"Οι διαθήκες" της Margaret Atwood

Όταν διάβασα το prequel του "Οι διαθήκες" , πριν 11 χρόνια, λεγόταν "Η Ιστορία της Πορφυρής Δούλης" ενώ τώρα το λένε "Η Ιστορία της Θεραπαινίδας", η Γαλαάδ λεγόταν Γιλεάδ και δεν είχε γυριστεί ακόμα καμία τηλεοπτική σειρά σχετική με το βιβλίο... Το δυστοπικό σύμπαν που είχε φανταστεί η Atwood ήταν γνωστό μόνο στους αναγνώστες του βιβλίου (το οποίο γράφτηκε το μακρινό 1985) μέχρι το 2017 οπότε και γίνεται η τηλεοπτική μεταφορά και το βιβλίο αποκτά ένα κοινό πολύ ευρύτερο όπως είναι εύκολα κατανοητό... Τότε, ω τι έκπληξη, εμφανίζεται το 2019, το sequel της "Ιστορίας της Πορφυρής Δούλης/Θεραπαινίδας" με τίτλο "Οι διαθήκες"... 

Κάποιος καχύποπτος θα θεωρήσει ότι μέμφομαι την Καναδή συγγραφέα ότι προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει τη δημοτικότητα της τηλεοπτικής σειράς και δεν θα έχει άδικο, όντως την μέμφομαι... Από την άλλη δεν σημαίνει ότι δεν την θαυμάζω για το συνολικό της έργο, για τις θέσεις που έχει πάρει διαχρονικά πάνω σε πολύ σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα, δεν σημαίνει ότι δεν την αγαπάω σαν συγγραφέα οπότε θα προσπαθήσω να πω την άποψή μου όσο πιο ψύχραιμα μπορώ...

To "Οι διαθήκες" μας παρουσιάζει την συνέχεια της ιστορίας που διαβάσαμε στο "Η Ιστορία της Θεραπαινίδας" ... Τα χρόνια έχουν περάσει, το καθεστώς στέκεται στα πόδια του με βία και ολοκληρωτισμό αλλά οι βάσεις του είναι σαθρές, φαίνεται απλά να περιμένει ένα φύσημα του ανέμου για να καταρρεύσει... Η αφήγηση ακολουθεί τρεις διαφορετικές pov... Η Θεία Λύντια, μία εκ των πιο ισχυρών ανθρώπων του καθεστώτος, που για να σώσει τη ζωή της όταν έγινε το πραξικόπημα ανέλαβε να στήσει το νομικό και ηθικό πλαίσιο της ζωής των γυναικών της Γαλαάδ, η Άγκνες μια κοπέλα μεγαλωμένη στην Γαλαάδ και η Ντέιζι μια νεότερη κοπέλα μεγαλωμένη στον Καναδά... Οι τρεις αυτές γυναίκες αποτελούν τα κεντρικά πρόσωπα, υφαίνουν τις ιστορίες τους οι οποίες μπλέκονται σταδιακά μεταξύ τους για να οδηγήσουν στην τελική πτώση της Γαλαάδ...

Το βιβλίο είναι μέτριο, σίγουρα υπολείπεται του "Η Ιστορία της Θεραπαινίδας", χωρίς να σημαίνει ότι είναι ένα κακό βιβλίο απλά ο κάθε συγγραφέας καλλιεργεί διαφορετικές προσδοκίες στο κοινό του... Το ταλέντο της Atwood είναι αδιαμφησβήτητο, ξέρει πώς να γράφει μια ωραία ιστορία αλλά το "Οι διαθήκες" μοιάζει διεκπεραιωτικό, σαν να προσπαθεί να τακτοποιήσει μια υποχρέωση ή να κάνει μια αρπαχτή...  Δεν προσθέτει κάτι νέο στο σύμπαν της Γαλαάδ, το back story της Θείας Λύντια από την αρχή του καθεστώτος είναι μικρό και αποσπασματικό, το κίνητρο της για την καταγραφή των διαθηκών ασαφές και θολό, η ιστορία της καταγωγής των δύο κοριτσιών πρόχειρη... Μέχρι και το στοιχείο της περιπέτειας καταλαμβάνει λίγες σελίδες, η κορύφωση δεν έρχεται ποτέ και το βιβλίο τελειώνει...

Μια φίλη μου είχε πει ότι  το "Οι διαθήκες" είναι πολύ κατώτερο του "Η Ιστορία της Θεραπαινίδας" αλλά ήθελα να έχω προσωπική άποψη... 

Είχε δίκιο...