβονται πολλά ζητήματα όπως ο πόλεμος (προφανώς) και το ράλι των εξοπλισμών, ο μικροαστισμός και η χειραγώγηση από τις κυβερνήσεις, η τρίτη ηλικία, η οικογένεια, η αγάπη... Έχει ένα πικρό αλλά ρεαλιστικό φινάλε που υπενθυμίζει σε κάθε αναγνώστη, μικρό ή μεγάλο, ότι ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι, δεν έχει ηρωισμό και δόξα παρά μόνο σκορπάει τον τρόμο, τον πόνο και τον θάνατο και ποτέ δεν μπορεί να δικαιολογηθεί γιατί πάντα την πληρώνουν οι μικροί και ταπεινοί άνθρωποι της καθημερινότητας, που ζουν απλά τις ζωές τους, υπακούν αυτά που τους λένε και πανηγυρίζουν επίσης όταν τους το λένε, όπως αυτά τα δύο γεροντάκια που ζούσαν στην αγγλική εξοχή...

Μου άρεσε, το συστήνω σε νεότερους και μεγαλύτερους ηλικιακά αναγνώστες...