Ψαροκόκαλο...

Αν και μεγάλος fan του Pressfield κάποτε, είχα πολλά χρόνια να διαβάσω κάτι δικό του και σίγουρα αγνοούσα πλήρως το  "36 Δίκαιοι" , το βρήκα όμως στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου και το πήρα κατευθείαν, είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα το έκαναν να μου αρέσει... Σε ένα κοντινό μέλλον που ο πλανήτης μαστίζεται από τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής, κάποιοι μυστηριώδεις φόνοι αποτελούν το αντικείμενο έρευνας δύο ντετέκτιβ από την Νέα Υόρκη, του πιο έμπειρου, λιγομίλητου, μπαρουτοκαπνισμένου Μάνιγκ και της ασιατικής καταγωγής, πολύ νεότερης, πολύ στοχοπροσηλωμένης Ντιούι... Οι φόνοι παρουσιάζουν κάποια, περίεργα, κοινά χαρακτηριστικά, τα θύματα είναι όλα εβραϊκής καταγωγής και φαίνεται να συνδέονται με κάτι παραπάνω από την καταγωγή τους, το πράγμα περιπλέκεται, το μεταφυσικό στοιχείο μπαίνει στο παιχνίδι και η πλοκή αποκτά ιλιγγιώδη ρυθμό... Η βασική έννοια πάνω στην οποία στηρίζεται το  "36 Δίκαιοι"  είναι αυτή των 36 Δίκαιων Ανθρώπων ( Tzadikim Nistarim

Τα νέα των τελευταίων ημερών είναι το ένα πιο άσχημο από το άλλο, νέα που έχουν να κάνουν με ζωή και θάνατο... Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να κρατηθώ για να μην χάσω το μυαλό μου εκτός από την οικογένεια μου, το στρες μου έχει πάει στα κόκκινα... Το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο σπίτι μου, με τα παιδιά μου και την Μάρα, να κλείσω όλον τον κόσμο, όλο το κακό, την αρρώστια και το άγχος απ' έξω, να κρυφτώ στην φωλιά μου και να πέσω σε χειμερία νάρκη...

Κάτι μου φταίει... Είναι το στρες της καθημερινότητας το οποίο δεν μπορώ να κοντρολάρω... Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ, θυμώνω που χάνω χρόνο, τη ζωή μου, όντας μονίμως σε δυσφορία... Έχω δοκιμάσει να πολεμήσω αυτό το συναίσθημα αλλά επί της ουσίας δεν έχω πετύχει κάτι παρά μόνο να είμαι λειτουργικός,  έχω περάσει σύντομες περιόδους που δεν πετύχαινα ούτε αυτό... Φαρμακευτική βοήθεια ή ψυχοθεραπεία, τα έχω κάνει... Δεν λέω ότι δεν κάνουν δουλειά, προς Θεού, είναι όμως απλά παυσίπονα όταν πάσχεις από καρκίνο, αν με ρωτάς... Όταν δεν πολεμάς το κακό στη ρίζα του αλλά μόνο τα συμπτώματα δεν φτάνεις ποτέ στην ίαση...  Το κακό είναι ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει (ή έχει επιλεγεί για μένα) και δεν κάνω κάτι ουσιαστικό για να τον αλλάξω ή δεν μπορώ να τον αλλάξω... Είναι παρόμοια η περίπτωση με αυτούς που γκρινιάζουν για την κυβέρνηση αλλά δεν πάνε να ψηφίσουν "γιατί όλα είναι στημένα" ή που γκρινιάζουν όταν άλλοι απεργούν και κάνουν πορείες "γιατί δεν μπορούν να πάν

Σήμερα είδα στο LinkedIn ότι πρώην συμμαθήτρια από το Δημοτικό και συνάδελφος για κάποια χρόνια, έγινε Director AI & Data σε μια εκ των Big 4 συμβουλευτικών εταιρειών... Ο χώρος των δεδομένων και του Business Intelligence είναι ο επαγγελματικός μου χώρος εδώ και 20 χρόνια οπότε η σύγκριση επιτευγμάτων ήταν άμεση και συντριπτικά εναντίον μου...  Ζήλεψα πολύ, το παραδέχομαι, φαρμακώθηκα θα έλεγα καλύτερα, αυτή είναι η πιο σωστή λέξη...  Σύγκρινα τις σπουδές μας, εγώ Πληροφορική, αυτή Μαθηματικό και κατόπιν MBA, εγώ δεν έχω μεταπτυχιακό και βλαστήμησα για άλλη μια φορά που δεν το πήρα ποτέ γιατί νιώθω ότι αυτός είναι ο παράγοντας που μου στερεί την περαιτέρω επαγγελματική εξέλιξη που κυνηγάω τόσο καιρό και δεν τα καταφέρνω...  Είμαι 46, δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε υπομονή, ούτε λεφτά για ξόδεμα με παιδιά στην εφηβεία και ασφυκτιώ κάτω από το ταβάνι που έχει ακουμπήσει το κεφάλι μου, προς το παρόν ασφυκτιώ ψυχολογικά αλλά αυτό είναι το λιγότερο (ή και όχι), αύριο μεθαύριο που οι οικονομικ

Το βιβλίο που σχολιάζω σήμερα μου το πρότεινε ο Σπύρος... Κάπου στο internet το ανακάλυψε, μου ζήτησε να του το παραγγείλω κι έτσι κι έγινε... Οφείλω να παραδεχτώ ότι αγνοούσα πλήρως την ύπαρξη του μέχρι να μου το επισημάνει το παιδί... Το  "Όταν φυσάει ο άνεμος" είναι ένα graphic novel του  Raymond Briggs το οποίο εκδόθηκε το 1982 και περιγράφει την ζωή δύο ηλικιωμένων, του Τζιμ και της Χίλντα Μπλογκς, που ζουν στην αγγλική εξοχή, όταν η Αγγλία δέχεται πυρηνική επίθεση από τους Σοβιετικούς... Η περίοδος που γράφτηκε το βιβλίο ήταν η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου και όπως είναι εύκολα κατανοητό, ο φόβος της πυρηνικής απειλής ήταν έντονος... Το δυστύχημα είναι ότι 42 χρόνια αργότερα και με τον Ψυχρό Πόλεμο να έχει προ πολλού λήξει, ο φόβος της πυρηνικής απειλής παραμένει επίκαιρος...   Το ηλικιωμένο ζευγάρι είναι αφελές και αστείο... Επιζήσαντες και οι δύο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ήταν νέοι, προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι όλα αυτό που τους συμβαίνει αλλά δεν τα πο

Κάθε φορά που διαβάζω ένα από τα βιβλία του John Killian καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα... Ότι είναι ένας άνθρωπος πάνω κάτω στην ηλικία μου, που γράφει για να αποτίσει φόρο τιμής στους μεγάλους του τρόμου και της φαντασίας και γιατί είναι αυτό που αγαπάει, η "ένοχη" απόλαυση του... Προσωπικά θα ήθελα να κατεβάσει κάποια στιγμή το προσωπείο του Killian και να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα, πιστεύω ότι η αντίθεση μεταξύ της πραγματικότητας και του λογοτεχνικού του alter ego θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα... Τα "Πειράματα" είναι ένα βιβλίο της σειράς "Στα άκρα - Black label" ήτοι βιβλία πιο σκοτεινά, πιο τρομακτικά, πιο απόκοσμα από τα υπόλοιπα βιβλία του Killian και σίγουρα από τον υπόλοιπο λογοτεχνικό μέσο όρο... Δικαιολογεί απόλυτα της κατηγοριοποίηση του καθώς αποτελεί το πιο "σκληρό" από τα βιβλία του Killian  που έχω διαβάσει εγώ μέχρι τώρα... Η ιστορία ξεκινά με τον Ντον ο οποίος αποφασίζει να παρατήσει τη δουλειά του και την ζωή χωρίς

Μόλις έσβησα τα accounts μου στο X και το Threads...  Είμαι ένα βήμα πιο κοντά στην αποσύνδεση από την τοξικότητα και την αποχαύνωση του συνεχούς scrolling, ένα βήμα πιο κοντά στην ψυχική ηρεμία...  Έχω ενεργά accounts σε άλλα social media αλλά θα κάνω ένα βήμα την φορά, άλλωστε το να τα κόψεις νιώθω ότι θα είναι μια διαδικασία παρόμοια με αυτή της αποτοξίνωσης...  Αυτό που περιμένω να κερδίσω από αυτή την προσπάθεια είναι περισσότερο χρόνο, ποιοτικότερο χρόνο, μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία, περισσότερη ψυχραιμία...  Για να δούμε...

Τσεκάρω κάθε μέρα αγγελίες εργασίας ακόμα και όταν δεν είμαι σε φάση να αλλάξω δουλειά... Ψάχνω, εννοείται, το κάτι καλύτερο, καλύτερο τίτλο/αντικείμενο/μισθό...  Κάποιες αγγελίες, ακόμα και κάποιες long shots, τις στέλνω, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει, είναι μια ευκαιρία να μετρήσω τον εαυτό μου, να δω αν θα με καλέσουν πίσω, πόσο μακριά θα πάω στο hiring process... Είναι αγγελίες που ακόμα και αν είναι long shots, μπορώ να δω τον εαυτό μου σε αυτές τις θέσεις, νιώθω ότι έχω τις ικανότητες να υποστηρίξω τον ρόλο...  Είναι και άλλες που ενώ φαίνονται ωραίες, πολλά υποσχόμενες, που κάνουν upgrade το status μου ως επαγγελματία, τις γλυκοκοιτάζω αλλά δεν τις στέλνω ποτέ... Είναι ένα θετικό χαρακτηριστικό που πιστεύω ότι έχω, ότι ξέρω μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα πόδια μου κάτω από την κουβέρτα, μέχρι πού φτάνουν οι ικανότητες/δυνατότητες μου και τι μπορώ να υποστηρίξω... Θεωρώ εφιαλτικό να "εγκλωβιστώ" σε μια δουλειά που θα υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις από εμένα κι εγώ δε

Κάποτε, πολύ παλιά, διάβασα το "Γενναίος, νέος κόσμος" και μου άρεσε πάρα πολύ! Κάπου γύρω σε εκείνη την περίοδο είχα διαβάσει ότι οι Doors πήραν το όνομα τους από το βιβλίο "The doors of perception" (Οι πύλες της αντίληψης) και είχα εντυπωσιαστεί πολύ, με είχε ιντριγκάρει να καταλάβω για ποιο λόγο αποτέλεσε τόσο μεγάλη έμπνευση για το θρυλικό συγκρότημα... Το hype υπήρχε μέσα στο κεφάλι μου αλλά για απροσδιόριστο λόγο δεν διάβασα το βιβλίο για πολλά πολλά χρόνια μέχρι τώρα... Γιατί; Δεν ξέρω... Το μικρό αυτό βιβλιαράκι αποτελείται από δύο δοκίμια του Aldous Huxley σχετικά με την προσωπική του εμπειρία με την μεσκαλίνη ( "Οι πύλες της αντίληψης" ) και κάποιες γενικότερες σκέψεις σχετικά με τις οραματικές εμπειρίες και την επίδρασή τους στην ζωή, την θρησκεία, την τέχνη, κτλ ( "Κόλαση και Παράδεισος" ) ...  Στο πρώτο γίνεται μια καταγραφή του Huxley σχετικά με την εμπειρία του, τα συναισθήματα που βίωσε και τις εμπειρίες που είχε... Ομολογώ ό

Έμαθα για την ύπαρξη αυτού του του βιβλίου ακούγοντας το σχετικό επεισόδιο του Pick 'n' Poppa podcast  στο οποίο ήταν καλεσμένος ο συγγραφέας του, ο Γιάννης Σταυρουλάκης ... Σκέφτηκα ότι ήταν ότι πρέπει για καλοκαιρινό ανάγνωσμα, για ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ κι έχουν ενδεχομένως μια κάποια ηλικία... 😏 Το  "Εκεί που γεννήθηκαν οι θρύλοι" είναι ένα νοσταλγικό βιβλίο μιας άλλης εποχής, τότε που το μπάσκετ γεννιόταν και μεγάλωνε σε ανοιχτά γήπεδα, κάτω από τη βροχή και το κρύο και ήταν πρώτα από όλα ένα σημείο αναφοράς για τη γειτονιά, ένα μέρος που μαζεύονταν τα παιδιά για να κοινωνικοποιηθούν και να σκληραγωγηθούν, να "γίνουν άντρες" με τους κανόνες που όριζε το γήπεδο κι όχι το αν είχαν λεφτά ή όχι, το μόνο που έπρεπε να έχουν ήταν ταλέντο και τσαγανό...  Μέσα από τις ιστορίες θρύλων του αθλήματος, Ευρωπαίων και Ελλήνων κατά κύριο λόγο, διαβάζουμε για τα γήπεδα εκείνα στα οποία έκαναν τα πρώτα τους βήματα, πολύ πριν καν μπει στο μυαλό τους η σκέψη τ

Αυτό το post ήθελα να γράφεται από κάποιο μέρος των διακοπών μου, το Πήλιο ή τις Γούβες στην Εύβοια... Δυστυχώς γράφεται από το σπίτι μου στην Αθήνα, ο κορωνοϊός διέκοψε τις διακοπές μας, επιστρέψαμε για να κάνουμε καραντίνα κι ελπίζουμε να βγούμε γρήγορα αρνητικοί και να ξαναφύγουμε... Σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλαμε αλλά it is what it is... O James Baldwin είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς συγγραφείς της Αφροαμερικανικής λογοτεχνίας... Τα γραπτά του αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για λογοτέχνες όπως η Maya Angelou και η Toni Morrison  και αναγνωρίστηκαν από κοινό και κριτικούς... Το  "Ανέβα στο βουνό να το φωνάξεις" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και είναι ένα ημι αυτοβιογραφικό βιβλίο το οποίο ξεκίνησε να γράφει από την ηλικία των 17...  Το βιβλίο είναι μια συγκλονιστική ηθογραφία της μαύρης Αμερικής των 30's, όλων εκείνων των ανθρώπων που η φτώχεια και η οικονομική κρίση τους οδήγησαν να εγκαταλείψουν τις κοιτίδες τους στις πολιτείες του Νότου και να μεταναστεύσου

"Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος" , είναι το μότο που ακούς σε πολλές εταιρείες αλλά αυτή δεν είναι η δική μου άποψη...  Αν βλέπεις τους εργαζόμενους, τα μέλη της ομάδας σου, σαν γρανάζια και παξιμάδια που σφίγγεις και ξεσφίγγεις πάνω στην μηχανή ίσως και να έχεις δίκιο, στη αγορά εργασίας η ζήτηση είναι πάντα μεγαλύτερη από την προσφορά... Αν όμως στοχεύεις στην καλύτερη δυνατή απόδοση, στην μεγιστοποίηση του κέρδους δεν μπορείς να θεωρείς τα μέλη της ομάδας ως αναλώσιμα, πρέπει να επενδύσεις πάνω στους ανθρώπους σου...  Αν σου φύγει ένα senior μέλος της ομάδας, σίγουρα μπορείς να βρεις ένα άλλο senior μέλος με παρόμοια εμπειρία στην αγορά εργασίας αλλά μέχρι να ενσωματωθεί στην ομάδα και να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης του προκατόχου του θα περάσει ένα χρονικό διάστημα που σημαίνει χαμένα λεφτά συγκριτικά με το αν δεν είχε αλλάξει η σύσταση της ομάδας... Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν είναι δεδομένο ότι τελικά θα ενσωματωθεί στην ομάδα η νέα προσθήκη, για χίλιους διαφορετικού

Οι περισσότεροι από εμάς, δυστυχώς, θεωρούν ότι μια προαγωγή σε θέση ευθύνης σημαίνει ότι πρέπει να κρατούν ικανοποιημένους μόνο τους ιεραρχικά ανώτερους τους, αδιαφορώντας πλήρως για τις σκέψεις και τις ανάγκες των ιεραρχικά κατώτερων τους, για το αν αυτοί είναι ικανοποιημένοι...  Αυτό προφανώς και είναι ένα τραγικό λάθος αφού η σχέση προϊσταμένου και υπαλλήλου είναι ανατροφοδοτούμενη και αμφίπλευρη... Αν η ομάδα δεν είναι ευχαριστημένη και δεν πιστεύει την δουλειά που κάνει δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει στα επίπεδα απόδοσης και παραγωγικότητας που καθορίζουν οι ικανότητές και οι δεξιότητες της...  Προϊστάμενος δεν (θα έπρεπε να) σημαίνει μόνο αυξήσεις και προνόμια, σημαίνει κυρίως να ακούς την ομάδα σου, να απομακρύνεις τα εμπόδια που προκύπτουν στο δρόμο της, να την εμπνέεις και να της δίνεις όραμα και κέφι για δουλειά...  Προστατεύω και φροντίζω την ομάδα μου βέβαια σημαίνει σύγκρουση... Δεν είναι δυνατόν να τα έχεις καλά με όλους, φυσικά δεν πρέπει η σύγκρουση να είναι αυτοσκοπός α

Όταν διάβασα το prequel του "Οι διαθήκες" , πριν 11 χρόνια, λεγόταν "Η Ιστορία της Πορφυρής Δούλης" ενώ τώρα το λένε "Η Ιστορία της Θεραπαινίδας" , η Γαλαάδ λεγόταν Γιλεάδ και δεν είχε γυριστεί ακόμα καμία τηλεοπτική σειρά σχετική με το βιβλίο... Το δυστοπικό σύμπαν που είχε φανταστεί η Atwood ήταν γνωστό μόνο στους αναγνώστες του βιβλίου (το οποίο γράφτηκε το μακρινό 1985) μέχρι το 2017 οπότε και γίνεται η τηλεοπτική μεταφορά και το βιβλίο αποκτά ένα κοινό πολύ ευρύτερο όπως είναι εύκολα κατανοητό... Τότε, ω τι έκπληξη, εμφανίζεται το 2019, το sequel της "Ιστορίας της Πορφυρής Δούλης/Θεραπαινίδας" με τίτλο "Οι διαθήκες"...  Κάποιος καχύποπτος θα θεωρήσει ότι μέμφομαι την Καναδή συγγραφέα ότι προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει τη δημοτικότητα της τηλεοπτικής σειράς και δεν θα έχει άδικο, όντως την μέμφομαι... Από την άλλη δεν σημαίνει ότι δεν την θαυμάζω για το συνολικό της έργο, για τις θέσεις που έχει πάρει διαχρονικά πάνω σε πολύ σημαν

Όχι ότι θα το ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να καταγραφεί, ακόμα και αν περάσανε δύο μέρες, ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε το UEFA Europa Conference League 2024, τον πρώτο ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό τίτλο που κατακτάει ποτέ ελληνική ομάδα... Θα ήθελα να καταγράψω το άγχος και την αγωνία εκείνων των 3 ημερών από το βράδυ της Κυριακής 26/5/2024 που ο Παναθηναϊκός κατακτάει την 7η κούπα της Euroleague της ιστορίας του, μέχρι την βραδιά του τελικού στις 29/5/2024 οπότε και κατακτήσαμε το τρόπαιο... Δεν θα αντεχόταν η καζούρα από τους αντιπάλους αυτό το καλοκαίρι αν χάναμε, θα πέφταμε στα ψυχοφάρμακα... Θα ήθελα να καταγράψω ότι μέσα στο άγχος και την αγωνία μου απευθύνθηκα ακόμα και στον Θεό για βοήθεια, εγώ ένας ενσυνείδητος άθρησκος, στην λογική "δεν χάνω τίποτα" και τώρα έχω μια υποχρέωση να εκπληρώσω... Θα ήθελα να έχω καταγράψει σε ηχητικό την κραυγή μου στο γκολ μέσα στην νύχτα και το βαθύ ξεφύσημα μου όταν το VAR το επικύρωσε, χρειάστηκα να βγω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα, ο Σπύρος μ

Τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου έχω αρχίσει και πάλι να ασχολούμαι με τα αθλητικά και να παρακολουθώ την ομάδα μου τον Ολυμπιακό, κατά κύριο λόγο την ομάδα του μπάσκετ... Σίγουρα έχει παίξει ρόλο ότι και τα δυο μου αγόρια ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι το άθλημα που τους ενδιαφέρει, που τους αρέσει να βλέπουν, μου ζητάνε και τους πάω στο γήπεδο... Σήμερα ετοιμαζόμαστε να δούμε τον ημιτελικό με την Ρεάλ, έχω ήδη αγοράσει το Final Four Pass για την Euroleague TV, θα κάνουμε μπάρμπεκιου και θα έρθει ο αδελφός μου να το δούμε όλοι μαζί...  Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι... Δεν είδα ποτέ τα Final Four του 2012 και 2013 που κατακτήσαμε τον τίτλο back to back, τότε δεν ήξερα καν ότι συμμετείχαμε, όπως δεν ήξερα μέχρι χθες ότι συμμετείχαμε στο προηγούμενο Final Four του Βερολίνου το 2009 κι ότι χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό... Δεν είδα επίσης ποτέ τους χαμένους τελικούς του 2015 και του 2017, ούτε τον χαμένο ημιτελικό του Βελιγραδίου το 2022 με το buzzer beater του Micic...

Υπάρχουν φορές που διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν σου αρέσει γιατί δεν σου ταιριάζει, γιατί δεν είναι καλό γιατί δεν σε ενδιαφέρει... Υπάρχουν και φορές που διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν το απολαμβάνεις, όχι γιατί είναι κακό αλλά γιατί το timing της ανάγνωσης του δεν ήταν το καλύτερο... Κάτι τέτοιο μου συνέβη με το  "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" , ένα βιβλίο εξαιρετικό αλλά που με πέτυχε σε μια φάση άγχους και κούρασης οπότε δεν μπόρεσα να το εκτιμήσω στο σύνολό του... Το  "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" είναι ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Carlo Levi σχετικά με την περίοδο που εκτοπίστηκε στα ορεινά της Καλαβρίας λόγω της αντιφασιστικής του δράσης, το 1935... Ο τίτλος προέρχεται από ένα "αστείο" που έλεγαν οι ντόπιοι χωρικοί για να περιγράψουν το πόσο ξεχασμένος ήταν ο τόπος τους από θεούς και ανθρώπους... Ο Levi , ιατρός και ζωγράφος, με αστική καταγωγή από το Τορίνο, καταγράφει τις εμπειρίες του από αυτήν την περίοδο του ενός έτους περίπου που πέρασε ω

Κανένα παιδί όταν ξεκινάει να παρακολουθεί τα σπορ, να αγαπάει μια ομάδα, δεν έχει στο μυαλό του να γίνει χούλιγκαν... Η ενασχόληση αυτή ξεκινάει από την αγάπη για το άθλημα, από την ανάγκη να ανήκεις κάπου, να έχεις κοινά με άλλους όμοιους ή και όχι τόσο όμοιους με σένα...  Η αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια του αγώνα, η έξαψη της νίκης, η οργή ή η απελπισία της ήττας, είναι δυνατά συναισθήματα που σου χαρίζουν τα ομαδικά αθλήματα, το πόσο πολύ αφήνεις να σε καθορίζουν αυτά τα συναισθήματα και τα σπορ είναι θέμα και μιας άλλης κουβέντας που έχει να κάνει με την παιδεία αλλά δεν θα την κάνουμε τώρα...  Το ζήτημα είναι ότι τα σπορ για πολύ κόσμο και εμένα συμπεριλαμβανομένου είναι ένας τρόπος για να απολαύσεις μικρές νίκες μέσα σε μια καθημερινότητα που έχει να σου προσφέρει μόνο ήττες, προσωπικές, επαγγελματικές, οικονομικές, ηθικές... Αυτές τις νίκες τις χρειάζεσαι, τις έχεις ανάγκη, είναι αυτές οι δύο ώρες μέσα στην εβδομάδα που το μυαλό σου ξεφεύγει και σημασία έχουν μόνο μερικοί μαντράχ

Αναδημοσιεύω ένα thread που πόσταρα στο X χθες... Περί δημόσιας υγείας, ένα βιωματικό thread: Χθες  το μεσημέρι ο πεθερός μου που ζει στο Φάληρο έπαθε εγκεφαλικό, ένιωσε να παραλύει η δεξιά του πλευρά. Εκαβίτης γείτονας του του έδωσε τις Α' βοήθειες και κάλεσε το ΕΚΑΒ για τη διακομιδή στο κρατικό Νίκαιας... Η σύζυγος μου και κόρη του, ενημερώθηκε, ήταν στη δουλειά  της στην Αγ.Παρασκευή και έφυγε κατευθείαν για να πάει στη Νίκαια. Όταν έφτασε, το ασθενοφόρο δεν είχε ακόμα φτάσει και δεν έφτασε πριν τις 4 περίπου, σχεδόν 3 ώρες μετά την κλήση στο ΕΚΑΒ... Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ήταν τέτοιο που να μην έχει νόημα να του χορηγηθεί θρομβολυτικό φάρμακο γιατί απλά αν είχε θρόμβο θα είχε καταλήξει. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε ο Γολγοθάς... Σύμφωνα με την περιγραφή της συζύγου μου η κατάσταση θύμιζε νοσοκομείο στο μέτωπο... Διάδρομοι γεμάτοι ασθενείς, φωνές, βογγητά, σπρωξίματα... Άνθρωποι πάθαιναν ανακοπή παρατημένοι πάνω σε ράντζα, τραυματιοφορείς αλλόφρονες, γιατροί και νοσηλ

Είχα καιρό να αγοράσω βιβλία... Βολευόμουν με δανεικά βιβλία ή με βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή εδώ και πολύ καιρό αλλά μια μέρα χωρίς πολύ σκέψη μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα τρία μονοκοπανιά... Το "Τέλος όλων των δρόμων" του John Killian ήταν ένα από αυτά και αυτό που διάβασα πρώτο από την τριάδα και πρώτο από τα βιβλία του που ανήκει στην σειρά "Black label" ... Το πρώτο βιβλίο του Killian που είχα διαβάσει, ο "Αγριότοπος" , με είχε ενθουσιάσει οπότε οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες και για αυτό... Η γη έχει καταστραφεί από ένα ολέθριο πυρηνικό πόλεμο που έχει εξοντώσει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων... Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν έχουν να αντιμετωπίσουν την μόλυνση από την ραδιενέργεια, την πείνα, τις ομάδες των κανιβάλων και των περιπλανώμενων, τις τερατογενέσεις που προκάλεσε η ραδιενέργεια και τους μολυσμένους, ανθρώπους που μολύνθηκαν από έναν ιό που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο κι έχουν μετατραπεί σε άνοα τέρατα, σαν ζόμπι, τα οπο

Αύριο έχει γενέθλια ο Σπύρος μου, ο γιος μου ο μεγάλος, ο πρώτος, ο ξεχωριστός... Αύριο θα κλείσει τα 14 και θα μπει στα 15 με όλη τη ζωή μπροστά του...   Αύριο επίσης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη, από το έγκλημα στα Τέμπη , εκεί που πολλά άλλα παιδιά που είχαν κι αυτά όλη τη ζωή μπροστά τους δεν θα δουν άλλα γενέθλια...  Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν κι αυτά να είναι παιδιά μου, να είναι παιδιά όλων μας, αυτό που συνέβη στα Τέμπη θα μπορούσε να συμβεί στα δικά μας παιδιά και μπορεί να ξανασυμβεί όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, όσο δεν αλλάζει το σύστημα που παράγει αυτά τα εγκλήματα...  Είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τις ζωές και των δικών μας παιδιών;

Δεν ξέρω αν εγώ το νιώθω έτσι ή αν είναι η πραγματικότητα αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου όταν ξεκινούν μια συζήτηση την ξεκινούν επιθετικά, έχουν ένα στυλ "άκου να σου πω εγώ τώρα που ξέρω και δεν σηκώνω αντιρρήσεις" ... Δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τον άλλο τι έχει να τους πει, θέλουν να ακούσουν μόνο τον εαυτό τους, ο στόχος τους είναι ο άλλος συνομιλητής να "υποταχθεί"   στην άποψή τους...  Το καλύτερο από όλα είναι οι περιπτώσεις που εκφράζουν άποψη ενώ τα γεγονότα τους διαψεύδουν, πολύ πρόσφατα μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση... "Είναι η άποψή μου" μου λέει, "δεν είναι θέμα άποψης ρε φίλε, τα γεγονότα σε διαψεύδουν" , κι όμως επέμενε...  Σίγουρα παίζει ρόλο η ανθρώπινη βλακεία, ο συγκεκριμένος δεν είναι τέτοιος, το υπογράφω, αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει σαν κοινωνία την ικανότητα του συνδιαλέγεσθαι, την ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, κάθε αλληλεπίδραση είναι αφορμή για "μάχη" ... Ίσως να φταίνε τα social media που είμ

Σκέφτομαι εδώ και αρκετή ώρα μια εισαγωγή που να έχει νόημα, που να ιντριγκάρει τον αναγνώστη του blog (τον ποιον; 😂) να διαβάσει και παρακάτω το post... Δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό, στο τέλος μπορεί να μην ενδιαφέρει και κανένα, μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο ψητό... Ο Μπίλυ Χάλεκ είναι ένας λευκός, ευκατάστατος, υπέρβαρος δικηγόρος που ζει σε μια μικρή πόλη φτιαγμένη για λευκούς και ευκατάστατους, το Φέρβιου του Κονέκτικατ... Η ζωή του, τυπική των ανερχόμενων, λευκών στελεχών της 80's Αμερικής, διαταράσσεται όταν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνει μια γριά τσιγγάνα που διασχίζει το δρόμο... Δεν έχει νομικά προβλήματα διότι οι διασυνδέσεις του στην μικρή πόλη αλλά και ο ρατσισμός απέναντι στους τσιγγάνους, θα τον κάνουν να τη "βγάλει καθαρή", όμως τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα όταν ο Μπίλυ συναντιέται με ένα γέρο τσιγγάνο που τον αγγίζει στο μάγουλο και του ψιθυρίζει μια και μοναδική λέξη στο αυτί: "Αδύνατος" ... Από εκεί και πέρα ο Μπίλυ

Σήμερα το "Ψαροκόκαλο" κλείνει τα 15, είναι μέσα στην εφηβεία κι έχει τα ψυχολογικά του 😂 ...'Όπως όλοι οι έφηβοι, ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, την θέση του σε αυτό τον κόσμο, δυσκολεύεται πολύ αλλά θα τον βρει τον δρόμο του, πού θα πάει;  Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, ο οποίος έκανε κοπάνα γιατί δήθεν μου ήταν άρρωστος αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να στρωθεί πρωί πρωί στο Play Station... 😃

Πώς είναι να είσαι μαύρος στην Αμερική; Να είσαι μετανάστης από μουσουλμανική χώρα στην Ευρώπη; Πώς είναι να είσαι γυναίκα, LGBTQ+ σε πατριαρχικές κοινωνίες; Πώς είναι η ταυτότητα σου είτε είναι φυλετική, εθνική, θρησκευτική, σεξουαλική, κτλ, να σε καταδικάζει σε μια ζωή προδιαγεγραμμένη, επισφαλή, μέσα στον φόβο και την απόρριψη;  Αυτός είναι ο πυρήνας της ιστορίας του "Φοβερού βιβλίου" του Jason Mott , διαπραγματεύεται το συλλογικό τραύμα των μαύρων Αμερικανών οι οποίοι ζουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια σε μια χώρα που τους κάνει να νιώθουν ανεπιθύμητοι και απειλούμενοι με πολλούς τρόπους... Ο ήρωας του βιβλίου, ο ανώνυμος συγγραφέας, είναι ένας νέος μαύρος άντρας που έχει γράψει ένα βιβλίο, "Το φοβερό βιβλίο" , το οποίο είναι best seller και βρίσκεται σε περιοδεία προώθησης του... Ο ήρωάς μας είναι ένας άνθρωπος που καταδιώκεται από τους δαίμονες του, τον θάνατο της μητέρας του από καρκίνο και τον φόνο του πατέρα του από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια μιας εξακρίβω