"Αδύνατος" του Richard Bachman / Stephen King

Σκέφτομαι εδώ και αρκετή ώρα μια εισαγωγή που να έχει νόημα, που να ιντριγκάρει τον αναγνώστη του blog (τον ποιον; 😂) να διαβάσει και παρακάτω το post... Δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό, στο τέλος μπορεί να μην ενδιαφέρει και κανένα, μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο ψητό...

Ο Μπίλυ Χάλεκ είναι ένας λευκός, ευκατάστατος, υπέρβαρος δικηγόρος που ζει σε μια μικρή πόλη φτιαγμένη για λευκούς και ευκατάστατους, το Φέρβιου του Κονέκτικατ... Η ζωή του, τυπική των ανερχόμενων, λευκών στελεχών της 80's Αμερικής, διαταράσσεται όταν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνει μια γριά τσιγγάνα που διασχίζει το δρόμο... Δεν έχει νομικά προβλήματα διότι οι διασυνδέσεις του στην μικρή πόλη αλλά και ο ρατσισμός απέναντι στους τσιγγάνους, θα τον κάνουν να τη "βγάλει καθαρή", όμως τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα όταν ο Μπίλυ συναντιέται με ένα γέρο τσιγγάνο που τον αγγίζει στο μάγουλο και του ψιθυρίζει μια και μοναδική λέξη στο αυτί: "Αδύνατος"... Από εκεί και πέρα ο Μπίλυ αρχίζει να χάνει κιλά σε σταθερό ρυθμό και χωρίς λόγο και κάπως έτσι αρχίζει να καταλαβαίνει ότι συμβαίνει κάτι έξω από το πεδίο της αντίληψης του, κάτι που δεν το φανταζόταν ποτέ...

Με το "Αδύνατος" ο Stephen King, ξανά ως Richard Bachman, επιστρέφει σε μια προσφιλή του συνήθεια, το να γράφει μια ιστορία που τυγχάνει να είναι fantasy/horror αλλά ο πυρήνας της είναι κάτι άλλο, συνήθως ένα θέμα κοινωνικό/πολιτικό/φιλοσοφικό που απασχολεί τον ίδιο... Σε αυτή την περίπτωση το θέμα είναι η δικαιοσύνη ή μάλλον η αδικία και πως αυτή οδηγεί στο αρχαιοελληνικό μοτίβο της ύβρεως ( ὕβρις → ἄτη → νέμεσις → τίσις)... Ο Χάλεκ διαπράττει ένα έγκλημα και δεν τιμωρείται, διαπράττει ύβρη... Ο φόβος της κατάρας του γέρου τσιγγάνου τον οδηγεί σε ένα οφθαλμός αντί οφθαλμού εναντίον του εχθρού του και ξανά διαπράττει ύβρη... Νομίζει ότι στο τέλος ξεφεύγει, η άρση της κατάρας τον ανακουφίζει και παρόλο που όντως έχει αλλάξει, δεν είναι ο αλαζόνας αμοραλιστής που ήταν, η τιμωρία έρχεται στο τέλος βαριά και πιο σκληρή από ότι μπορούσε να φανταστεί για να κλείσει ο κύκλος και η ισορροπία να αποκατασταθεί... Από το βιβλίο δεν λείπει ο σχολιασμός για τον ρατσισμό της λευκής, middle class συντηρητικής Αμερικής απέναντι στους τσιγγάνους και ευρύτερα σε κάθε άνθρωπο διαφορετικό που ζει έξω από τις κοινωνικές συμβάσεις... Στηλιτεύει την υποκρισία και τον υλισμό των καθώς πρέπει οικογενειών του Φέρβιου που έχουν πολλά να κρύψουν πίσω από την comme il faut περσόνα που διατηρούν... Σε γενικές γραμμές, για άλλη μια φορά ο King σηκώνει το δάχτυλο στον καθωσπρεπισμό και τον συντηρητισμό των 80's με τον προσφιλή του τρόπο, λέγοντας μια περίεργη ιστορία, ενώ φαίνεται ότι η περσόνα του Bachman τον απελευθερώνει, στα βιβλία του είναι πιο άμεσός, πιο καυστικός, δεν πλατειάζει εξ ου και η μικρότερη φόρμα (269 σελίδες)....

Μου άρεσε, το ευχαριστήθηκα, διαβάστε το κι εσείς!