"Πειράματα" του John Killian

Κάθε φορά που διαβάζω ένα από τα βιβλία του John Killian καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα... Ότι είναι ένας άνθρωπος πάνω κάτω στην ηλικία μου, που γράφει για να αποτίσει φόρο τιμής στους μεγάλους του τρόμου και της φαντασίας και γιατί είναι αυτό που αγαπάει, η "ένοχη" απόλαυση του... Προσωπικά θα ήθελα να κατεβάσει κάποια στιγμή το προσωπείο του Killian και να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα, πιστεύω ότι η αντίθεση μεταξύ της πραγματικότητας και του λογοτεχνικού του alter ego θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα...

Τα "Πειράματα" είναι ένα βιβλίο της σειράς "Στα άκρα - Black label" ήτοι βιβλία πιο σκοτεινά, πιο τρομακτικά, πιο απόκοσμα από τα υπόλοιπα βιβλία του Killian και σίγουρα από τον υπόλοιπο λογοτεχνικό μέσο όρο... Δικαιολογεί απόλυτα της κατηγοριοποίηση του καθώς αποτελεί το πιο "σκληρό" από τα βιβλία του Killian που έχω διαβάσει εγώ μέχρι τώρα... Η ιστορία ξεκινά με τον Ντον ο οποίος αποφασίζει να παρατήσει τη δουλειά του και την ζωή χωρίς συγκινήσεις που ζει και να αποτραβηχτεί στο σπίτι που του κληροδότησε ένας θείος του, κάπου έξω από μια μικρή πόλη του Τέξας, για να μπορέσει να γράψει το βιβλίο του, το μεγάλο του όνειρο... Στο ταξίδι προς το νέο του σπίτι θα τον συνοδεύσουν ο καλύτερος του φίλος, ο Πρινς, και δύο κοπέλες, η Μπρούκλιν και η Σάιρα, για να κάνουν μίνι διακοπές οι τέσσερίς τους και κατόπιν θα τον αφήσουν να επικεντρωθεί στην συγγραφή... Τα πράγματα δεν πάνε όμως όπως τα έχουν φανταστεί καθώς από πολύ νωρίς αρχίζουν να συμβαίνουν πολύ περίεργα πράγματα που αγγίζουν την σφαίρα του μεταφυσικού, το σπίτι μοιάζει να είναι ζωντανό, να θέλει να τους κρατήσει αιχμάλωτους και η κατάβαση στην φρίκη και τον τρόμο είναι αναπόφευκτη...

Τα "Πειράματα" είναι ένα βιβλίο φόρος τιμής στον H.P. Lovekraft και το Cthulu Mythos... Πέρα από τις ευθείες αναφορές, έστω και πολύ μικρές, σε θεότητες όπως ο Yog Sothoth, η γενικότερη αισθητική και το ύφος του βιβλίου είναι απόλυτα λαβκραφτιανό... Το περιβάλλον όπως περιγράφεται είναι απόλυτα γοτθικό με την διαρκή βροχή, την ομίχλη, το κατεστραμμένο σπίτι ενώ κύρια συναισθήματα/μοτίβα είναι ο φόβος και η τρέλα... Ο Ντον και οι υπόλοιποι ζουν σε ένα διαρκή τρόμο, μια πραγματικότητα που την αμφισβητούν διαρκώς αλλά που τους εξολοθρεύει έναν έναν και δεν τους αφήνει περιθώρια λογικής ενώ το μοτίβο του ονείρου το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση είναι και αυτό χαρακτηριστικό του σύμπαντος που δημιούργησε ο H.P. Lovekraft... Υπάρχει μια διαρκής απειλή που δοκιμάζει τα όρια τους, αλλοιώνει τους χαρακτήρες τους κι εν τέλει τους οδηγεί σε μια κατάσταση διαφορετικής αντίληψης και παραδοχής της πραγματικότητας... Κάπου μπορεί να φανεί κουραστικός στον αναγνώστη ο καταιγιστικός ρυθμός που συμβαίνουν τα γεγονότα αλλά είναι σημαντικός για να γίνει κατανοητός ο τρόπος που εξελίσσεται ο χαρακτήρας του Ντον μέσα από την αφήγηση και τα στάδια στα οποία καταλήγει... Οι περιγραφές σε κάποια σημεία είναι πιο gore από ότι προσωπικά προτιμώ αλλά είναι απόλυτα ταιριαστές με το ύφος και την αισθητική του βιβλίου... Το φινάλε οφείλω να πω ότι το βρήκα ενδιαφέρον αλλά λίγο "βιαστικό" κι ότι θα μπορούσε να δουλευτεί κι άλλο αλλά κάποιες φορές ίσως δεν έχει και τόση σημασία η λογική αλλά το συναίσθημα που προκαλεί ένα βιβλίο... +1 για το reference στον "Εξορκιστή" και τον δαίμονα Παζούζου στο τέλος, ίσως η πιο τρομακτική ταινία στην ιστορία του σινεμά...

Για λάτρεις του ύφους του H.P. Lovekraft και του τρόμου, όχι για λιπόψυχους!